Αλέξανδρος Ανδρικόπουλος: κ. Υπουργέ της Παιδείας

κ. ΥΠΟΥΡΓΕ ΠΑΙΔΕΙΑΣ . Η παρούσα εποχή όπου εμείς οι νέοι μεγαλώνουμε δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη. Η ανθρωπότητα σημαδεύτηκε με ανεξίτηλα σημάδια σε κάθε τομέα. Με μεγάλες αλλαγές, ανακαλύψεις, προκλήσεις, ελπίδες, αλλά και αιματηρούς πολέμους. Η Ελλάδα με τα ακραία φαινόμενα διαφθοράς αλαζονείας, παιδεραστίας, εγκληματικότητας, με τα ναρκωτικά και με ένα διαδίκτυο με κακό πρότυπο έγινε εύθραυστη και καταρρέει ηθικά και οικονομικά. Ας σταθούμε όμως στην παιδεία και το μέλλον της και επιτρέψτε μου να πω πως είναι η χειρότερη του αιώνα μας. Και θα αρχίσω από τους εκπαιδευτικούς που στις μέρες μας οι περισσότεροι λειτουργούν με αντιστάσεις και ένα είδος υπολογιστή σε μορφή ανθρώπινη που είναι αυστηρά προγραμματισμένη να μην του επιτρέπει να οραματίζεται μαζί σου το μέλλον. Να είναι φιλική μαζί σου και συνεργατική. Να ακούει όλες τις γνώμες και να προκαλεί την πολυφωνία διδάσκοντας την τέχνη του διαλόγου τους κανόνες της συζήτησης και τη δημοκρατία στην τάξη. Ο σημερινός εκπαιδευτικός δεν έχει συναίσθημα όπως ο παλιός δάσκαλος που νοιαζότανε μέσα και έξω από το σχολείο για τον μαθητή του. Τι και αν δεν είχε δεύτερο κουστούμι. Τι και αν δεν είχε πολλά πτυχία. Είχε αγάπη αξιοπρέπεια και λογική (ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΠΤΥΧΙΑ ΑΛΛΑ ΛΙΓΗ ΛΟΓΙΚΗ.) Στις αίθουσες διδασκαλίας ακούγεται ο λόγος των ποιητών από τον εκπαιδευτικό σαν να σηκώνει πολλές πέτρες. Σαν να έχουν μπει οι εκπαιδευτικοί σε αυτόματο πιλότο, και οι μαθητές βγαίνουν από τη τάξη με κενά και την ανάγκη της εξωσχολικής επιμόρφωσης και ένα τεράστιο δραματικό ερωτηματικό. Οδεύω καλά στον επαγγελματικό δρόμο που διάλεξα ή σε λίγα χρόνια τα πτυχία μου θα είναι άχρηστα και θα χρειαστεί να μεταναστεύσω; κ. ΥΠΟΥΡΓΕ. Το θέμα δεν είναι εάν πρέπει να παρουσιαζόμαστε στο σχολείο αλλά από ποιους θα εκπαιδευτούμε και για ποιο σκοπό. Από ποιους θα αντλήσουμε δύναμη κουράγιο για να συνεχίσουμε. Από εκπαιδευτικούς ρομπότ; Από εκπαιδευτικούς με κατεβασμένα κεφάλια; Από εκπαιδευτικούς ψυχασθενείς; Ο Έλληνας μαθητής πέρα από τα μαθήματα αναζητά στον χώρο που ζει τις περισσότερες ώρες της ημέρας έναν εκπαιδευτικό αξιαγάπητο, αυθόρμητο, ευχάριστο, με πηγαίο και έξυπνο χιούμορ. Χωρίς ψυχοφάρμακα χωρίς βάρη οικογενειακά που τα φορτώνει στα παιδιά. Δεν θέλει το ελληνόπουλο εκπαιδευτικό νοθευμένο και σφραγισμένο στο σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα με καθορισμένο ωράριο και με όρια στο άκου μόνο και να κοιτάζει το ρολόι και να εκπαιδεύει πράγματα και όχι παιδιά. Δεν θέλει ο Έλληνας μαθητής εκπαιδευτικό που εάν δεν είσαι πελάτης του μένεις αγράμματος. Δεν θέλει εκπαιδευτικό που όταν βλέπει λουλούδια ψάχνει για φέρετρο. Είναι η ανάγκη του ελληνόπουλου που έχει στο DNA για πιο ανθρώπινη εμβέλεια. Δεν είναι δυνατόν να μεγαλώσουμε φυσιολογικά χωρίς ανθρωπιά χωρίς αγάπη. Είναι η ξεχωριστή μοναδική ανάγκη μας για να προκόψουμε. Και όμως η σημερινή Ελλάδα δεν κατανοεί τις ανάγκες μας. Η σημερινή Ελλάδα έχασε την αίγλη της και δεν μπορεί να παίξει το καθοδηγητικό ρόλο που έπαιζε. Τα πρότυπα που λατρεύει η νέα Ελλάδα δυστυχώς είναι τα είδωλα του θεάματος, η εφήμερες επιτυχίες, ο ξέφρενος καταλογισμός, η απαξία, αδιαφορία, παρακμή, αλαζονεία και τα σκάνδαλα. Μπροστά σε αυτή την βίαιη ισοπέδωση των πάντων οι μαθητές έχουν χαμηλά ποσοστά αυτοεκτίμησης και νιώθουν απομονωμένοι. Οι πολιτικοί, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς δεν κατακτούν και δεν επηρεάζουν πια τα παιδιά θετικά. Και πως άλλωστε αφού χάσανε την ικανότητα; Το 60% των μαθητών πιστεύει ότι για τις αδυναμίες της εκπαίδευσης φταίει το ισχύον εκπαιδευτικό σύστημα το άλλο 40% των μαθητών πιστεύουν ότι η συμπεριφορά των καθηγητών είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα. Τα παραπάνω στοιχεία είναι από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. 2ον κ. ΥΠΟΥΡΓΕ. Παρατηρώ τη γενιά μου που βρίσκεται σε εμπόλεμη θέση από νεαρή ηλικία και συνειδητοποιώ πως κανένας πολιτικός, κανένας εκπαιδευτικός και γονιός δεν έχει το θάρρος να παραδεχτεί το σοβαρό φαινόμενο.. Την έλλειψη επικοινωνίας, την ανασφάλεια, τα ναρκωτικά και την διασπορά πορνογραφίας μέσο διαδίκου που δίνει στην νεολαία ερεθίσματα βίας κακοποίηση και θάνατο. Και ακριβώς σε αυτό το δράμα μας πρέπει όλοι να σκύψετε ανθρώπινα. Δηλαδή στην υποβάθμιση της πνευματικής και ηθικής μας ζωής που για χάρη της θηριώδης υλικής ικανοποίησης των υλικών αγαθών σας μας αιχμαλωτίσατε σε έναν ψεύτικο κόσμο και δεν βλέπετε την ανάγκη των νέων που είναι η ψυχή. Αυτή που κατευθύνει εμάς τους νέους στον δρόμο του καλού και την διάθεση να εργαστούμε για το καλόν. Οι έφηβοι ακόμα και μικρά παιδιά για να βρουν αδιέξοδο ενσωματώνονται σε παραστρατισμένες ομάδες που εκδηλώνουν επιθετικότητα. Καταφεύγουν σε ναρκωτικά και πορνεία. Στρέφονται στο κακό διαδίκτυο και σε προϊόντα υποκουλτούρας. Το παιδί σήμερα ζει με αντιπρόσωπο ζωής την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Το παιδί σήμερα έπαψε να έχει φαντασία και μεράκι ενθουσιασμό. Έχει οργή για χιλιάδες λόγους. Έχει αγανάκτηση και μια εξεγερτική διάθεση βίας. ΒΑΛΑΤΕ ΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΣΑΣ ΤΕΛΙΚΑ ΕΣΕΙΣ ΟΛΟΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΤΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΟΛΟΥ ΜΕΡΙΑ. ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!!!!! Μας μεταλλάξατε σε άγρια θηρία. Μπράβο σας!!!! Να ζούμε μες στην φρικιαστική ψυχοπάθεια. Μπράβο σας!!!!! Και το χειρότερο δεν το είδαμε ακόμα. Η παγκοσμιοποίηση και η ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη τείνουν να καταστήσουν στο μέλλον τον άνθρωπο περιττό. Ωστόσο πρέπει να παραδεχτώ σαν μαθητής που δουλεύω σε έναν υπολογιστή τις εργασίες μου πως θα είχα μείνει αναλφάβητος στο πληροφοριακό εάν διάλεγα την παραδοσιακή μέθοδο και σίγουρα καθυστερημένος στην αγορά του 21 αιώνα. Οι αναλυτές λένε πως το παιδί που διδάσκεται από ίντερνετ και ερευνά είναι εγγυημένα ενήμερο.. Ένα άλλο παιδί που διδάσκεται χωρίς ίντερνετ θα μάθει ανάγνωση και μαθηματικά από καθηγητή ανεκπαίδευτο, πικραμένο γιατί προετοιμάζει αμαθείς νέους και άνεργους. Σίγουρα λοιπόν η τεχνολογία είναι φορέας γνώσης ως αποτύπωση της ιστορίας γύρω από τον πλανήτη. Η παιδεία παίρνει απαντήσεις σε όλες τις ανάγκες ταξιδεύει σε χώρες, σε πλανήτες, στην τέχνη, και