Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
— Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
— Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές.
— Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι.
— Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα.
— Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας· αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό.
— Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι.
— Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα.
— Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους.
— Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του.
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σ' ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες
πόσο φτωχοί είμαστε.»
Το έστειλε η Vivi
ακριβές και σωστή η απάντηση του γιού....γιά όλους όσους ζούμε στίς λέγομενες πόλεις.....ποσό φτωχοί είμαστε όντως...πολύ ωραία ανάρτηση μπράβο σου
ReplyDeleteΚαταπληκτικό άρθρο, παρόλο που ταιριάζει πιο πολύ για μια εποχή πριν 20 χρόνια και πάνω. Αυτό με τις ανοιχτές πόρτες, καλούς γείτονες, κ.α.
ReplyDeleteΚαλύτερα που συνδεόμαστε πια με το διαδίκτυο.
Μείναμε φτωχοί τελευταία όλοι μας, από ανθρωπιά…
Μου έφερες φίλη μου Χαμομηλάκι στο μυαλό εικόνες από παλιότερες εποχές. Μου αρέσει πολύ να κουβεντιάζω με τον πατέρα μου και να μου λέει για τη ζωή του. Είναι 64 χρονών και μου είπε που όταν ήτανε μικρός, υπήρχε φτώχεια έξω. Κάνανε μία μπάλα από κουρελόπανα και παίζανε. Το κρέας τότε ήταν για μία φορά την εβδομάδα. Όμως υπήρχε η ανθρώπινη επαφή που απάλυνε τον πόνο της φτώχειας. Υπήρχε η γειτονιά, ερχότανε και ο άλλος ο γείτονας, που και εκείνος τα έβγαζε δύσκολα πέρα, σε χτυπούσε φιλικά στην πλάτη, μιλούσανε, περνούσε η ώρα, πηγαίνανε στο σπίτι και πέφτανε για ύπνο. Ή μαζευόταν η τσακαλοπαρέα, πηγαίνανε σε κανένα σινεμά αν είχανε χρήματα, καμία βόλτα με τα πόδια. Έτσι με αυτόν τον τρόπο, συνέχεια ο ένας μιλούσε τον άλλον, κοιτώντας τον στα μάτια που λένε. Κάτι σαν ομαδική ψυχοθεραπεία κάνανε, μαζεμένοι όλοι μαζί έτσι κοντά ο ένας στο άλλον. Το πρωί, δηλαδή ξημερώματα, όταν πηγαίναν στη δουλειά, περιμένανε το λεωφορείο, τα λέγανε στη στάση, μιλούσανε μεταξύ τους αρκετά. Δεν ήτανε οι πόλεις όπως σήμερα μεγάλες που δεν ξέρεις ποιος είναι ο διπλανός. Οπότε όλοι πάνω κάτω ήτανε γνωστοί και υπήρχε μια μεγάλη παρέα. Σήμερα, πάνε οι περισσότεροι με το αμάξι. Μέσα από το αμάξι, τι κουβέντα να πιάσεις με τον άλλο οδηγό...Βάζεις το ραδιόφωνο και κλείνεσαι στον εαυτό σου. Ή πας στη στάση του λεωφορείου και δεν ξέρεις κανέναν, έτσι όπως γίνανε οι πόλεις. Άσε που είσαι και με το φόβο μη σου κλέψουν αν είσαι γυναίκα καμία τσάντα, κανένα πορτοφόλι. Πάλι δηλαδή κλείνεσαι στο εαυτό σου. Μετά τότε, δεν υπήρχε αυτή η εικόνα της κοινωνίας με τα πολλά προϊόντα, που δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως αν τα έχεις θα είσαι ευτυχισμένος. Το έχω γράψει για την εκπομπή της Oprah που πριν λίγα χρόνια κάλεσε ένα ευκατάστατο ζευγάρι και τους έδωσε ας πούμε 400 δολάρια και τους είπε με αυτά θα βρούνε να νοικιάσουν ένα σπίτι, θα βρούνε δουλειά και θα είναι έτσι για ένα μήνα. Το ζευγάρι δέχτηκε να δει, πως είναι να ζεις με λίγα λεφτά. Νοίκιασε ένα σπίτι με φτηνό ενοίκιο, έπιπλα πήρε από μαγαζιά ας πούμε που έχει για άπορους και πήγανε και ρωτούσαν σε μαγαζιά αν θέλουν υπάλληλο. Το πρωί μέσα στο κρύο περιμένανε για το λεωφορείο στη στάση και δούλευαν 12ώρες τη μέρα για λίγα δολάρια. Μετά από ένα μήνα στην εκπομπή όταν είπαν τις εντυπώσεις τους, είπαν πως ποτέ δε μπόρεσαν πριν αυτή του της εμπειρία να νιώσουν τους ανθρώπους που ζούνε με λίγα χρήματα. Τους ανθρώπους που περιμένουν μέσα στο κρύο στη στάση του λεωφορείου και παραδέχτηκαν πως ήταν ένα καλό μάθημα ζωής για αυτούς.
ReplyDeleteΣυγνώμη για το μεγάλο μου άρθρο
Με αγάπη πάντα
Max
Πολύ καλό!
ReplyDeleteΑπλά πράγματα χρειαζόμαστε για να πορευτούμε στη ζωή. Είμαστε συνυπεύθυνοι γι αυτά που χάσαμε. Ενώνω τη φωνή μου με τη δική σου! Ας ακούσει κάποιος έστω κι από δω μέσα...
ReplyDelete