Ελεύθερος με περιοριστικούς όρους είναι από χθες το πρωί ο 70χρονος συνταξιούχος σε βάρος του οποίου υπάρχουν δύο μηνύσεις για βιασμό ανήλικων κοριτσιών. Ο ηλικιωμένος άνδρας απολογήθηκε στον Ανακριτή χθες για μία περίπου ώρα, αρνήθηκε τις κατηγορίες δηλώνοντας ότι δεν έχει καμία σχέση με όσα του αποδίδονται. Κατά την αποχώρηση του από το Πρωτοδικείο αποδοκιμάστηκε έντονα από συγγενείς ενός των εκ δύο κοριτσιών. Μετά την έκδοση παραπεμπτικού βουλεύματος η υπόθεση θα προσδιοριστεί για να δικαστεί εντός των προσεχών μηνών σε δικαστήριο όμορου νομού.
Μια πρόταση από το χαμομηλάκι:
Να τον αφήσουν ήσυχο, χωρίς περιορισμούς και αηδίες,
μέχρι να διαπράξει και άλλους βιασμούς ανηλίκων
και όταν ολοκληρώσει να τον δικάσουν για όλους,
συνολικά και με συμψηφισμό!!!
Δεν ντρεπόμαστε, λέω εγώ;;;
Αυτά έγιναν στις 14, σήμερα.
Και χτες το Χαμόγελο του Παιδιού υπέγραψε στην Καβάλα Μνημόνιο συνεργασίας με 24 φορείς της περιοχής για την προστασία των παιδιών.
Μια απορία:
Ένας από τους 24 φορείς είναι και ο δικαστής άραγε;;
Η Μεγάλη Εβδομάδα εκτός από Εβδομάδα των Παθών είναι και εβδομάδα της νηστείας.
Και μπορεί η νηστεία να γίνεται κυρίως για θρησκευτικούς λόγους, την ίδια στιγμή όμως αποδεικνύεται ευεργετική για την υγεία μας.
.
.
Όταν νηστεύουμε, αντικαθιστούμε τα κακά λιπαρά, που περιέχονται στο κόκκινο κρέας και τα πλήρη γαλακτοκομικά προϊόντα, με καλά λιπαρά, που προσλαμβάνουμε από τα θαλασσινά, το ελαιόλαδο και τους ξηρούς καρπούς. Το αποτέλεσμα είναι ότι μειώνονται τα επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα. Επίσης τα καλά λιπαρά βοηθούν στην πρόληψη καρδιαγγειακών παθήσεων και τη μείωση της αρτηριακής πίεσης.
Η νηστεία συνδέεται με αυξημένη πρόσληψη φυτικών ινών, που προέρχονται από τα φρούτα, τα λαχανικά και τα όσπρια. Οι φυτικές ίνες βελτιώνουν τη λειτουργία του πεπτικού συστήματος και προλαμβάνουν τη δυσκοιλιότητα ενώ προστατεύουν από τον καρκίνο του παχέος εντέρου και τα καρδιαγγειακά νοσήματα.
Τα νηστίσιμα γλυκά, όπως ο χαλβάς, περιέχουν αντιοξειδωτικές ουσίες που μειώνουν τον κίνδυνο εγκεφαλικών επεισοδίων, κάνουν καλό στην καρδιά και ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Οι διαιτολόγοι συνιστούν να καταναλώνουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα πράσινα φυλλώδη λαχανικά, κουνουπίδι, ξηρούς καρπούς και γάλα σόγιας προκειμένου να καλύψουμε την ανάγκη του οργανισμού σε ασβέστιο.
Αν σας προβληματίζει η χαμηλή πρόσληψη πρωτεΐνης λόγω αποχής από το κρέας και τα προϊόντα του, μην ανησυχείτε, μπορεί να αναπληρωθεί. Ο κ. Παρασκευάς Παπαχρήστος, Διαιτολόγος- Διατροφολόγος, σημειώνει ότι:
« Τα όσπρια πρέπει να συνοδεύονται με άμυλο (ψωμί, πατάτες, ρύζι, καλαμπόκι). Με αυτό τον τρόπο έχουμε αλληλοσυμπλήρωση αμινοξέων και παράγεται πρωτεΐνη υψηλής βιολογικής αξίας αντάξια της πρωτεΐνης, που θα προσλαμβάναμε από το κρέας , χωρίς όμως την πρόσληψη κορεσμένων λιπαρών και χοληστερίνης.»
