Γνωριμία με το Παίζουμε μαζί
Συγχαρητήρια για το έργο σας που παρακολουθώ χρόνια... Και αυτή η πρωτοβουλία σας είναι εξαιρετική. Είμαι η Ζέφη Ραφτοπούλου και στις 30 Νοεμβρίου του 2007 ήρθε στον κόσμο η Ανδριάνα μου.
Η ζωή πριν από ένα παιδί και μετά από ένα παιδί είναι πολύ διαφορετική… Ο κόσμος που ζούσα άλλαξε για πάντα… σαν να φωτίστηκε με το πρώτο φως της Άνοιξης. Είμαι δασκάλα και είμαι τυχερή γιατί μπορώ να παίζω όλη την μέρα με παιδιά.
Είμαι σίγουρη πώς δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο σε αυτήν την ζωή από ένα παιδικό χαμόγελο… Είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός… Και το χαμόγελο της κόρης μου το κερδίζω όσο περισσότερο γίνομαι παιδί και παίζω μαζί της. Ξέρω καλά πως όταν γίνεσαι γονιός τα πάντα αλλάζουν στη ζωή σου και πως μερικές φορές δεν είσαι όπως θα ήθελες να είσαι. Η κούραση της ημέρας, διάφορες σκέψεις και προβλήματα που δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις κλέβουν και στερούν από το παιδί σου το παιχνίδι….και τη χαρά. Ακόμα μερικές φορές, στερεύουμε από ιδέες και όταν τα παιδί μας, μας ζητάει να παίξουμε μαζί του, δεν ξέρουμε τι. Όμως, πιστεύω, βαθύτατα πως αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά μας και να αφήσουμε το παιδί μας να μας οδηγήσει στην μαγική χώρα του παιχνιδιού.
Παίζουμε μαζί; Γιατί το παιχνίδι με τα παιδιά μας είναι μια μαγική πόρτα ονείρου...
Εκτιμώ τη στήριξη σας στην αγάπη μου για τα παιδιά και το παιχνίδι. Αυτός είναι και ο λόγος που δημιούργησα το Παίζουμε μαζί. http://paizoumemazi.blogspot.
Ελπίζω να το επισκεφτείτε και να ακούσω τη γνώμη σας. Αν δεν το έχετε ήδη κάνει, θα χαρώ να σας κερδίσω και να γίνετε αναγνώστες του Παίζουμε μαζί κάνοντάς μας Follow!
Πάντα χαμόγελα, πάντα ελπίδα και ζωή και παιχνίδι!
Ραφτοπούλου Ζέφη
 |
| Και σε πολλά χρόνια από τώρα... όταν, θα είμαι γιαγιά θέλω η κόρη μου να μπορεί να φερθεί με κατανόηση και σεβασμό στο παιδί της... γιατί τα έμαθε μέσα στο σπίτι της... |
Ένα πρωινό, η τότε δίχρονη κόρη μου ξεκλείδωσε το ντουλαπάκι του μπάνιου και άρχισε βιαστικά για να μην την πάρω είδηση να το ψάχνει. Από την μεγάλη χαρά της που τα είχε καταφέρει να το ξεκλειδώσει αλλά και από την μεγάλη της αγωνία να βρει τα καλλυντικά μου για να βαφτεί άρχισε να μιλάει δυνατά περιγράφοντας τι έχει σκοπό να κάνει!
Αλλά τι ατυχία! Φανταστείτε την απογοήτευση της, όταν μπήκα στο μπάνιο, την ώρα ακριβώς που είχε βγάλει έξω το κόκκινο κραγιόν και ήταν έτοιμη να το απλώσει στα χείλια της!
Την σήκωσα και την έβγαλα, έξω από το μπάνιο. Δεν την επαίνεσα για την ανακάλυψη της. Ούτε, φυσικά, της είπα ποτέ το σπίτι είναι ο καμβάς ζωγραφικής σου. Δημιούργησε ότι νομίζεις!
Αντίθετα, της τα κατέστρεψα όλα! Πριν να αποχτήσω παιδί, πήγαινα στο σούπερ-μάρκετ και έβλεπα παιδάκια που ζητούσαν από την μαμά τους να τους αγοράσει σοκολάτα και επειδή δεν τους την έπαιρνε, έπεφταν στο πάτωμα...
και άρχισαν να χτυπιούνται και να κλαίνε γοερά και κουνούσα το κεφάλι μου και προσπερνούσα.
