Η Εξάλειψη της Σωματικής Τιμωρίας στα Παιδιά-Κεφ. 1ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο

Ορισμοί, μορφές, αίτια και χρήση της σωματικής τιμωρίας. Ιστορική αναδρομή και ένταξη στο ευρύτερο κοινωνικό και αξιακό πλαίσιο των σύγχρονων κοινωνιών. Διάκριση της σωματικής τιμωρίας από άλλες μορφές κακοποίησης των παιδιών.

1.1. Εισαγωγή
Η σωματική τιμωρία ως μέθοδος διαπαιδαγώγησης αποτελεί μείζον ζήτημα που απασχολεί τόσο τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς όσο και εν γένει τα μέλη μιας κοινωνίας που ενδιαφέρονται και παίρνουν θέση για τον τρόπο με τον οποίο ανατρέφονται και εκπαιδεύονται οι πολίτες της.
Επίσης, εκτός από την αξιολόγηση της πειθαρχικής αυτής μεθόδου θα επιχειρήσουμε να δείξουμε ποια είναι η πραγματικότητα σε άλλες χώρες εκτός από την Ελλάδα τόσο όσον αφορά το πολιτισμικό πλαίσιο όσο και την καθημερινή πρακτική.
Συνεπώς, θα προσπαθήσουμε να ορίσουμε την έννοια και τις πρακτικές της σωματικής τιμωρίας, και στη συνέχεια θα εντοπίσουμε τα βασικά επιχειρήματα και τις στάσεις των υποστηρικτών της. Θα προχωρήσουμε με την περιγραφή του φαινομένου από το παρελθόν έως σήμερα στην Ευρώπη, την Αμερική, την Αυστραλία και σε χώρες της Ασίας, μένοντας λίγο περισσότερο στη Σουηδία η οποία ήταν η πρώτη χώρα που κατάργησε διά νόμου τη σωματική τιμωρία, και τέλος θα δούμε πώς εξελίχθηκε το φαινόμενο στην Ελλάδα. Τέλος, θα αναφερθούμε στις συνέπειες της σωματικής τιμωρίας και στην αμφίδρομη σχέση της με τη σωματική κακοποίηση, και θα συνοψίσουμε τα βασικά σημεία που μας έρχονται στο νου όταν αναφερόμαστε στη σωματική τιμωρία ως τρόπο διαπαιδαγώγησης.

1.2. Λέξεις-κλειδιά
Σωματική τιμωρία - ορισμός, μορφές, σκοπός, συνέπειες σωματικής τιμωρίας - ελληνική πραγματικότητα - σύγχρονες κοινωνίες και σωματική τιμωρία - φαινόμενο Σουηδίας

1.3. Σκοπός
Σκοπός αυτής της διδακτικής ενότητας είναι να εξοικειωθείτε με τους εννοιολογικούς ορισμούς, τις μορφές, τα αίτια και τις συνέπειες της σωματικής τιμωρίας. Επιπλέον, μέσα από την ιστορική αναδρομή και τη διαχρονική της εξέλιξη θα διακρίνετε το ευρύτερο κοινωνικό και αξιακό πλαίσιο των σύγχρονων κοινωνιών που διαμόρφωσαν τα μέτρα κοινωνικής πολιτικής για την πρόληψη της χρήσης της σωματικής τιμωρίας από τους γονείς, καθώς και τη διάκρισή της αλλά και τους κοινούς προσδιορισμούς της με άλλες μορφές κακοποίησης των παιδιών.

1.4. Τι είναι η σωματική τιμωρία;
Ως σωματική τιμωρία ορίζεται η πράξη επιβολής πόνου ή σωματικής δυσφορίας σε ανήλικο με σκοπό τον σωφρονισμό ή τον έλεγχο της συμπεριφοράς του. Μορφές σωματικής τιμωρίας μπορεί να είναι, μεταξύ άλλων, το «ξύλο», το χαστούκι, το άγριο σπρώξιμο, το χτύπημα με αντικείμενο, το ταρακούνημα, το τράβηγμα (αυτιού, μαλλιών κλπ.), το δάγκωμα κ.ά. Η σωματική τιμωρία αποτελούσε μέχρι πρότινος μια επιτρεπτή πράξη βίας στο πλαίσιο άσκησης του γονεϊκού ρόλου.

