Αναδοχή παιδιού - Ρούφαγε Αγάπη μέσα από τα μάτια της....

Δεν είναι η πρώτη φορά.
Στον Πηγαιμό έχουμε κατ' επανάληψη ασχοληθεί με την «Αναδοχή παιδιών» που δεν σημαίνει κατ' ανάγκη υιοθεσία.
Ιστορίες Αγάπης κι ανθρωπιάς από την εξαιρετικά ποιοτική κι υπεύθυνη πέννα του δημοσιογράφου ΠΕΤΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΗ μας έχουν κατασυγκινήσει και έχουν δείξει τον δρόμο για έναν... εναλλακτικό τρόπο προσέγγισης των εγκαταλελειμμένων παιδιών,την «Αναδοχή»

«Ενδιαφερόμενοι τηλεφωνούν, αλλά ζητούν μόνο υγιή παιδάκια. Αντιθέτως, όταν ακούν έστω και για ήπια προβλήματα υγείας, αποθαρρύνονται. Εμείς τους προτρέπουμε να έρθουν και να γνωρίσουν από κοντά τα παιδιά αυτά. Θα τα πάρουν και πιο σύντομα σπίτι, σε σχέση με τη διαδικασία της υιοθεσίας... »

Θα μου πείτε , είναι εποχή σήμερα για να αναλάβεις να μεγαλώσεις παιδιά  όταν δεν μπορείς να τα φέρεις βόλτα με τα δικά σου για χίλιους δυο λόγους;
ΝΑΙ είναι. !
Είναι μάλιστα ένας εναλλακτικός τρόπος κοινωνικής εργασίας υψίστης ανθρωπιστικής αξίας που σε αποζημιώνει όσο καμία άλλη εργασία.
Αφιερώστε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας στην ψυχή σας. Ειλικρινά το λέω .
Ποτίστε την με την αντιοξειδωτική ουσία της Αγάπης . !
Διαβάσετε το αναλυτικό εξαιρετικό ρεπορτάζ του κ. Πέτρου Στεφανή και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Και το εννοώ σοβαρά ....

ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ  ( για χρηστικές  πληροφορίες)

 Η αναδοχή είναι  μορφή παιδικής προστασίας αναγνωρισμένη από το κράτος. Σημαίνει ότι μια οικογένεια αναλαμβάνει την ανατροφή ενός παιδιού, καθώς:

1. -οι φυσικοί γονείς του προσωρινά αδυνατούν να το φροντίσουν, αλλά προγραμματίζουν να το ξαναπάρουν κοντά τους .
2 .-πρόκειται για παιδί  με ειδικές ανάγκες ή άλλα προβλήματα υγείας και γι' αυτό στερείται τη φυσική οικογένειά του.
3.- για σοβαρούς λόγους δεν ΅μπορεί να ΅είναι κοντά στους φυσικούς γονείς του, αλλά θα ΅μεγαλώσει σε ανάδοχη οικογένεια  με παράλληλη επικοινωνία  μαζί τους.

850  ευρώ μπορεί να φτάσει το μηνιαίο επίδομα που παρέχεται στην ανάδοχη οικογένεια ανάλογα με τις ανάγκες κάθε παιδιού. Επίσης παρέχονται πλήρης ιατροφαρμακευτική και νοσηλευτική κάλυψη (και ειδικών θεραπειών), χρήματα για έξοδα ένδυσης και υπόδησης, ειδών πρώτης εγκατάστασής του στην οικογένεια, μετακινήσεων, σχολικών δαπανών (και ξένων γλωσσών).

30 - 50 ετών πρέπει να είναι οι ανάδοχοι γονείς. Μπορεί να είναι οικογένειες με ή χωρίς δικά τους παιδιά, μονογονικές ή συγγενικές οικογένειες ή μεμονωμένα πρόσωπα.

όλοι περνούν από «τσεκάρισμα» ειδικών, για 10-12 εβδομάδες

INFO:
n Κέντρο Βρεφών «Η Μητέρα»,
http://www.kvmhtera.gr, τηλ. 213-2015.700.
n Αναρρωτήριο Πεντέλης,
τηλ. 213-2059.800-4.
n Παιδόπολη «Αγιος Ανδρέας»,
http://www.paidopoli-alimou.gr, τηλ. 210-9858.337.
ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ

Απόσπασμα από http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4615970
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

ΑΝΑΔΟΧΕΣ ΟΊΚΟΓΕΝΕΊΕΣ

Με κοιτούσε και ρούφαγε αγάπη μέσα από τα μάτια μου

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ , pstefanis@dolnet.gr

Τη γνώρισε τυχαία, όταν ήταν μωρό. Από τότε δεν αποχωρίζεται η μία την άλλη. Η μικρή Μαρία είχε αποστερηθεί τους φυσικούς γονείς της. Μέσα στην ατυχία της στάθηκε τυχερή. Τυχερή, διότι βρήκε την αγκαλιά της Κυριακής.
Τυχερή, διότι είναι  μετρημένες οι οικογένειες που αναλαμβάνουν τη φροντίδα παιδιών με αναδοχή.

