«Έχω οκτώ μέρες στον ξενώνα και ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πως ζω σε ένα ασφαλές περιβάλλον για μένα αλλά και για τα δύο παιδιά μου. Ακόμη και στις μέρες μας μια ζωή χωρίς βία μπορεί να είναι το όνειρο πολλών γυναικών».
Η Σίλβια έφτασε πριν από 14 χρόνια στην Ελλάδα από την Τανζανία, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ήταν μόλις 21 ετών και έψαχνε τρόπο να βελτιώσει τη ζωή της έστω και αν χρειαζόταν να εγκαταλείψει την πατρίδα της. Μέχρι σήμερα όμως το μόνο που κατάφερε είναι να γνωρίσει τη βία, την εργασιακή αλλά και των συντρόφων της. Πριν από μια εβδομάδα βρήκε καταφύγιο στον ξενώνα κακοποιημένων γυναικών, που δημιούργησε η «Κιβωτός», ο οποίος άνοιξε τις πόρτες του εσπευσμένα. Οι κλήσεις των γυναικών για βοήθεια ανάγκασε τον πατέρα Αντώνιο να προσφέρει στέγη πριν ολοκληρωθούν οι εργασίες. «Σήμερα θα μπει ο ηλιακός αλλά αυτό είναι το τελευταίο που θα κοιτούσαμε», λέει στα «ΝΕΑ» η Σίλβια που φιλοξενείται μαζί με δύο άλλες γυναίκες στον ξενώνα. «Είναι για μένα ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί από τότε που είμαι στην Ελλάδα».
Όταν σταμάτησε να δουλεύει
Ενώ δούλευε ως οικιακή βοηθός γνώρισε έναν συμπατριώτη της τον οποίο και αποφάσισε να παντρευτεί. Απέκτησαν ένα παιδί και όλα έδειχναν ότι η ζωή της έπαιρνε τον δρόμο που ήθελε. Οι καλές μέρες όμως δεν κράτησαν για πολύ αφού ο πρώην σύζυγός της άρχισε να βιαιοπραγεί:
«Όσο δούλευε και είχαμε χρήματα
τα πράγματα ήταν καλά. Όταν σταμάτησε να εργάζεται μου έκανε τη ζωή κόλαση. Και το πιο άσχημο είναι ότι όλες αυτές τις σκηνές της έζησε και το παιδί». Αποφασίζει να τον εγκαταλείψει και αρχίζει να εργάζεται ξανά σε σπίτια. Νοικιάζει ένα σπίτι και συνεχίζει τη ζωή της με το παιδί της. «Γνωρίζω τον δεύτερο σύζυγό μου, έναν Έλληνα ναυτικό. Πίστευα ότι ήταν η ευκαιρία μου να κάνω την οικογένεια που ονειρευόμουν. Όμως πριν από μερικούς μήνες με εγκατέλειψε χωρίς χρήματα. Δεν είχα να πληρώσω το ενοίκιο και ο σπιτονοικοκύρης μου φυσικά με πέταξε έξω. Έμεινα στους δρόμους για αρκετές μέρες». Έμαθε όμως για τον ξενώνα και λέει: «Αισθάνομαι ότι τώρα μπορώ να κάνω μια καινούργια αρχή. Έχω την άνεση να ψάξω να βρω δουλειά και να σταθώ στα πόδια μου όχι μόνο για μένα αλλά και για τα παιδιά μου».
«Μου έσπασε το πλευρό από το ξύλο»
«ΕΧΩ ΕΝΑ σπασμένο πλευρό και μια ρήξη τυμπάνου.
Αυτές είναι οι πιο “δυνατές” αναμνήσεις που έχω από τον σύζυγό μου». Η Ανδρομάχη Λ. είναι μια ακόμη φιλοξενούμενη του ξενώνα κακοποιημένων γυναικών της Κιβωτού. Βρήκε στέγη πριν από 10 μέρες όταν βρέθηκε στον δρόμο μαζί με τον οκτάχρονο γιο της. «Ο σύζυγός μου δεν μου έδινε τη διατροφή και δεν μπορούσα να πληρώσω ούτε το ενοίκιο. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να επανέλθει στη ζωή μου όχι γιατί θέλει να κάνουμε μια νέα προσπάθεια ως οικογένεια αλλά για να συνεχίσει να μας βασανίζει».
Η Ανδρομάχη από το 2000 που παντρεύτηκε μέχρι σήμερα έζησε μαρτυρικές μέρες, όπως λέει. Η ανασφάλεια που ένιωθε και η ανάγκη να μεγαλώσει το παιδί της έχοντας δίπλα του τον πατέρα του την ανάγκαζε να υπομένει τη βιαιότητα του συζύγου της, αν και κάποιες φορές επιχείρησε να τον διώξει. Κατέφυγε πολλές φορές στην αστυνομία για να καταγγείλει τον ξυλοδαρμό που είχε υποστεί αλλά ποτέ δεν είχε αποτέλεσμα: «Τις περισσότερες φορές μου έλεγαν να τα βρω μαζί του.
Κάποιος αστυνομικός μάλιστα μου είχε πει “δεν ντρέπεσαι να καταγγέλλεις τον άντρα σου;”. Την τελευταία φορά όμως που με έστειλε στο νοσοκομείο με σπασμένο πλευρό δεν το άφησα να περάσει. Τον έδιωξα από το σπίτι, έκανα αγωγή διαζυγίου και τώρα περιμένω να γίνει και το δικαστήριο για τον ξυλοδαρμό». Η Ανδρομάχη Λ. τώρα τώρα ψάχνει για δουλειά και φροντίζει τον γιο της:
Ομολογεί όμως: «Έχω ασκήσει βία στο παιδί όπως ασκούσε σε μένα η μητέρα μου και μετά ο σύζυγός μου».
No comments:
Post a Comment