Η Ζωή, συγγραφικώ δικαίω, μπορεί και γράφει ότι θέλει, με πηγή έμπνευσης τον... Άνθρωπο. Αυτόν που εν σοφία ο Θεός εποίησε. Ο άνθρωπος είναι εύκολο να διακρίνει τον μύθο από την ρεαλιστική αφήγηση; Προσωπικά δυσκολεύομαι αλλά ας προσπαθήσουμε.
Μια φορά λοιπόν κι ένα καιρό ζούσε στην Ελλάδα το 2011 ένα ζευγάρι τυφλών που έφερε στον κόσμο τρία αγόρια .
Τα δύο με την ίδια αναπηρία, τύφλωση, και το τρίτο το μοναδικό βλέποντα μέλος στην οικογένεια... Μια καλή οικογένεια που ζει φυσιολογικά, αξιοπρεπώς, αυτόνομα, χωρίς καμία έξωθεν βοήθεια ,με αγάπη και υπέρμετρη φροντίδα για τα παιδιά της.
Μια οικογένεια που συν τοις άλλοις έχει στους κόλπους της έναν φωστήρα. Έναν διακεκριμένο Νέο. Τον πρωτότοκο γιό. Τον δεκαπεντάχρονο σήμερα Αργύρη Κουμτζή. Τον Αργύρη που διακρίνεται και παρασημοφορείται για τις επιδόσεις του στις φυσικές επιστήμες και όχι μόνο. Τον Αργύρη που με ένα γλυκύτατο χαμόγελο λέει απλά.: «Αρχή μου είναι να αντιμετωπίζω ένα-ένα τα ζητήματα όταν παρουσιάζονται. Να μη στενοχωριέμαι για πράγματα που δεν έχουν βρεθεί ακόμη μπροστά μου ...», Επειδή ίσως να μη πιστέψετε αν σας πω ότι τα πάρα πάνω είναι το 1% από τις δραστηριότητες και επιδόσεις του μυθικού αυτού ήρωα κι αγωνιστή της ζωής ,δίνω τον λόγο στον δημοσιογράφο
κύριο ΠΕΤΡΟ ΣΤΕΦΑΝΗ που έκανε το ρεπορταζ , να συνεχίσει εκείνος τον μύθο όπως ακριβώς τον κατέγραψε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
Με τη δύναμη του μυαλού ο τυφλός μαθητής αριστεύει στο σχολείο και διαπρέπει στους διαγωνισμούς Μαθηματικών
Στην ηλικία των δέκα μηνών διαπιστώθηκε ότι ο 15χρονος σήμερα Αργύρης Κουμτζής είχε «ατροφικό οπτικό νεύρο». Αυτό σημαίνει ότι έχει όραση κάτω από το ένα εικοστό πέμπτο. Το ότι είναι πρακτικά τυφλός ουδόλως εμποδίζει το πάθος του για μάθηση. Αυτό το πάθος άλλωστε, οδήγησε στη βράβευσή του πριν από λίγες μέρες από την Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία για τις επιδόσεις του.
Ο Αργύρης δεν είναι ιδιαίτερα μελετηρός. Του αρκούν το πολύ δυο ώρες διαβάσματος την ημέρα. Δεν χρειάζεται, θεωρεί, να διαβάζει περισσότερο, αφού έχει το προσόν ακούγοντας να τα «πιάνει» με την πρώτη. «Η προσοχή μου δεν αποσπάται την ώρα του μαθήματος. Και δεν αποστηθίζω, αλλά προσπαθώ πρώτα να κατανοώ σε βάθος και μετά να θυμάμαι ό,τι χρειάζεται...», περιγράφει. Ενα πράγμα, πάντως, τον θυμώνει. Να υπονοήσει κανείς ότι του χαρίζονται. «Τη σημαία δεν μου την έδωσαν επειδή είμαι τυφλός, αλλά γιατί μου άξιζε, βάσει των επιδόσεών μου στην τάξη ...», σχολιάζει το γεγονός ότι παρήλασε ως σημαιοφόρος της ΣΤ' Δημοτικού το 2007.
Σήμερα, πηγαίνει στη Γ' τάξη του 1ου Γυμνασίου Πεύκων Θεσσαλονίκης.
Δεκαεννέα και 11/13 (!) ήταν ο μέσος όρος της βαθμολογίας του στο πρώτο τρίμηνο της τρέχουσας σχολικής χρονιάς. Σε ορισμένα από τα μαθήματά του, ωστόσο, δυσκολεύεται.
