«Κι εγώ μαθητής είμαι αλλά έχω την ατυχία να μην έχω μάνα υπουργό.
Η δική μου μητέρα είναι μια απ' αυτούς που λες πως δε σε νοιάζουν γιατί
εσύ νοιάζεσαι μόνο για μας τους μαθητές.
Είμαι γιος αναπληρώτριας κι επειδή μάλλον τα έχεις μπλεγμένα λίγο και
δεν ξέρεις τι σημαίνει αυτό θα σου πω εγώ που το ξέρω από πρώτο
χέρι. …
Να σου πω πρώτα για τη λέξη ΑΣΕΠ... Λοιπόν για μένα η λέξη αυτή
σημαίνει να μαγειρεύω μόνος, να τρώω μόνος, να πλένω τα ρούχα μου και
της μαμάς μου, να μετακομίζω στο σπίτι της γιαγιάς σε έκτακτες
ανάγκες...
Έγινε αυτό κάμποσες φορές. Έπειτα άρχισαν τα ταξίδια... .
Δε θα σου πω τι σημαίνει σ' άλλο σχολείο να κάνω αγιασμό κι από άλλο να
παίρνω απολυτήριο της τάξης, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Στην αρχή
επαναστατούσα, μετά συμβιβάστηκα, τώρα καταλαβαίνω.
Καταλαβαίνω και τη λέξη "οικονομία" που κάνει μόνη της η μάνα μου για
να μη μου στερήσει εμένα τίποτα. Αλλά εγώ κάνω τη δική μου οικονομία και
δεν της λέω πως τα τζιν μου κόντιναν και τα παπούτσια μου θέλουν
τσαγκάρη.
Τα καλοκαίρια δε μ' αρέσουν. Η μάνα μου ιδρώνει και ξεϊδρώνει μπροστά
στον υπολογιστή να κατεβάζει πίνακες και να μετράει ποσοστά. Αλλά φέτος το
μεγάλο πανηγύρι άρχισε από πιο νωρίς.
Η μάνα μου φέτος μου υποσχόταν πως πολλά θ' αλλάξουν γιατί διορίζεται
επιτέλους. Αλλά το τροπάρι άρχισε ν' αλλάζει από νωρίς.
13 Απρίλη ημέρα Τρίτη ήταν το αποκορύφωμα. Δεν την ξεχνώ αυτή τη μέρα.
Από τότε έγινα εγώ ο μεγάλος κι αυτή η μικρή.
Πολλές φορές έχω ζηλέψει τα παιδιά που την είχαν δασκάλα, πάντα της το
φυλούσα που έβαζε τη δουλειά πάνω από μένα. Αλλά τώρα πια μόνον την πονάω
και φοβάμαι και για τους δυο μας.
Οι συμμαθητές μου περιμένουν το καλοκαίρι πως και πως. Εγώ τρέμω πως θα
'ναι το χειρότερο απ' όλα. Δε με νοιάζει που δε θα πάω διακοπές, έχω
συνηθίσει.
Δε με νοιάζει για πράγματα, ρούχα κι ανέσεις που δεν έχω. Το φόβο στο
βλέμμα της δεν αντέχω άλλο.
Εσείς βάζετε πρώτα εμένα από τη μαμά μου, έτσι λέτε στην τηλεόραση. Η
μάνα μου γιατί λέει πως μας αφανίζετε και τους δυο;;;
Αυτά...
Σας καλημερίζω»
Ένας μαθητής α' λυκείου.
Δεν ξερω αν θα τη διαβασει καν, η ακομη κι αν τη διαβασει, δωσει εστω και λιγη σημασια.
ReplyDeleteΟμως διαφορετικα θα ηταν εαν αντι για μια επιστολη, η κ. Διαμαντοπουλου ελαμβανε 20-30 και αργοτερα 50 και 100 επιστολες.
Τοτε θα αναγκαζοταν να κανει κατι...
Θα αφήσω κατά μέρος το απαράδεκτο των ιδεών και συμπεριφορών της συγκεκριμένης υπουργού. Εμένα προσωπικά με σόκαρε ο πόνος και η ωριμότητα αυτού του παιδιού, του οποίου την ευθύνη έχει μια μητέρα που δεν είναι εκεί. Σέβομαι τον αγώνα καθενός από εμάς να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της ζωής και της καθημερινότητας. Αλλά αν εμένα το παιδί μου μου έλεγε ότι έχει φτάσει να αισθάνεται αυτός μάνα κι εμένα με βλέπει σαν παιδί, θα έσπαγε η καρδιά μου. Το παιδί είναι παιδί και ο γονιός γονιός, η αντιστροφή αυτών των συγκεκριμένων ρόλων έχει πάντα καταστροφικές επιπτώσεις... Το λιγότερο που θα *προσπαθούσα* να κάνω θα ήταν να βρω τρόπους να του δώσω αυτά που οι επιλογές μου (που μπορεί να έγιναν με τις καλύτερες των προθέσεων) του στέρησαν. Εύχομαι δύναμη και αγάπη σε αυτό το μαθητή και σε όσα παιδιά αντιμετωπίζουν τέτοιες ψυχοφθόρες καταστάσεις. Και περισσότερη συνειδητότητα στους ενήλικες του περιβάλλοντός του(ς), που για τους δικούς τους λόγους αδυνατούν να φερθούν ως τέτοιοι. Είμαστε εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι, πολύ πριν από την πολιτεία, για το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, πόσο χρόνο τους αφιερώνουμε και πόσο τα προστατεύουμε και τα καθοδηγούμε μέσα από τις δυσκολίες...
ReplyDelete