Μέχρι πριν από λίγο καιρό, στα στέκια των νεολαιίστικων «φυλών» της Αθήνας δεν εξέλιπαν οι καβγάδες, με αφορμή κυρίως το μήκος της φράντζας, το μαύρο μολύβι στα μάτια ή το ανελέητο σφυροκόπημα των ηχείων των... καγκουρεμένων αυτοκινήτων!
Σήμερα, μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας ή στις αποκαλούμενες «λαϊκές» συνοικίες αποκαλύπτει μια διαφορετική αλήθεια: πως τα παιδιά των δεκαέξι, δεκαεπτά, δεκαοκτώ ετών έχουν πειστεί ότι παρά τις φαινομενικές τους διαφορές δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν!
Στη Βόρεια Αμερική του 16ου αιώνα η πρακτική πολλών φυλών ήταν να κρατούν το τριχωτό της κεφαλής του εχθρού γιατί έτσι πίστευαν ότι ταπείνωναν τον αντίπαλό τους. Στον 21ο αιώνα οι φυλές της νεολαίας δεν «παίρνουν σκαλπ». Τα γιουχαΐσματα, τα γιαουρτώματα και πιο σπάνια οι επιθέσεις στα μέλη της αντίπαλης ομάδας ήταν μέχρι πριν από λίγο καιρό τα... Τόμαχοκ κατά του «εχθρού»!
Από τότε τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα «θερμά επεισόδια» που ξεκινούσαν από τα ρούχα ή το μακιγιάζ γίνονται ολοένα και πιο σπάνια. Αυτό που παραμένει ίδιο είναι οι προκαταλήψεις αναφορικά με τον τρόπο ζωής ή το ντύσιμο που επιλέγουν κάποιες ομάδες εφήβων.
«Δεν λέει να είσαι emo», σημειώνει στην «Espresso της Κυριακής» ο Οσκαρ, ένας 16χρονος «σκεϊτάς» που συχνάζει στο Σύνταγμα και κάνει σκέιτμπορντ μερικά μέτρα μακριά από τις παρέες των emo. Επίμονη άρνηση για το διαφορετικό, συγκεκριμένα για τους «κάγκουρες» και τις γυναίκες των λαϊκών συνοικιών, επιδεικνύει και ο 18χρονος «μεταλάς» Χρήστος: «Καμία από τις κοπέλες μου δεν ήταν “μπουζούκι φάση”. Ακουγαν έντεχνα, ροκ... Μπουζούκια, ποτέ!».
Η κατηγοριοποίηση των σημερινών εφήβων σε «φυλές» γίνεται ανάλογα με την κοινωνική διαστρωμάτωση, τις μουσικές καταβολές ή τιςς ιδιαιτερότητες της εκάστοτε περιοχής. Μερικές από τις ομάδες που συνθέτουν τον χάρτη της σύγχρονης νεολαιίστικης πραγματικότητας είναι οι emo, οι τρέντι, οι γκόθικ, οι «κάγκουρες», οι κάζουαλ και οι σκέιτερ.
Οι γνωστοί σε όλους emo ξεχωρίζουν για το έντονο, μαύρο μακιγιάζ, τα εφαρμοστά ρούχα, τα μαλλιά-«θάμνο» και τη «σιδερωμένη» φράντζα που καλύπτει το μισό πρόσωπό τους. Το κίνημα αυτό ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ως παρακλάδι του hard core punk, ενώ η λέξη emo προέρχεται από την αγγλική λέξη emotional, που σημαίνει συναισθηματικός. Κυρίως όμως οι emo ταυτίζονται με την εφηβική αυτοκαταστροφή: βλέμματα προσηλωμένα στο κενό, απογοήτευση από την κοινωνία, κατάθλιψη χωρίς πραγματικό λόγο.
Από τότε τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα «θερμά επεισόδια» που ξεκινούσαν από τα ρούχα ή το μακιγιάζ γίνονται ολοένα και πιο σπάνια. Αυτό που παραμένει ίδιο είναι οι προκαταλήψεις αναφορικά με τον τρόπο ζωής ή το ντύσιμο που επιλέγουν κάποιες ομάδες εφήβων.