Οι καθηγητές γράφουν στον πίνακα - οι συμμαθητές του είναι βλέποντες - οπότε ο ίδιος δεν μπορεί να τους παρακολουθήσει απόλυτα. Τουλάχιστον στα πειράματα της Φυσικής, η καθηγήτρια του δίνει να ψηλαφίσει τα όργανα που χρησιμοποιεί στη διδασκαλία. Άλλοτε, πάλι, ο Αργύρης βλέπει με τα μάτια δεύτερου εκπαιδευτικού, με παράλληλη στήριξη. Είναι δίπλα του την ώρα που ο βασικός καθηγητής δείχνει στα υπόλοιπα παιδιά τις ασκήσεις.
Του μεταφέρει στη δική του γραφή, τη Μπρέιγ, ό,τι έχει γράψει η κιμωλία. Και το αντίστροφο. Περνά σε χαρτί όσα αυτός γράφει με τον τρόπο του, ώστε να τα ελέγξει κατόπιν ο διδάσκων.
«Κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται στην αίθουσα δέκα ώρες την εβδομάδα στα Φιλολογικά. Ισάριθμες ώρες χρειαζόμαστε βοήθεια και στα Μαθηματικά, τόσο εγώ, όσο και ο αδερφός μου, που έχει την ίδια αναπηρία. Τους καθηγητές αυτούς, όμως, τους έχουμε διαθέσιμους μόνο για πέντε και τρεις ώρες, αντίστοιχα, ο καθένας μας. Ευτυχώς, είναι πολύ συνεργάσιμοι και πρόθυμοι, άρα σε γενικές γραμμές τα βολεύουμε ...», σημειώνει.
Η ΚΛΙΣΗ του.
Πολύ μικρό παιδί ήταν όταν ρωτούσε τον πατέρα του: «Είναι δύσκολη η Νομική, μπαμπά;». «Το μόνο που θέλει είναι διάβασμα!», του απαντούσε εκείνος. Μεγαλώνοντας, ωστόσο, έστρεψε αλλού το ενδιαφέρον του. Οι πάντες γύρω του διέκριναν την κλίση του στις θετικές επιστήμες. Παλαιότερα, τιμήθηκε από την Ενωση Ελλήνων Φυσικών για τις επιδόσεις του στο μάθημα, προς τα εκεί σκέφτεται μελλοντικά να κατευθυνθεί.
Και στα Μαθηματικά, όμως, έχει το απαραίτητο μυαλό «ξυράφι». Μετά και την προ τετραετίας πρωτιά του σε διαγωνισμό Μαθηματικών στη Δυτική Θεσσαλονίκη, τη σεζόν αυτή προόδευσε. Πήρε μέρος στον πανελλήνιο διαγωνισμό, όπου έδινε προφορικά απαντήσεις στους εξεταστές του. Ενα από τα ασημένια μετάλλια, που αντιπροσωπεύει μια θέση ανάμεσα στην τέταρτη και στη δωδέκατη στη χώρα, κρεμάστηκε στο στήθος του πρόσφατα, στη Μεγάλη Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
«Αρχικά ξαφνιάστηκα, αλλά και χάρηκα πολύ μ'αυτή την επιτυχία μου! Στη συνέχεια ένιωσα και υπερήφανος, αφού είχε δικαιωθεί η απόφασή μου να συμμετάσχω στον διαγωνισμό.
Από την Ε' Δημοτικού έχω αυτή την έφεση. Τότε που ο παππούς μου ,μου διάβαζε από την αρχή όλο το βιβλίο και προσπαθούσε να μου εξηγήσει ό,τι μπορούσε. Και στην ΣΤ', θυμάμαι, είχα έναν πολύ καλό δάσκαλο. Ουσιαστικά αυτός μού μετέδωσε την αγάπη για τα Μαθηματικά...», ανατρέχει.
Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον του δεν το έχει σκεφτεί και πολύ. Αυτό που σίγουρα ξέρει, πάντως, είναι πως θέλει να σπουδάσει, κάτι σχετικό με τη Φυσική. Από κει και πέρα, δεν τον απασχολεί για την ώρα το επάγγελμα που αργότερα θα ακολουθήσει.
