Μια συγκλονιστική επιστολή έγραψε η 14χρονη μαθήτρια Κωνσταντίνα Σαρρή, η οποία κέρδισε στον μαθητικό διαγωνισμό έκθεσης των Ελληνικών Ταχυδρομείων, με θέμα “Γράψτε ένα γράμμα σε κάποιον για να του εξηγήσετε γιατί είναι σημαντικό να μιλάει κανείς για το AIDS καθώς και να προστατεύει τον εαυτό του από την ασθένεια αυτή”.
Η έκθεση της 14χρονης Κωνσταντίνας πλημμυρίζει από συναίσθημα και αφήνει όλους με το στόμα ανοιχτό τόσο για τις γνώσεις της πάνω στο θέμα όσο και στον ώριμο τρόπο που το αντιμετωπίζει.
Τον εαυτό μου δεν τον αγάπησα ποτέ. Έχω πατήσει το pause στη ζωή μου. Αυτή θα επιλέξει τη συνέχεια. Σήμερα πλέον, κάθομαι με τις ώρες και κοιτώ τον ουρανό. Δεν φοβάμαι πλέον το θάνατο όπως τον πρώτο καιρό. Το μόνο που με πονά είναι η μοναξιά μου, η κενή ζωή μου. Δεν έχει σημασία. Με τις θεραπείες παρατείνω τη ζωή μου, περιμένοντας τη στιγμή που θα αποχωριστώ αυτό το άθλιο και άρρωστο σώμα. Όταν αυτή η στιγμή φτάσει, θέλω επιτέλους να είμαι ελεύθερη και να πετώ με τον αέρα. Να μπορέσω να πετάξω, να ταξιδέψω, να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου, ναι αυτά ενός παιδιού. Να είμαι ελεύθερη να κάνω επιτέλους ο,τι θέλω, γιατί σήμερα δεν μπορώ να το κάνω, τα φάρμακα δεν μου το επιτρέπουν. Να μπορώ να μιλήσω ελεύθερα χωρίς αυτό το βλέμμα, γεμάτο οίκτο. Όταν το λέω, δεν αναζητώ τον οίκτο αλλά την αλήθεια. Δεν μπορώ αυτό το βλέμμα γεμάτο οίκτο, το βλέμμα που λέει τι κρίμα τόσο μικρή να πεθαίνει. Ναι, γιατί ακόμα πεθαίνουμε από τον ιό του AIDS. Ξέχασα όμως ότι η ζωή – όσο διάρκεια και να ΄χει – είναι όμορφη και μοναδική.
Κάθε στιγμή της αξίζει να τη ζεις.
Ασφαλώς, τα προβλήματα υγείας είναι τα σοβαρότερα αλλά ο σύγχρονος άνθρωπος έχει τόσα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα που αγνοεί και περιφρονεί ανθρώπους σαν εμένα. Είναι σημαντικό να μπορούμε να μιλήσουμε για το AIDS. Δεν είναι ντροπή. Είναι ανάγκη! Και είναι ανάγκη για το μέλλον και για τα νέα παιδιά που οφείλουν να γνωρίζουν πώς να προστατευτούν. Αυτό που δεν έκαναν οι άλλοι απλόχερα και τρυφερά σ΄εμένα το κάνω τώρα εγώ για όλους εσάς! Αναμφίβολα, όλοι οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι ο ιός του AIDS σκιάζει αρκετά χρόνια τώρα την οικονομική άνθιση και τον υλικό ευδαιμονισμό που χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες σήμερα. Κοντεύει να γίνει η καινούργια μάστιγα της ανθρωπότητας, καθώς παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις και απειλεί εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Ο ιός μεταδίδεται μέσω μετάγγισης, όπως συνέβη σε μένα, από τη μολυσμένη μητέρα στο νεογνό ή με τη σεξουαλική επαφή. ΄Ολοι σας οφείλετε να γνωρίζετε πως το AIDS δε μεταδίδεται με την καθημερινή συναναστροφή ούτε με τα βιολογικά υγρά. Γι΄ αυτό το λόγο δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος μόλυνσης κατά την κοινή οικογενειακή, σχολική ή εργασιακή συμβίωση με ασθενείς με AIDS, ούτε με τη χρήση κοινών οικογενειακών σκευών.
Εγώ όμως δε γνώριζα τότε και πολύ περισσότερο δεν ήξεραν οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γνωστοί μου, που ξαφνικά απομακρύνθηκαν από κοντά μου. Που ήταν όλοι αυτοί όταν τους χρειαζόμουν; ΄Όταν ήθελα λόγια αγάπης, συμπόνοιας, συμπαράστασης και ελπίδας; Αναμφισβήτητα, η επιδημία δείχνει πως η επιστημονική παντοδυναμία και η αλαζονεία του ανθρώπου δεν έχουν αντίκρυσμα και καταρρέουν μπροστά σε νέα προβλήματα. Μερικοί ισχυρίζονται πως τέτοιες ασθένειες είναι η τιμωρία του Θεού για την αμαρτία και τη διαφθορά της εποχής μας και άλλοι πάλι θρηνούν και προφητεύουν τη συντέλεια του κόσμου. Αλλού βρίσκεται ο κίνδυνος από το AIDS και, πιο συγκεκριμένα, στη στάση που τηρούμε απέναντι στους φορείς, καθώς ασθενείς με AIDS – και μάλιστα παιδιά – δε γίνονται δεκτά σε σχολεία. Ο φόβος γίνεται πανικός και πολλοί αντιδρούν υστερικά μπροστά στην αρρώστια.
Επιπρόσθετα, πυκνώνουν οι επιθέσεις ενάντια στις ομάδες υψηλού κινδύνου, όπως οι ομοφυλόφιλοι, οι πόρνες ή οι ναρκομανείς. Επιπλέον συγκρούονται ατομικά και κοινωνικά καθήκοντα καθώς από τη μια θα πρέπει να διαφυλάξει κανείς την υγεία του και από την άλλη θα πρέπει να μην απομακρυνθεί από την κοινωνία. Πολλοί καταλήγουν στον κοινωνικό ρατσισμό, στην απομόνωση και την περιθωριοποίηση φορέων και ασθενών. Απέναντι σ΄ όλα αυτά κρίνεται αναγκαίο, άτομα και κοινωνία, να καταλάβουμε ότι το AIDS είναι μια αρρώστια που προλαμβάνεται και με την οποία πρέπει να μάθουμε να συνυπάρχουμε. Είναι πρόβλημα όλων μας και δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε το ρατσισμό τρόπο ζωής, να κλείσουμε σε γκέτο και φυλακές συνανθρώπους μας, ξέχωρα από τις δυσκολίες που προκαλεί η αρρώστια, η οδύνη της απομόνωσης. Είναι κακός σύμβουλος για τον ασθενή και επικίνδυνος για όλους. Χρέος λοιπόν της πολιτείας είναι να ξεκινήσει μια εκστρατεία διαφώτισης του κοινού, γιατί η σωστή και υπεύθυνη συμπεριφορά προϋποθέτει ενημέρωση και γνώση. Να βοηθήσει ακόμη τους γιατρούς να εκπληρώσουν την αποστολή τους στη μάχη κατά του AIDS. Αυτό θα γίνει, εάν οι επιστημονικές έρευνες στραφούν σε θέματα που αφορούν τη ζωή και την υγεία του ανθρώπου και όχι να σπαταλιούνται τεράστια ποσά για έρευνα και κατασκευή πολεμικών υπερόπλων. Καταλήγοντας, θα λέγαμε πως στη μάχη κατά του AIDS δεν ταιριάζει η απελπισία και ο πανικός αλλά η αποφασιστικότητα και μαζί η προσδοκία και η ελπίδα. Τα μηνύματα που στέλνει η ιατρική επιστήμη είναι ενθαρρυντικά.
Ας μάθουμε να ζούμε υπεύθυνα για τον εαυτό μας και για όλους και η τελική νίκη θα είναι δική μας! Εγώ δε γνώριζα και η κοινωνία με περιθωριοποίησε. Εσείς οφείλετε να προστατευτείτε και να ζήσετε χωρίς ντροπή και ταμπού. Έτσι κάποια στιγμή που εγώ θα ταξιδεύω στα σύννεφα, θα ξέρω πως πρόλαβα να κάνω το χρέος μου για εσάς. Δε θέλω να περάσετε αυτά που βίωσα. Γεμίστε την ψυχή σας με αγάπη και τρυφερότητα. Σταθείτε στο πλευρό όλων όσων σας χρειάζονται».
No comments:
Post a Comment