ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣΦΑΓΗ ΜΑΣ

Ένας πολιτικός διαλέγει το θέμα του με βάσει τα βιώματα του και τις γνώσεις του.

Ένας γιατρός αν γίνει υπουργός υγείας θα διαλέξει ένα θέμα που βιώνει με ξεχωριστό τρόπο.

Οι προβληματισμένοι νέοι διαλέγουν το θέμα παιδεία οικογένεια ανεργία εγκληματικότητα ναρκωτικά. 

Και επειδή εγώ στα 16 μου χρόνια θα χανόμουνα λόγω απειρίας σε πολλά θέματα και παραστάσεις θα μείνω στο θέμα του αδικοχαμένου Αλέξη Γρηγορόπουλου, στην παιδεία, στην ανεργία εγκληματικότητα, και λίγο πριν την ανθρωποσφαγή μας.

Εμείς οι νέοι που νοιαζόμαστε για τον ελληνισμό για τις αρχαίες μας ρίζες για την φιλοσοφία μας για την κληρονομιά, τον Ελληνικό πολιτισμό. Εμείς οι νέοι που προερχόμαστε από τον ιστορικό λαό που έχει πίσω του τέσσερις χιλιάδες χρόνια πολιτισμό. Εμείς η αυθεντική συνέχεια τις γλώσσας και του πολιτισμού. Εμείς οι νέοι με τα τεράστια ταλέντα θαβόμαστε φτωχαίνουμε και πάψαμε να έχουμε αντιστάσεις. Και αυτό γιατί οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας μετέτρεψαν σε άβουλα πλάσματα. Αποτέλεσμα; Να διχαστούμε σε ένα εμφύλιο πόλεμο [ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΜΕ ΠΟΛΙΤΕΣ] με αιματηρά θύματα όπως ο Αλέξης, και των τραυματισμό πολλών αθώων αστυνομικών που το μόνο τους λάθος είναι ότι επέλεξαν ένα επικίνδυνο επάγγελμα των 700e. Αλλά χαμένοι βγήκε η Ελλάδα με πολλαπλές συνέπειες στην οικονομία στον τουρισμό και στην παιδεία.

Ας θυμηθούμε λοιπόν τα περσινά γεγονότα ένα ένα και να καταλήξουμε στο σήμερα.

Ένα παιδί μόλις 15 ετών σκοτώνεται από σφαίρα ειδικού φρουρού ενώ γιόρταζε τα γενέθλια ενός συμμαθητή του σε μια καφετερία των Εξαρχείων. Πριν λίγο τα παιδιά αυτά κάνανε χαβαλέ σαν να ήταν στο γήπεδο. Βλέπανε την πλατεία σαν επέκταση του σχολείου.

Τώρα στα παιδιά αυτά που έγιναν μάρτυρες σφαγής, στη συνείδηση τους τα Εξάρχεια μένει ταυτισμένο πριν από όλα με τη βίαιη ενηλικίωση τους.

Και ότι το μόνο ζητούμενο γ' αυτά τα παιδιά είναι η τιμωρία.

Ο Αλέξης με τον θάνατο του σήκωσε στους ώμους του την οργή όλων των νέων

Μια οργή που ο άνεμος την φύσηξε και πέρασε τα σύνορα.

Και αυτός ο άνεμος έφερε μίσος θυμό και μια απελπισμένη προσπάθεια να ξεσηκωθούν όλοι από την απραξία.

Πιο συγκεκριμένα οι νέοι καλούσαν μέσα από το διαδίκτυο τον κόσμο να ξεσηκωθεί ενάντια στο κράτος και την τρομοκρατία.

Στην Ελλάδα οι μισοί έτρεχαν να σώσουν τη ζωή τους και την περιουσία τους και οι άλλοι μισοί κατέστρεφαν και λεηλατούσαν.

Μερικά από τα συνθήματα των διαδηλωτών ήταν.

Ξεσηκωθείτε λησμονημένοι νέοι

Ξεσηκωθείτε του όλο ένα και αυξανόμενου αριθμού ανέργων, των ηλικιωμένων φτωχών

Ξεσηκωθείτε μετανάστες χωρίς χαρτιά και εσείς μανάδες που σας εγκλώβισαν στο σπίτι και στη μιζέρια. Πατεράδες που νυχτοδουλεύετε για να πληρώσετε τα φροντιστήρια μας.

Ξεσηκωθείτε εκπαιδευτικοί με τα χαμηλωμένα κεφάλια.

Και μην φοβάστε να πεθάνετε, γιατί το να πεθάνεις δεν πονάει τόσο. Αυτό που πονάει είναι να ζούμε στη λήθη.

Και για να τους δουν κρύψανε τα πρόσωπα τους. Για να τους ονομάσουν αρνηθήκανε το όνομα τους. Για να ζήσουνε με αξιοπρέπεια πεθαίνουνε.

Ένα χρόνο μετά από εκείνα τα θλιβερά γεγονότα, στα σχολεία στα Πανεπιστήμια στις πλατείες γίνεται η ίδια συζήτηση γύρω από τα προβλήματα της παιδείας ανεργίας εγκληματικότητας. Όλα στάσιμα. Μόνο οι κυβερνήσεις άλλαξαν. Άλλαξαν δηλαδή χρώμα. Όχι όμως πρόσωπο. Δεν μας πείθουν. Εμφανίζονται σαν Αρχάγγελοι. Αλλά μας πίνουν το αίμα. Συνεχίζουν να μοιράζονται το μέλι της εξουσίας πάνω στους ώμους μας. 

