Στόν αλησμόνητον πατέρα μου

Ένα παλιό σημειωματάριο γεμάτο εφηβικά ποιήματα, μια συλλογή καρδιάς της Μαρίνας Μόρφυ, που έφυγε στα εικοσιένα της, το 1928, από τον Δάγκειο πυρετό, που θέρισε κυριολεκτικά τους εξασθενημένους από τη φυματίωση νέους ανθρώπους.

Από μάνα σε μάνα, σε μάνα, έφτασε στα χέρια μου το δερματόδετο βυσσινί τετράδιο, γεμάτο συναισθήματα, μνήμες και ελπίδες της Μαρίνας που δεν πρόλαβε ...

της Μαρίνας όμως που, μέσα σε 21 μόλις χρόνια, έζησε, αισθάνθηκε, έγραψε, όσα ελάχιστοι από μας θα μπορέσουμε, ακόμα και αν ζήσουμε τα πενταπλάσιά της χρόνια.

.

Το ποίημα το έγραψε στα 1924, για τον πατέρα της που έφυγε νωρίς...

 .

Στον αλησμόνητον πατέρα μου

Πατέρα μου το σπήτι μας θλιμμένο τώρα γέρνει

κι αναστενάζω ράθυμα στα σκότη της νυκτός

στίς στοιχειομέναις πόρταις του στιγμαίς σέ ξαναφέρνει

κι ο πόθος του: πιό γρήγορος να σούναι ο γυρισμός.

.

Απόκοσμος αμίλητος στο νεκρικό κρεβάτι

με το βουβό παράπονο στα χείλη σου τα ωχρά,

φαινόσουν σα ν΄αγνάτευες την ώρα κείνη κάτι,

εμάς που έρημα άφινες στη μαύρη συμφορά.

 .

Και το χλωμό σου πρόσωπο, πού αγνό το φως του ηλίου

το φώτιζε ωχροκίτρινο στο μάγο δειλινό

μου φάνηκε σα νάπερνε τα ρόδα τ' Απριλίου

θεία μίαν αίγλη ολόφωτη το φως τ΄αληθινό.

.

Τον τάφο σου στολίσαμε με άνθη μυρωμένα

πού πότισαν τά δάκρυα μας χωρίς φωνή καμμιά

κι ο τάφος σου βαρυόθυμος εθρήνησε για σένα

πού τόσον άωρα α' έκλεινε στην κρύα του αγκαλιά.

.

Πατέρα, βόηθα τ' αρφανά, μάς πρόκανε ο χειμώνας

στο παγωμένο μνήμα σου σάν τί πιά καρτερείς;

Βογγάει ο αγέρας θλιβερά, μουγγρίζει ο ελαιώνας

πατέρα, έλα στό σπίτι σου να μάς γλυκασπαστείς.

Μαρίνα Μόρφυ 1924