στον απίστευτο πλούτο θεμάτων γνώσεων. Αυτή είναι η θετική όψη του πολιτισμού. Σίγουρα λοιπόν υπάρχουν θετικά στην τεχνολογία και το ευχάριστο είναι ότι όσα παιδιά είναι ενήμερα με την πρώτη μπορούν να διαφωνήσουν στα αρνητικά γιατί προσωπικά πιστεύω πως όταν δώσεις στην παιδεία περιβάλλον ζωής αρνείται τα υποκατάστατα ζωής. κ. ΥΠΟΥΡΓΕ. Για να καταστήσουμε και πάλι τον άνθρωπο πρωταγωνιστή των εξελίξεων και να επαναφέρουμε στο προσκήνιο της καθημερινής μας ζωή τις ξεχασμένες αξίες της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης των ατομικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων χρειάζεται να κινητοποιηθούμε όλοι για να επαναφέρουμε την Ελλάδα εκεί που της αξίζει. Και για να γίνει αυτό πρέπει πάση θυσία το κράτος να αλλάξει πρόσωπο. Να γίνει ανθρώπινο, δίκαιο, ανεκτικό και ακομμάτιστο. Να έχει φιλότιμο, αυτοπειθαρχία, ευγένεια. Και πάνω από όλα αξιακά πρότυπα που να απαντούν με ελληνικό τρόπο στα αιτήματα της εποχής μας. Με το χέρι στην καρδιά σας λέω πως δεν ζητώ και δεν διεκδικώ τίποτα περισσότερο που σαν Έλληνας να μην μου ανήκει. Θέλω τη δική μου γλώσσα, τη δική μου ιστορική μνήμη. Τις αξίες του ελληνισμού, την αλληλεγγύη και την διάδοση του δικού μου πολιτισμού. θέλω τη δική μου θάλασσα, την δική μου ποίηση. θέλω γαλήνη ειρήνη. θέλω δικαιότερη ζωή, θέλω μια κοινωνία με αίσθημα ευθύνης απέναντι στα παιδιά στους γέροντες στα ανυπεράσπιστα ζώα και στο περιβάλλον. Θέλω ένα κράτος όπως ο ήρωας της ελληνικής παράδοσης. Ο ήρωας Πρόμαχος που είναι έτοιμος να θυσιαστή για να ζήσουν οι άλλοι και όχι να θυσιάσει τους άλλους για να ζήσει αυτός όπως ισχύει λχ με τα ηρωικά πρότυπα της δυτικής κουλτούρας.[Τον καουμπόι ή τον Ράμπο] Πρώτο χρέος σας λοιπόν πρέπει να είναι η επιδίωξη της ποιοτικής ζωής των παιδιών. Και ποιότητα σημαίνει υγεία. Γονική στοργική παρουσία. Αγάπη σεβασμό- διάλογο- ενημέρωση για το φαινόμενο παιδεραστίας. Δεν έχουμε άλλο τρόπο να διασωθούμε από το καμίνι της αγριότητας και βίας. Πιάστε το χέρι μας κ. Υπουργέ παιδείας. Εμείς σας το απλώνουμε για να πάμε μπροστά. Για να αναζητήσουμε όλοι μαζί μια καλύτερη δίκαιη ανθρώπινη εξειδικευμένη εκπαίδευση. Αλλιώς η υποβαθμισμένη παιδεία θα βρεθεί αργά η γρήγορα στην ουρά του πολιτισμού και θα υποχρεωθούμε εμείς οι νέοι να ακολουθούμε σαν ταπεινωμένοι υπήκοοί τους αναβαθμισμένους και υπεύθυνους λαούς. Δεν χρειάζεται να προσθέσω ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος (μετά το περιβάλλον και λειψυδρία) που μας απειλεί στον αιώνα που έρχεται είναι ότι κανείς δεν θα ρωτάει πια κανέναν και ότι τα πάντα θα διεκπεραιώνονται μέσα από την τεχνολογία και την ανωνυμία. Φαινόμενα που θα μας οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στην ψυχική διατάραξη.Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής είναι ήδη ορατό σε άλλους λαούς. Θα ήθελα να κλείσω με μια φράση του Οπενχάιμερ μετά την εκτόξευση του αμερικανικού διαστημοπλοίου (Απόλλων) για την κατάκτηση της σελήνης. "Μεγάλα τα επιτεύγματα αλλά αν ο άνθρωπος δεν βρει τις πνευματικές του ρίζες και την ανθρωπιά του τότε θα συγκρουστεί στα βράχια της παραφροσύνης." Με σεβασμό Αλέξανδρος Ανδρικόπουλος μαθητής της Γ΄ Γυμνασίου Αρθρογράφος