Τι μπορεί να πηγαίνει τόσο λάθος με αυτούς τους γονείς και τα παιδιά τους; Αναρωτιόμουν... Δεν νομίζω, να υπάρχει κάτι δύσκολο στο να παίζεις, να κοιμίζεις, να δίνεις φαγητό, να μεγαλώνεις ένα παιδί... έτσι σκεφτόμουν...
Σήμερα, μετά την απόχτηση του δικού μου παιδιού...έχω αναθεωρήσει πολλά πράγματα...Κι έχω αλλάξει οπτική όχι μόνο σαν άνθρωπος, αλλά και σαν δασκάλα... Και νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ, όχι στους άλλους γύρω μου, αλλά στα παιδιά...Γιατί δεν είχα ανακαλύψει ή δεν θυμάμαι πολλές φορές την αλήθεια τους...Και ποια είναι αυτή;
Στα μάτια ενός δίχρονου παιδιού ο κόσμος φαντάζει πολύ διαφορετικός από τον δικό μας. Ο κόσμος είναι πολύ σκληρός αλλά και όμορφος. Γεμάτος μυστήρια να ανακαλύψεις αλλά και γεμάτος περιορισμούς και εντολές...
Ένα δίχρονο παιδί ακούει απο τους μεγάλους, συνέχεια..."Μην ακουμπήσεις την γάτα. Μην ανοίξεις το ντουλάπι! Μην κόψεις το λουλούδι! Παντού περιορισμοί! "Καλύτερα να ήμουν έφηβος πάλι να έκανα την επανάσταση μου, παρά να είμαι 2 χρονών και να με κάνουν ότι θέλουν..."
"Τι γεύση έχει η πιπίλα όταν πέσει σε μια λακκούβα με νερό στο δρόμο; Τι σχέδια κάνει το γιαούρτι εάν το πετάξω και το τρίψω στο πάτωμα;""Τι θα συμβεί εάν βουτήξω στα μακαρόνια στο ποτήρι με την πορτοκαλάδα μου;" "Τι υπάρχει μέσα στην γλάστρα;" "Καλύτερα να μπω να ανακαλύψω..."
Όλες αυτές ήταν οι δικές μας φοβερές ανακαλύψεις όταν ήμασταν δύο που οι μεγάλοι δεν άφηναν να τις ολοκληρώσουμε...
"Πόσο πολύ, μπορείς να μπερδευτείς απ' όλη αυτήν την συμπεριφορά των μεγάλων... όλο απαγορεύσεις και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί" ...έτσι σκέφτεται ένα παιδί δύο χρόνων.
Κι αν μπορούσε να εκφράσει την σκέψη του θα μας έλεγε:"Για να καταλάβετε πως με κάνετε και νιώθω φανταστείτε πως έχετε κάτσει ήρεμα να πιείτε τον καφέ σας και να διαβάσετε την εφημερίδα σας και ξαφνικά από το πουθενά, εμφανίζεται ένας γίγαντας που δίνει μία τα πετά όλα κάτω και σας απαγορεύει να το κάνετε!
Ποια είναι η επιβράβευση για την περιέργεια που έχει ένα παιδί 2 χρόνων; Ίσως, λίγη ελευθερία και ενθάρρυνση; Τι καταπιεστικό που είναι να ζητάς από ένα παιδί 2 χρονών να φάει χρησιμοποιώντας πιρούνι το φαγητό του και να τρώει σκύβοντας μπροστά στον δίσκο για να μην πετάει τα ψίχουλα κάτω...ενώ αυτό θα ήθελε να κάνει τις δικές του μικρές ανακαλύψεις...
Και που πάτε, αυτά που τους λέμε; "Φίλα το κοριτσάκι..." "Μα, μου είναι άγνωστο"! "Κάνε κόλλα το στη θεία!" "Κάνε παλαμάκια, τώρα!" "Πες στην νονά το τραγουδάκι που σου έμαθα"...
"Πες αντίο στον κύριο Βασίλη" "Μα είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω"... και που πολλές φορές δεν τα κάνουν γιατί απλώς δεν θέλουν...
Και η πραγματικότητα είναι η εξής. Τα νήπια προσπαθούν απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο...
Σας το λέω, εγώ που έχω μαλώσει την κόρη μου που έτρεχε πάντα να σηκώσει το τηλέφωνο και να μιλήσει πρώτη, αλλά την μάλωνα, γιατί ήθελα να καταλάβω ποιος με έχει πάρει...
