Μια υπέροχη ιστορία που διάβασα στο ιστολόγιο της καμήλας. έχει πολλά να μας πει και θέλω τόσο πολύ να την διαβάσουν και άλλοι !
Στην ίδια τάξη με την Τίνα, τον Λάμπη, τον Θωμά και τον Αλέξανδρο πηγαίνει η Μελίνα. Η Μελίνα είναι ξένη, όπως και ο Αλέξανδρος. Της αρέσει πολύ να ονειροπολεί. Το κακό με τη Μελίνα είναι ότι ονειροπολεί και στο σχολείο, κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Ακούστε τι έγινε μία μέρα στο σχολείο.
Την πρώτη ώρα είχαν μαθηματικά. Η Μελίνα όμως δεν πρόσεχε τι έλεγε η δασκάλα. Σκεφτόταν πως, όταν μεγαλώσει, θα γίνει βιοτεχνολόγος, γενετικός. Φανταζόταν ότι θα ανακαλύψει καινούργια φάρμακα που θα βοηθήσουν τους αρρώστους. Σκεφτόταν επίσης ότι θα πολεμήσει τους βιοτεχνολόγους που θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη γενετική για κακό σκοπό. Η Μελίνα θα ήθελε να εμποδίσει τους επιστήμονες να παρασκευάζουν γενετικά τέρατα, όπως βάτραχους με αυτιά ποντικιού, λαγούς με κεφάλι σκύλου ή σκουλήκια με μάτια μύγας. Ή, ακόμα χειρότερα, ανθρώπους με κεφάλι πιθήκου. Γιατί – όπως τους είχε πει η δασκάλα – όλα αυτά είναι δυνατόν να γίνουν, αλλά δεν πρέπει, γιατί θα χαλούσε εντελώς η ισορροπία πάνω στη γη. Ο κόσμος ολόκληρος θα μπορούσε να καταστραφεί…
Ξαφνικά, ενώ το μάθημα είχε σχεδόν τελειώσει, η δασκάλα είπε στη Μελίνα να ανέβει στον πίνακα για να λύσει ένα πρόβλημα. Η Μελίνα όμως βρισκόταν στον κόσμο της και δεν ήξερε να το λύσει. Η δασκάλα τής έκανε παρατήρηση.
Το δεύτερο μάθημα ήταν γεωγραφία. Η Μελίνα άρχισε και πάλι να ονειροπολεί. Φανταζόταν τις ξένες χώρες, για τις οποίες τους μιλούσε η δασκάλα, φανταζόταν πως, όταν μεγαλώσει, θα ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.
Ξαφνικά η δασκάλα τη ρώτησε και πάλι κάτι.
«Συγνώμη, κυρία, δεν άκουσα», είπε η Μελίνα.
«Για πες μας, Μελίνα, τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις, αφού δεν προσέχεις ποτέ στο μάθημα;», τη ρώτησε η δασκάλα.
«Καθαρίστρια, όπως η μητέρα της!», γέλασε ο Θωμάς.
«Όχι, ζητιάνα, όπως ο πατέρας της!», φώναξε ο Μιχάλης και όλη η τάξη έβαλε τα γέλια.
Η Μελίνα κοκκίνισε. Δεν ήταν αλήθεια ότι ο μπαμπάς της είναι ζητιάνος. Οικοδόμος είναι, και μόνο όταν δεν είχε δουλειά πήγαινε στο τραίνο με το ακορντεόν του και τραγουδούσε. Το κακό όμως ήταν ότι μία φορά έτυχε να τον δουν μερικά παιδιά από το σχολείο.
Η Μελίνα είπε στο εαυτό της ότι από ’δω και μπρος πρέπει να προσέχει τι λέει η δασκάλα για να μη γελάνε και πάλι μαζί της τα παιδιά.
