Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη που θέλαμε σήμερα να δούμε είναι η αγορά του Χαν Αλ Χαλκίδι (Khan Al-Khalκidi). Διάσημα όλα τα παζάρια της ανατολής, αλλά το συγκεκριμένο είναι το πιο γνωστό, το πιο μαγευτικό και πολυτραγουδισμένο.
Δε νομίζω ότι υπάρχουν λέξεις αρκετές για να περιγράψεις τα συναισθήματα που σου διεγείρει μια βόλτα στο παζάρι. 
Μικρά μαγαζάκια από τσίγκο και πλαστικό να πουλάνε όλων των λογιών τα πράγματα, βρακιά, παντελόνια πουκάμισα όλα επώνυμα και δώρο ένα κιλό μπανάνες. Μπακίρινα σκεύη, χαλβά Φαρσάλων και ότι άλλο βάλει ο νους σου όλα αναμειγμένα μεταξύ τους συνθέτοντας μια μαγική εικόνα.
Κόσμος να πηγαινοέρχεται, άλλοι να διαλαλούν την πραμάτεια τους, και άλλοι να περιδιαβαίνουν νωχελικά τρώγοντας χαλβά, καλαμπόκι, και λουκουμάδες, φασαρία, σκόνη, μα ωστόσο εικόνες παραμυθένιες, όλες οι φυλές του κόσμου σε ένα τόσο μικρό χώρο.
Μάταια ψάχναμε μήπως συναντήσουμε κάποιο γνωστό μας, ένα παιδικό φίλο. Ζητήσαμε κάποιες πληροφορίες από κάποιους επισκέπτες, στα Ελληνικά, Αγγλικά,και με την βοήθεια των παιδιών μας στα Γερμανικά, και Γαλλικά μα τίποτα, φαίνεται ότι ο χώρος αυτός δεν είναι αγαπημένος προορισμός Ευρωπαίων πολιτών που επισκέπτονται την πόλη.
Ένας μελαψός νεαρός προσφέρθηκε να μας οδηγήσει στην στη νότια πλευρά του παζαριού, εκεί συνήθως που είναι το Λούνα παρκ Μα και εδώ κάποιο γνωστό μας, κάποιο Έλληνα δεν έτυχε να συναντήσουμε, παρά μόνο μια δυσάρεστη είδηση, ότι πριν λίγες ώρες είχε συμβεί κάποιο ατύχημα, από αμέλεια και ανύπαρκτη εφαρμογή μέτρων ασφαλείας των υπευθύνων με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό ενός παιδιού.
Νιώθοντας μια γροθιά να μας χτυπάει στο στομάχι η παρέα μας αποφάσισε να εγκαταλείψει την αγορά και να συνεχίσουμε την εξερεύνηση της πόλης στο κέντρο, εκεί που λογικά θα υπήρχαν μοντέρνα μαγαζιά όμορφα και φρεσκοβαμμένα κτίρια , αλλά δυστυχώς και εδώ το μόνο που συναντήσαμε ήταν ένα καλοσυντηρημένο κτήριο, αρχαιολογικού ενδιαφέροντος που οι ντόπιοι, άλλοι το λένε Δημοτική αγορά και άλλοι "Ακρόπολη της πατάτας"
Απογοητευμένοι προχωρήσαμε προς την παραλία. Στον κεντρικό δρόμο προς την παραλία συναντήσαμε πάρα πολλά αυτοκίνητα παρκαρισμένα όπου ήθελε ο καθένας, νόμιζε κανείς ότι τα πεζοδρόμια σ' αυτή την πόλη είναι φτιαγμένα για τα αυτοκίνητα και προσπαθήσαμε να προσαρμοστούμε περπατώντας στο οδόστρωμα. Ξαφνικά ένας νεαρός οδηγώντας το αυτοκίνητό του με την μουσική να σου τρυπάει το τύμπανο μας κορνάρει φρενάροντας ακριβώς πίσω μας... έτσι για πλάκα, ερμηνεύοντας τις αντιδράσεις του και το γέλιο της παρέας του από το πάθημά μας.
Φτάσαμε στην παραλία, το καλύτερο κομμάτι της πόλης, από την θάλασσα και μέσα, γιατί στην στεριά η μουσική των παρακείμενων καταστημάτων δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια ηρεμίας. Αποχαυνωμένοι πελάτες των καφέ απολαμβάνουν τη φραπεδιά τους και την μπύρα τους λες και ο από μηχανής θεός έλυσε όλα τα προβλήματά τους, αφού έδειχναν να μην τους απασχολεί τίποτα, όλα σ' αυτή την χώρα να λειτουργούν τέλεια.
Η ώρα όμως πέρασε και αποκαμωμένοι από την κούραση επιστρέψαμε στο σπίτι μας στην ηρεμία του καφέ και του δελτίου των οχτώ σαν γνήσιοι Έλληνες δημιούργημα όλων αυτών που τις τύχες μας ορίζουν.
No comments:
Post a Comment