Μάχη με τις διατροφικές διαταραχές δίνουν ολοένα περισσότερα παιδιά, τα οποία φτάνουν στο σημείο να τρέφονται με μόλις μισό μήλο την ημέρα ή ένα καρότο για να μην παχύνουν! Κι όμως, όταν αντικρίζουν το σκελετωμένο είδωλο τους στο καθρέφτη φαντάζει στα μάτια τους…παχύσαρκο, με αποτέλεσμα να καταδικάζουν τον εαυτό τους στην απόλυτη πείνα.
Την προσοχή των γονέων εφιστούν οι ειδικοί, οι οποίοι διαπιστώνουν πως οι διατροφικές διαταραχές «χτυπούν» πλέον όχι μόνον ενήλικες και εφήβους αλλά ακόμη και μαθητές Δημοτικού. Είναι ενδεικτικό, πως το 5% των παιδιών έως 12 ετών έχουν κάνει ή επιθυμούν να κάνουν δίαιτα αλλά και γυμναστική για να φτιάξουν το σώμα τους!
Και ναι μεν, το παραπάνω στοιχείο δεν μπορεί να οδηγήσει σε διάγνωση, είναι όμως πιθανό τα παιδιά με πολύ χαμηλό βάρος και διαταραχή της εικόνας σώματος να παρουσιάζουν κάποιου είδους διατροφική διαταραχή.
Και ναι μεν, το παραπάνω στοιχείο δεν μπορεί να οδηγήσει σε διάγνωση, είναι όμως πιθανό τα παιδιά με πολύ χαμηλό βάρος και διαταραχή της εικόνας σώματος να παρουσιάζουν κάποιου είδους διατροφική διαταραχή.
Στην ερώτηση, ποιοι είναι οι λόγοι που οδηγούν ακόμη και μικρά παιδιά στην ανορεξία ή τη βουλιμία, οι ειδικοί παραδέχονται πως δεν είναι απολύτως βέβαιοι, καθώς κάθε παιδί αντιδρά διαφορετικά σε συγκεκριμένα ερεθίσματα.
Παρόλα αυτά, από τη μελέτη περιπτώσεων ανορεξίας προκύπτει πως η συγκεκριμένη νόσος οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, όπως είναι η κληρονομικότητα, τα οικογενειακά προβλήματα, η πίεση που πιθανόν ασκούν οι γονείς, η ενδοοικογενειακή κακοποίηση, η χαμηλή αυτοεκτίμηση κ.λπ.
Παρόλα αυτά, από τη μελέτη περιπτώσεων ανορεξίας προκύπτει πως η συγκεκριμένη νόσος οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, όπως είναι η κληρονομικότητα, τα οικογενειακά προβλήματα, η πίεση που πιθανόν ασκούν οι γονείς, η ενδοοικογενειακή κακοποίηση, η χαμηλή αυτοεκτίμηση κ.λπ.
Πολυπαραγοντική νόσος
«Σύμμαχοι» της νευρογενούς ανορεξίας και βουλιμίας είναι καιτα πρότυπα που προβάλλονται από τα ΜΜΕ, όπου και συνήθως το αδύνατο σώμα παρουσιάζεταιως το «εισιτήριο» προς την επιτυχία.
