Όταν χωρίζουμε και έχουμε παιδιά, τι κάνουμε;

Μένουμε ΠΑΝΤΑ γονείς!!

Παιδιά, τα μικρά μεγάλα θύματα ενός κακού διαζυγίου

Αν, όμως, τα έπιπλα, οι καταθέσεις και το σαλόνι Βαράγγη μπορούν να διαιρεθούν δια δύο, δεν είναι το ίδιο με τα παιδιά.

Η ώρα μηδέν για το ζευγάρι έφθασε. Εν μέσω δακρύων, πικρών λόγων, απειλών και ύβρεων, οι πρώην ερωτευμένοι ή τουλάχιστον αγαπημένοι σύζυγοι, βάζουν τέλος στην κοινή ζωή τους και χωρίζουν τα υπάρχοντά τους δίκαια (; !). 

Εκεί, οι γονείς και το νομικό σύστημα διαιρούν και μοιράζουν τα παιδιά μεταξύ των γονέων για το καλό τους, αλλά, όπως λέει ο στίχος, αυτό γίνεται ‘’για μένα χωρίς εμένα’’.

Τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με την απόφαση των γονέων τους να χωρίσουν, χωρίς να ερωτηθούν, να έχουν άποψη, να εκφράσουν γνώμη. Οι γονείς αποφασίζουν και …. σφυρίζουν τη λήξη. Βέβαια, αν ο γάμος είναι για κλάματα, καλύτερα να τελειώνει. Ο γάμος, όμως.  

Τα παιδιά δεν έχουν σχέση με το ζευγάρι, έχουν σχέση με τους γονείς τους και με την οικογένεια που απαρτίζουν μαζί τους.  
Η διάσπαση, λοιπόν, αυτής της ενότητας που έχουν προσλάβει και στην ουσία έχουν επενδύσει είναι για τα παιδιά δυσάρεστη, δυσνόητη και ανεπιθύμητη. Πώς να αφομοιώσουν την πληροφορία πως η οικογενειακή φωτογραφία που είχαν στο μυαλουδάκι τους, με το μπαμπά, τη μαμά και τα ίδια, κόβεται σε κομμάτια, με τον ένα γονιό απ’ τη μια, τον άλλο από την άλλη και τα ίδια μισά από δω, μισά από κει. Από μόνη της η νέα κατάσταση είναι φοβερά δύσκολη, επιβαρυντική και αποδιοργανωτική για το παιδί που ως μη ώριμη προσωπικότητα είναι άκρως εγωκεντρικό κι έτσι κι αλλιώς τα θέλει όλα, όπως εκείνο επιθυμεί και δεν κατανοεί τις ανάγκες και τις επιθυμίες των άλλων, όταν δεν συμπίπτουν με τις δικές του.

Κι ενώ, ήδη, η νέα κατάσταση που το παιδί πρέπει να αφομοιώσει είναι δύσκολη, η εχθρότητα, η αντιπαλότητα και η διεκδίκησή του από τον άλλο γονέα, κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.

Το παιδί δεν αντέχει να βλέπει τις δύο σταθερές του, τους δύο ανθρώπους που αγαπά πιο πολύ και στους οποίους στηρίζεται, να είναι εχθροί μεταξύ τους και να πολεμούν μπροστά του, συχνά με τρόπαιο το ίδιο. 

Η αποδιοργάνωση, η αποσύνδεση και η σύγχυση απειλούν την ψυχική του υγεία και βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα οι επιπτώσεις μπορεί να είναι καταστροφικές.

Είναι τραγικό και αντιφατικό, οι φυσικοί παιδαγωγοί του παιδιού, οι γονείς του, να του προσφέρουν ένα άκρως αντιπαιδαγωγικό μοντέλο συμπεριφοράς για να μιμηθεί: ρήξη αντί συναίνεσης, μάχη αντί ειρηνικής λύσης, εχθρότητα αντί αποδοχής και φιλίας.

Αν για ένα ζευγάρι που χωρίζει, η αρχική περίοδος είναι πολύ δύσκολη, για το παιδί που καλείται να αφομοιώσει ένα καταιγισμό νέων καταστάσεων που δεν κατανοεί, δεν επιθυμεί και δεν αποδέχεται είναι έως και ακατόρθωτη. Αν σε αυτή τη δυσκολία, προσθέσουμε και την εχθρότητα, την αντιπαλότητα και την προς όφελος της κάθε πλευράς διεκδίκηση του παιδιού, το βάρος στις τρυφερές του πλάτες είναι δυσβάστακτο, ακόμη και εξουθενωτικό.

Η σωστή διαχείριση της λύσης του γάμου, σε πνεύμα συναίνεσης, αμοιβαίου σεβασμού, πολιτισμένης κοινωνικής συμπεριφοράς και πάνω απ’ όλα με απόλυτη κατανόηση για τις δυσκολίες του παιδιού και σεβασμό στις ανάγκες και το συμφέρον του μπορεί να μετριάσουν τις επικίνδυνες επιπτώσεις στον ψυχισμό και την εξέλιξή του.

Το άρθρο αυτό της Κας Χρυσούλας Κουτελιέρη - Μαυράκη, συντάχθηκε για τον Σύλλογο ΓΟΝ.ΙΣ και δημοσιεύθηκε στις 2010- 9-15, στον σχετικό Ιστότοπο.