Προσπαθώ εδώ και αρκετό καιρό να δώσω απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Τελικά πως φτάσαμε ως εδώ; Ανήκω κι εγώ στην γενιά των σημερινών 20ρηδων. Μια γενιά στην οποία οι γονείς μας επένδυσαν με κόπους και μόχθο.
Μια γενιά που τα είχε όλα στα πόδια της. Ο κόσμος ανοιγόταν ολάκερος μπροστά μας. Η μήπως όχι;
Αυτή η γενιά είναι σήμερα εκεί και σκουριάζει. Ένα όνειρο στο οποίο πιστέψαμε αλλά μάταια...
Κάτι σαν τα Ολυμπιακά ακίνητα. Νομίζω ότι η εύκολη λύση είναι να πούμε: φταίνε οι άλλοι - οι 300, οι ξένοι, οι αλλοδαποί, οι Μεγάλες δυνάμεις και η λίστα μεγαλώνει. Αρκεί να βρούμε πειστικές δικαιολογίες- όχι τόσο για τους άλλους αλλά για εμάς τους ίδιους.
Και σίγουρα είναι δύσκολο να πεις όλοι φταίνε ή όλοι το ίδιο είναι. Γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Αλλά το ερώτημα δεν είναι τόσο τι κάναμε ως εδώ, αλλά το τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε; Είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε πίσω το παρελθόν και να προχωρήσουμε μπροστά; Ας κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του και ας προσπαθήσουμε να γίνουμε χρήσιμοι.
Παρατηρώ 2 διαφορετικές ταχύτητες στην κοινωνία του σήμερα. αυτούς που λένε δεν με αφορά, απέχω από τις εκλογές από τα κοινά, και ως αποτέλεσμα δεν φέρω ευθύνη σε όσα γίνονται. Αλήθεια αυτή είναι η λύση στο πρόβλημα;
Και από την άλλη βλέπω ομάδες νέων να οργανώνονται, για πρώτη φορά στα χρονικά που παρακολουθώ τα κοινά, και δρουν χωρίς πολιτικά χρώματα, χωρίς διακρίσεις και αλλάζουν τον κόσμο μας.
Ομάδες όπως οι Atenistas, ομάδες εθελοντών σε τοπικά επίπεδα... Κάτι γίνεται στην Ελλάδα. Κάτι αλλάζει...
Ο τόπος έχει ανάγκη από περισσότερους τέτοιους ανθρώπους. Ανθρώπους με όραμα, με διάθεση, με όνειρα. Ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν το θετικό εκείνο μήνυμα που κάποιοι μας στέρησαν. Που τόσο μας λείπει.
Είναι το μαγικό εκείνο αποτέλεσμα του συνόλου εν δράσει. Ας ελπίσουμε ότι θα κρατήσει. Ας ευχηθούμε ότι θα εξαπλωθεί. Μπορούμε να αλλάξουμε τις ζωές μας. Το μέλλον μας, Το μέλλον των παιδιών μας. - Ας το πιστέψουμε!
Βασικά πιστεύω πως σε όλες τις γενιές μεγαλώσαν τα παιδιά με κόπο και θυσίες... άλλα περισσότερο άλλα λιγότερο.. ανοίκουμε σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται και αναδημιουργείται. Όμως περαν αυτού η λέξη "συμφέρον" αρχίζει και εγκαθίσταται όλο και περισσότερο. Τι είναι αυτό που ωθεί προς το συμφέρον; Ειναι η εμφυτη "δίψα" του όντος που λεγεται άνθρωπος , να αποκτήσει τα πάντα.. ακόμα και αυτά που δεν του αναλογούν. Πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας προς την οδό της αλληλεγγύης.. διαφορετικά τίποτα δεν θα γίνει καλήτερο.. παρά μόνο χειρότερο. Και δεν είναι τίποτα ακατόρθωτο όταν έχουμε κάπου να στηριχτούμε και να ελπίζουμε. Η οδός της αλληλοβοήθειας... της ελπίδας ανοίκει σε όλους , στον ποιό μικρό και ταπεινό άνθρωπο και δεν είναι παράλογο ούτε να το κοροιδέψει κανείς... επιβάλλεται να στρέψουμε τη νεολαία και τις νέες γενιές προς αυτόν τον δρόμο ακόμα και μέσα από τη διαφθορά στην οποία βαδίζει η σημερινή κοινωνία. Πρέπει ο καθένας μας να κάνει αυτήν την προσπάθεια.
ReplyDelete