Για κακή της όμως τύχη, το άλλο μάθημα ήταν αγγλικά. Το κακό ήταν ότι η Μελίνα δεν είχε αγοράσει το βιβλίο που τους είχε πει η δασκάλα να αγοράσουν. Βέβαια, ζήτησε από τους γονείς της λεφτά για να το πάρει, εκείνοι όμως δεν της τα έδωσαν γιατί ήξεραν ότι τα βιβλία είναι δωρεάν. Νόμιζαν ότι η Μελίνα τα θέλει για κάτι άλλο. Οι γονείς της δεν της είχαν και πολλή εμπιστοσύνη. Έτσι η Μελίνα ήταν η μόνη που δεν έφερε αυτό το βιβλίο.
Όλοι γέλασαν και πάλι με τη Μελίνα. Την κορόιδευαν άσχημα.
Και η Τίνα γελούσε στην αρχή, μα μετά τη λυπήθηκε και ντράπηκε για τους συμμαθητές της. Αποφάσισε να πει στη μαμά της να αγοράσουν ένα βιβλίο για τη Μελίνα. Θα της το πήγαινε την επόμενη μέρα. Η Τίνα όμως δεν ήξερε τι πρόβλημα θα παρουσιαζόταν.
Το τελευταίο μάθημα εκείνη τη μέρα ήταν η γλώσσα. Η δασκάλα τούς είπε να σκεφτούν στο σπίτι τους μία έκθεση με θέμα: «Πώς θα γίνει ο κόσμος καλύτερος». Τους είπε ότι θα τη γράψουν στο μάθημα την άλλη μέρα.
Μετά ακούστηκε το κουδούνι. Τα παιδιά μάζεψαν τα πράγματά τους όσο πιο γρήγορα γινόταν και έτρεξαν στα σπίτια τους.
Το σχολείο ησύχασε.
Όχι εντελώς. Τα πράγματα του σχολείου άρχισαν να μαλώνουν για το αν είχαν δίκιο τα παιδιά που γελούσαν με τη Μελίνα ή όχι. Ύστερα, όταν κόπασε ο καβγάς, άρχισαν να συλλογίζονται για το πώς θα μπορούσε να γίνει ο κόσμος καλύτερος.
«Εγώ θα ήθελα πολύ να γίνει ο κόσμος καλύτερος, αλλά δεν ξέρω πώς», είπε το σφουγγάρι. «Ίσως, αν δεν σε έστυβαν όλοι τόσο!»
«Ο κόσμος δεν μπορεί να γίνει καλύτερος!», ανακατεύτηκε το πάτωμα. «Όλοι σε πατάνε, όλοι πατάνε πάνω από το πτώμα σου!»
«Όχι, ο κόσμος θα μπορούσε να γίνει καλύτερος, αρκεί να είναι καθαρός, όχι σαν και μένα που δεν με καθαρίζουν καλά!», φώναξε ο πίνακας.
«Και οι άνθρωποι να μην τα πέταγαν όλα στο καλάθι των αχρήστων!» είπε το καλάθι αχρήστων. «Δεν είναι όλα άχρηστα. Τόσο ψωμί, τόσο φαγητό πάει κάθε μέρα στράφι!»
«Να μην υπήρχε τόση πίεση στον κόσμο. Όλοι σε πιέζουν και σε πιέζουν σαν και μένα», είπε η κιμωλία.
«Να υπήρχε λιγότερη βία!» φώναξε το παράθυρο, το οποίο έσπασαν τα παιδιά πριν λίγες μέρες με μια μπάλα.
«Όχι, ο κόσμος δεν μπορεί να γίνει καλύτερος!», είπε ξανά το πάτωμα.
«Μπορεί και παρά μπορεί! Απλώς θα έπρεπε να υπήρχε περισσότερο φως παντού. Και στις καρδιές των ανθρώπων!», απάντησε στο πάτωμα η λάμπα.
«Κλείστε επιτέλους το φως και κοιμηθείτε! Αύριο πρέπει και πάλι να δουλέψουμε!», πρόσταξε ο τοίχος της τάξης και συμπλήρωσε: «Ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος, αλλά πρέπει να το θέλουν όλοι οι άνθρωποι!»
Τελικά ύστερα από λίγο όλοι ησύχασαν.