1.5. Σύντομη ιστορική αναδρομή
Η συζήτηση σχετικά με τη χρήση της βίας στην ανατροφή των παιδιών δεν είναι τόσο νέα όσο πιθανόν πιστεύουμε. Αντίθετα, οι χαρακτηριστικές αντιλήψεις για το ζήτημα φαίνεται να έχουν διαμορφωθεί ήδη από τους κλασικούς χρόνους. Έτσι, τον 4ο αιώνα π.Χ. ο ποιητής Μένανδρος έγραφε:... 
«Αυτός που δεν έχει μαστιγωθεί δεν πρόκειται ποτέ να μορφωθεί». Ακόμα και στην αρχαιοελληνική γραμματεία, όμως, υπάρχουν αντίθετα παραδείγματα. Χαρακτηριστικά, ο Αλεξανδρινός ψευδο-Φωκυλίδης τον 1ο αιώνα μ.Χ. συνιστούσε στους γονείς: «Μην απλώνετε χέρι βίαια στα τρυφερά παιδιά, μην είστε απότομοι αλλά ευγενείς στα παιδιά σας».
Παρ' όλα αυτά, είναι δεδομένο ότι για πολλά χρόνια η χρήση βίας ως μέσου στην ανατροφή, την πειθάρχηση και την εκπαίδευση των παιδιών ήταν λίαν διαδεδομένη. Από τα τέλη του 19ου αιώνα όμως μια σειρά παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, φωτισμένοι εκπαιδευτικοί, γιατροί και διανοητές επεσήμαναν αφενός τις βλαπτικές συνέπειες της χρήσης της σωματικής τιμωρίας ως μέσου σωφρονισμού των ανηλίκων και αφετέρου την ύπαρξη μιας σειράς άλλων εναλλακτικών, λιγότερο επικίνδυνων αλλά και πιο αποτελεσματικών, και σε τελική ανάλυση πιο ανθρώπινων, μέσων ανατροφής των παιδιών. Έτσι, το παράδειγμα των ενηλίκων, η εμφύσηση της ηρεμίας, της συνέπειας και της διαλλακτικότητας, ο διάλογος και η πειθώ, η επιβράβευση και η θετική ενίσχυση των επιθυμητών συμπεριφορών έναντι της τιμωρίας ήταν μερικά από τα εναλλακτικά μέσα που προτάθηκαν στις δυτικές κοινωνίες καθ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, κερδίζοντας διαρκώς έδαφος και κοινωνική αποδοχή. Χαρακτηριστικά και πάλι, ο George Bernard Shaw φέρεται να έχει πει πως «το λουρί και το ραβδί είναι τα όργανα επιβολής του ανόητου», σηματοδοτώντας την αλλαγή αντιλήψεων που σιγά-σιγά επήλθαν στις δυτικές κοινωνίες.

1.6. Ο ανατομικός στόχος της σωματικής τιμωρίας
Η επιλογή του ανατομικού στόχου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Η ταπείνωση και ο πόνος του θύματος ήταν πάντοτε πρωταρχική μέριμνα του θύτη. Στην επιλογή του στόχου συμβάλλουν επίσης τα ήθη μιας κοινωνίας. Έτσι, πιο συχνά η σωματική τιμωρία κατευθύνεται στα οπίσθια και μάλιστα ορισμένες γλώσσες έχουν ειδική λέξη για να περιγράψουν τα χτυπήματα που φέρονται σε αυτό το συγκεκριμένο μέρος του σώματος: στη γαλλική fessee (από το fesse = πισινός) και στην ισπανική nalgada (από το nalga = γλουτός). Ο αγγλικός όρος spanking (ξύλο στον πισινό) αναφέρεται επίσης στο ξύλο στον πισινό, όμως μόνο με ανοιχτή παλάμη. Τα χτυπήματα στα οπίσθια προτιμώνται διότι είναι επώδυνα και παράλληλα δεν επιφέρουν σωματικό τραυματισμό. Όσο για τα χτυπήματα στην πλάτη, το μέρος αυτό του σώματος αποτελούσε τον κύριο στόχο στις στρατιωτικές και δικαστικές ποινές κατά τον 17ο και 18ο αιώνα. Στις σύγχρονες κοινωνίες σπάνια πλέον δίνονται ραπίσματα στην πλάτη, καθώς είναι πιθανή η πρόκληση κάκωσης στη σπονδυλική στήλη και στα νεφρά. Το πρόσωπο και ειδικότερα τα μάγουλα εξακολουθούν να αποτελούν τον κύριο στόχο της σωματικής τιμωρίας εκ μέρους των γονέων, ενώ αποφεύγεται το υπόλοιπο κεφάλι λόγω της ευαισθησίας του σε σοβαρό και μη αναστρέψιμο τραυματισμό. Στο σχολείο χτυπήματα (με βέργα, χάρακα κλπ.) είναι η πιο συνηθισμένη μορφή σωματικής τιμωρίας. Στη δυτική Ασία τέλος, η σωματική τιμωρία στοχεύει κυρίως στα πόδια. Αν και στα παλαιότερα χρόνια τιμωρούσαν έτσι τους εγκληματίες, μια εκδοχή της εν λόγω τιμωρίας χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα και στα σχολεία της περιφέρειας. Σε κάθε περίπτωση, η σωματική τιμωρία αποτελεί την πρώτη μορφή βίας με την οποία έρχεται αντιμέτωπο το παιδί στους κόλπους αρχικά της οικογένειας και εν συνεχεία ίσως στο σχολείο, με σκοπό την επιβολή κανόνων πειθαρχίας. Η επιλογή του συγκεκριμένου μέσου ως μέσου διαπαιδαγώγησης αντικατοπτρίζει τις στάσεις και τις αντιλήψεις της ευρύτερης κοινωνίας καθώς και το βαθμό στον οποίο είναι ανεπτυγμένες και γνωστές τόσο οι εναλλακτικές μορφές πειθαρχίας όσο και οι δυσμενείς συνέπειες που ενδέχεται να επιφέρει η συγκεκριμένη μέθοδος.

