Η ενηλικίωση ενός Σαββατόβραδου…

Της Ελένης Καλογεροπούλου

Σάββατο βράδυ στην πλατεία Χαλανδρίου, έτρωγα με τα ξαδέλφια μου σε ένα μικρό και χαριτωμένο εστιατόριο. Από  αυτά που σου υπόσχονται μια διαφορετική κουζίνα χωρίς να πρέπει να σπαταλήσεις πολλά χρήματα.
Γέμισε λοιπόν ο χώρος από  κόσμο, από παρέες όλων των ηλικιών και των ενδιαφερόντων, από ένα γλυκό ανθρώπινο βουητό.

Κάποια στιγμή ο Στέλιος  -που σήμερα είναι αναγκασμένος να εργάζεται στην Αφρική ενώ πριν από λίγα χρόνια ήταν στέλεχος μιας πολλά υποσχόμενης  εταιρείας- μου ζήτησε να σταματήσουμε να μιλάμε, με σκοπό να ακούσουμε το τι συζητούσαν στα γύρω τραπέζια.

Πού θα φτάσει η ανεργία , πόσοι θα μπορέσουν τελικά να πάρουν σύνταξη, εάν θα καταφέρουν αυτοί που θα φύγουν να πάρουν τις αποζημιώσεις  τους, τί θα γίνουν τα παιδιά τους  ήταν τα θέματα που απασχολούσαν όλες τις παρέες άσχετα με την ηλικία τους.

Πρόσεξα κάποιους από αυτούς που ήταν νέα παιδιά και σκέφτηκα ότι σε άλλη περίοδο θα συζητούσαν σίγουρα για το Μουντιάλ , τον Μαραντόνα  και τις μεταγραφές του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ οι κοπέλες  θα αναζητούσαν την νέα τάση στα μαγιό.

Όσο για τους μεγαλύτερους θα τους  είχε σοκάρει σίγουρα η τρομοκρατική επίθεση στο γραφείο του ΜιχάληΧρυσοχοϊδη που τώρα η είδηση αυτή έμοιαζε  μακρινό παρελθόν. 

Ακόμα και η βαβουζέλα που φυσούσε ο γιός μου ο Μύρωνας πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων δεν στάθηκε ικανή  για να αλλάξει το κλίμα.

Όπως και να το κάνουμε, έφτασε φαίνεται,  η ώρα της βίαιης .... ενηλικίωσής  μας….