«Μεγαλώνουμε τη Μαρία σαν παιδί  μας, αφού όλοι μας πια της έχουμε παθολογική αδυναμία!
Δεν είναι  μόνο γιατί πρόκειται για το πιο μικρό μέλος της οικογένειάς μας. Είναι, κυρίως, γιατί ήρθε τόσο αναπάντεχα στη ζωή μας! Μέχρι τότε, ούτε που είχε περάσει από το μυαλό μας να αναλάβουμε τη φροντίδα ενός παιδιού μέσω αναδοχής ...».

Εδώ και τέσσερα χρόνια, απολαμβάνει  τη φροντίδα της νέας της οικογένειας, που δεν δίστασε να πάρει σπίτι της, με αναδοχή, ένα παιδί με προβλήματα ΅μάλιστα στην υγεία του.
 Μητέρα δύο ενήλικων παιδιών σήμερα,  ταυτόχρονα  και γιαγιά εγγονής οκτώμισι χρονών, η 55χρονη Κυριακή Μωραΐτη νιώθει πλέον τρίτεκνη και το χαίρεται. Το ίδιο και ο 64χρονος σύζυγός της, Δημήτρης, αμφότεροι συνταξιούχοι ιδιωτικοί υπάλληλοι.

«Θυμάμαι να λέω στα παιδιά μου ότι "τώρα που βγήκα στη σύνταξη, θα πάω να ασχοληθώ εθελοντικά σε ορφανοτροφείο ή σε κάποιο άλλο ίδρυμα, ώστε να βοηθώ παιδιά".
 Το εννοούσα όταν το 'λεγα.Κι όταν πια έτυχε να βρω στον δρόμο μου αυτό το υπέροχο πλάσμα, έδωσα αγώνα μέχρι να το πάρω σπίτι μου ...», λέει στα «ΝΕΑ» η Κυριακή Μωραΐτη.

Καθαρά συμπτωματικά, η σκέψη της έγινε πραγματικότητα. Σε βάση όχι εθελοντική, όπως υπολόγιζε, αλλά «συγγενική», μητέρας - κόρης.

 «Η μαία ανιψιά μου μού πρότεινε να αναλάβω ως συνοδός ένα κοριτσάκι που χρειαζόταν  τότε να νοσηλευτεί για μια σειρά επεμβάσεων. Ξεχώρισε και αυτή από την αρχή τη μικρή Μαρία, γι' αυτό και μου ζήτησε να τη φροντίζω στη διάρκεια της νοσηλείας της.
 Εκ περιτροπής, λοιπόν, με την ανιψιά και την κόρη μου ξεκινήσαμε από  πέντε μηνών να την επιβλέπουμε.  Μείναμε τότε ενάμιση μήνα στο προσκεφάλι της, ώσπου επέστρεψε στο ίδρυμα που τη φιλοξενούσε. Πήγαινα τότε και εκεί, δυο-τρεις φορές την ημέρα, για να τη βλέπω, να την περιποιούμαι ...», ανατρέχει.

ΣΗΜΕΡΑ, έχει αποκωδικοποιήσει στο μυαλό της γιατί  τα θεμέλια αυτής της πρώτης επαφής έγιναν έκτοτε και «μπετόν».
«Στην αρχή όντως τα πράγματα ήταν δύσκολα. Ολοι έμεναν με την απορία, έλεγαν πως "εμείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε κάτι τέτοιο". Εγώ, όμως, αγάπησα απ' την πρώτη στιγμή τη Μαρία! Ένοιωσα πόνο γι' αυτό το παιδί, μαζί όμως και μεγάλο θαυμασμό για  τη θέλησή της να επιζήσει. Το προσπαθούσε, το πάλευε, την ώρα που οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι, την είχαν ξεγραμμένη. Αυτή ,ωστόσο, αποδείχθηκε αγωνίστρια κι αυτό με κέρδισε!
Ο τρόπος που με κοιτούσε... Ρούφαγε αγάπη μέσα από τα μάτια μου!
Αυτό ακριβώς ήθελε, αγάπη, για να κρατηθεί από κάπου. Γι' αυτό κι εμείς της τη  δώσαμε!
Με τη σειρά της, με λέει πλέον  μαμά  ή  μανούλα  μου" κι αυτό μου φτάνει!», περιγράφει.

ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ, η βελτίωση στην υγεία της μικρούλας ήταν θεαματική. «Πλέον το παιδάκι έγινε καλά, τα προγενέστερα προβλήματά του ξεπεράστηκαν!
 Έχουμε, βέβαια, ακόμα δουλειά ΅μπροστά μας, καθώς χρειάζεται μια σειρά από αισθητικές επεμβάσεις.
Αλλά δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση στην οποία βρισκόταν.
Προσωπικά, σχεδόν ποτέ δεν απογοητεύτηκα, γιατί έβλεπα πως  το μυαλό της αντιδρούσε φυσιολογικά για την ηλικία της. Προβληματίστηκα, ωστόσο, για την κινησιακή της κατάσταση, καθώς οκτώ μηνών δεν ήξερε να καθίσει. Εκεί μόνο χρειάστηκε να το ξανασκεφτώ. Αλλά και πάλι είπα"θα τη βοηθήσω και θα τα καταφέρουμε!"», αφηγείται.

Πράγματι, σήμερα η Μαρία τρέχει, πηγαίνει μπαλέτο και κολυμβητήριο! Του χρόνου θα πάει και στο νηπιαγωγείο
Ήδη γνωρίζει την αλφαβήτα, μετρά μέχρι το σαράντα, τραγουδά.
«Δεν ξέρω,σκέφτομαι ώρες ώρες αν είχα τόση αγάπη για τα δυο μεγαλύτερα παιδιά μου όταν τα μεγάλωνα! Έχω αφιερώσει πλέον τη ζωή μου στη Μαρία. Για την ακρίβεια, έχει γίνει σκοπός ζωής για ολόκληρη την  οικογένειά  μας. Θέλουμε όσο τίποτα  να τη δούμε μια μέρα κοπέλα ολόκληρη, να την καμαρώσουμε! Το σίγουρο είναι ότι θα μεγαλώσει μαζί  μας, ως πλήρες, ισότιμο μέλος στην οικογένειά μας», ξεκαθαρίζει.

Παιδιά υπάρχουν, αλλά...

Χωλαίνει, σύμφωνα με τους ειδικούς, ο θεσμός της αναδοχής στη χώρα μας. Οι αρμόδιες υπηρεσίες έχουν βγει στη... γύρα,εις άγρα αναδόχων γονέων, αλλά εις μάτην. «Το 2010 δεχτήκαμε 200 αιτήσεις για υιοθεσία, αλλά μόλις οκτώ για αναδοχή.

Στο τέλος, μόνο 2 παιδιά έφυγαν πέρυσι από εμάς για ανάδοχες οικογένειες. Ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει τον θεσμό αυτόν, ενώ αρκετοί τον συγχέουν με την υιοθεσία. Μας ρωτούν "να πάρω αυτό το παιδάκι για Σαββατοκύριακο;". Εμείς, όμως, εννοούμε αποκατάσταση, όχι φιλευσπλαχνία, όχι παιδί-"μπαλάκι". Στόχος μας ακριβώς είναι να εξασφαλιστεί μόνιμη και μακρόχρονη τοποθέτηση του παιδιού σε μια οικογένεια...», λέει στα «ΝΕΑ» ο κοινωνιολόγος Δημήτρης Βεζυράκης, διοικητής στο Κέντρο Βρεφών «Η Μητέρα», στο Ίλιον Αττικής. Είναι ένα από τα τρία ιδρύματα που υλοποιούν προγράμματα αναδοχής. Προστατεύει σήμερα 83 παιδιά, τοποθετημένα σε 62 ανάδοχες οικογένειες.
«Την τελευταία δεκαετία έχουμε δώσει συνολικά 154 παιδιά σε ανάδοχες οικογένειες.  ωστόσο, οι σχετικοί ρυθμοί είναι εξαιρετικά περιορισμένοι: το 2010  μόλις δύο παιδάκια δόθηκαν για φιλοξενία σε σπίτια αναδόχων γονέων...», λέει από την πλευρά της η Ελένη Κοντονάσιου, διοικήτρια στο Αναρρωτήριο Πεντέλης, που επίσης τρέχει πρόγραμμα αναδοχής.

«Ενδιαφερόμενοι τηλεφωνούν, αλλά ζητούν μόνο υγιή παιδάκια. Αντιθέτως, όταν ακούν έστω και για ήπια προβλήματα υγείας, αποθαρρύνονται. Εμείς τους προτρέπουμε να έρθουν και να γνωρίσουν από κοντά τα παιδιά αυτά. Θα τα πάρουν και πιο σύντομα σπίτι, σε σχέση με τη διαδικασία της υιοθεσίας... », αναφέρει.

Για κενά, πάντως, στη στελέχωση των φορέων που φιλοξενούν παιδιά προς αναδοχή  μιλούν οι εργαζόμενοι στην Παιδόπολη «Αγιος Ανδρέας», στον Άλιμο.
Οπως υποστηρίζουν, η Μονάδα δεν αποκλείεται να κατεβάσει προσεχώς ρολά, καθώς οι ελλείψεις προσωπικού και πόρων είναι απαγορευτικές για την προσφορά ποιοτικής διαβίωσης στα παιδιά.

Η ΑΝΑΔΟΧΗ   ΔΕΝ   ΕΙΝΑΙ ΥΙΟΘΕΣΙΑ

Το παιδί εξακολουθεί να είναι νόμιμο τέκνο των φυσικών γονέων του. Ωστόσο, δεν αποκλείεται  μελλοντικά η υιοθεσία του ή, η μετέπειτα ανάληψη της επιμέλειάς του από αυτούς.