Σαν θες να αφοπλίσεις μια γενιά, την αποπροσανατολίζεις.

Τα εγκεφαλικά κύτταρα των παιδιών μας καίγονται, 

πριν ακόμα αναπτυχθούν εντελώς.

Γράφει η Τίνα Κωνσταντάτου

Της προκαλείς σύγχυση. Της καταστρέφεις τη ζωή, πριν ακόμη την αρχίσει. Και προσπαθείς να την κάνεις νούμερο. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Θλιβερό νούμερο σε στατιστικές ή θλιβερό νούμερο στα κανάλια. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, απλά εξαπλώνεται σιωπηλά κι επικίνδυνα.

Όταν γίνονταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ και ο Μάης του '68, πχ, και η παγκόσμια νεολαία είχε αρχίσει να αντιδρά και να κινείται επικίνδυνα, τι έκαναν; 

Πέταξαν ένα LSD στην αγορά, πέταξαν και πολλοί νέοι σημαίες και σουτιέν, κλείστηκαν σε κοινόβια ή στη γωνιά τους και το ζήτημα έληξε αναίμακτα. Αναίμακτα για κείνους που το προκάλεσαν...

Είδαμε, ας πούμε, τότε τα μουσικά πρότυπά μας να χάνονται ένα-ένα από υπερβολική χρήση ουσιών. Τα κάναμε πόστερ και μποξεράκια, ζήσαμε να τα θυμόμαστε για να τα ακούμε τώρα με το ακουστικό στο αυτί στο YouTube και να αναρωτιόμαστε καμιά φορά πώς θα ήταν σήμερα, αν δεν είχαν φύγει τόσο άκαιρα.

Ααα...και να χαμογελάμε συγκαταβατικά όταν τα παιδιά μας τους «ανακαλύπτουν» και μας κοιτάζουν ωσάν νεοανακαλυφθέν είδος στη ζούγκλα του Αμαζονίου, όταν τους λέμε πως με αυτούς μεγαλώσαμε....

Κι αρχίσαμε να ζούμε στο θαυμαστό κόσμο του Marlboro και του Camel, του ουίσκυ, της βότκας και της τεκίλας. Αφήσαμε στην άκρη τη μιζέρια του Άσσος σκέτο και της ρετσίνας κι ανακαλύψαμε το ουίσκυ και τη βότκα.  Το φλερτ έγινε «καμάκι» και εξελίχθηκε στο σημερινό «φάσωμα».

Ανάμεσα σε όλα αυτά, όμως, που τόση ανάλυση χωρούν και τόσες σελίδες μπορούν να γεμίσουν, θα ήθελα τώρα να σταθώ στην ηλικία και το αλκοόλ, ξεχωριστά και μαζί.

Η ηλικία των «πρώτων φορών» στους νέους ολοένα και πέφτει, κατακόρυφα και γεωμετρικά, οριζόντια και κάθετα...στα πάντα. Η ορμή, η περιέργεια και το κέφι πολλές φορές δίνουν τη θέση τους σ΄ένα άγουρο «πρέπει», το οποίο αδυνατούν να διαχειριστούν. Η μύηση στο σεξ γίνεται άκαιρα, άγαρμπα και σκληρά, σε σώματα και μυαλά τόσο άγουρα και συχνά μεθυσμένα, τα οποία προσπαθούν όσο μπορούν να μιμηθούν τα «πρότυπα» και τη θεματολογία των όσων βλέπουν γύρω τους. 

Μικρά κοριτσάκια, ας πούμε, –στην αυγή της εφηβείας τους ακόμα- πάνε στο σχολείο με ξώπλατα, αβυσσαλέα ντεκολτέ, σορτσάκια και σούπερ μίνι, βαμμένα σαν κλόουν (ας μη συζητήσουμε τι φορούν στις εξόδους). Κι όποιος τολμήσει να ασκήσει κριτική, εισπράττει την κατακραυγή και την στάμπα του «συντηρητικού» -στην καλύτερη περίπτωση. 