Γιατί σκοτώνουμε τους Αλέξανδρους;

Λεωνίδιο: Ένας δρόμος 100 χρονών

Ένας δρόμος 100 χρονών, 4 χιλιόμετρα, 14 παιδιά νεκρά

Το 1910 στο Λεωνίδιο Αρκαδίας και για τις ανάγκες της εποχής διανοίχτηκε ένας δρόμος.
Το Λεωνίδιο τότε δεν είχε πρόσβαση παρά μόνο από τη θάλασσα. Η απόσταση 4 χιλιόμετρα.
Στην Ελλάδα το 1910 υπήρχαν ελάχιστα αυτοκίνητα, στο Λεωνίδιο 1. Τα ζώα με ή χωρίς κάρα ήταν το μεταφορικό μέσον για αρκετά χρόνια μετά, ο δρόμος εξυπηρετούσε άριστα τις ανάγκες της εποχής.
Αρκετά χρονιά αργότερα επί χούντας το 1968, ο δρόμος έγινε άσφαλτος, τότε τα αυτοκίνητα στην περιοχή ήταν 20-30...
Από τότε μέχρι σήμερα άλλαξαν αρκετές κυβερνήσεις, αρκετά κυβερνητικά στελέχη πέρασαν από το Λεωνίδιο, πολλοί Λεωνιδιώτες πέρασαν από την κεντρική κρατική εξουσία. Ποτέ αυτός ο δρόμος δεν ήταν στα έργα που έπρεπε να γίνουν στην περιοχή, ποτέ.
Ο δρόμος παραμένει όπως το 1910 που ήταν για 1 αυτοκίνητο, ο ίδιος με το 1968 που τα αυτοκίνητα ήταν 30...
Σήμερα είναι ο πιο πολυσύχναστος δρόμος της περιοχής, χιλιάδες τα αυτοκίνητα από τους ντόπιους και τους επισκέπτες μας. Δε νομίζω ο κατασκευαστής το 1910 να είχε προβλέψει τις σημερινές ανάγκες. Δε νομίζω ότι πίστευε ότι το έργο του είχε προοπτική 100 ετών χωρίς καμιά ουσιαστική παρέμβαση.
 
Τα τελευταία χρόνια, 14 παιδιά από το Λεωνίδιο έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή σε αυτά τα 4 χιλιόμετρα. Και κάθε χρόνο και από ένας.
Πάνω από 10 ατυχήματα κάθε χρόνο, Και??
Δεν αλλάζει τίποτα.
Δεν αλλάζει με τίποτα, όπως και τα μυαλά αυτών που κυβερνούν τον τόπο!
4 χιλιόμετρα είναι, 4 χιλιόμετρα ευθεία...
100 χρόνια και 14 νεκροί!  
Πόσοι ακόμα πρέπει να σκοτωθούν για να γίνει κάτι?
πόσοι...

http://leonidiog.blogspot.com/2008/09/100-4-14.html

Ο Εφραίμ ο Βατοπε(αι)δινός και ο παπα-Αντώνης

Ο παπά-Αντώνης διηγείται
την επίκαιρη ιστορία της Κιβωτού του Κόσμου

Οι άλλοι πρωταγωνιστές:
«Στην Αθήνα έπρεπε να υπάρχουν 500 Κιβωτοί»

«Ακόμα και το καλύτερο ίδρυμα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη μάνα»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008, εφημερίδα Τα Νέα

Η προηγούμενη συνάντησή μας είχε γίνει σε ένα μπαλκόνι στη Λένορμαν.
Μέσα στο διαμέρισμα, άστεγοι, εθελοντές, μωρά και γυμνασιόπαιδα δεν είχαν αφήσει ούτε σπιθαμή ανεκμετάλλευτη. Από κάτω τα μηχανάκια έκαναν κόντρες και στα πεζοδρόμια έβλεπες φερετζέδες και άλλα πολυπολιτισμικά σύμβολα. Ο άντρας απέναντί μου φοράει ράσο, έχει περιποιημένη γενειάδα και από το τσεπάκι του στο στήθος εξέχουν 2-3 καλά στυλό. Την πρώτη φορά που είχα ακούσει γι΄ αυτόν ήταν το 1998. Παιδευόταν να «τραβήξει» τα παιδιά από τους δρόμους και να τα πάει στο σχολείο. Ήταν μόλις 26 ετών. «Ο τρελός της Κιβωτού».