«Αρχή μου είναι να αντιμετωπίζω ένα-ένα τα ζητήματα όταν παρουσιάζονται.
Να μη στενοχωριέμαι γιαπράγματα που δεν έχουν βρεθεί ακόμη μπροστά μου ...», ξεκαθαρίζει.
Μεγάλη λατρεία του τυφλού αριστούχου είναι και το σκάκι. Κάθε Σάββατο, 12 με 2, θα βρεθεί οπωσδήποτε στον σκακιστικό σύλλογο της περιοχής του ή θα κάνει μαθήματα και με δάσκαλο στο σπίτι. Ηταν πέντε χρονών όταν πήρε τα πρώτα βασικά μαθήματα από τον πατέρα του, που δυο χρόνια αργότερα τον είχε πια του ... χεριού του! Και σήμερα, το βρίσκει ήσυχο άθλημα, άρα και ιδανικό για τον ίδιο, που εκ των πραγμάτων είναι αργός. Στην ειδική, τρυπημένη σκακιέρα του έχει μάθει να ψηλαφίζει ανάλογα τα πιόνια του. Οι σκακιστικές διακρίσεις του αναρίθμητες, με κυριότερες τις τρεις παρουσίες του, ως εκπρόσωπος της Ελλάδας, σε σπουδαία διεθνή τουρνουά όπου κι αντιμετώπισε επιτυχώς ενήλικες.
Να κάθεται και να τεμπελιάζει, ο Αργύρης δεν το θέλει με τίποτα. Προτιμά να αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του και στο εξωσχολικό διάβασμα. Η Λογοτεχνία τον ευχαριστεί. Μόνο που τότε τα πράγατα δεν είναι καθόλου εύκολα για τους γονείς του .
Είναι υποχρεωμένοι ακόμα και να ξενυχτούν για να του σκανάρουν σελίδα σελίδα τα βιβλία του. Κι αυτός ακούει από τα ηχεία του υπολογιστή του ένα ειδικό φωνητικό σύστημα . Μια φωνή που του διαβάζει το εκάστοτε κείμενο. Ενάμιση χρόνο τώρα, μαθαίνει και να γρατζουνά - σε κατ' οίκον διδασκαλία - την κιθάρα του. Συνήθως την έχει αγκαλιά για να τον ξεκουράζει,να τον ηρεμεί.
Η μουσική είναι γι' αυτόν μία επιπλέον γλώσσα. Στο σπίτι του κάνει και ιδιαίτερα, σε Φιλολογικά και Μαθηματικά. Βελτιώνει και τα Αγγλικά του σε φροντιστήριο. Μέχρι πρότινος, προλάβαινε και τις προπονήσεις του «Αλμπατρος», κολυμβητικής ομάδας για αρτιμελείς. Σήμερα, του αρέσει να κάνει κι ορθοπεταλιές, με ειδικό διπλό ποδήλατο, με βλέποντα συνοδό για οδηγό του. Με αυξημένη ικανότητα αντίληψης του κλειστού χώρου, καταφέρνει να ισορροπεί όποτε πατινάρει στην άσφαλτο ή και σε παγοδρόμιο! Τον χειμώνα πια, εκδράμει ακόμα και για σκι. Σε χιονοδρομικά, όπου εκπαιδευτής τον μαθαίνει να στέκεται όρθιος με τα μπατόν του.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Συνταξιούχοι της Εθνικής Τράπεζας και οι δυο γονείς του, ο τυφλός Σωτήρης και η μερικώς βλέπουσα Διονυσία Κουμτζή, μοχθούν νυχθημερόν να μη λείψει τίποτα από τον Αργύρη, τον 13χρονο Σεβαστό και τον 7χρονο Χρήστο, τον μοναδικό πλήρως βλέποντα της οικογένειας.
Ολοι μαζί τα καταφέρνουν όλα μόνοι τους. Από μαγείρεμα, σκούπισμα, μέχρι τα λοιπά απαραίτητα οικιακά. Η πρακτική δυσκολία τους είναι κάθε φορά που πρέπει να μετακινηθούν έξω ομαδικά. Κατά τ' άλλα, και ο Αργύρης και οι δικοί του ξέρουν να ζουν, όπως λένε, απόλυτα φυσιολογικά ...
Με το Σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά. Πας Ψηλά!!
ReplyDeleteΗ ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Ευτυχώς..........
Καλημέρα Λαυρέντη :-)
ReplyDelete