Σελίδες

Monday, 25 May 2009

25 ΜΑΪΟΥ: ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

Την εκδήλωση ΔΕΝ «τίμησε» με την παρουσία του κανένας πολιτικός, κανένας...
25 ΜΑΪΟΥ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

Την Δευτέρα 25 Μαΐου 2009 και ώρα 12μμ «Το Χαμόγελο του Παιδιού» διοργάνωσε Συνέντευξη Τύπου στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Μετρό Συντάγματος, όπου με την συμμετοχή εκπροσώπων του Υπουργείου Εσωτερικών, της Ελληνικής Αστυνομίας και του Υπουργείου Δικαιοσύνης:
  • Ανακοινώθηκαν τα επίσημα στατιστικά για τις Εξαφανίσεις Ανηλίκων σε Ελλάδα και εξωτερικό από την Ελληνική Αστυνομία και «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Ενδεικτικά βάσει των στατιστικών στοιχείων από την Εθνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS1056: Για το έτος 2008 το 91% των παιδιών που εξαφανίστηκαν, επέστρεψαν με ασφάλεια σπίτι, ο αριθμός αυτός για το α΄Τετράμηνο του 2009 ανέρχεται στο 90%!
  • Ταυτόχρονα σε 10 Ευρωπαϊκά κράτη παρουσιάστηκε η λειτουργία και χρησιμότητα της Κοινής Ευρωπαϊκής Γραμμής για τα Εξαφανισμένα Παιδιά 116000. Η προώθηση γίνεται στα πλαίσια εναρμονισμένης καμπάνιας με τίτλο: «Εξαφάνιση Παιδιού - Τώρα, η βοήθεια έχει αριθμό:116000» σε Ελλάδα, Βέλγιο, Γαλλία, Ουγγαρία, Ιταλία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβακία και Ολλανδία, στις χώρες δηλαδή στις οποίες έχει ενεργοποιηθεί και λειτουργεί ήδη η Γραμμή. Παράλληλα τονίστηκε η σημασία λειτουργίας της Γραμμής 116000 και στα υπόλοιπα κράτη μέλη. Συνολικά οι παραπάνω ενέργειες συντονίζονται από το Missing Children Europe (www.missingchildreneurope.eu), του οποίου είμαστε μέλη στο Διοικητικό Συμβούλιο.
  • Ταυτόχρονα σε 9 κράτη παγκοσμίως ενώσαμε τις φωνές μας οργανισμοί και Αστυνομικές Αρχές: «Μαζί θα κάνουμε την διαφορά! Μαζί θα βρούμε τα παιδιά μας». Τα 9 αυτά κράτη συγκροτούν με άλλα 8 το Global Missing Children s Network , το οποίο έχει έδρα την Washington των Η.Π.Α. και δρα υπό τον συντονισμό του International Centre for Missing and Exploited Children (www.icmec.org), μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο είναι «Το Χαμόγελο του Παιδιού».
Μετά την συνάντηση στην πλατεία Συντάγματος όλοι μαζί απελευθερώσαμε -ομοίως με τα υπόλοιπα συμμετέχοντα κράτη- μπαλόνια λευκά και γαλάζια με τις φωτογραφίες παιδιών που συνεχίζουμε και αναζητούμε από όλο τον κόσμο!
 
Κατά την διάρκεια της εκδήλωσης προβλήθηκε τηλεοπτικό spot στα Ελληνικά που έχει δημιουργήσει η Αυστραλιανή Αστυνομία. Αποσπάσματα από την εκδήλωση στην Ελλάδα εντάχθηκαν σε video που θα προβληθεί διεθνώς.
Επισυνάπτονται:

Θέλεις και λόγια; Ε; Πες μου...

Πες μου!
Πες μου!
Πες μου, γαμώτο! Μίλα!
Θέλεις να βάλω και λέξεις;
Λέγε!
Λέγε...
Πόσες λέξεις;
Χίλιες;
Δύο χιλιάδες;
Τόμους ολόκληρους...

Μίλα γαμώ τα δάκρυά μου γαμώ...
Πόσες να γράψω;
Πόσες αναλύσεις θέλεις;
 
Τι θέλετε από τη ζωή μας ρε;
Τι σκατά θέλετε;
Όλα... Όλα... Όλα...
Δεν έχω...
Δεν μου έμεινε τίποτα...
Ούτε...
... μία
... λέξη!
 
ΔΕΝ αντέχεται αυτό!
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ ΑΛΛΟ!


Published by ANemos on Δευτέρα, Ιανουάριος 12, 2009
— Σχετικά με τη βαρβαρότητα —

Υ.Γ.:

Η εικόνα της μάνας που ξεψυχά χτυπημένη από σφαίρα, όλμο, πύραυλο, στα χέρια του ανήλικου παιδιού της μπορεί να ακουμπήσει ακόμα και την πιο σκληρή ψυχή... αλλά κάνω λάθος!! δυστυχώς!

Προσωπικά ευχαριστώ τους bloggers που το δημοσίευσαν και τους φίλους που το προώθησαν. Ήταν μια ωραία ψυχρολουσία και, την χρειαζόμουν.
Είναι τρομακτικό να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη... Τζάμπα όλα, αυτοκίνητα, σπίτια, πανάκριβα ρούχα, σινιέ αρώματα και οι γαλαντόμοι τρόποι μας... Η βρωμιά της ψυχής μας δεν μπορεί με τίποτε να κρυφτεί τελικά....

«Η ζωή μου πήγε από το μηδέν στο εφτάμισι...»

Εκπληκτική βελτίωση στην υγεία συνολικά 180 ανθρώπων 
με ψυχικά και ψυχοκοινωνικά προβλήματα μέσω προγραμμάτων αμειβόμενης εργασίας
 
Φωτογραφία
 
Ο Κώστας και η Στέλλα εργάζονται βοηθοί στο μαγειρείο. Η Δώρα, ο Μανόλης, ο Νίκος, ο Βασίλης, ο Γιάννης και η Ειρήνη στο ταπητουργείο. Στο ισόγειο του κτιρίου λειτουργεί το ξυλουργείο. Εδώ πιάνουν δουλειά κάθε πρωί ο Θοδωρής και οι δύο Γιάννηδες.
Ο Γιάννηδουλεύει στο ξυλουργείο και είναι άριστος στις δημόσιες σχέσεις
Συνολικά σαράντα δύο άνθρωποι, 28 άνδρες και 14 γυναίκες, με προβλήματα ψυχοκοινωνικά και ψυχικής υγείας είναι μέλη του Κοινωνικού Συνεταιρισμού Περιορισμένης Ευθύνης (Κοι.Σ.Π.Ε.) Ευ Ζην, που υποστηρίζεται από το Ελληνικό Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών και φιλοξενείται στο κτίριο της οδού Δωδεκανήσου 14, στο Αιγάλεω.
Οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν για δεκαετίες, όπως εξηγεί η κοινωνική λειτουργός και πρόεδρος του Κοι.Σ.Π.Ε. Ευ Ζην Πόλα Νικολάου, «δίχως να περιμένουν τίποτα! Από τότε που άρχισαν να απασχολούνται, απέκτησαν ζωή με περιεχόμενο και σκοπό, παράγουν έργο και αμείβονται γι΄ αυτό, παρουσιάζουν εκπληκτική βελτίωση στην υγεία τους και έως τώρα δεν έχουμε καμία υποτροπή και νοσηλεία»!
Σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι στην κοινωνική επιχείρηση Ευ Ζην έχουν νοσηλευτεί για μεγάλα διαστήματα σε ψυχιατρεία, τώρα ορισμένοι μένουν σε ξενώνες ή σε οικοτροφεία του Προγράμματος Ψυχαργώς και οι υπόλοιποι με τις οικογένειές τους.
Διπλός ρόλος
«Οι Κοινωνικοί Συνεταιρισμοί είναι η μόνη θεσμοθετημένη μορφή απασχόλησης για άτομα με ψυχικά και ψυχοκοινωνικά προβλήματα», επισημαίνει η κ. Νικολάου. «Σε όλη τη χώρα λειτουργούν 15 Κοινωνικοί Συνεταιρισμοί Περιορισμένης Ευθύνης, στους οποίους απασχολούνται 180 άνθρωποι με ψυχικά και ψυχοκοινωνικά προβλήματα. Επί της ουσίας, οι μονάδες αυτές είναι κέντρα ψυχικής υγείας και ταυτόχρονα επιχειρήσεις που εξασφαλίζουν νόμιμους μισθούς στους εργαζομένους χωρίς εκείνοι να χάνουν τα επιδόματα και τις συντάξεις τους».
Για να μπορέσει να εργαστεί ένας ψυχικά πάσχων, ακολουθείται μια διαδικασία «ωρίμασης» από 6 έως 12 μήνες. Όπως εξηγεί η κ. Νικολάου, «οι υποψήφιοι συμμετέχουν σε εβδομαδιαίες ομάδες υποστήριξης που τους προετοιμάζουν με εξειδικευμένο τρόπο για την εργασία».
«Άψογη συνεργασία»
Όλη του τη ζωή είναι μάγειρας ο Χρήστος Λεωνίδου και είναι ένας από τους επτά που εξασφάλισαν θέση εργασίας στον Ευ Ζην από την ελεύθερη αγορά. Το εγχείρημα του μαγειρείου με ντελίβερι και κέτερινγκ έπειτα από παραγγελία (τηλ. 210-
59.88.697) άρχισε πριν από δύο μήνες και οι οιωνοί είναι καλοί. Στην ομάδα του κ. Λεωνίδου συμμετέχουν συνολικά 26 άνθρωποι που εργάζονται σε τρεις βάρδιες και η συνεργασία είναι άψογη. Όπως λέει, «όλοι συνεργάζονται μεταξύ τους και ο καθένας κάνει ακριβώς αυτό που πρέπει χωρίς να μπαίνει στα χωράφια του άλλου».
Είναι 12 το μεσημέρι και τα πρώτα ταψιά με τις γεμιστές ντομάτες, τους γίγαντες, το κοτόπουλο και το κλέφτικο αρνάκι είναι έτοιμα και μοσχομυρίζουν. Ο χώρος πεντακάθαρος. Ο Κώστας αρχίζει τη διαδικασία για τις σαλάτες και στον διπλανό νεροχύτη η Στέλλα πλένει τα τελευταία σκεύη.
Στο ταπητουργείο
Στην πλαϊνή αίθουσα τα έξι παιδιά που εργάζονται στο ταπητουργείο δημιουργούν χειροποίητα χαλιά στους αργαλειούς. Η δουλειά για δυο μεγάλα χαλιά μπορεί να κρατήσει και οκτώ μήνες, εξηγεί η εκπαιδεύτρια Ειρήνη Παπιγκιώτη: «Οι εργαζόμενοι αμείβονται με βάση την τιμή πώλησης του προϊόντος που παράγουν, αφού αφαιρεθούν τα έξοδα».
Στο ξυλουργείο εργάζονται συνολικά τέσσερα άτομα με τον εκπαιδευτή τους. Ο Θοδωρής και οι δύο Γιάννηδες τελειώνουν με τις λεπτομέρειες και το πακετάρισμα των επίπλων μιας κουζίνας που πρέπει να παραδώσουν. Ο Γιάννης, ο μικρότερος, έχει αναλάβει και τις δημόσιες σχέσεις του Συνεταιρισμού στην περιοχή και δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τον γνωρίζει.
«Βρήκα τα φτερά που δεν είχα...»
Φωτογραφία
Φωτογραφία
Δώρα: «Όλα είναι πιο ανθρώπινα και η ζωή έχει νόημα»
ΣΟΒΑΡΗ ΚΑΙ μετρημένη. Ο λόγος της, βαθύς και μεστός, ξαφνιάζει. Γεννήθηκε, λέει, στη Ρουμανία από Έλληνες γονείς. Όλα καλά, μέχρι την εφηβεία που... «πέρασα κάποιες δυσκολίες που είχαν αντίκτυπο στη συμπεριφορά και στην καθημερινότητά μου. Δεν θέλω να πω λεπτομέρειες. Χρειάστηκε να νοσηλευτώ, πάλεψα πάρα πολύ, αγωνίστηκα να τα καταφέρω.... Ακολούθησα φαρμακευτική αγωγή και βρίσκομαι πάντα υπό την επήρεια φαρμάκων για την αντιμετώπιση της αρρώστιας. Εργάζομαι στο ταπητουργείο εδώ και δύο χρόνια και η δουλειά μού έδωσε τα φτερά που δεν είχα. Νιώθω προστατευμένη από τους ανθρώπους που μας άνοιξαν την αγκαλιά τους και μας υπολογίζουν, νιώθω ασφαλής, έχω ορίζοντες. Ζω με την οικογένειά μου στο Γαλάτσι, όμως τα χρήματα που κερδίζω, με βοηθούν να είμαι πιο ανεξάρτητη και άνετη. Είναι σημαντικό να κοπιάζεις για κάτι και να πληρώνεται ο κόπος σου, έστω με έναν μισθούλη...».
Η δουλειά για την Ειρήνη «είναι παράδεισος». Όλα είναι πιο εύκολα πια...