Την προηγούμενη εβδομάδα Η Κιβωτός του Κόσμου μεταφέρθηκε στα νέα της κτίρια. Ένα όνειρο που θα το ζήλευε και το καλύτερο ιδιωτικό σχολείο βορείων προαστίων. «Θέλαμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο για τα παιδιά. Μια ζωή όλοι τους λένε πόσο άχρηστοι είναι, ότι δεν έχουν αξία. Ε, τώρα έχουν κάτι για να υπερηφανευτούν», μου λέει ενώ μου δίνει το χέρι του. Είναι πια 36 χρόνων, έχει ζήσει 4 επιθέσεις από «αγνώστους» και είναι η ψυχή της πιο παραγωγικής ίσως Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που ασχολείται με παιδιά.

Γιατί γίνατε παπάς;
Πίστεψα ότι θα μπορούσα να προσφέρω κάτι στους ανθρώπους. Αυτό σκεφτόμουν τότε.

Πού μεγαλώσατε;
Στη Δραπετσώνα. Στο σπίτι που είχαν δώσει στη γιαγιά μου που ήταν πρόσφυγας. Φτώχεια πολύ, κι εγώ έλεγα στη μάνα μου να κάνουμε κάτι για αυτά τα παιδιά. Γιατί δίπλα μας υπήρχαν οικογένειες που είχαν περισσότερα προβλήματα και από εμάς.

Και πώς μεγαλώσατε; Στο κατηχητικό;
Η μητέρα μου με είχε στείλει στο κατηχητικό, αλλά ήμουν ανήσυχος άνθρωπος. Αν έβλεπα κάτι λάθος, αντιδρούσα. Συγκρουόμουν. Σιγά σιγά τελείωσα δάσκαλος, μετά πήγα στη Θεολογική Σχολή.

Θα μπορούσατε να είχατε γίνει ακτιβιστής, αν υπήρχε στη Δραπετσώνα ένα τέτοιο κίνημα;Ένας οικολόγος ή ένας επαναστάτης;
Ναι, γιατί όχι; «Είδες αδελφό σου, είδες κύριο και Θεό σου», λένε οι Πατέρες.

Και πώς βρεθήκατε από τη Δραπετσώνα στον Κολωνό; Έπεσα σαν αλεξιπτωτιστής το ΄98. Όταν χειροτονήθηκα, μου είπαν: «Θα πας στον Άγιο Γεώργιο στην Ακαδημία Πλάτωνος». Πήγα και είδα ότι υπήρχαν παιδιά που μεγάλωναν στον δρόμο. Λες και ήταν εγκαταλελειμμένα. Άρχισα να μαθαίνω για νεανικές συμμορίες, για ναρκωτικά, για διαλυμένα σπίτια...

Όταν λέτε «άρχισα να μαθαίνω»;
Κοιτάξτε, εγώ έμενα σε μια πολυκατοικία απέναντι από την πλατεία. Έβλεπα λοιπόν ότι δύο - τρεις η ώρα το πρωί, η πλατεία ήταν γεμάτη με παιδιά. Προσπαθούσαμε με τη γυναίκα μου να καταλάβουμε τι γίνεται, πώς είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρεται κανείς; Άρχιζα να παίζω μπάσκετ με τα παιδιά. Ιδρώναμε και μετά συζητούσαμε. «Αφού δεν έχουμε παπούτσια, γιατί να μην τα κλέβουμε», μου έλεγαν. Δεν το θεωρούσαν κακό. Έμπαιναν σε ένα πολυκατάστημα και έπαιρναν.

Και βεβαίως δεν πήγαιναν στο σχολείο.
Τι σχολείο μου λέτε; Εδώ δεν είχαν να φάνε. Σκέφτηκα τι μπορούσα να τους προσφέρω. Η Εκκλησία φράγκο δεν έδινε.