Και αυτό, μας κόστισε ένα καινούργιο τηλέφωνο από τα τραβήγματα του καλωδίου και, ίσως, και μια ταραχή γιατί την ημέρα που χάλασε το τηλέφωνο από το τράβηγμα η Αντριάνα αρρώστησε και το κινητό στο σπίτι δεν έπιανε καλά. Επιπλέον, δεν μπορούσα με ένα μωρό που καίγεται από τον πυρετό και είναι φυσικό να κλαίει γοερά, να ακούσω στην άλλη άκρη του χαλασμένου τηλεφώνου τον γιατρό και τις οδηγίες του...
Και φυσικά, οι γονείς στο τέλος, καλούμαστε να παίξουμε τον ρόλο του κακού...Τα νήπια πρέπει να φάνε, να κοιμηθούν, να κάνουν μπάνιο... και πρέπει να υπάρχουν, βεβαίως, και κανόνες... Δεν πιστεύω, όμως, καθόλου στις τιμωρίες... είναι πολύ άχρηστο πράγμα...
Σήμερα, η Αντριάνα είναι 3 1/2 ετών και καθώς επιστρέφαμε από τον παππού και την γιαγιά όταν πήγα να την βάλω στο παιδικό κάθισμα του αυτοκινήτου είδα μια μελανιά στο πόδι της. "Πού το έπαθες αυτό Αντριάνα;" Σιγή..."Σου μιλάω!" Πάλι σιγή..."Άκου, μαμά, όταν κάποιος δεν απαντάει... σημαίνει οτι απλά δεν θέλει να μιλήσει..."
Και σε πολλά χρόνια από τώρα... όταν, θα είμαι γιαγιά θέλω η κόρη μου να μπορεί να φερθεί με κατανόηση και σεβασμό στο παιδί της... γιατί τα έμαθε μέσα στο σπίτι της...
Αντίθετα, της τα κατέστρεψα όλα! Πριν να αποχτήσω παιδί, πήγαινα στο σούπερ-μάρκετ και έβλεπα παιδάκια που ζητούσαν από την μαμά τους να τους αγοράσει σοκολάτα και επειδή δεν τους την έπαιρνε, έπεφταν στο πάτωμα...
και άρχισαν να χτυπιούνται και να κλαίνε γοερά και κουνούσα το κεφάλι μου και προσπερνούσα.
Τι μπορεί να πηγαίνει τόσο λάθος με αυτούς τους γονείς και τα παιδιά τους; Αναρωτιόμουν... Δεν νομίζω, να υπάρχει κάτι δύσκολο στο να παίζεις, να κοιμίζεις, να δίνεις φαγητό, να μεγαλώνεις ένα παιδί... έτσι σκεφτόμουν...
Σήμερα, μετά την απόχτηση του δικού μου παιδιού...έχω αναθεωρήσει πολλά πράγματα...Κι έχω αλλάξει οπτική όχι μόνο σαν άνθρωπος, αλλά και σαν δασκάλα... Και νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ, όχι στους άλλους γύρω μου, αλλά στα παιδιά...Γιατί δεν είχα ανακαλύψει ή δεν θυμάμαι πολλές φορές την αλήθεια τους...Και ποια είναι αυτή;
Στα μάτια ενός δίχρονου παιδιού ο κόσμος φαντάζει πολύ διαφορετικός από τον δικό μας. Ο κόσμος είναι πολύ σκληρός αλλά και όμορφος. Γεμάτος μυστήρια να ανακαλύψεις αλλά και γεμάτος περιορισμούς και εντολές...
Ένα δίχρονο παιδί ακούει απο τους μεγάλους, συνέχεια..."Μην ακουμπήσεις την γάτα. Μην ανοίξεις το ντουλάπι! Μην κόψεις το λουλούδι! Παντού περιορισμοί! "Καλύτερα να ήμουν έφηβος πάλι να έκανα την επανάσταση μου, παρά να είμαι 2 χρονών και να με κάνουν ότι θέλουν..."
"Τι γεύση έχει η πιπίλα όταν πέσει σε μια λακκούβα με νερό στο δρόμο; Τι σχέδια κάνει το γιαούρτι εάν το πετάξω και το τρίψω στο πάτωμα;""Τι θα συμβεί εάν βουτήξω στα μακαρόνια στο ποτήρι με την πορτοκαλάδα μου;" "Τι υπάρχει μέσα στην γλάστρα;" "Καλύτερα να μπω να ανακαλύψω..."