1) Η Κασσιανή ήταν μια σοφότατη από τα νεανικά της χρόνια αρχόντισσα, που έδειξε τη χριστιανική της σοφία στον διαξιφισμό με τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, όταν ο τελευταίος διάλεγε νύφη, και η Κασσιανή είχε ορισθεί από την αυλή σαν μια από τις υποψήφιες. Ο Θεόφιλος της πέταξε το μισογύνικο πείραγμα: “Εκ γυναικός (της Εύας) ερρύη τα φαύλα".
Κοκκίνισε, λένε οι ιστορικοί, αλλά ούτε τα έχασε, ούτε υπολόγισε ότι θα έχανε το θρόνο, ούτε δέχθηκε να προδώσει την αλήθεια και το φύλο της. Και έδωσε μια απάντηση, καμπάνα θεολογίας, που έτρεψε σε φυγή την κακόδοξη ψυχή του Θεόφιλου: “Αλλά και δια γυναικός (της Θεοτόκου) πηγάζει τα κρείττω", του είπε, κάνοντας με τις επτά αυτές λέξεις περίληψη ολοκλήρου της χριστιανικής θεολογίας.
.
"Το τροπάριο της Κασσιανής": «Και ιδού γυνή εν τη πόλει ήτις ην αμαρτωλός, και επιγνούσα ότι ανάκειται εν τη οικία του Φαρισαίου, κομίσασα αλάβαστρον μύρου και στάσα οπίσω παρά τους πόδας αυτού κλαίουσα, ήρξατο βρέχειν τους πόδας αυτού τοις δάκρυσι και ταις θριξί της κεφαλής αυτής εξέμασσε και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε τω μύρω».
.
Αυτό το γεγονός η ποιήτρια Κασσιανή το έκαμε ένα από τα ωραιότερα και δημοφιλέστερα τροπάρια της Εκκλησίας μας.
Η γυναίκα έχει επίγνωση της αμαρτωλότητας της και έμπρακτα δείχνει τη μετάνοιά της.
Ο μαθητής, ο Ιούδας, διαμαρτύρεται για τη σπατάλη του πολύτιμου μύρου, που θα μπορούσαν, έτσι είπε, να το πουλήσουν και να δώσουν τα χρήματα στους φτωχούς.
Υποκρισία μεγάλη. Το ταμείο κρατούσε και τα χρήματα έκλεβε.
Η γυναίκα με την αυτογνωσία λυτρώθηκε.
Ο μαθητής, παρά το γεγονός ότι μαζί με τον Κύριο ζούσε,
ότι όλα τα χαρίσματα είχε,
ότι όλα τα είχε δει,
έγινε προδότης, χάθηκε.
Τα τάλαντα, τα δώρα,
τα χαρίσματα που του δόθηκαν,
τα πέταξε.
Τίποτε δεν εκτίμησε ο αχάριστος.
Καμιάν ευκαιρία δεν εκμεταλλεύτηκε, σαν το δούλο της παραβολής που θα ακούσουμε σήμερα.
2) Τα δραματικά λόγια του τροπαρίου της Κασσιανής δεν ήταν δυνατόν να μην μιλήσουν και στην περιπαθή και ευαίσθητη ψυχή του ποιητή Κ. Παλαμά, και στην «Ποιητική» και στο «Λυρισμό του εγώ» ο ίδιος θα σημειώσει:
«Ο ποιητής γνωρίζει, ζει με την αντίληψη και το πάθος, με το φόβο κάποιας ενθύμησης και με την απόγνωση κάποιας συμφοράς. Είναι κάτι σαν αμαρτία και σαν ξεπεσμός, σαν κατρακύλισμα, σαν εξορία, χαμός κάποιου παράδεισου που θα λογάριαζε πως της ήταν αρχικά της ζωής του γραμμένο να κατοικήσει, ένας εκτοπισμός απάνου σε μιαν άγονη πια κι αχάριστη γη. Τον τρώει το σαράκι. Η τύψις. Κάτι που δεν τον αφήνει να πατήσει ποτέ στέρεα. Μια φοβερή αδυναμία...»
Η Μεγάλη Τρίτη είναι για την Εκκλησία αφορμή να θυμηθούμε την παραβολή των ταλάντων. Κάποιος άρχοντας πραγματοποιεί ένα μακρινό ταξίδι, και πριν φύγει μοιράζει στους δούλους του τμήματα από την περιουσία του. Στον ένα δίνει πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο, στον τρίτο ένα. Μετά την επιστροφή του οι δούλοι του δίνουν λογαριασμό. Αυτός που πήρε πέντε τάλαντα, εργάστηκε και παραδίδει συνολικά δέκα, αυτό που πήρε δύο παραδίδει τέσσερα, ενώ αυτός που πήρε ένα, το επιστρέφει, διότι θεωρεί ότι ο κύριος του είναι σκληρός και θέλει να θερίσει εκεί που δεν έσπειρε. Τότε ο άρχοντας διατάσσει να του πάρουν το τάλαντο και να το δώσουν σ’ αυτόν που έχει τα δέκα και να τον τιμωρήσουν, αποκόπτοντάς τον ουσιαστικά από την κοινωνία με τους άλλους!