Όταν λέτε «η Εκκλησία»; Η Εκκλησία, όλοι αυτοί. Ρώτησα και τους «από πάνω», αλλά δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον. Ούτε σήμερα υπάρχει. Και ό,τι λέγεται είναι για το θεαθήναι. Ούτε φράγκο δεν δίνουν γι΄ αυτά τα παιδιά. Μόνο καραμελίτσες και εικονίτσες στο κατηχητικό. Αστεία πράγματα.

Συνεχίστε μου όμως την ιστορία.Τι κάνετε εσείς;
Σας είπα, παίζω μπάσκετ και συζητάω. Καμιά φορά πάω στη γυναίκα μου και της λέω: «Αντί για δύο, μαγείρεψε για πέντε». Μετά για δέκα. Αλλά αυτό το πράγμα δεν οδηγούσε πουθενά. Κάθε μέρα γνώριζα και άλλα παιδιά που είχαν ανάγκη. Τότε αποφασίζω να κάνω το μεγάλο άνοιγμα και να νοικιάσω ένα παλιό καφενείο. Στην οδό Πύλου. Μιλάω και σε κάτι φίλους και δέχονται να τσοντάρουν. Βάλαμε θρανία και φτιάξαμε και μια κουζίνα. Στη αρχή έτρωγαν 20 παιδιά, μετά 30, μετά 50. Βέβαια παγώναμε τον χειμώνα και λιώναμε το καλοκαίρι, αλλά είχαμε επιτέλους έναν χώρο.

Με φαγητό αλλά και θρανία.
Ναι, γιατί από την αρχή ο στόχος μου ήταν να μάθουν γράμματα. Τους φτιάχναμε τα χαρτιά, τα γράφαμε στο σχολείο και τις άλλες ώρες, αντί να γυρνάνε στους δρόμους, έρχονταν στο καφενείο. Έτρωγαν, έπαιζαν, συζητούσαν, διάβαζαν. Μετά, αφού τα παιδιά έγιναν πάρα πολλά, νοικιάσαμε και δύο ορόφους επάνω στη Λένορμαν. Κάναμε έναν μικρό ξενώνα, το βράδυ δηλαδή βγάζαμε θρανία και βάζαμε κρεβάτια, γιατί είχαμε πάρα πολλούς αστέγους. Στον πόλεμο του Κόλπου, άνοιγε η πόρτα και έμπαιναν μέσα προσφυγάκια, ούτε ήξεραν να μιλήσουν ούτε τίποτα. Σιγά σιγά βρήκαμε τους γονείς τους, τα γράψαμε στο σχολείο, κάναμε τμήματα αναλφάβητων, τα εμβολιάσαμε... Η περιοχή εδώ έχει πολλούς ξένους.

Η πλειονότητα. Στην τραπεζαρία που περάσαμε ήταν μόνο τρία- τέσσερα Ελληνόπουλα και τα άλλα ήταν παιδιά από το Αφγανιστάν, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Ουκρανία, τη Ρωσία, τη Συρία, το Σουδάν, τη Νιγηρία.

Πόσα παιδιά έρχονται σήμερα στην Κιβωτό;
Από πέρυσι υπήρχαν 187, αλλά κάθε μέρα γράφουμε καινούργια. Σήμερα γράφτηκαν έξι παιδιά, ένα από τη Συρία, τρία από το Αφγανιστάν και δύο Τσιγγανάκια από την Αλβανία.

Τα οποία το βράδυ έρχονται οι γονείς τους και τα παίρνουν. Ναι. Μα δεν θέλω να κάνω ορφανοτροφείο. Και αν δεν έρθουν να τα πάρουν, θα πάμε εμείς στο σπίτι τους να τους μιλήσουμε. Δηλαδή τους στριμώχνουμε και λίγο, για να αναλάβουν κάποιες ευθύνες.

Έχετε σκεφθεί μήπως κάποιοι γονείς από αυτούς δεν προσφέρουν τίποτα στα παιδιά τους;
Μπορεί, αλλά ακόμη και το καλύτερο ίδρυμα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη μάνα. Αυτή είναι η άποψή μου. Έρχεται το παιδί, κλαίει και μου λέει: «Η μάνα μου χθες έκανε αυτό και αυτό, αλλά εγώ πάτερ την αγαπώ».

Πείτε μου ενδεικτικά δύο-τρεις δύσκολες περιπτώσεις που αντιμετωπίσατε.
Στην αρχή σχεδόν, είχαμε δύο παιδιά που ο πατέρας τους ήταν ναρκομανής, η μάνα τους τα είχε εγκαταλείψει και μέσα στο σπίτι γινόταν διακίνηση ναρκωτικών. Αυτή τη στιγμή, το ένα παιδί έχει περάσει στο πανεπιστήμιο και το άλλο έχει βρει μια καλή δουλειά.

Μιλάμε πάντα για οικογένειες με βαρύ ιστορικό;
Ναι, δυστυχώς. Υπήρχε ένα παιδάκι, μας το έφερε ο φίλος της μάνας, που είχε μεγαλώσει μέσα σε ένα δωμάτιο βλέποντας κινούμενα σχέδια. Να φανταστείτε εμένα με έλεγε «μαμά». Βρήκαμε αυτή τη γυναίκα, δούλευε σε κάποιο μπαρ, είχε κάνει τέσσερα παιδιά με τέσσερις διαφορετικούς άντρες. Τη στηρίξαμε και πήρε πίσω το παιδάκι της.

Όταν λέτε τη στηρίξατε; Αυτό που χρειάζονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι μια δουλίτσα και δυο φράγκα στην αρχή για να σταθούν στα πόδια τους. Τους νοικιάσαμε εμείς ένα σπίτι, μετά είναι το νερό, το φως, τα φάρμακα.

Πόσους εθελοντές έχετε; Πάνω από εκατό εθελοντές, όλων των ειδικοτήτων. Μαγείρισσες, ψυχολόγους, καθηγητές για να μπορούν τα παιδιά του λυκείου να διαγωνισθούν επί ίσοις όροις για τις Ανώτατες Σχολές.

Τώρα και με τα νέα κτίρια πρέπει να αισθάνεστε ευτυχισμένος πάντως.Το σχέδιο επετεύχθη.
Δεν είχα κάποιο σχέδιο. Το ένα έφερε το άλλο. Τα περισσότερα παιδιά ήταν άρρωστα, τα δόντια τους ήταν σάπια. Και λέμε πρέπει να κάνουμε ένα μαγειρευτό, βρε παιδί μου. Και στην άλλη γωνία να τους μαθαίνουμε γράμματα. Μετά ήρθαν οι άστεγοι. Βάλαμε κρεβάτια. Μέχρι και έγκυοι γέννησαν εκεί πέρα. Μετά υπήρχε ανάγκη να φτιάξουμε λουτρά. Γιατί τα έδιωχναν από το σχολείο τα παιδιά. Βρωμούσαν. Βάλαμε ντουζιέρες και είπαμε τρεις φορές την εβδομάδα, μπάνιο. Έκανα ό,τι θα έκανε ο καθένας μας.

Οι περισσότεροι άνθρωποι του Θεού πάντως,που πρωταγωνιστούν αυτές τις μέρες στα δελτία,δεν φαίνεται να νοιάζονται καθόλου για όλα αυτά.
Γι΄ αυτό νιώθω αδικία και οργή. Κανονικά στην Αθήνα έπρεπε να υπάρχουν πεντακόσιες Κιβωτοί.
«Η περιουσία της Εκκλησίας ανήκει μόνο στους φτωχούς»

Τον παπα-Αντώνη δεν τον είχα δει ποτέ θυμωμένο. Ακόμη και τότε που η «Κιβωτός του» ήταν στριμωγμένη στο παλιό καφενεδάκι της οδού Πύλου και η μια αναποδιά διαδεχόταν την άλλη, αυτός ήταν πάντα ήρεμος. Για να είμαι ειλικρινής και αυτή η συνάντησή μας με χαμόγελα ξεκίνησε. Πριν αρχίσουμε και επισήμως τη συνέντευξη, περάσαμε από το εστιατόριο. Μακαρόνια με κιμά, χωριάτικη σαλάτα και φρέσκο ψωμί. Και μετά ένα πράσινο μήλο. Ήταν μεσημέρι. Άλλα παιδιά τρώγανε, άλλα ερχόντουσαν. «Πώς τις είδατε λοιπόν τις μπίζνες του Βατοπεδίου;». Στην αρχή με κοίταξε πλάγια. Τα παιδιά τον φώναζαν λες και ήταν ο αγαπημένος τους θείος. «Κοίτα, το έφαγα». Τα μεγαλύτερα του μιλούσαν σαν φιλαράκια. Σίγουρα είχαν παίξει ποδόσφαιρο μαζί του. «Εσύ τι γνώμη έχεις» με ρωτάει ενώ τον φωτογράφιζα. Του είπα κυρίως για τις ευθύνες των πολιτικών που είναι φανερό ότι συναλλάχθηκαν με τον Εφραίμ. «Άλλοι για να σώσουν την ψυχή τους, άλλοι για τις ορθοδόξους ψήφους». «Θα δούμε τι θα δείξουν και οι λογαριασμοί, τα λεφτά είναι πολλά» του είπα ενώ είχαμε βγει από την τραπεζαρία. «Άκου να σου πω», μου φώναξε, αναγκάζοντάς με να τον κοιτάξω στα μάτια. «Τα λεφτά της Εκκλησίας, τα οικόπεδα, τα σπίτια, οι περιουσίες, όλα αυτά που συζητάμε ανήκουν μόνο σε αυτούς που πεινάνε και σε κανέναν άλλο». Ήταν βουρκωμένος και για μια στιγμή στενοχωρήθηκα που τον είχα φέρει σε δύσκολη θέση.