Η έξοδος του Σαββατοκύριακου πρέπει να περιλαμβάνει μια σταδικά και συχνά εξωφρενική κατανάλωση αλκοόλ, που δεν πέφτει από τον ουρανό. Προσφέρεται από τα περίπτερα, τις κάβες, τα μπαρ, τις καφετέριες και από τους "trendy" γονείς στα πάρτι. Το σινεμά, το θέατρο, οι συναυλίες έχουν έρθει σε τρίτη,τέταρτη και δέκατη έκτη μοίρα...τα μπαρ και τα σκυλάδικα βασιλεύουν. 

Όσο για τις υποτιθέμενες «χοροεσπερίδες» Γυμνασίων και Λυκείων, αυτές έχουν αποβεί μια εξαιρετικά κερδοφόρα μπίζνα για τους επιτήδειους. Δυόμισυ χιλιάδες μαθητές, πχ, σε ένα νυχτερινό κέντρο της παραλίας, με δεκαπέντε ευρώ πρόσκληση, να πίνουν μέχρι λιποθυμίας... Τα κινητά τηλέφωνα και οι σελίδες του facebook είναι γεμάτα από φωτογραφίες μεθυσμένων –στην καλύτερη...- παιδιών, ΠΑΙΔΙΩΝ....στην εκδρομή, στη βόλτα, στο σπίτι, στο πάρτι κλπ. 

Τα διανυκτερεύοντα νοσοκομεία γεμίζουν ασφυκτικά, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες των Σαββατοκύριακων, από ανελέητα μεθυσμένα παιδιά κι εφήβους. Η στάμπα του «καημένου» και του «καταπιεσμένου» της παρέας συνοδεύει όσους 15χρονους πρέπει να γυρίσουν πριν από τα μεσάνυχτα στο σπίτι. Και αυτή του «μαλάκα» σε αυτούς που δεν επιθυμούν να είναι ζαλισμένοι προκειμένου να γελάσουν, να χορέψουν, να διασκεδάσουν, να φλερτάρουν ή να κάνουν σεξ (γιατί έρωτα ελάχιστοι κάνουν).

Η κριτική είναι εύκολη, προς κάθε κατεύθυνση. Είτε έχεις παιδί είτε δεν έχεις. Κι αν έχεις, όπως κι αν το μεγαλώνεις. Είναι εύκολο να κρίνεις το γονιό, τον εκπαιδευτικό, την κοινωνία ολόκληρη. Αρκεί να θυμόμαστε πως είμαστε κομμάτι αυτής της κοινωνίας, όλοι. Και πως το κακό όταν έρθει, δεν ξέρουμε πια πόρτα θα χτυπήσει.

Τα εγκεφαλικά κύτταρα των παιδιών μας καίγονται, πριν ακόμα αναπτυχθούν εντελώς. Πριν να μάθουν να σκέφτονται. Γιατί εκεί βρίσκεται ο κίνδυνος. Επιτρέπουμε, ανατρέφουμε και ετοιμάζουμε μια γενιά που θα αρκεστεί στις τηλεοπτικές συνταγές για τη χάραξη της ζωής της. Κι εμείς κοιμόμαστε....Ή κάνουμε πως κοιμόμαστε, μέχρι να ακούσουμε τα κλειδιά στην πόρτα, οπότε με μια ανάσα ανακούφισης αφηνόμαστε στην αγκαλιά του Μορφέα. Πολλοί από εμάς δεν τολμάμε ποτέ να μάθουμε τι έχει συμβεί πριν ανοίξει η πόρτα. Γιατί δεν αντέχουμε να το διαχειριστούμε.

Δυστυχώς, όμως, κάποιοι δεν την ξανακούν ποτέ να ανοίγει... και το αποδίδουν στην κακιά την ώρα. Κι εμείς οι υπόλοιποι σιωπούμε επί της ουσίας. Και τους κρίνουμε, φανερά ή όχι, σαν να μην αφορά κι εμάς το ζήτημα...