«Η ανορεξία είναι μια ασθένεια που πάει ενάντια σε βασικά ένστικτα Τα παιδιά βιώνουν βασανιστική πείνα, έως ότου να επιτύχουν να επιβληθούν στις ανάγκες του σώματος τους. Δεν αρκεί όμως η πίεση της οικογένειας ώστε να τραφούν σωστά. Δυστυχώς,η ανορεξία είναι μια πολυπαραγοντική νόσος με βαθύτερα αίτια», υπογραμμίζει η κ. Αλεξάνδρα Ρούσσου παιδοψυχίατρος, πρόεδρος της Εταιρείας για Ψυχική Υγεία Παιδιού και Εφήβου και Υπεύθυνη του Διεπιστημονικού Κέντρου για την Πρόληψη του Καπνίσματος και Αγωγής Υγείας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Αυτός άλλωστε, είναι και ο λόγος που η θεραπευτική αντιμετώπιση των διατροφικών διαταραχών απαιτεί τη συνεργασία παιδιού, οικογένειας και μιας διεπιστημονικής ομάδας (ψυχίατρος ή ψυχολόγος, παιδίατρος, διατροφολόγος) που θα ενώσει τις δυνάμεις της ώστε να εντοπίσει και να «δουλέψει» μαζί με το παιδί τα αίτια που το οδηγούν να έχει παθολογική σχέση με το φαγητό αλλά και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας που πιθανόν να προκύψουν εξ’ αιτίας της ανορεξίας ή/και της βουλιμίας.
Τα καλά νέα είναι πως σύμφωνα με διεθνή στοιχεία το 70% των παιδιών και εφήβων παρουσιάζουν βελτίωση μετά από θεραπεία – η οποία όμως κρατά χρόνια –και ακόμη πιο θετικό είναι πως οχτώ στους δέκα ανήλικους ασθενείς αποκτούν το φυσιολογικό τους βάρος αποφεύγοντας έτσι προβλήματα, όπως είναι η πρόωρη οστεοπόρωση, οι ενδοκρινολογικές διαταραχές και ακόμη σοβαρότερα προβλήματα υγείας.
«Παρόλα αυτά, το 5% των ανηλίκων στο δυτικό κόσμο χάνουν τη ζωή τους εξ’ αιτίας των διατροφικών διαταραχών. Και αυτό το ποσοστό είναι πολύ υψηλό», υπογραμμίζει η κ. Ρούσσου.
Τα σημάδια της ανορεξίας
- Η αδυναμία διατήρησης του βάρους σώματος μέσα στα φυσιολογικά όρια για το φύλο, το ύψος και την ηλικία
- Ο υπερβολικός φόβος για την παχυσαρκία
- Η διαταραχή της εικόνας σώματος (εντύπωση ότι το σώμα είναι παχουλό, ακόμη κι όταν είναι υπερβολικά αδύνατο)
- Η αμηνόρροια (έλλειψη περιόδου)
Τα σημάδια της βουλιμίας
- Συνεχή επεισόδια υπερκατανάλωσης φαγητού
- Πρόκληση εμετού
- Χρήση καθαρτικών ή διουρητικών για να μην πάρουν βάρος
- Υπερβολική ενασχόληση με το φαγητό και το βάρος
Four years ago, my 14-year-old daughter, Kitty, was diagnosed with anorexia.
At the time, I thought anorexia was all "about" control, that anorexic kids starved themselves for attention or because they had no control over other parts of their lives.
I thought anorexia was a life sentence, something my daughter would deal with always.
I was wrong on every count.
Eating disorders are physiological diseases that affect both the brain and the body. The latest research suggests that genetics and biology, not psychology, cause EDs. My daughter was likely born with a genetic predisposition toward eating disorders. (Our family, it turns out, has a history of them.)
The true face of anorexia shocked me. Kitty wasn't refusing food; she could not eat. For her, a spoonful of ice cream was as scary as jumping out of a plane without a parachute. Each bite was an act of intense bravery. I came to feel that the eating disorder was a demon, sucking the life out of her. It would have killed her if we'd let it.
The therapist told us not to talk about food with Kitty, that we should not become the "food police." That our daughter would be in and out of hospitals for many years.
Instead, my husband and I used family-based treatment, or FBT, to help Kitty recover. We took charge, sitting with her for hours, supporting her and requiring her to eat. I hunted up recipes and packed as many calories as possible into each bite. We set up our household so that nothing happened until she ate.
And slowly, she did.
Today, Kitty is a confident, healthy 18-year-old looking forward to her "real" life beginning. I want other Kittys and their families to know about FBT so that they can banish the demon.
So that their children, like Kitty, can look forward to a joyful, healthy future.
No comments:
Post a Comment