Οι υπέρβαροι έφηβοι μπορεί να πέσουν θύματα διακρίσεων στο σχολείο ή στις φιλίες τους, αλλά σύμφωνα με αμερικανική μελέτη, ενδεχομένως να έχουν την ίδια αντιμετώπιση και στο σπίτι, από τους γονείς τους.
Έρευνες έχουν δείξει ότι οι γονείς είναι λιγότερο πιθανό να βοηθήσουν τα υπέρβαρα ή παχύσαρκα παιδιά τους να πληρώσουν τα δίδακτρα του κολλεγίου ή του πανεπιστημίου, αλλά ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Βόρειου Τέξας στο Ντέντον διαπίστωσαν επίσης ότι οι γονείς είναι λιγότερο πρόθυμοι να βοηθήσουν ένα υπέρβαρο παιδί να αγοράσει αυτοκίνητο.
«Κανένας δεν εκπλήσσεται που η κοινωνία κάνει διακρίσεις κατά των υπέρβαρων, αλλά νομίζω ότι αποτελεί έκπληξη να το κάνουν οι ίδιοι οι γονείς», είπε στο Reuters Health ο ερευνητής Έντριελ Μπόουλς.
Ο Μπόουλς και η συνεργάτης του ερευνήτρια Αμάντα Κράχα δημοσίευσαν τα αποτελέσματα της μελέτης τους στην επιστημονική επιθεώρηση Obesity.
Διαπίστωσαν ότι τα δύο τρίτα και πλέον των αμερικανών ενηλίκων είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι και οι άνθρωποι με μεγαλύτερο βάρος είναι γνωστό ότι αντιμετωπίζονται με προκατάληψη στην εργασία, στο σχολείο ή στις σχέσεις.
Τείνουν να αμείβονται λιγότερο και είναι λιγότερο πιθανό να παντρευτούν.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι αρνητικές ψυχολογικές συνέπειες που συνδέονται με την παχυσαρκία, όπως η κατάθλιψη και η χαμηλή αυτοπεποίθηση, μπορεί να είναι αποτέλεσμα αυτού του τύπου προκατάληψης.
Για τις ανάγκες της έρευνάς τους αναφορικά με την οικογενειακή βοήθεια για την αγορά αυτοκινήτου σε σχέση με το βάρος του ατόμου, οι επιστήμονες ρώτησαν 379 φοιτητές κολλεγίου ή πανεπιστημίου, ηλικίας από 17 έως 26 ετών, εκ των οποίων το 30% ήταν άνδρες.
Διαπίστωσαν ότι οι φοιτητές που αγόρασαν μόνοι τους αυτοκίνητο είχαν υψηλότερο ΔΜΣ (Δείκτη Μάζα Σώματος) σε σχέση με εκείνους που είχαν βοήθεια από το σπίτι τους.
Κατά μέσο όρο ο ΔΜΣ τους ήταν 25 σε σύγκριση με 23 εκείνων που είχαν βοήθεια. Μεταξύ των 82 φοιτητών που αγόρασαν μόνοι το αυτοκίνητό τους, το 39% ήταν παχύσαρκοι ή υπέρβαροι σε σχέση με το 18% από τους 297 που είχαν βοήθεια από την οικογένειά τους.
Το φύλο, το οικογενειακό εισόδημα ή το αν ένα νεαρό άτομο έχει συμπεριφορά που τον εκθέτει σε κίνδυνο δεν εξηγεί τη σχέση ανάμεσα στο ΔΜΣ και την οικονομική ενίσχυση από την οικογένεια.
Ο Μπόουλς υποστηρίζει ότι υπάρχουν πολλές πιθανές εξηγήσεις. «Η μία θα μπορούσε να είναι η εξελικτική άποψη: οι γονείς είναι λιγότερο πιθανό να επενδύσουν οικονομικά σε ένα παιδί που θεωρούν ακατάλληλο», λέει και προσθέτει ότι η συμπεριφορά των γονέων μπορεί να αντανακλά την τάση, γενικώς, των ατόμων να προβαίνουν σε διακρίσεις κατά των υπέρβαρων.
«Δεν νομίζω ότι οι γονείς το κάνουν συνειδητά», σχολιάζει.
No comments:
Post a Comment