Δείτε πως ζει καθημερινά η γεννημένη χωρίς χέρια, Σιμόνα Ατζόρι. Όταν παραπονιόμαστε για τα προβλήματά μας, ας θυμόμαστε τη Σιμόνα κι ας είμαστε ευγνώμονες για όσα θεωρούμε αυτονόητα.
Scenes from the everyday life of Simona Atzori, armless amputee, marvelous ballet dancer and painter with her feet.
SIMONA ATZORI: Το μυστικό της δύναμής της
Έχει αγάπη, πίστη, χαρά και πολύ ταλέντο. Η Simona Atzori ζωγραφίζει, χορεύει, εμψυχώνει τους συνανθρώπους της. Το μυστικό της δύναμής της είναι απλό, πολύ απλό, αλλά τόσο πολύτιμο!Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά που γνώρισα τη Simona Atzori. Μία ταλαντούχα νεαρή κοπέλα, που κάνει τα πάντα με τα πόδια της, αφού γεννήθηκε χωρίς χέρια. Πηγαίνοντας στη συνέντευξη ήξερα ότι θα συναντήσω ένα κορίτσι με πλούσιο εσωτερικό κόσμο και μεγάλη δύναμη ψυχής. Η συζήτησή μας στο Hilton Park, όπου η Simona μόλις είχε μιλήσει στο Παγκύπριο Συνέδριο της Interlife Insurance με αφορμή τα 10χρονα της εταιρείας, κύλησε αβίαστα κι ευχάριστα, με την ίδια να κάνει κινήσεις με το πόδι της, όπως χαρακτηριστικά κάνουν όλοι οι Ιταλοί με τα χέρια τους όταν μιλούν.
Simona, όταν ήσουν παιδί, υπήρξε κάποια στιγμή που κατάλαβες ότι κάνεις τα πράγματα διαφορετικά από τους άλλους;
Δεν νομίζω ότι υπήρξε αυτή η στιγμή. Γεννήθηκα χωρίς χέρια. Τα πόδια μου έγιναν τα χέρια μου. Στην κούνια ακόμα, οι γονείς μου έβλεπαν ότι χρησιμοποιούσα τα πόδια για να παίρνω πράγματα και με βοηθούσαν. Έκανα τα πάντα με τα πόδια, όπως εσύ με τα χέρια σου. Άρα δεν υπήρξε αυτή η στιγμή που έπρεπε να πω στον εαυτό μου «τώρα θα προσπαθήσω να κάνω αυτό ή εκείνο με τα πόδια μου». Ήταν κάτι σταδιακό.
Στην ιστοσελίδα σου αναφέρεις «το να εκφράσω τη χαρά και την αγάπη μου για τη ζωή είναι το πιο σημαντικό πράγμα». Τι εννοείς ακριβώς;
Είναι πολύ σημαντικό να εκφράζω ό,τι έχω μέσα μου. Γι’ αυτό επέλεξα να δημιουργώ, να ζωγραφίζω και να χορεύω. Θέλω να μεταδώσω τη χαρά της ζωής, αυτό που είμαι, αυτό που νιώθω.
Σκέφτηκες ποτέ ότι όλα στη ζωή είναι όπως θα έπρεπε να είναι;
Ναι. Όλα είναι όπως πρέπει να είναι. Πιστεύω στο Θεό και πιστεύω ότι ο Θεός με «σχεδίασε» όπως είμαι. Δεν γεννήθηκα με ελλείψεις. Έπρεπε να ήμουν εδώ και μ’ αυτόν τον τρόπο. Νομίζω πως πάντα έτσι ένιωθα, χωρίς να το καταλαβαίνω. Ήταν ο τρόπος που ζούσα και ο τρόπος που με αντιμετώπιζαν οι γονείς μου. Ποτέ δεν με έκαναν να νιώθω διαφορετική.
