Δεν θέλω να κρίνω κανένα κόμμα πολιτικά. Θέλω να σταθώ σε ένα γεγονός που είναι υπαρκτό.Αφορά την συζήτηση για την ένταξη των λεγόμενων "βατοπεδινών" και λοιπών υπόπτων για διαφθορά πολιτικών στο ψηφοδέλτιο.
Αυτό που ως γεγονός είναι υπαρκτό είναι η "διαπραγμάτευση" για την ένταξη τους ως υποψηφίων για την εθνική αντιπροσωπεία.
Προσέξτε δεν προσάπτω κάτι σε ένα κόμμα, αλλά σε όλους. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, βουλευτές, πρωθυπουργός, υπουργοί, λαός συζητάνε για το αν θα μπει στο τάδε ψηφοδέλτιο ο τάδε ή ο δείνα.
Δηλαδή, δεν λέμε αν είναι διεφθαρμένος κάποιος, αλλά λέμε αν θα πάρουν το χρίσμα της υποψηφιότητας οι φερόμενοι ως διεφθαρμένοι.
Μιλάμε δηλαδή για άμβλυνση της αντίστασής μας στην διαφθορά.
Οι πάντες το διαπραγματεύονται, ακόμη κι αυτοί που δεν αποφασίζουν, στην ουσία το διαπραγματεύονται. Εφόσον δεν οργίζονται και μόνο με την συζήτηση, το διαπραγματεύονται. Διαπραγματεύονται την στάση τους, την θέση τους, την πορεία τους. Καλλιεργούν κλίμα οι πάντες, βάσει του οποίου ο υπεύθυνος θα αποφασίσει.
Ο υπεύθυνος προβληματίζεται, "να βάλω αυτόν ή όχι; είναι κραυγαλέα διεφθαρμένος ή λίγο; τι ψηφαλάκια κουβαλάει πίσω του; να δούμε και τι λέει ο κοσμάκης"
Ο δημοσιογράφος ρωτάει, θα τους βάλετε στο ψηφοδέλτιο ή όχι; ο δημοσιογράφος που διαμορφώνει κλίμα, δεν παίρνει θέση φανερά, το κάνει δόλια, δεν κατακρίνει την προοπτική, την ανέχεται ως ενδεχόμενο και το καθιστά ανεκτό.
Ο ανόητος "πιστός" του κόμματος δεν ομιλεί, περιμένει, δέχεται, να δω σου λέει τι θα κάνει το κόμμα για να πάρω θέση μετά.
Η αντιπολίτευση, δεν μιλάει, λέει, άσε να τους βάλουν να έχω να τους κατακρίνω μετά.
Ρε, συνέλθετε, ξυπνήστε.
Αυτό είναι πώρωση.
Είναι ηθική αναλγησία.
Αμοραλισμός.
Δεν μπορεί να παζαρεύουμε την ποσότητα της διαφθοράς, δεν μπορεί.
Τι μαλάκυνση είναι αυτή που πάθαμε;
Κάθε δημοκρατία, έχει την διαφθορά της, αλλά ως συνέπεια, όχι ως προϋπόθεση και προς Θεού, η διαφθορά είναι τιμωρητέα, είναι φευκτέα, δεν μπορεί να είναι διαπραγματεύσιμη, ούτε εμπορεύσιμη.
Δεν μπορούμε να περνάμε από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ τους διεφθαρμένους, ούτε τους εν δυνάμει, ούτε τους ενδεχόμενους. Είναι οι Εθνικοί μας Αντιπρόσωποι και πρέπει τίποτε μα τίποτε να μη σπιλώνει την εικόνα τους.
Αμάν, πια.