Αυτός [ο καιμενος ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος] Στο σύνολο τους οι νέοι ζουν δυσκολότερα από τα προηγούμενα χρόνια. Και όπου προβλήματα και ανεργία  κρίση και εγκληματικότητα. Με λίγα λόγια οι νέοι στη χώρα μας βρίσκονται σε απόγνωση και ο θεός να με βγάλει ψεύτη πολύ φοβάμαι πως σύντομα  θα  ζήσουμε  δραματικότερα γεγονότα από τον προηγούμενο  Δεκέμβρη. Η Εξουσία κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι τα  μεγάλα προβλήματα που πρέπει να  αντιμετωπίσει  σήμερα είναι  αυτό  που  θα επακολουθήσει. Το   μεγάλο   κίνημα αγανάκτησης των νέων που θα συνοδευτεί από  αθώα  θύματα. Η ανυπολόγιστες  υλικές  ζημιές. Και πώς να το αποτρέψει. Γιατί μέχρι εχθές αυτά τα παιδιά  πετούσαν μόνο  πέτρες η έσπαγαν τζαμαρίες  για να ακουστούν. Σήμερα αύριο θα ανταποδώσουν τους πυροβολισμούς αντί για πέτρες. Και τότε θα δούμε πολλούς να σφαγιάζουν.        

Κανείς δεν φέρνει αντίρρηση πως ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση ούτε και η τωρινή συνετίζονται από τις προειδοποιήσεις για τα μεγάλα κοινωνικά  προβλήματα της νεολαίας.   Για την πληγή που παραμένει ανοιχτή στους νέους.  Μήπως  όμως φταίμε εμείς που δεν πετάμε έξω τα σάπια φρούτα;  Μήπως φοβόμαστε να αναλογιστούμε τα δικά μας λάθη; Αλήθεια  πως  μετριέται το δίκιο μας; Φτάνοντας στα άκρα;  Με  την απανθρωποποίηση την μετάλλαξη των θεσμών  όπως  οικογένεια σχολείο,  και την ευκολία που αφαιρείτε   μια ζωή;   Στην τυφλή εξέγερση κατά αστυνομικών  πολιτών;  Στην εγκληματικότητα;

Μήπως  τα παθήματα των μεγαλύτερων   έπρεπε να μας διδάξουν, και όχι μόνο να μη τα επαναλάβουμε  αλλά να πάρουμε την σκυτάλη από τους μεγαλύτερους να αξιοποιήσουμε τα προτερήματα μας   επενδύοντας στην ΠΑΙΔΕΙΑ  ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ  ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΜΟ;   Και να κάνουμε μια Ελλάδα να πρωταγωνιστήσει ως δημοκρατική  δύναμη σταθερότητας  ειρήνης   πολιτισμού;  Να αποδείξουμε με την ταυτότητα μας ότι η επιτυχία στη ζωή περνά πρώτα από την ενότητα και τον αμύθητο πλούτο της παράδοσης μας;

Να απαλλαχτούμε από ένα κράτος αλαζονικό πνιγμένο στη  διαφθορά;

Το κορμί της Ελλάδας κρύβει μέσα του πολλές δοκιμασίες. Ας προσπαθήσουμε να  μην την πληγώσει και  η δική μας γενιά  με τραμπουκισμούς και ανευθυνότητα. Ας μην ανακυκλώνουμε προβλήματα, ας δοκιμάσουμε με διαφορετικές λύσεις!  Οι καιροί είναι δύσκολοι. Ας μπολιάσουμε με αισιοδοξία την τύχη μας στο πνεύμα στη δημιουργία.  

Πρέπει εμείς οι νέοι να πάψουμε να έχουμε εξάρτηση από ένα παθητικό κράτος που μας διαιρεί και δεν μας πολλαπλασιάζει. Να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις όπως αυτοπειθαρχία  σεβασμό  φιλότιμο. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι εμείς είμαστε το κράτος και πολύ περισσότερο η Ελλάδα. Είναι η στιγμή να γίνει κάτι μαγικό.  Να αναλάβουμε και τις δικές μας ευθύνες και να συγχρονίσουμε τη  συνείδηση  μας.  Τα αρνητικά ας τα αφήσουμε στους μηχανισμούς του κράτους.   Και ποιος  ξέρει η  παρουσία μας αυτή  να αλλάξει  Πρόσωπο  στα κόμματα και  στις κυβερνήσεις. Με άλλα λόγια να δώσει προτεραιότητα σε όλα τα επίπεδα στην παιδεία.   Ώστε το πέρασμα μας από αυτόν τον τόπο να μην κόβεται πριν αρχίσει. Να έχει συνέχεια. Να έχει αλληλεγγύη και πάνω από όλα να ζει με  αξιοπρέπεια.  

Με την καρδιά  στην μάνα του Αλέξη, και στην μάνα  της νεαρής αστυνομικίνας, θέλω να ευχηθώ σε όλους, και περισσότερο σε αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα, στους πολιτικούς και στο σύστημα που μας κατευθύνει στην ανθρωποσφαγή μας, πως ήρθε η στιγμή να αποκτήσουν αισθήματα για τους νέους. Ευθύνη, σεβασμό και κατανόηση.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ    ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