Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων και άλλες ειρωνείες

Παγκόσμιες  ημέρες για τους Πρόσφυγες, παγκόσμιες ημέρες για τους Μετανάστες, Ημέρες Αλληλεγγύης, Ημέρες ανάδειξης των προβλημάτων εκατομμυρίων ανθρώπων. 

Ο ΟΗΕ ανακηρύσσει παγκόσμιες ημέρες, τιμά τους κατατρεγμένους και καθαρίζει. Κάνει το χρέος του και ησυχάζει. 

Οι ισχυροί της γης συνεδριάζουν και ορίζουν μέρες για το AIDS, την πείνα, την φτώχια, τον πόλεμο, την διάκριση, τις αρρώστιες και μετά νίπτουν τα χέρια τους και πέφτουν να κοιμηθούν ήσυχοι ότι έκαναν αυτό που μπορούσαν.

Το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας έστειλε μια επιστολή στον Χρυσοχοϊδη και ζητά να την υπογράψουμε όλοι για να υιοθετήσει το κράτος μας την διακήρυξη (;) του Δουβλίνου.

Ναι, να την υπογράψουμε, να πάει η επιστολή στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, μέρα που είναι και μετά να πέσουμε ήσυχοι να κοιμηθούμε ότι κάναμε το χρέος μας.

 

Τετρακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες (400.000) μέχρι στιγμής, από το Κιργιστάν στο Ουζμπεκιστάν. Τετρακόσιες Χιλιάδες. Τι θα γίνουν αυτοί;, 

Έ, καλά, εντάξει είναι μακρυά η Κιργισία, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, ας κοιμηθούμε, εξ άλλου δεν μας αφορά, τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς;

Στο Κιργιστάν, η διαφθορά έφθασε σε ανείπωτα μεγέθη, η οικονομία κατέρρευσε. Μήπως σας θυμίζουν τίποτε αυτά; Η Κιργισία είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που έχουν βάσεις και οι δυο υπερδυνάμεις. Η Ρωσία έδωσε πολλά λεφτά στον Πρόεδρο να διώξει τις αμερικανικές βάσεις. Η Αμερική έδωσε περισσότερα και οι βάσεις έμειναν. 

Ο Πρόεδρος έπεσε, έφυγε κρυφά, την κοπάνησε στην Λευκορωσία.

Η Κιργισία είναι ο σταθμός ανεφοδιασμού των Αμερικάνων για το Αφγανιστάν.

Ο Εμφύλιος άρχισε.

Μήπως δεν είναι τόσο πρωτάκουστα σε μας όλα αυτά;

Μήπως δεν είναι υπόθεση μιας ημέρας τον χρόνο;

Μήπως δεν αρκεί μια επιστολή στον Χρυσοχοϊδη;

Η καλή κυρία πήγε ένα ποτήρι νερό στον Αμπντούλ. Ο Αμπντούλ έβαφε το σπίτι. Άσπρο. Λευκό για να έχει φως.

-- Αμπντούλ έχεις παιδιά;

-- Ντύο, κυρία, ίδια.

Κατάλαβε η κυρία, είχε δίδυμα ο Αμπντούλ, εκεί μακρυά στην πατρίδα του.

Το κοριτσάκι άκουσε την στιχομυθία, δεν είπε τίποτε. Μόνο έτρεξε και έφερε δυο μικρά κουκλάκια, ίδια και τα έτεινε στον Αμπντούλ.

 -- Για να παίζουν τα παιδάκια, είπε.

Ο Αμπντούλ τα πήρε με ευλάβεια και έστρεψε το κεφάλι του για να μη δουν τα δάκρυα του. Το κοριτσάκι, γύρισε το βλέμμα του ... πέρα, για να μη δείξει ότι είδε το δάκρυ του Αμπντούλ.

ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν,
ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με,
ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με, 

Ματθ. Κεφ. 25, 35 

Διότι ἐπείνασα καί μοῦ ἐδώσατε νὰ φάγω,
ἐδίψασα καὶ μὲ ἐποτίσατε,
ἤμουν ξένος ποὺ δὲν εἴχα τόπον νὰ μείνω, καὶ μὲ ἐπήρατε εἰς τὸ σπίτι σας. 

Ένα ποτήρι νερό και δυο κουκλάκια και η ευτυχία σου ανήκει.

Αυτό να κάνουμε και όχι μόνο στην Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων.