Σύγχρονοι εφηβικοί προβληματισμοί

Της Νατάσσας Πιπεροπούλου-Κωνσταντάρα,
Διδάκτορος Ψυχολογίας

Ξεκινώ με το σχόλιο μιας μητέρας 

"  Η 15χρονη κόρη μου δηλώνει πώς αν συνεχίσω να της επιβάλλω την επιστροφή στο σπίτι μια ή και δύο ώρες νωρίτερα από την υπόλοιπη παρέα της θα την κάνω...κομπλεξικιά!" 

Εδώ νομίζω ότι είναι απαραίτητη, σε πρώτο πλάνο, μια αποσαφήνιση που αφορά στο γεγονός ότι η εφηβεία δεν είναι απλά και μόνο το κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής αλλά ταυτόχρονα και μια ατέλειωτη εστία γέννησης και εκδήλωσης προκλήσεων, προστριβών, αμφισβητήσεων και επιβεβαιώσεων για κάθε αγόρι και κορίτσι σε κάθε νέα γενιά.
Σίγουρα ΔΕΝ μπορεί να αφήσουμε το παιδί μας, στις "πονηρές και δύσκολες" εποχές που ζούμε, να περιδιαβαίνει στέκια και "μαγαζιά" της νύχτας όπου καθημερινά μας πληροφορούν τα δελτία των ειδήσεων για νοθεία ποτών, διακίνηση δήθεν "μαλακών" ναρκωτικών. Ζούμε σε εποχές συστηματικής, μεθοδικής θα τολμούσα να πω, διάβρωσης εθίμων και ηθών, αξιών και παραδόσεων.
Από την άλλη μεριά για κάθε έφηβο η συναισθηματική αξία και σημασία που διαδραματίζει στη ζωή του η παρέα είναι, εάν όχι εξίσου σημαντική με την επίδραση της γονικής φροντίδας και παρότρυνσης, πάντως ήταν και είναι σημαντικά καθοριστική στη διαμόρφωση συμπεριφοράς και στην άντληση της επιβεβαίωσης που κάθε παιδί χρειάζεται στην πορεία προς την ωρίμανση.
Είναι, λοιπόν, λάθος να αντιπαραταχθούμε ανοιχτά με την παρέα του παιδιού μας ζητώντας από αυτό να διαλέξει - ή εμάς ή την...κακή παρέα του. Το δίλημμα δεν είναι μόνο ψεύτικο είναι και επικίνδυνο γιατί εξισώνει σε μια πασαρέλα προτιμήσεων πρόσωπα και θεσμούς που είναι από τη φύση τους ανομοιογενή και διαφορετικής σημασίας.

Η ορθή αντιμετώπιση συνίσταται σε τρείς άξονες προσέγγισης:

α) Η πρόληψη είναι πάντοτε πιο σημαντική και από την καλύτερη θεραπεία. Οι γονείς οφείλουν έγκαιρα να προλάβουν την εμπλοκή του παιδιού τους στα γρανάζια μιας παρέας που δεν είναι η πρέπουσα για το κάθε συγκεκριμένο παιδί, την κάθε συγκεκριμένη οικογένεια.  

β) Ο πατέρας οφείλει να διαδραματίσει το ρόλο του αυστηρού και απαιτητικού γονέα, παρά τη δημοκρατικότητά του, έτσι ώστε η μητέρα να προσεγγίσει το παιδί συγγράφοντας μαζί του ένα άτυπο συμβόλαιο όπου αυτή του δίνει το δικαίωμα να ξεπεράσει τα χρονικά όρια επιστροφής στο σπίτι μετά από μια Σαββατιάτικη έξοδο που θέτει με την απαιτούμενη αυστηρότητα του γονικού του ρόλου ο πατέρας. Αυτό δεν συνομολογεί διάβρωση εξουσίας ούτε και υποκρισία αλλά διαιώνιση του αιώνιου συμβολαίου επικοινωνίας μεταξύ μητέρας – και εφήβου παιδιού..
γ) Μια και περισσότερες καλές και ουσιαστικές συζητήσεις ΔΕΝ κάνουν κακό. Οι έφηβοι το γνωρίζουν ότι ΔΕΝ πρόκειται να γίνουν κομπλεξικοί επειδή θα αποχωρήσουν από το στέκι και την παρέα μια ή ακόμα και δυο ώρες νωρίτερα από τους υπόλοιπους, ίσως μάλιστα μια τέτοια πράξη βοηθήσει και άλλα μέλη της παρέας να εκδηλώσουν παρόμοια συμπεριφορά που πνίγεται από τη δυναμική αξιολόγηση των περισσότερο "χειραφετημένων" παιδιών που εσφαλμένα εξισώνουν την ποσότητα του χρόνου με την ποιότητα της διασκέδασης.
Ας μην ξεχνάμε πως μόλις "χτες" (ο χρόνος είναι σχετικός) ήμασταν και εμείς έφηβοι....

Τί λέγαμε τότε στον εαυτό μας απαντώντας νοερά στις απαγορεύσεις που έθεταν οι δικοί μας γονείς;

"  ...όταν εγώ κάνω παιδιά θα τους φερθώ αλλιώτικα..."
Κάντε το λοιπόν!

πηγή: pelekis
Πηγή: της πηγής: roufianos

Συνελήφθη 27χρονος για κατοχή υλικού παιδικής πορνογραφίας

Συνελήφθη από αστυνομικούς του Τμήματος Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Διεύθυνσης Ασφάλειας Θεσσαλονίκης 27χρονος για κατοχή αρχείων παιδικής πορνογραφίας.

Σε αιφνιδιαστική έρευνα, που πραγματοποιήθηκε στην οικία του, εντοπίστηκε και κατασχέθηκε ηλεκτρονικός υπολογιστής, όπου ήταν αποθηκευμένα εννιά αρχεία παιδικής πορνογραφίας.

Μεταξύ αυτών, εντοπίστηκε και ένα διεθνώς αναγνωρισμένο αρχείο με υλικό παιδικής πορνογραφίας, το οποίο ο 27χρονος, μέσω ειδικού λογισμικού ανταλλαγής, διέθετε σε άλλους χρήστες τους Διαδικτύου.

Ο συλληφθείς θα οδηγηθεί στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης.
protothema

Κατεβάζουν ρολά οχτώ (8) φιλανθρωπικά ιδρύματα, της Θεσσαλονίκης

Ελπίζουμε ότι πρόκειται για κακόγουστο αστείο...

Κινδυνεύουν να βρεθούν στον δρόμο περισσότερα από 1.000 παιδιά με πολλαπλές αναπηρίες

Ρολά κινδυνεύουν να κατεβάσουν οκτώ από τα δώδεκα φιλανθρωπικά ιδρύματα της Θεσσαλονίκης αφήνοντας στο δρόμο πάνω από 1.000 παιδιά με πολλαπλές αναπηρίες.

Τα ιδρύματα. 

Τα φιλανθρωπικά ιδρύματα που δεν πληρώθηκαν για τον Ιούνιο και τον Ιούλιο είναι: 

• το Σωματείο Αποκατάστασης και Ειδικής Αγωγής ΑΜΕΑ “Ο Σωτήρας” (150 παιδιά), 
• το Ορφανοτροφείο “Μέλισσα” (30 παιδιά), 
• το Άσυλο του Παιδιού (συνολικά με τα σχολεία 600 παιδιά), 
• το Κέντρο Ειδικής Αγωγής (80 παιδιά), 
• το ίδρυμα παίδων “Η Ελπίς” (40 - 50 παιδιά), 
• η “Μέριμνα Παιδιού” (50 παιδιά), 
• η Αγροτική Παιδική Φωλιά (60 παιδιά) 
• και η Σχολή Τυφλών “Ο Ήλιος” (70 άτομα).

Μετά το ψαλίδι, κατά 10% έως και 40%, στα φετινά κρατικά κονδύλια, τα ιδρύματα δέχθηκαν και νέο πλήγμα: Το υπουργείο Υγείας δεν έχει στείλει ακόμα το ποσό της επιχορήγησης για τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο, επειδή ξαφνικά θυμήθηκε ότι δεν έχουν την απαιτούμενη πιστοποίηση!

περισσότερα: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ-Της Φανής Σοβιτσλή

Ήσουν απών, Στάθη

"Δεν νιώθω ότι χάνω τον πατέρα μου. Αυτό το ένιωσα πολύ πιο πριν. Σαν παιδί, που δεν έβρισκα τρόπο να τον προσεγγίσω. Σαν έφηβος, που δεν μιλήσαμε ποτέ. Σαν άντρας, που χαιρετιόμασταν δια χειραψίας, τις σπάνιες φορές που βλεπόμασταν. Σαν ξένοι. Δυο ξένοι." 

Κάπου διάβασα ότι στο blog σου –λέει- πρέπει να γράφεις καθημερινά και να βγάζεις τα σώψυχά σου.

Πρέπει –ξαναλέει- να μιλάς για τον εαυτό σου, σαν να γράφεις μόνο για σένα και να μην λογοκρίνεσαι. 
Και –ξανά μανά λέει ο σοφός Φου Μπου- να αφήνεις σχόλια στα ξένα blogs για να υπάρχει αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους bloggers.

Χμ. Για να δούμε… Έχω να γράψω –σοβαρά, όχι έτσι για να περνάει η ώρα- σχεδόν ένα χρόνο. Μιλάω για τον εαυτό μου, αλλά αυτολογοκρίνομαι –αλλιώς θα το κάναμε αμέρικαν μπαρ εδώ μέσα. Αυτολογοκρίνομαι για να μην καρφώνομαι.

Είναι κάτι σαν το απόρρητο της εξομολόγησης. Αλλιώς, yoldas, δεν θα ‘γραφα με ψευδώνυμο.

Ένας παλιός φίλος μου είπε κάποτε ότι το γράψιμο είναι ψυχοθεραπεία. Όχι τόσο όταν γράφεις. Κυρίως όταν τα ξαναδιαβάζεις, καιρό μετά. Γι’ αυτό κάθισα στο ξεχαρβαλωμένο μου λάπτοπ, μέρα που ‘ναι σήμερα. Δεν είναι εύκολο. (Κυριολεκτικά. Έχει ξεκολλήσει το πλήκτρο του τόνου και πότε
φεύγει απ’ τη θέση του, πότε στριμώχνεται κάτω από το Π και μαγκώνει).

Είμαι εκτός. Εκτός συνόρων, εκτός εαυτού, εκτός πραγματικότητας. Η τηλεόραση παίζει ένα ντοκιμαντέρ με μακάκους –όχι του Λαζόπουλου, τους κανονικούς.
Κάπου στην Ινδία, που ένα κοπάδι μαϊμούδες έχει κάνει τη ζωή των ντόπιων μαρτύριο (ναι, τις μαϊμούδες περίμεναν). Έχει ζέστη, υγρασία και κάπου στο βάθος ακούγονται βροντές. Θα βρέξει, είπαν. Βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου.

Κάτι θέλω να πω…αλλά δεν βρίσκω τον τρόπο… τις λέξεις. Φλυαρώ για να μην προλάβω. Ο πατέρας μου πεθαίνει. Ενεστώτας χρόνος. Δεν πέθανε, δεν έχει πεθάνει χρόνια, δεν θα πεθάνει κάποτε, όπως όλοι μας. Πεθαίνει. Τώρα.
Στην εντατική. Κι εγώ δεν είμαι καν στην Ελλάδα. (Ρώτησα τη μάνα μου σήμερα. «Να βγάλω εισιτήριο και να’ ρθω;». «Δεν θ’ αλλάξει κάτι» μου είπε. «Πήγες εκεί για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Όταν χρειαστεί, θα σε ειδοποιήσω. Σπρώξε λίγο χρόνο με τα μαθήματά σου»).

Λες κι έχω μυαλό εγώ τώρα για μαθήματα. “Kendine gelmiyordun, yani. Ne oldu ? » « Babamin felc gecirdi. Gibi ». Διάλογος του παραλόγου. Και δεν ξέρω πώς είναι η εγκεφαλική αιμορραγία στα τουρκικά. 
Τι να του πω του Ιμπραήμ Χότζα; Gibi. Αυτό μόνο. Περίπου. Σαν τη σχέση που είχα με τον πατέρα μου. Περίπου.
Σαν την αγάπη που νιώθεις για κάποιον, όταν δεν είσαστε πολύ κοντά.
Ακόμα κι αν είναι πατέρας σου. Ακόμα κι αν είσαι γιος του. Ακόμα κι αν αργοπεθαίνει στο ΚΑΤ.

Δεν νιώθω ότι τον χάνω. Αυτό το ένιωσα πολύ πιο πριν. Σαν παιδί, που δεν έβρισκα τρόπο να τον προσεγγίσω. Σαν έφηβος, που δεν μιλήσαμε ποτέ. Σαν άντρας, που χαιρετιόμασταν δια χειραψίας, τις σπάνιες φορές που βλεπόμασταν. Σαν ξένοι. Δυο ξένοι. 
Κι αυτό είναι το πιο σκληρό, το πιο προσωπικό, το πιο σώψυχο που μπορώ να μοιραστώ με οποιονδήποτε. Ότι αγαπούσα τον πατέρα μου από καθήκον. Ότι αν στεναχωριέμαι που φεύγει, είναι γιατί σκέφτομαι τη μάνα μου. Ότι δεν θα λείψει από τη ζωή μου, γιατί δεν ήταν ποτέ στη ζωή μου. Θα μου λείψει σαν ιδέα. Σαν όλα αυτά
που θα μπορούσε να είναι, αλλά δεν ήταν. 
Σαν παρουσία, ίσως.

Δεν ήταν κακός άνθρωπος –κάθε άλλο. Ούτε σκληρός, ούτε αυστηρός, ούτε καταπιεστικός. Ήταν απλώς σαν τον Στάθη της Μιρέλλας Παπαοικονόμου.

Απών. 

από kahramanli

Κοινωνική ένταξη παιδιών και εφήβων με παραβατική συμπεριφορά

Η αντιμετώπιση της νεανικής (αυτο)περιθωριοποίησης και η πρόληψη  των στα όρια της παραβατικότητας συμπεριφορών που την συνθέτουν αποτελεί μιά εξαιρετικά επιτακτική και συνάμα δύσκολη πρόκληση για τις πολιτείες που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικές. 

Ο στιγματισμός του ατόμου έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα για τη μετέπειτα πορεία του, διότι:

• 
  Το ετικετάρισμα και η επίσημη απονομή της ιδιότητας του «εγκληματία», ακόμη και αν το άτομο έχει επιδείξει εγκληματική δραστηριότητα, του αφαιρεί κάθε διάθεση βελτίωσης της προσωπικότητάς του και της κοινωνικής αποκάταστασής του.
  
• 
  Η επικόλληση της ετικέτας τού «εγκληματία» έχει ακόμη χειρότερα αποτελέσματα σε άτομα νεαρής ηλικίας από τη στιγμή που αρχίζουν να ενστερνίζονται τέτοια χαρακτηριστικά και να συμπεριφέρονται με τον κοινωνικό ρόλο που η ίδια η κοινωνία τούς έδωσε

Στην βασική αλφάβητο του θέματος μας μυεί ο Κυριάκος Κατσαδώρος, πρόεδρος της εξειδικευμένης ΜΚΟ Κλίμακα που σχεδιάζει επί σειρά ετών εθνικής εμβέλειας παρεμβατικές πολιτικές. Πρόκειται για ένα ζήτημα που ήδη αφορά και θα αφορά ακόμα περισσότερο στο μέλλον την σύγχρονη κυπριακή κοινωνία.

