Η ανατροφή των παιδιών είναι ένα προνόμιο, μια χαρμόσυνη μοναδική ευκαιρία...

Παιδί: Ναι στη χαρά!

Τι θα θυμάστε ύστερα από χρόνια: μια ακυρωμένη σύσκεψη ή την πρώτη της επίδειξη στο μπαλέτο;

Της Ανθής Δοξιάδη

Θυμάμαι μια μητέρα που εδώ και χρόνια μου είπε αγανακτισμένη με όλα τα «πρέπει» που... πρέπει να τηρεί με τα παιδιά της: «Μα να σας πω, ξεχνάτε ότι πριν γίνω μητέρα ήμουν κι εγώ άνθρωπος;».

Η φράση αυτή μου έχει μείνει αξέχαστη. 

.

Σκέφτομαι ότι η ανατροφή ενός παιδιού κρατάει επισήμως 18 χρόνια.

Αυτά τα 18 χρόνια είναι ίσως και τα καλύτερα της ζωής των νεαρών γονιών, οι οποίοι καταλήγουν να είναι μεσήλικες όταν πια τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι για να βρουν την τύχη τους. Έτσι έχει μεγάλη σημασία, πέραν των όσων θέλουμε να τους «μάθουμε», να τους βοηθήσουμε να περάσουν καλά αυτά τα 18 σημαντικά χρόνια της ζωής τους. Ώστε να μην αναγκαστούν μια μέρα να πούνε αυτό το περίφημο, καταστροφικό «εγώ που θυσίασα τη ζωή μου για τα παιδιά μου...».

Ξέρω αρκετά για όλες τις δυσκολίες. Για τη δουλειά, τα ωράρια, την κούραση, την έλλειψη βοήθειας. Μέσα σε αυτόν τον μοντέρνο κυκεώνα, λίγο αναπόφευκτο και λίγο εκούσιο, είναι και θέμα απόφασης, ιεράρχησης και στάσης ζωής το πώς θα περάσουμε αυτά τα 18 χρόνια.

Ας μην ξεχνάμε ότι η ανατροφή των παιδιών είναι ένα προνόμιο. Μια περιπέτεια εξερεύνησης και δημιουργίας, ένα μάθημα αυτογνωσίας, μια ευκαιρία να βοηθήσεις να φτιαχτεί ένας άνθρωπος με τα υλικά που του έδωσε η φύση και η κληρονομικότητα. 

Είναι δηλαδή μια χαρμόσυνη μοναδική ευκαιρία, πέραν του «μαμ και νάνι». Αν το θυμάται κάποιος αυτό, ίσως είναι πιο εύκολο να ιεραρχήσει τα «πρέπει» για τα παιδιά του και συγχρόνως να φροντίσει αρκετά τον εαυτό του, ώστε να μπορεί να τα αναθρέψει με κέφι και χιούμορ.

Πρέπει να τακτοποιήσει το παιδί το δωμάτιό του, αλλά πρέπει επίσης να πάει βόλτα με τη μαμά του. Πρέπει να διαθέτουμε περισσότερο χρόνο για τα παιδιά το Σαββατοκύριακο, αλλά πρέπει να έχουμε και ώρα για τους φίλους μας. Πρέπει να δούμε την παράσταση ή την έκθεση που θέλουμε. Πρέπει να συγυριστεί το σπίτι, αλλά πρέπει να παίξουμε και στο βουνό με το λίγο ευκαιριακό μας χιόνι. Τελικά τι έχει πιο μεγάλη σημασία; Πώς αποφασίζει κανείς γι' αυτά τα διλήμματα που του βάζει αναγκαστικά η ζωή;

Πολλές σημαντικές αποφάσεις είναι ανάμεικτες. Για ποια ακυρώνεις τα πάντα, προκειμένου να παρακολουθήσεις την πρώτη της επίδειξη στο μπαλέτο; Φυσικά για εκείνη που θέλει τους αγαπημένους γονείς της εκεί, να την υποστηρίξουν και να τη θαυμάσουν. Αλλά και για σένα δεν είναι μεγάλη υπόθεση να δεις το πρώην μωρό σου στη σκηνή, να πρωτοαναμετριέται με τον κόσμο; Και μετά να την πας για παγωτό; (Ε ναι, καμιά φορά τρώμε παγωτό!) 

Τι θα θυμάστε και οι δυο, χρόνια αργότερα; Μια ακυρωμένη σύσκεψη ή την πρώτη της παράσταση; Η απάντηση δείχνει την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσετε...