Εφηβική επανάσταση

Γράφει: Γιώργος Καμβυσέλλης
07/08/2009

 .

Ήρθα επροψέ εκεί, δίπλα σου. Ήταν ο γείτονας. Ή ο αδερφός σου. Μπορεί να ήσουνα κι εσύ ο ίδιος φίλε αναγνώστη.
Μη βιάζεσαι! Είπα, μπορεί. Άκουσέ με, θα καταλάβεις.
Ήτανε, που λες, ένα παλικαράκι ίσαμε δεκατριώ χρονώ.
Ήθελε να μιλήσει στο γονιό του. Τον έσπρωχνε, τον παρακαλούσε, μα ο πατέρας βιαζότανε. Θα πήγαινε επίσκεψη, γήπεδο, εκκλησία, ή στην ερωμένη, δεν θυμάμαι, κι ούτε που τον άκουγε... Όταν όμως έμπηξε τις φωνές, αντέδρασε ο γονιός και, πολύ συγκινητικό, έχωσε το χέρι στην τσέπη του και του πέταξε ένα χαρτονόμισμα.
- Άντε να πάρεις κανένα σουβλάκι, και κάτσε στην τηλεόραση. Δεν θ’ αργήσω.
- Θέλω να σου μιλήσω.
- Το βράδυ.
- Μααα, πατέρα!
Τούτη την ώρα φάνηκε η μάνα φουριόζα μη χάσει την κομμώτρια και το πατικιούρ, έδωκε κι αυτή κάτι κέρματα, κάνανε το γονικό τους καθήκον, και φύγανε.
Σα γυρίσανε αργά το βράδυ, ο Κωστάκης έλειπε, κι ένα τηλεφώνημα τους πληροφόρησε ότι έπρεπε να περάσουν από το νοσοκομείο. Ο γιος τους είχε τραυματιστεί σοβαρά από τους πιο μεγάλους που είχε γνωρίσει στο διαδίκτυο και του ζήτησαν να συναντηθούν για κάτι σκονάκια που θα του δίνανε. Και δεν ήξερε τι να κάνει. Μηδέ έφτανε το χαρτζιλίκι προδοσίας που του ‘χαν δοσμένο.

Τι;; Δεν έγινε; Θα μπορούσε όμως να είχε γίνει. Όπως αλλού.
Θυμάμαι πάλι τη μάνα, κι αυτή βιαστική μην αρχίσει η μπιρίμπα, που ξεφορτώθηκε το βλαστάρι της με το να το πιέσει να χρησιμοποιήσει το δικό της κομπιούτερ και να παίξει αυτά τα άγνωστά μου ψυχοφθόρα τυχερά παιγνίδια.
Συχνά πάλι, βλέπω γονιούς να μη μαγειρεύουν, να μη βγαίνουν από την ησυχία τους, κι αγανακτισμένοι για τις «παράλογες» απαιτήσεις των παιδιών να τα βγάζουν εκτός μάχης με το χουβαρντάδικο χαρτζιλίκι. Και βέβαια το ταχυφαγάδικο έχει πολύ ωραίες λιχουδιές και ποτά. Αποτέλεσμα, η κυρία θρέφει ξίγκια, ο κύρης κάνει κοιλιές και λεφτά, οι πολυεθνικές κονομάνε, και το παιδί χάνει την υγεία του. Σε λίγα χρόνια δε θα χωράει από τη πόρτα, και ακόμα πιο ύστερα, δε θα βάνει μπουκιά στο στόμα εξ αιτίας της νευρικής ανορεξίας που απόχτησε, αφού έπρεπε να μοιάσει στα ξυλοπόδαρα μανεκένια.

Και, οι έφηβοί μας ασθενούν.
Ψυχικά, και σωματικά. Από αυξημένη πίεση, χοληστερίνη, ζάχαρο, εθισμό στο διαδίκτυο και τυχερά παιγνίδια, και σεξουαλικό αποπροσανατολισμό, λόγω, και, πρόσβασης σε πορνογραφικές σελίδες. Απλά πράγματα δηλαδή!
Και δεν επαναστατούν.
Γιατί να επαναστατήσουν;
Ποια καταπίεση να αποτινάξουν;
Ποια δεσμά να λύσουν και ποια χαλινάρια να πετάξουν;
Όλα τούτα έχουν ισοπεδωθεί, έχουν αμβλυνθεί.
Γι’ αυτό και με τη σειρά τους ισοπεδώνουν ό,τι έχει απομείνει.
Όλοι κυνηγούμε την εύκολη λύση.

Πετάμε το χρυσωμένο χάπι, το αρπούν στον αέρα σαν τα κυνηγόσκυλα και το βγάζουν μετά ανάκατα με χολή και αίμα.
Πού θα βρει επί τέλους στήριγμα το παιδί;
Ας το πιστέψουμε. Δεν θέλει λεφτά και λούσα. Αγάπη και στοργή αναζητά από μας.
Χρειάζονται όμως θυσίες· αγώνας, αγωνία, κι αντοχές· μεγάλες.
Από μένα, κι από σένα, φίλε μου αγαπημένε!

emprosnet