παραδέξου το, και αποδέξου το

Οι μέρες έρχονται και φεύγουν και οι απαντήσεις δεν δίνονται. Οι μέρες έρχονται και φεύγουν και το γιατί δεν βρίσκεται κάποιος να το εξηγήσει. Είναι δύσκολο το ξέρω να το πιστέψεις, είναι δύσκολο να το δεχτείς μα, πρέπει.  Όχι, για το δικό σου το καλό… για το παιδί σου. Για το καλό του παιδιού σου…

Ποιος είναι ικανός να δώσει εξηγήσεις; Ποιος μπορεί να κοιτάξει τα μάτια ενός δίχρονου παιδιού και να απαντήσει; Ποιος μπορεί να με βοηθήσει να εξηγήσω, τι;

Τι να εξηγήσω, όταν αυτό ακούει κραυγές, και μαζεύεται; Τι να εξηγήσω, όταν αυτό μιμώντας το χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, τσιρίζει, αδυνατεί να καταλάβει τους φθόγγους, τα γράμματα, τις προτάσεις και απλά τις παπαγαλίζει; Τι να εξηγήσω, όταν αυτό μιμείται συμπεριφορές βάζει το χέρι στο στόμα, στην μύτη, στο αυτί; Τι να εξηγήσω, ποιος είναι ο μεγάλος και ποιος είναι ο μικρός; Τι να εξηγήσω όταν έχει μάθει να αγκαλιάζει αλλιώς και κάπως; Τι να εξηγήσω, όταν ακούει σπαρακτικά το «μαμά» και απάντηση δεν παίρνει και συνεχίζει… ο σπαραγμός και σε διαπερνά εσένα που είσαι μεγάλος και απάντηση δεν παίρνει και το δίχρονο σε κοιτάει στα μάτια, σοκαρισμένο χωρίς να μπορεί να καταλάβει, να δικαιολογήσει έστω. Τι να εξηγήσω όταν δεν μπορούν να μοιραστούν ένα παιχνίδι, μια σκέψη, ένα λόγο; Τι να εξηγήσω όταν το ακανόνιστο του προσώπου την τρομάζει, όταν δεν μπορεί να καταλάβει το γιατί; Ποιος θα με βοηθήσει να εξηγήσω, γιατί και εγώ μάνα λέγομαι και το παιδί μου μου ζητά εξηγήσεις και εγώ έχω παιδί και με κοιτά στα μάτια και θέλει να του εξηγήσω, τι να του εξηγήσω λοιπόν; Πες μου σε παρακαλώ εσύ…πες μου σε παρακαλώ Εσύ…

Ποιος είναι ικανός για εξηγήσεις; Ποιος μπορεί να κοιτάξει τα μάτια ενός μωρού δυο χρονών, ενός έτους, δυο μηνών; Ποιος είναι ικανός για αυτές τις εξηγήσεις, ουρλιάζοντας τον παρακαλώ να μου τις δώσει, γιατί και εγώ μάνα είμαι.

Ποιος είναι ικανός να προστατεύει το δικό μου το παιδί από την ανημπόρια του καθενός να κοιτάξει στα μάτια αυτό που έχει , και να το αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια, να μην κρύβεται πίσω από δήθεν «ταυτότητες» και την μιζέρια του εγωισμού του, να μην κρύβεται πίσω από μεγάλους σταυρούς και τάματα, να μην χρησιμοποιεί το σπλάχνο για την κάθαρση, να απαλύνει την κακία του γιατί σ΄ εμένα;

Τι να εξηγήσεις, και ποιες εξηγήσεις χωρούν το μυαλουδάκι τους, τα ματάκια εκείνα που γεμίσουν και μόλις και μετά βίας το κρατούν στην άκρη, για να μην φανεί, ότι απλά στεναχωριούνται. Δεν το ρίχνουν εκείνο το δάκρυ το πνίγουν μαζί με την κραυγή της αφωνίας τους, Το ίδιο κάνεις και εσύ, συνεκπαίδευση σου λέει, αυτή όμως θέλει δυο πλευρές, θέλει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, θέλει κότσια να μην κρύβεσαι πίσω από τα μεγάλα στρόγγυλα και ωραία λόγια, πολύ μορφωμένα αλλά μόνο για την εντύπωση, απλά μερικοί ζουν για αυτήν την εντύπωση… Αποδέξου το και θα νιώσεις καλύτερα, βγες έξω και φώναξέ το, περπάτησε με καμάρι και μην νιώθεις πως όλοι σε κοιτούν, μην έχεις εμμονές πως όλο το άδικο είναι επάνω σου, βγες έξω και περπάτησε, αυτό σου φταίει, μην τα βάζεις με τους άμαχους και τους αθώους, μην κρύβεσαι βγες έξω και φώναξέ το… αποδέξου το! Μην κρύβεσαι πίσω από το δεν καταλαβαίνει γιατί καταλαβαίνει μα όχι έμφυτα αλλά με την διδαχή, που μόνο εσύ μπορείς να την δώσεις, μην ενισχύεις τον εγωισμό τους και το πείσμα τους γιατί έτσι αυτό θα κάνει ότι θέλει, θ΄ ανοίξει ξαφνικά την πόρτα να φύγει και μετά θα φταίει αυτός που την άνοιξε ή εσύ που χρόνια σου φωνάζει «έξω» και δεν «ακούς»; Δεν κρίνω.. δεν παίζω τα δασκαλάκια, δεν ξέρω… μα ρωτώ… τι να εξηγήσω; Γιατί και εγώ μάνα είμαι…

Αγάπη θέλω, μα και προσοχή

Μεγάλη υπομονή και

Ένταξη γιατί μόνο έτσι μπορώ και εγώ να ζω με

Αξιοπρέπεια

Σε εσένα που πρέπει να ζήσεις κοντά σ΄ ένα παιδί κάπως διαφορετικό, σένα που από την κοιλιά της μάνας σου ακόμα πρέπει να το καταλάβεις, σε εσένα που είσαι καταδικασμένο να ανέχεσαι την αμάθεια των απελπισμένων μεγάλων, σε εσένα που χωρίς να φταις, θα φταις πάντα κοντά στο πρόβλημα των άλλων, γιατί ήρθες μετά, μεγαλώνεις, μιλάς, περπατάς, πας στο σχολείο, γελάς και αντί να κάνουν το σταυρό τους να είσαι γερό σε σταυρώνουν καθημερινά στο δικό τους ανεξήγητο γιατί!

---

δημοσιεύστε το σαν μια κραυγή απελπισίας στο άδικο. Για να "ξυπνήσουν" οι γονείς ΑμεΑ να αγαπήσουν το διαφορετικό να μην το θεωρούν πρόβλημα και κυρίως να μην "ξεσπάν" στα άλλα παιδιά. Σε αυτούς που τόσο άδικα βάλλονται και κατηγορούνται ότι είναι ποτέ δυνατόν να μην αγαπάνε ένα τέτοιο παιδί.

Π. Κ. Ελένη