«Τέλος η μοναξιά»

Φωτογραφία
Ο ΜΑΝΟΛΗΣ ΛΑΟΔΑΚΗΣ μαζεύει σε κουβάρια το νήμα που χρησιμοποιούν οι υπόλοιποι. «Το υφαντουργείο είναι ένα μέρος που μου δίνει χαρά και ικανοποίηση, ειδικά όταν παίρνω και 50 ευρώ την εβδομάδα» λέει γελώντας.
«Έχω όρεξη για δουλειά και εδώ, σε τελική ανάλυση, έχω και φίλους. Η ζωή μου πριν ήταν γεμάτη μοναξιά και δυστυχία. Έπινα, κάπνιζα και έβλεπα από το πρωί μέχρι το βράδυ τηλεόραση».
«Έγινα άνθρωπος, το καταλαβαίνετε;»
«ΑΝ Η ζωή ενός ανθρώπου βαθμολογείται έως το δέκα, η δική μου ζωή δεν έπιανε ούτε μισή μονάδα. Δεν ήταν ζωή αυτή, ήταν ένα ολοστρόγγυλο τίποτα! Υπήρχα, δεν υπήρχα, ήταν το ίδιο. Η δουλειά με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι αξίζω σαν άνθρωπος, ξυπνάω και έχω έναν σκοπό, νιώθω χρήσιμος, ξέρω ότι προσφέρω στον εαυτό μου, αλλά και σε άλλους ανθρώπους. Η ζωή μου τώρα πιάνει επτάμισι μονάδες και θα την πάω ψηλότερα!» Ήταν 20 χρονών ο Κώστας όταν εκδήλωσε σοβαρά ψυχοκοινωνικά προβλήματα. Χρειάστηκε να νοσηλευτεί τρεις φορές σε ψυχιατρικά τμήματα και ακολουθεί ψυχιατρική φαρμακευτική αγωγή εδώ και 27 χρόνια που «σταθεροποίησαν», όπως λέει, την κατάστασή του. Οι μέρες του όμως ήταν ίδιες και απαράλλακτες: «Κοιμόμουν στις 12 τη νύχτα, ξυπνούσα στις 10 το πρωί και δεν είχα να κάνω απολύτως τίποτα.
Περίμενα απλώς, κλεισμένος στο σπίτι, να νυχτώσει και πάλι. Ένιωθα άχρηστος».
Δουλεύει στο μαγειρείο από τον Φεβρουάριο που άνοιξε σαν βοηθός του μάγειρα, του κ. Χρήστου Λεωνίδου: «Βγήκα επιτέλους έξω από το σπίτι και όλα άλλαξαν. Έγινα άνθρωπος, το καταλαβαίνετε;».

Μετά τη Λέρο, τώρα είναι πανηγύρι

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥμπορεί να γνώρισε τη Στέλλα στο ψυχιατρείο της Λέρου, όπου πέρασε δύο σκληρά χρόνια, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι πρόκειται για την ίδια γυναίκα. Η αλλαγή δεν είναι απλά μεγάλη, «είναι σαν να είναι δύο άνθρωποι και δύο ζωές...».
Όταν η Στέλλα έφτασε από τη Λέρο στον ξενώνα για ψυχικά πάσχοντες στο Περιστέρι όπου μένει μέχρι σήμερα, ανταποκρινόταν ελάχιστα. Δεν μιλούσε, δεν γελούσε, δεν συμμετείχε, δεν ενδιαφερόταν.
Σήμερα είναι μια χαρούμενη και δραστήρια γυναίκα που δουλεύει, γελάει, αστειεύεται και δεν σταματά να μιλά. Το πιο σημαντικό, όπως λέει, «προσέχω και περιποιούμαι το εαυτό μου!». Η δουλειά για τη Στέλλα είναι...