1.7. Στάσεις και επιχειρήματα υπέρ της σωματικής τιμωρίας
Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν γονείς που χρησιμοποιούν τη σωματική τιμωρία και τη θεωρούν μια καλή μέθοδο επιβολής των κανόνων προκειμένου να αναθρέψουν πειθαρχημένα παιδιά και νομοταγείς πολίτες. Παραθέτουμε έρευνα που έγινε στις Η.Π.Α. που δείχνει ακριβώς τις στάσεις και τα επιχειρήματα που στηρίζουν τη χρήση βίας για την καλύτερη διαπαιδαγώγηση.
Στις Η.Π.Α., από όπου προέρχεται η πλειονότητα των ερευνών, η χρήση σωματικής τιμωρίας φθίνει με την πάροδο των ετών. Τη δεκαετία του 1950, 99% των γονέων υποστήριζαν τη σωματική τιμωρία των παιδιών. Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί σημαντικά. Έρευνες αναφέρουν γενικά ότι, πλέον, ποσοστό 50% των γονέων υποστηρίζουν τη χρησιμότητα του μέσου αυτού διαπαιδαγώγησης. Έρευνες δείχνουν επίσης ότι, ενώ οι περισσότεροι γονείς χρησιμοποιούν τη σωματική τιμωρία, εντούτοις δεν τη θεωρούν αποτελεσματικό τρόπο πειθάρχησης στους κανόνες.
Συνήθως οι γονείς που χρησιμοποιούν τη σωματική τιμωρία υποστηρίζουν ότι:

• Το ξύλο (σε ήπια μορφή) είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος ελέγχου της συμπεριφοράς.
• Κι εμένα με χτυπούσαν οι γονείς μου όταν ήμουν μικρός/ή και εξελίχθηκα φυσιολογικά.
• Αν δεν δίνουμε λίγο ξύλο στα παιδιά, θα γίνουν κακομαθημένα. Εξάλλου το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο.

Πρώτο επιχείρημα: «Το ξύλο (σε ήπια μορφή) είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος ελέγχου της συμπεριφοράς»
Όταν χτυπάμε ένα μικρό παιδί συνήθως με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρουμε να σταματήσουμε την κακή του συμπεριφορά προσωρινά. Ωστόσο, άλλοι τρόποι πειθαρχίας όπως είναι η λεκτική διόρθωση, η χρήση λογικής μπορούν να λειτουργήσουν επίσης αποτρεπτικά χωρίς τις κακές συνέπειες του ξύλου.