Στον οίκο του συναξαριού της ημέρας διαβάζουμε μια ενδιαφέρουσα φράση που απευθύνεται στον καθέναν από μας: “Το δοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως έργασαι”. Το χάρισμα, γιατί αυτό είναι το τάλαντο, που έχει ο καθένας μας, ας εργαστεί με φιλοπονία, με επιμέλεια και με προθυμία, να το αξιοποιήσει. Τα χαρίσματα είναι πολύτιμα δώρα του Θεού στον κάθε άνθρωπο και υπάρχουν, σ’ άλλον περισσότερα και σ’ άλλον λιγότερα, αλλά πάντως δίδονται σε όλους. Το ερώτημα είναι κατά πόσον αξιοποιούνται.
Συνήθως, οι άνθρωποι νιώθουν περήφανοι για τις ικανότητές τους. Είναι αλήθεια πως πολλοί αγωνίζονται σκληρά για να πετύχουν στη ζωή τους, όχι μόνο επαγγελματικά. Το καλό όνομα, η αποδοχή και η υπόληψη της κοινωνίας προς τα ανθρώπινα πρόσωπα, εξαιτίας της ηθικής τους συμπεριφοράς και της προσπάθειάς τους να είναι “καλοί καγαθοί”, αποτελούν σπουδαία κίνητρα στον αγώνα της ζωής. Ωστόσο, ταυτόχρονα με τις ικανότητες, εμφιλοχωρεί στον κόπο και μια εγωιστική διάθεση, η οποία καθιστά το χάρισμα όχι αφορμή προσφοράς και θυσίας, αλλά αφορμή υπερηφάνειας και μονομέρειας.
Ο πετυχημένος άνθρωπος συχνά θεωρεί τον εαυτό του φορέα τελειότητας. Το χάρισμα δεν γίνεται αφορμή ελευθερίας, προσφοράς, ενδιαφέροντος για τον άλλο, αλλά μόνο ικανοποίησης του συμφέροντος και της φιλοδοξίας, ενώ άλλοτε υπάρχει η αίσθηση της κτητικότητας, ότι το χάρισμα μας ανήκει και μπορούμε να το διαθέσουμε όπως εμείς θέλουμε. Γι’ αυτό κι όταν τα χαρίσματα αμφισβητούνται, θιγόμαστε ακόμη περισσότερο.
Η Εκκλησία προτείνει στον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει πως ό,τι ξεχωριστό έχει, του δόθηκε από τον Θεό για να το καλλιεργήσει προς όφελος δικό του, αλλά κυρίως, προς όφελος των άλλων.Γι’ αυτό δεν δέχεται ούτε τον εγωιστικό εγκλωβισμό στην αυτάρκεια των χαρισμάτων, ούτε την χρήση τους προς δόξαν του έχοντος, αλλά την λειτουργία του χαρίσματος προς όφελος της κοινότητας, των πολλών, της σύναξης. Η Εκκλησία δεν θέλει τον άνθρωπο εγκλωβισμένο στον ατομισμό, αλλά ζητά από τον καθένα την κοινωνική συνείδηση και προσφορά που θα τον κάνει να ζει για τους άλλους, και τους άλλους να ζουν γι’ αυτόν!
Η εποχή μας είτε θεοποιεί τους χαρισματικούς ανθρώπους, εγκλωβίζοντάς τους στον εγωισμό και την κενοδοξία, είτε ισοπεδώνει τα χαρίσματα καθιστώντας τον άνθρωπο αριθμό στην απρόσωπη μάζα.
Αν η κοινωνία μας συνειδητοποιήσει πόσο σπουδαίο είναι τα χαρίσματα να ελευθερώνουν τον έχοντα, αλλά και τον κόσμο, μέσα από την σωστή χρήση τους και την προσφορά, αλλά κυρίως μέσα από την αναφορά στο Θεό, τότε μέσα από αυτή την υγιή ταπείνωση της σχέσης με το Θεό το τάλαντο θα αξιοποιηθεί φιλοπόνως. Και τότε πραγματικά, “θα εισέλθουμε εις την χαράν του Κυρίου μας”, δηλαδή στην κοινωνία της αγάπης και της προσφοράς, στην κοινωνία της ελευθερίας από την αυτάρκεια και τον εγωισμό...