«Δεν λέει να είσαι emo», σημειώνει στην «Espresso της Κυριακής» ο Οσκαρ, ένας 16χρονος «σκεϊτάς» που συχνάζει στο Σύνταγμα και κάνει σκέιτμπορντ μερικά μέτρα μακριά από τις παρέες των emo. Επίμονη άρνηση για το διαφορετικό, συγκεκριμένα για τους «κάγκουρες» και τις γυναίκες των λαϊκών συνοικιών, επιδεικνύει και ο 18χρονος «μεταλάς» Χρήστος: «Καμία από τις κοπέλες μου δεν ήταν “μπουζούκι φάση”. Ακουγαν έντεχνα, ροκ... Μπουζούκια, ποτέ!».
Η κατηγοριοποίηση των σημερινών εφήβων σε «φυλές» γίνεται ανάλογα με την κοινωνική διαστρωμάτωση, τις μουσικές καταβολές ή τιςς ιδιαιτερότητες της εκάστοτε περιοχής. Μερικές από τις ομάδες που συνθέτουν τον χάρτη της σύγχρονης νεολαιίστικης πραγματικότητας είναι οι emo, οι τρέντι, οι γκόθικ, οι «κάγκουρες», οι κάζουαλ και οι σκέιτερ.
Οι γνωστοί σε όλους emo ξεχωρίζουν για το έντονο, μαύρο μακιγιάζ, τα εφαρμοστά ρούχα, τα μαλλιά-«θάμνο» και τη «σιδερωμένη» φράντζα που καλύπτει το μισό πρόσωπό τους. Το κίνημα αυτό ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ως παρακλάδι του hard core punk, ενώ η λέξη emo προέρχεται από την αγγλική λέξη emotional, που σημαίνει συναισθηματικός. Κυρίως όμως οι emo ταυτίζονται με την εφηβική αυτοκαταστροφή: βλέμματα προσηλωμένα στο κενό, απογοήτευση από την κοινωνία, κατάθλιψη χωρίς πραγματικό λόγο.
Στον αντίποδα, σε όσους αντιπαθούν τους emo και τη... μιζέρια ανήκουν οι «κάγκουρες» και οι «τρέντι». Ειδικά οι πρώτοι έχουν κηρύξει πόλεμο στα «παιδιά της κατάθλιψης» και, όταν τους δουν, πέφτει και το ανάλογο «κράξιμο». Ούτε η Ελένη όμως, η οποία δεν ανήκει σε κάποια ομάδα αλλά, αντιθέτως, επιλέγει τον κάζουαλ τρόπο ζωής, δηλώνει πως θα έκανε σχέση με emo: «Δεν μου αρέσουν οι καταθλιπτικοί άνθρωποι» παραδέχεται στην «Espresso της Κυριακής».
Αν και δεν πιστεύουν ότι είναι «τρέντι», η 23χρονη Μαρία, ο 22χρονος Χρήστος και ο Γιώργος 24 ετών παραδέχονται ότι συχνάζουν στο Κολωνάκι, ενώ δεν κρύβουν την προτίμησή τους για τα ακριβά ρούχα. «Ερχόμαστε τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα. Ο κόσμος που συχνάζει εδώ είναι πιο ποιοτικός. Επίσης, τα μαγαζιά είναι συγκεντρωμένα» επισημαίνει η Μαρία, η οποία ζει στην Καλλιθέα αλλά προτιμά το κέντρο.
Μια «κακή» συνήθεια των ανδρών, των λαϊκών κυρίως συνοικιών, είναι και το «καμάκι», λέει. «Με ενοχλούν τα πειράγματα στον δρόμο» παραδέχεται, απορρίπτοντας το ενδεχόμενο στο μέλλον να κάνει σχέση με «κάγκουρα». Στη γλώσσα της νεολαίας της Αθήνας πάντως «τρέντι» χαρακτηρίζονται όσοι αγοράζουν αποκλειστικά επώνυμα ρούχα και αξεσουάρ και συχνάζουν στις «καλές» περιοχές των βορείων προαστίων.
Στο άλλο άκρο βρίσκονται τα παιδιά των «λαϊκών» συνοικιών. Μπουρνάζι, Κορυδαλλός, Ζεφύρι είναι μερικά από τα μέρη όπου συχνάζουν οι αποκαλούμενοι «κάγκουρες». Σύμφωνα με τους επικριτές τους, αγαπούν τις κόντρες και περνούν έξω από τις καφετέριες με το ηχοσύστημα στην τσίτα για να τους δουν. Τα αυτοκίνητά τους συνήθως δεν έχουν πορτμπαγκάζ αλλά ειδική κατασκευή MDF ή πολυεστέρα για να χωρούν τους ενισχυτές και τα ηχεία. Ακούν r’n’b, χιπ-χοπ ή λαϊκά του ’80 και του ’90 και κολλούν αυτοκόλλητα ή λογότυπα στο πίσω τζάμι. Από την πλευρά τους, οι έφηβοι που επιλέγουν το συγκεκριμένο lifestyle απεχθάνονται τα «καλομαθημένα» παιδιά των βορείων προαστίων και τα «βουτυρόπαιδα» και θεωρούν «ντίβες» τις γυναίκες με ακριβό γούστο και τουπέ. «Δεν θα έκανα σχέση με μια τέτοια κοπέλα, γιατί θεωρώ ότι όλες είναι φαντασμένες» λέει στην «Espresso της Κυριακής» ο Θοδωρής. Μαζί με τον φίλο του, τον 22χρονο Δημήτρη, πηγαίνουν κάθε μέρα για καφέ στην πλατεία Ελευθερίας στον Κορυδαλλό.
Αν και δεν τους εξιτάρουν τα «φτιαγμένα» αυτοκίνητα, τα ηχοσυστήματα ή η ταχύτητα και ξενερώνουν κάθε φορά που βλέπουν να περνά κάποιο αυτοκίνητο με την ένταση της μουσικής στο τέρμα, δεν θα άλλαζαν με τίποτα τις συνήθειες ή τη διασκέδασή τους: «Εχουμε φίλους που έρχονται εδώ γιατί τους αρέσει το μέρος, οι καφετέριες. Εδώ ο κόσμος είναι πιο ζεστός. Καμία σχέση με τα απρόσωπα μαγαζιά των βορείων προαστίων. Ασε που εδώ σερβίρουν καφέ και μετά τις δέκα το βράδυ...» λέει με ενθουσιασμό ο Θοδωρής, ο οποίος μένει στο Χαϊδάρι αλλά έχει γίνει μόνιμος πια κάτοικος Κορυδαλλού.
Οι ουδέτεροι
Στους λιγότερο «σκληροπυρηνικούς» που δεν μπαίνουν σε καβγάδες και επιλέγουν να διοχετεύουν την ενέργειά τους στη μουσική ή στα χόμπι τους ανήκουν οι «σκεϊτάδες» και οι «μεταλάδες». Παιδιά και από τις δύο «φυλές» συναντήσαμε στο Σύνταγμα.
Οι «σκεϊτάδες» φορούσαν χαμηλοκάβαλα παντελόνια, φαρδιά παπούτσια και με freestyle ύφος προσπαθούσαν να εξισορροπήσουν στις σανίδες τους, ενώ μερικά μέτρα πιο κάτω ο Χρήστος, ο Φώτης και ο Βασίλης που παίζουν στο συγκρότημα Unmasking the betrayer συζητούσαν για το επόμενο live τους.
«Κάνω σκέιτ εδώ και τέσσερα χρόνια. Ξεκίνησε σαν παιχνίδι, αλλά γρήγορα κόλλησα. Εχω αμελήσει τα μαθήματά μου και οι γονείς μου μού κάνουν κήρυγμα γιατί γυρίζω σπίτι με μώλωπες, αλλά είναι κάτι που μου αρέσει πολύ» τονίζει στην «Espresso της Κυριακής» o 16χρονος Οσκαρ, τον οποίο πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις όλο πάνω σε μια σανίδα είναι. Εκτός από το Σύνταγμα, αυτόν και τους φίλους του, την Καρολίνα και τον Γρηγόρη, ίσως τους δείτε να κάνουν γκράφιτι ή να χορεύουν breakdance.
Ο Χρήστος 18 ετών, ο Φώτης 16 και ο Βασίλης 17 ετών προτιμούν πάλι να ακούν δυνατά death metal, να ψωνίζουν από το Internet ρούχα για να «σαπορτάρουν» τα αγαπημένα τους συγκροτήματα και να συχνάζουν σε ροκ στέκια στο Γκάζι. Αν και το στιλ του «μεταλά» επιτάσσει μούσι, μαλλί ώς τους ώμους, μαύρη αμάνικη μπλούζα και καρφιά, αυτοί προσπαθούν να είναι όσο γίνεται «φυσιολογικοί». «Προσπαθούμε να μη διαφοροποιούμαστε. Δεν είναι καλό να βάζεις ετικέτες στους ανθρώπους» είναι η συμβουλή του Χρήστου. Συμφωνούμε και εμείς με τον Χρήστο, η εποχή όμως και η νέα γενιά τις θέλει τις ετικέτες της!
madata
No comments:
Post a Comment