Γράφει λοιπόν ο Κ. Κατσαδώρος :

Μέσα στο υπάρχον καπιταλιστικό - κοινωνικό και πολιτισμικό- πλαίσιο, στις ίδιες τις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες, βρίσκουμε τους γενεσιουργούς παράγοντες τραυματικών βιωμάτων που οδηγούν τους νέους σε ρήξη με τον εαυτό τους, τους θεσμούς και την ίδια την κοινωνία. 

Τέτοιες συνθήκες επιβαρυντικές ή απαγορευτικές για την ομαλή προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη και πρόσβαση των νέων στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι:

• η ανεπαρκής στήριξη και ασφάλεια μέσα στην οικογένεια,
  
• η παραμέληση,
  
• η κακοποίηση,
  
• η απόρριψη από το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο συχνά λειτουργεί, όχι ως μηχανισμός κοινωνικής και πολιτισμικής ένταξης, αλλά ως μηχανισμός κοινωνικής περιθωριοποίησης, ιδιαίτερα, για ειδικές ομάδες μαθητικού πληθυσμού,
  
• η σύγκρουση με το νόμο,
  
• ο εγκλεισμός σε ιδρύματα ή σωφρονιστικά καταστήματα.
  

Δεν είναι τυχαίο ότι παιδιά και έφηβοι με αντικοινωνική και «εγκληματική» συμπεριφορά και, γενικά, νεαρά άτομα που έχουν διαπράξει ποινικό αδίκημα ή ηθικό παράπτωμα, που έχουν εγκαταλείψει την οικογενειακή στέγη ή έχουν εμπλακεί σε

κυκλώματα αλητείας, πορνείας ή ναρκωτικών, αποτελούν σύγχρονο αντικείμενο έρευνας και παιδαγωγικής αντιμετώπισης εκ μέρους τής Ειδικής Αγωγής. Έτσι, είναι χαρακτηριστικό ότι στις ημέρες μας το σωφρονιστικό σύστημα έχει αναδιαρθρωθεί, παραμερίζοντας τις πρακτικές τής παραδοσιακής Σωφρονιστικής μέσα από την υιοθέτηση ψυχοπαιδαγωγικών τάσεων και την εφαρμογή θεραπευτικών μεθόδων.

Γενικά, οι ανήλικοι παραβάτες διακρίνονται από τα ακόλουθα γνωρίσματα

• χαμηλή αυτοεκτίμηση,
  
• βιωμένη απόρριψη,
  
• εμπειρία ιδρυματικής μέριμνας,
  
• απουσία προσωπικής και κοινωνικής προοπτικής,
  
• ανεπιτυχή διαχείριση και έκφραση αναγκών και συναισθημάτων,
  
• καταπιεσμένη επιθυμία αλλαγής των όρων ζωής τους.
  

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά σχετίζονται με προβλήματα που αντιμετωπίζουν, όπως

• απομάκρυνση από το οικογενειακό περιβάλλον, εφόσον εκτίουν ποινές,
  
• φόβος απόρριψης,
  
• πρόβλημα αποκατάστασης των οικογενειακών τους σχέσεων,
  
• αίσθημα απόγνωσης που προέρχεται από προβλήματα όπως η στέγαση, η ανεργία κ.ά.,
  
• δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς,
  
• χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών.
  

Εδώ, ακριβώς, έρχεται να καταδειχθεί η σημασία τής παιδαγωγικής προσέγγισης στην κοινωνική ένταξη ανηλίκων με παραβατική συμπεριφορά. Ειδικότερα, σε χώρες νέες στην εφαρμογή του λεγόμενου ευρωπαϊκού κεκτημένου, η διατάραξη της κοινωνικής λειτουργικότητας δεν κινδυνεύει τόσο από το μέγεθος της παραβατικότητας όσο από την ανεπάρκεια θεσμών και ολοκληρωμένων νομοθετικών μέτρων), καθώς και την έλλειψη ουσιαστικού ενδιαφέροντος της πολιτείας για ειδικές κοινωνικές ομάδες, όπως οι νεαροί παραβάτες Και λέγοντας “ειδικές κοινωνικές ομάδες” εννοούμε...

περισσότερα: efagonizesthe