«Η Εκκλησία στους δρόμους»

Εκατοντάδες στην ουρά για ένα πιάτο φαΐ από την Εκκλησία

Μία, δύο, πέντε, δέκα εκατοντάδες, κάθε ηλικίας και εθνικότητας. Έρχονται γοργά από τα γύρω στενά και στριμώχνονται στην είσοδο του προαυλίου, λίγο πριν το ρολόι δείξει τρεις το μεσημέρι.

Περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι (το 15% των οποίων είναι Έλληνες) σιτίζονται καθημερινά από την Εκκλησία Σήμερα παιδί και μάνα θα φάνε. Αύριο; 

Ακόμη και τα αυτοκίνητα που διασχίζουν τον δρόμο, κόβουν ταχύτητα. Έξω από το μεγάλο κτίριο της οδού Σοφοκλέους, κατά μήκος του μαύρου κιγκλιδώματος που περιστοιχίζει το Κέντρο Υποδοχής Αστέγων του Δήμου Αθηναίων, δεκάδες άποροι περιμένουν καθημερινά να ξεκινήσει το «σιτηρέσιο» της Εκκλησίας. 

Εδώ και περίπου τέσσερις μήνες, εκτός από τα γεύματα που παρέχει ο δήμος, από τον χώρο του ΚΥΑΔΑ επωφελούνται και οι άνθρωποι της Εκκλησίας -στο πλαίσιο του προγράμματος «Η Εκκλησία στους δρόμους»- για να προσφέρουν φαγητό σε άπορους συμπολίτες μας. 

Νέοι άνθρωποι, άνεργοι, άτυχοι, μητέρες με παιδιά, αλλοδαποί, εξαρτημένοι από ναρκωτικές ουσίες... Η ανθρωπογεωγραφία των χιλίων και πλέον ανθρώπων που σιτίζονται εδώ αποκαλύπτει ότι δεν είναι μόνο οι οικονομικοί μετανάστες που δεν έχουν τα προς το ζην. Αλλά και πολλοί Έλληνες -οι 15 στους 100. 

Το 28% είναι αφρικανικής καταγωγής, ενώ υπάρχουν και Μολδαβοί, Ρουμάνοι, Βούλγαροι. Μερικοί, με το που παίρνουν το πακετάκι τους, φεύγουν με γρήγορα βήματα, άλλοι τρώνε καθισμένοι στα πεζούλια, κάποιοι αναζητούν θέση στα λιγοστά τραπέζια. Η Μιμόζα, μια ήσυχη κυρία, απομακρύνεται σιγά-σιγά: «Ήρθα από την Αλβανία πριν από πολλά χρόνια. Γέννησα και μεγάλωσα τα παιδιά μου εδώ. Αλλά τώρα ούτε δουλειά έχω, ούτε τίποτα. Ευχαριστώ αυτούς τους ανθρώπους που μας δίνουν λίγο φαγητό». 

Το πρόγραμμα ξεκίνησε στις αρχές Απριλίου από την Αρχιεπισκοπή, σε συνεργασία με τη ΜΚΟ της Εκκλησίας «Αλληλεγγύη», καλύπτοντας αρχικά τις ανάγκες 800 ατόμων. Τις πρώτες ημέρες το συσσίτιο λειτούργησε στην πλατεία Κουμουνδούρου.

Μια μικροκαμωμένη νέα γυναίκα, ασιατικής καταγωγής, με το ένα χέρι βαστάει το πακέτο με το φαγητό και με το άλλο προσπαθεί να συγκρατήσει τον πεντάχρονο γιο της. Δεν μιλάει ελληνικά. 

«Σήμερα έχουμε μακαρόνια με σάλτσα. Μαζί δίνουμε ψωμί και μπουκάλια με νερό», χαμογελάει ο πάστορας Οκεκούογεν, Αφρικανός, που παρίσταται μαζί με τον Βρετανό αιδεσιμότατο Μπράντσο. «Εμείς βρισκόμαστε εδώ καθημερινά για να νιώθουν οι ξένοι πως έχουν ανθρώπους που μιλάνε την ίδια γλώσσα. Και για να αποφεύγουμε τις διενέξεις, βέβαια», λένε. «Ειδικά σ' αυτή την περιοχή, με όσα έγιναν τον τελευταίο καιρό στο Παλιό Εφετείο, ο κόσμος έχει φοβηθεί -αγριεύεται όταν βλέπει τόσους πολλούς αλλοδαπούς. Αλλά τι πρέπει να γίνει; Να τους κλείσουμε σε μια απομακρυσμένη φυλακή, όπως συζητιέται; Και η γειτονιά είναι ανήσυχη -ακούμε κάθε μέρα κι από ένα νέο δυσάρεστο περιστατικό- αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι αυτοί, οι μετανάστες, οι ναρκομανείς, είναι άνθρωποι και δικαιούνται να έχουν, τουλάχιστον, ένα πιάτο φαγητό».

Της ΚΑΤΙΑΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ 

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 8 Αυγούστου 2009