Δεύτερο επιχείρημα: «Κι εμένα με χτυπούσαν οι γονείς μου όταν ήμουν μικρός/ή και εξελίχθηκα φυσιολογικά»
Η σωματική τιμωρία, το ξύλο αποτελεί ένα συναισθηματικό γεγονός. Οι ενήλικες συχνά θυμούνται με μεγάλη διαύγεια τις φορές που τους χτύπησαν προκειμένου να τους τιμωρήσουν. Πολλοί από αυτούς γυρίζοντας στην παιδική ηλικία τους θυμούνται αυτές τις σκηνές με ιδιαίτερο θυμό και λύπη. Μερικές φορές λένε «Με χτυπούσαν όταν ήμουν μικρός και το άξιζα». Είναι σκληρό να πιστέψουν ότι άνθρωποι που τους αγαπούσαν μπορούσαν να έχουν την πρόθεση να τους κάνουν κακό. Αισθάνονται έτσι την ανάγκη να τους δικαιολογήσουν. Οι μελέτες δείχνουν ότι ακόμη και λίγες φορές επιβολής της σωματικής τιμωρίας συνδέονται με περισσότερα καταθλιπτικά συμπτώματα στην ενήλικη ζωή (Strauss 1994, Strassberg et al. 1994). Ογδόντα οκτώ έρευνες μετα-ανάλυσης που μελέτησαν τις επιπτώσεις της σωματικής τιμωρίας κατέληξαν ότι συνδέεται με αντικοινωνική συμπεριφορά, παραβατικότητα και άλλες μορφές παθολογικής συμπεριφοράς. Είναι πιθανό λοιπόν κάποια άτομα να μην εξελιχθούν ομαλά. Άλλωστε, οι αλλαγές του κοινωνικο-πολιτισμικού πλαισίου ενδέχεται να μην επιτρέπουν τις ίδιες μορφές αντιμετώπισης της «απείθαρχης» συμπεριφοράς των παιδιών, καθώς η εξέλιξη επιβάλλει λιγότερο παρωχημένες και πιο ώριμες εναλλακτικές λύσεις.

Τρίτο επιχείρημα: «Αν δεν δίνουμε λίγο ξύλο στα παιδιά, θα γίνουν κακομαθημένα. Εξάλλου το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο»
Σε πολλές χώρες της Ευρώπης τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς να τους επιβάλλεται σωματική τιμωρία στο σπίτι ή στο σχολείο, και έχει παρατηρηθεί ότι τα ποσοστά διαπροσωπικής βίας είναι χαμηλότερα από ό,τι π.χ. σε εκείνες τις πολιτείες των Η.Π.Α. όπου χρησιμοποιείται ακόμη η σωματική τιμωρία. Επίσης, ακόμη και στη Σουηδία, όπου όπως θα δούμε παρακάτω τα αποτελέσματα ήταν αμφιλεγόμενα αμέσως μετά την κατάργηση της σωματικής τιμωρίας διά νόμου, έρευνες έδειξαν ότι οι γονείς σκέφτονταν περισσότερο πριν ενεργήσουν τιμωρητικά και εμπιστεύονταν περισσότερο τη λεκτική επίλυση των συγκρούσεων, με αποτέλεσμα τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά να έχουν μεγαλύτερο αυτοέλεγχο.

1.8. Σωματική τιμωρία στις σύγχρονες κοινωνίες
Στις σύγχρονες κοινωνίες, η σωματική τιμωρία έχει ευρέως απορριφθεί προς όφελος άλλων μεθόδων διαπαιδαγώγησης και επιβολής της πειθαρχίας. Αν και η σωματική τιμωρία χρησιμοποιείται ακόμη στο πλαίσιο της οικογένειας, έχει απαγορευτεί σε περισσότερες από 17 χώρες: Αυστρία, Βουλγαρία, Κροατία, Κύπρο, Δανία, Φινλανδία, Γερμανία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Ιταλία, Ισλανδία, Ισραήλ, Λετονία, Νορβηγία, Ρουμανία, Σουηδία, Κάτω Χώρες και Ουκρανία. Όπου αυτή χρησιμοποιείται, έχει παρατηρηθεί ότι η φυλή και το φύλο αποτελούν παράγοντες διάκρισης της επιβολής της τιμωρίας. Έτσι τα παιδιά των μαύρων και τα αγόρια είναι πιο πιθανό να τιμωρηθούν με ξύλο στο σπίτι και στο σχολείο, ενώ η σωματική τιμωρία που υφίστανται τα αγόρια είναι μάλλον πιο αυστηρή, πιο συχνή και πιο βίαιη απ' ό,τι εκείνη που υφίστανται τα κορίτσια. Όλως περιέργως ωστόσο, σύμφωνα με έρευνες, η σωματική τιμωρία έχει αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα στα παιδιά, πράγμα ισχύει ακόμη περισσότερο για τα αγόρια.
Όσον αφορά την τιμωρία σε εκπαιδευτικό πλαίσιο, οι προσεγγίσεις ποικίλλουν ανάλογα με τη χώρα. Στη δυτική Ευρώπη, στις περισσότερες χώρες της ανατολικής Ευρώπης, στον Καναδά, στη Νέα Ζηλανδία, στην Ιαπωνία και στη Νότιο Αφρική τη σωματική τιμωρία στο σχολείο έχει καταργηθεί. Στην Αυστραλία, η σωματική τιμωρία έχει καταργηθεί σε όλα τα δημόσια σχολεία αλλά εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως μέθοδος διαπαιδαγώγησης στην πλειονότητα των ιδιωτικών στις περισσότερες πόλεις. Στις Η.Π.Α., 23 πολιτείες επιτρέπουν τη σωματική τιμωρία στα σχολεία. Δεν είναι ξεκάθαρο κατά πόσον οι δάσκαλοι στις Η.Π.Α. καταφεύγουν στη σωματική τιμωρία προκειμένου να συμμορφώσουν τους μαθητές τους. Κάποιοι αναφέρουν 350.000 περιπτώσεις ανά έτος όπου δάσκαλοι έχουν καταφέρει χτυπήματα σε παιδιά, ενώ ο Εθνικός Σύλλογος Σχολικών Ψυχολόγων ανεβάζει τον αριθμό σε 1,5 εκατομμύριο περιπτώσεις το χρόνο. Στοιχεία υποδεικνύουν ότι στις Η.Π.Α. παρατηρούνται τα ίδια φαινόμενα διάκρισης που ισχύουν σε όλες τις χώρες όπου χρησιμοποιείται η σωματική τιμωρία, ήτοι τόσο φυλετικές διακρίσεις όσο και διακρίσεις μεταξύ των δύο φύλων, με τους μαύρους μαθητές και τα αγόρια να τιμωρούνται πιο συχνά σε σύγκριση με τους λευκούς και τα κορίτσια για την αθέτηση των ίδιων κανόνων. Επίσης, η σωματική τιμωρία των αγοριών είναι πιο αυστηρή και εμπεριέχει περισσότερη επιθετικότητα. Σε κάποιες πόλεις η διάκριση μεταξύ των φύλων ως προς τη σωματική τιμωρία έχει ισχύ νόμου. Επί παραδείγματι, στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας η σωματική τιμωρία των κοριτσιών στα σχολεία καταργήθηκε το 1934 αλλά η σωματική τιμωρία των αγοριών στα ιδιωτικά σχολεία εν έτει 2007 εξακολουθεί να είναι νόμιμη.

