Πήγα κι εγώ εκεί
Πήγα και προσκύνησα
και χάρηκα
και είδα νέους και νέους να ανεβαίνουν
όλη νύχτα με λαμπάδες 30 χιλιόμετρα με τα πόδια
και είδα γυφτάκια να φοράνε τα καλά τους
να σκουπίζουν την αυλή
και να φωνάζουν το ένα το άλλο
Ταξιάρχηηηηηηηηη;;;;;;;;
και να απαντάει, ναι Ταξιαρχούλαααααα
Δεν είναι ό Άγιος τους
είναι ο Φύλακας τους
ο αδερφός τους
ο πατέρας τους
ο φίλος τους
ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΣ ΤΩΡΑ!! Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑ ΩΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ!
ReplyDeleteΠήγα στην χάρη του... πριν από χρόνια.. δεν έχω λόγια να σε περιγράψω το δέος που ένοιωσα… ήμασταν μεγάλη παρέα από το χώρο της εργασίας μου…
ReplyDeleteΔεν θα ξεχάσω έναν φίλο γιατρό (όχι ιδιαίτερα θρησκευόμενο) να δακρύζει μπροστά στην εικόνα…
Τα μηνύμτα λένε πως μέχρι αργά που έπεφτε πια η νύχτα ο κόσμος περίμενε στην ουρά να ανάψει το κερί του. Ο Ταξιάρχης "δεν παίζει". Είναι ζωντανός.
ReplyDeleteΨυχοτρόφος η ανάρτηση.Αξίζει κάθε αναφορά. Και του χρόνου.