Τα άλλα παιδιά πώς σε αντιμετώπιζαν στο σχολείο όταν ήσουν μικρή;
Αρκετά καλά. Ήμουν πολύ ανοιχτή. Τα παιδιά έρχονταν σ’ εμένα με ερωτήσεις κι εγώ τους απαντούσα χωρίς πρόβλημα. Δεν ήταν ανάγκη να κρύψω κάτι. Γιατί δεν είχα κάτι να κρύψω. Ήμουν απλώς εγώ. Τους έδειχνα ότι μπορούσα να κάνω ό,τι έκαναν κι αυτοί αλλά με διαφορετικό τρόπο. Μπορούσα να παίξω μαζί τους, να κάνω τα μαθήματά μου, να γελώ. Με αποδέχονταν γιατί δεν χρειάζονταν να κοπιάσουν γι’ αυτό. Εγώ έκανα τον κόπο… για να είμαι μαζί τους.
περισσότερα...
Δεν νομίζω ότι υπήρξε αυτή η στιγμή. Γεννήθηκα χωρίς χέρια. Τα πόδια μου έγιναν τα χέρια μου. Στην κούνια ακόμα, οι γονείς μου έβλεπαν ότι χρησιμοποιούσα τα πόδια για να παίρνω πράγματα και με βοηθούσαν. Έκανα τα πάντα με τα πόδια, όπως εσύ με τα χέρια σου. Άρα δεν υπήρξε αυτή η στιγμή που έπρεπε να πω στον εαυτό μου «τώρα θα προσπαθήσω να κάνω αυτό ή εκείνο με τα πόδια μου». Ήταν κάτι σταδιακό.
Στην ιστοσελίδα σου αναφέρεις «το να εκφράσω τη χαρά και την αγάπη μου για τη ζωή είναι το πιο σημαντικό πράγμα». Τι εννοείς ακριβώς;
Είναι πολύ σημαντικό να εκφράζω ό,τι έχω μέσα μου. Γι’ αυτό επέλεξα να δημιουργώ, να ζωγραφίζω και να χορεύω. Θέλω να μεταδώσω τη χαρά της ζωής, αυτό που είμαι, αυτό που νιώθω.
Σκέφτηκες ποτέ ότι όλα στη ζωή είναι όπως θα έπρεπε να είναι;
Ναι. Όλα είναι όπως πρέπει να είναι. Πιστεύω στο Θεό και πιστεύω ότι ο Θεός με «σχεδίασε» όπως είμαι. Δεν γεννήθηκα με ελλείψεις. Έπρεπε να ήμουν εδώ και μ’ αυτόν τον τρόπο. Νομίζω πως πάντα έτσι ένιωθα, χωρίς να το καταλαβαίνω. Ήταν ο τρόπος που ζούσα και ο τρόπος που με αντιμετώπιζαν οι γονείς μου. Ποτέ δεν με έκαναν να νιώθω διαφορετική.
Τα άλλα παιδιά πώς σε αντιμετώπιζαν στο σχολείο όταν ήσουν μικρή;
Αρκετά καλά. Ήμουν πολύ ανοιχτή. Τα παιδιά έρχονταν σ’ εμένα με ερωτήσεις κι εγώ τους απαντούσα χωρίς πρόβλημα. Δεν ήταν ανάγκη να κρύψω κάτι. Γιατί δεν είχα κάτι να κρύψω. Ήμουν απλώς εγώ. Τους έδειχνα ότι μπορούσα να κάνω ό,τι έκαναν κι αυτοί αλλά με διαφορετικό τρόπο. Μπορούσα να παίξω μαζί τους, να κάνω τα μαθήματά μου, να γελώ. Με αποδέχονταν γιατί δεν χρειάζονταν να κοπιάσουν γι’ αυτό. Εγώ έκανα τον κόπο… για να είμαι μαζί τους.
Ειναι συγκλονιστικο το ποσο δυναμη και αγαπη για τη ζωη έχει αυτη η κοπελα!!Πραγματικα ειναι ενα μαθημα ζωης για εμας που γκρινιαζουμε για βλακειες που μας τρωωει το αγχοςγια δηθεν σοβαρα ζητηματα οταν ο κοσμος διπλα μας υποφερει!!Τοτε και μονο τοτε καταλαβαινουμε ποσο τυχερη ημαστε που εχουμε ΥΓΕΙΑ.
ReplyDelete