Σκέφτεστε πόσα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν με αυτά τα λεφτά;
Όταν οι μικροί παπάδες- γιατί υπάρχουν και άλλοι που προσπαθούν- μπορούν να κάνουν τόσα πράγματα χωρίς λεφτά, σκεφθείτε τι θα μπορούσαν να κάνουν όλα αυτά τα «μεγάλα μυαλά» με τα εκατομμύρια. Αλλά ποιος νοιάζεται για τον φτωχό κόσμο; Δηλαδή, πού είναι οι ηγεσίες, πού είναι όλοι αυτοί, όταν είναι γνωστό ότι παντού υπάρχουν παιδιά σε κίνδυνο.

Εσάς δεν σας έχουν βοηθήσει; Στα λόγια; Όλοι. Αν δεν ήταν ο απλός κόσμος δεν θα είχα κάνει τίποτα. Εχθές πάλι ήρθε μια μητέρα που έχασε το παιδί της και τέλος πάντων αντί για στεφάνια έφεραν τα χρήματα εδώ. Μας βοηθούν και κάποιοι πλούσιοι που δεν θέλουν να λέμε το όνομά τους.

Συγγνώμη, τόσα χρόνια δεν έχει βρεθεί μια πλούσια Μητρόπολη, ένα πλούσιο μοναστήρι,να σας βοηθήσει;
Δεν θέλω να συζητάω αυτά τα πράγματα, εμείς απομονωθήκαμε εδώ και κάνουμε τον δικό μας αγώνα. «Αντί να καταριόμαστε το σκοτάδι ας ανάψουμε ένα σπίρτο». Υπάρχει πάντως λίγη πίκρα ότι κάναμε τόσες προσπάθειες χωρίς καμία βοήθεια και κάποιοι άλλοι μπαινόβγαιναν στα γραφεία και έπαιρναν εκατομμύρια. Και εμείς δεν θέλαμε τα λεφτά για την πάρτη μας...
 
Θα μου επιτρέψετε να επιμείνω. Λεφτά από την επίσημη Εκκλησία δεν έχετε πάρει ποτέ;
Τον μισθό μου. 700 τότε και τώρα παίρνω 1.000 ευρώ. Δέκα χρόνια που κάνουμε αυτή την προσπάθεια δεν πήραμε άλλα λεφτά, ίσως γιατί τα περισσότερα παιδιά είναι από άλλες χώρες, μουσουλμανάκια κυρίως. Και πάντα κάποιος βρισκόταν και μας έλεγε «με τους ξένους ασχολείσθε;». Δηλαδή αυτόν που θα έρθει και θα μου χτυπήσει την πόρτα θα τον ρωτήσω από πού είσαι;

Από τις υπηρεσίες του κράτους έχετε παράπονα;
Παντού υπάρχουν και καλοί άνθρωποι. Εγώ βέβαια ποτέ δεν χώθηκα στα γραφεία, δεν έγλειψα και δεν ζήτησα κάτι για μένα. Η Κτηματική δεν μας έδινε ένα κουτούκι στον Κολωνό να βάλουμε τα παιδιά και τώρα ακούμε ότι παραχωρούσε ολόκληρες περιοχές. Όργια. Τι άλλο να πω;

Κάποτε ένας πολιτικός υποστήριζε ότι η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία πρέπει να πάει στον λαό.
Εγώ θα ξαναρωτήσω: Τι εξυπηρετεί η περιουσία αν δεν αποδίδεται στον λαό; Εκεί θα πρέπει να διοχετεύεται η αγάπη μας. Εγώ στην αρχή μπόρεσα να μοιράσω φαΐ, τώρα έχουμε 200 παιδιά και προσφέρουμε καταλύματα σε 22 μονογονεϊκές οικογένειες. Ανάλογα να πράξουν και όλοι οι άλλοι. Όλα τα άλλα είναι προκλητικά.