Τι θα γράψουν όμως τα παιδιά γι’ αυτό το θέμα την άλλη μέρα;
Είπαμε το τι έκαναν το βράδυ τα πράγματα της τάξης και δεν είπαμε τίποτα για το τι έκαναν τα παιδιά. Λοιπόν ακούστε. Η Τίνα έτρεξε αμέσως στο βιβλιοπωλείο για να αγοράσει ένα βιβλίο αγγλικών για τη Μελίνα. Τι έκπληξη την περίμενε όμως όταν ο βιβλιοπώλης της είπε ότι τα βιβλία είχαν τελειώσει! Η Τίνα στενοχωρήθηκε μα μετά της ήρθε μία ιδέα. Πήγε και έκανε το δικό της βιβλίο φωτοτυπίες για να μπορεί να το δώσει στη Μελίνα.
Τι έκανε όμως ο Λάμπης; Και ο Λάμπης λυπήθηκε τη Μελίνα και στο σπίτι του είπε στα κρυφά το γνωστό ξόρκι για να γίνει το βιβλίο του… δύο βιβλία.
Ο Θωμάς επίσης λυπήθηκε την κοπέλα και τα εξιστόρησε όλα στον πατέρα του. Εκείνος παράγγειλε το βιβλίο αυτό από ένα συνεργάτη του σε μία κοντινή πόλη. Θα του το έφερναν την άλλη μέρα το πρωί με το κούριερ.
Μα ούτε η Μελίνα έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Έσπασε τον κουμπαρά της και πήρε τα λεφτά, τα οποία μάζευε για να πάρει ένα μπλουζάκι. Πήγε αμέσως στο βιβλιοπωλείο. Όταν έμαθε ότι το βιβλίο δεν υπάρχει στο μαγαζί της γειτονιάς τους, έτρεξε στο κέντρο και … τελικά το βρήκε!
Τι έκπληξη την περίμενε όμως την άλλη μέρα, όταν βρήκε στο θρανίο της άλλα τρία βιβλία αγγλικών! Η Μελίνα έκλαψε από τη χαρά της, επειδή είχε τόσο καλούς φίλους.
Και στην έκθεση έγραψε το εξής: «Ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος. Ο καθένας όμως πρέπει να παλεύει για το εαυτό του και να μην περιμένει μόνο από τους άλλους…»
Και τι έγραψε η Τίνα; Έγραψε: «Κανείς δεν πρέπει να κοιτάει μόνο το εαυτό του. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει ο κόσμος καλύτερος».
Η δασκάλα έβαλε τα δύο κορίτσια, τη Μελίνα και την Τίνα, να διαβάσουν της εκθέσεις τους.
«Για πέστε μας, κυρία, ποια από τις δύο έχει δίκιο;» ρώτησε ο Θωμάς.
«Και οι δυο τους έχουν δίκιο!» απάντησε η δασκάλα και έγραψε και στην Τίνα και στη Μελίνα ένα μεγάλο άριστα.
......
Συνέχεια εδώ
Παρασκευή, 05 Μαρτίου 2010
Το ίδιο μήνυμα άφησα και στην καμήλα.
ReplyDeleteMε συγκίνησε το κείμενο αυτό. Μια φορά για όλα όσα πίστευα από παιδί, μία γιατί η μεγάλη μου κόρη λέγεται Μελίνα και μία γιατι κατά το ήμισυ είναι παλαιστίνια... σ' ευχαριστώ!
Ισως καποια στιγμη καταφερουμε να κανουμε τον κοσμο μας καλυτερο ..μια καλη μαγικη εβδομαδα..
ReplyDelete..ειχα γραψει κι εγω μια μερα για τις ερωτησεις που μου κανουν τα παιδια μου...Γιατι η Ελενα και η Χριστινα ειναι φτωχες;; Τι σημαινει φτωχεια;;Γιατι δεν ειμαστε ολοι ευτυχισμενοι;;
ReplyDeleteΠιστευω πως οταν γινεσαι γονιος τα παιδια σου σε προσγειωνουν σε αυτο που εχουμε ξεχασει...ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ!!
Καλημερα σε ολα τα χαμομηλακια του κοσμου!!