Όλες αυτές ήταν οι δικές μας φοβερές ανακαλύψεις όταν ήμασταν δύο που οι μεγάλοι δεν άφηναν να τις ολοκληρώσουμε...
"Πόσο πολύ, μπορείς να μπερδευτείς απ' όλη αυτήν την συμπεριφορά των μεγάλων... όλο απαγορεύσεις και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί" ...έτσι σκέφτεται ένα παιδί δύο χρόνων.
Κι αν μπορούσε να εκφράσει την σκέψη του θα μας έλεγε:"Για να καταλάβετε πως με κάνετε και νιώθω φανταστείτε πως έχετε κάτσει ήρεμα να πιείτε τον καφέ σας και να διαβάσετε την εφημερίδα σας και ξαφνικά από το πουθενά, εμφανίζεται ένας γίγαντας που δίνει μία τα πετά όλα κάτω και σας απαγορεύει να το κάνετε!
Ποια είναι η επιβράβευση για την περιέργεια που έχει ένα παιδί 2 χρόνων; Ίσως, λίγη ελευθερία και ενθάρρυνση; Τι καταπιεστικό που είναι να ζητάς από ένα παιδί 2 χρονών να φάει χρησιμοποιώντας πιρούνι το φαγητό του και να τρώει σκύβοντας μπροστά στον δίσκο για να μην πετάει τα ψίχουλα κάτω...ενώ αυτό θα ήθελε να κάνει τις δικές του μικρές ανακαλύψεις...
Και που πάτε, αυτά που τους λέμε; "Φίλα το κοριτσάκι..." "Μα, μου είναι άγνωστο"! "Κάνε κόλλα το στη θεία!" "Κάνε παλαμάκια, τώρα!" "Πες στην νονά το τραγουδάκι που σου έμαθα"...
"Πες αντίο στον κύριο Βασίλη" "Μα είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω"... και που πολλές φορές δεν τα κάνουν γιατί απλώς δεν θέλουν...
Και η πραγματικότητα είναι η εξής. Τα νήπια προσπαθούν απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο...
Σας το λέω, εγώ που έχω μαλώσει την κόρη μου που έτρεχε πάντα να σηκώσει το τηλέφωνο και να μιλήσει πρώτη, αλλά την μάλωνα, γιατί ήθελα να καταλάβω ποιος με έχει πάρει...
Και αυτό, μας κόστισε ένα καινούργιο τηλέφωνο από τα τραβήγματα του καλωδίου και, ίσως, και μια ταραχή γιατί την ημέρα που χάλασε το τηλέφωνο από το τράβηγμα η Αντριάνα αρρώστησε και το κινητό στο σπίτι δεν έπιανε καλά. Επιπλέον, δεν μπορούσα με ένα μωρό που καίγεται από τον πυρετό και είναι φυσικό να κλαίει γοερά, να ακούσω στην άλλη άκρη του χαλασμένου τηλεφώνου τον γιατρό και τις οδηγίες του...
Και φυσικά, οι γονείς στο τέλος, καλούμαστε να παίξουμε τον ρόλο του κακού...Τα νήπια πρέπει να φάνε, να κοιμηθούν, να κάνουν μπάνιο... και πρέπει να υπάρχουν, βεβαίως, και κανόνες... Δεν πιστεύω, όμως, καθόλου στις τιμωρίες... είναι πολύ άχρηστο πράγμα...
Σήμερα, η Αντριάνα είναι 3 1/2 ετών και καθώς επιστρέφαμε από τον παππού και την γιαγιά όταν πήγα να την βάλω στο παιδικό κάθισμα του αυτοκινήτου είδα μια μελανιά στο πόδι της. "Πού το έπαθες αυτό Αντριάνα;" Σιγή..."Σου μιλάω!" Πάλι σιγή..."Άκου, μαμά, όταν κάποιος δεν απαντάει... σημαίνει οτι απλά δεν θέλει να μιλήσει..."
Και σε πολλά χρόνια από τώρα... όταν, θα είμαι γιαγιά θέλω η κόρη μου να μπορεί να φερθεί με κατανόηση και σεβασμό στο παιδί της... γιατί τα έμαθε μέσα στο σπίτι της...
No comments:
Post a Comment