Τυχαία έπεσα πάνω στην ιστοσελίδα σας και μιας και έχω ζήσει και εγώ ως γονιός μια ολόιδια ιστορία σαν αυτή του Διονύση και της Χριστίνας θα μου επιτρέψετε να κάνω μερικούς σχολιασμούς για το θέμα.
Το σύνδρομο Down όπως διάβασα σε κάποιο σχόλιο δεν είναι ασθένεια. Είναι μία κατάσταση δεν θα την αναλύσω από άποψης ιατρικής απλά θα πω ότι το άτομο που έχει σύνδρομο παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
.jpg)
Αυτά μπορεί να αφορούν στα χαρακτηριστικά του προσώπου αλλά και σε διάφορα προβλήματα υγείας που ενδεχομένως μπορεί να παρουσιάσει κατά τη διάκεια της ζωής του π.χ υποθυρεοειδισμός.
Η νοητική υστέρηση δε, ποικίλει από πολύ ελαφριά, δηλαδή άτομα σχεδόν φυσιολογικά, έως πολύ βαριά που σπάνια συναντάται στις μέρες μας εξαιτίας της πρώιμης παρέμβασης που μπορούμε να έχουμε με εργοθεραπεία και λογοθεραπεία. Δηλαδή πολλά από τα άτομα με σύνδρομο έχουν ενταχθεί στην παραγωγική διαδικασία στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα με επιτυχία. Πέραν αυτού γνωρίζω περιπτώσεις που έχουν δημιουργήσει και οικογένεια. Γι αυτούς τους λόγους και για άλλους τόσους όλοι οι γονείς πρέπει να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο για αυτά τα παιδιά.
Δεν ζητάμε τον οίκτο κανενός αλλά ούτε και τον χρειαζόμαστε.
Ζούμε μια φυσιολογικότατη ζωή και εξάλλου σε αυτό τον κόσμο που ήρθαμε ουδείς τέλειος.
Αυτά ήθελα να πω και τα αφιερώνω σε όλους τους υποψήφιους γονείς που αμφιταλαντεύονται αν θα πρέπει να κρατήσουν ένα τέτοιο παιδί γιατί και στην δική μου περίπτωση δεν βρέθηκε κανείς να μου πει μια καλή κουβέντα.
Για όλα τα παραπάνω αξίζει τον κόπο. Θα κλείσω με μια φράση της αναπτυξιολόγου που παρακολουθεί την κόρη μου είχε πει κάποτε κλείνοντας μια ομιλία για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες "Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Αϊνστάιν ήταν αυτιστικός, δυσλεκτικός και μίλησε στα 4 του."
Ελπίζω να βοήθησα έστω και έναν με αυτές τις γραμμές.
Μία μητέρα αγωνίστρια γεμάτη ελπίδα για το μέλλον!
Η αγωνίστρια μάνα με ελπίδα για το μέλλον γράφει συμπληρωματικά:
Ποιος δεν θα ήθελε να έχει ένα παιδί που να χαίρεται με τη χαρά του και να στενοχωριέται με τη λύπη του, να τον βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού και να χαίρεται που το κάνει, να τον ακούει και να σιωπά, να τον αγαπά ανιδιοτελώς ακόμη και όταν το μαλώνει, να αγαπά τα αδέλφια του και να τα προσέχει, να τα βοηθάει, να τα μαθαίνει πράγματα και να μαθαίνει πράγματα από αυτά, να τραγουδα και να χορευει, να παιζει με ολα οσα παιζουν τα αλλα παιδια, να χαμογελά και να σκέφτεται σαν παιδί, να τον ξεγελάει πονηρά, να του λέει ψέμματα και να το καταλαβαίνει μετά, να τον κάνει περήφανο με τα απλά και να του κρατάει το χέρι σφιχτά.
Όλα αυτά και εκατομμύρια άλλα σαν κι αυτά μπορείς υποψήφιε γονιέ να "πάθεις" από ένα παιδί που έχει σύνδρομο Down.
Αν θες να τα γευτείς και να τα απολαύσεις, άσε το οποιοδήποτε υποψήφιο τέτοιο παιδάκι να ζήσει.
Πίστεψε με θα κερδίσεις περισσότερα από ό,τι πρόκειται να χάσεις.