1.9. Διεθνείς εξελίξεις και μεταρρυθμίσεις άλλων χωρών

1.9.1. Το παράδειγμα της Σουηδίας

Η Σουηδία ήταν η πρώτη χώρα που ήδη από το 1979 απαγόρευσε διά νόμου τη χρήση σωματικής τιμωρίας τόσο στο σχολείο όσο και στην οικογενειακή εστία. Το 1996 έγινε ανακοίνωση έρευνας στο 26ο Διεθνές Συνέδριο Ψυχολογίας στο Μόντρεαλ για τα αποτελέσματα του νόμου αυτού, με τίτλο «Πού είναι τα στοιχεία ότι η μη κακοποιητική σωματική τιμωρία αυξάνει την επιθετικότητα;». Η έρευνα κατέληγε ότι, αν και ο σουηδικός νόμος αποσκοπούσε στη μείωση της παιδικής κακοποίησης, οι μελέτες έδειχναν ότι το ποσοστό της παιδικής κακοποίησης στη Σουηδία ήταν 49% υψηλότερο από εκείνο στις Η.Π.Α. ένα χρόνο μετά την εφαρμογή του νόμου. Το ερώτημα που εγείρει η μελέτη είναι για ποιο λόγο υπήρξε στη Σουηδία αυτή η αύξηση του ποσοστού της παιδικής κακοποίησης μετά την θεσμοθέτηση της απαγόρευσής της. Η περιγραφή της γονεϊκής ματαίωσης από τον Haeuser (1988) ενδέχεται να υποδεικνύει τον αυξημένο κίνδυνο κλιμάκωσης της κακοποίησης το εν λόγω χρονικό διάστημα. Αυτό θυμίζει την παρατήρηση του Baumrind (1973) σχετικά με τους επιτρεπτικούς γονείς. Σε σύγκριση με τους αυταρχικούς και απολυταρχικούς γονείς, οι επιτρεπτικοί γονείς ήταν πιο πιθανό να αναφέρουν «εκρήξεις οργής στις οποίες προκαλούσαν μεγαλύτερο πόνο ή σοβαρότερο τραυματισμό στο παιδί απ' ό,τι σκόπευαν αρχικά. Οι επιτρεπτικοί γονείς προφανώς έγιναν βίαιοι επειδή ένιωσαν ότι δεν μπορούσαν να ελέγξουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους ούτε να αντέξουν την επίπτωση που είχε στους ίδιους» (Baumrind 1973: 35). Οι επιτρεπτικοί γονείς χρησιμοποιούσαν το ήπιο ξύλο λιγότερο από τους απολυταρχικούς και αυταρχικούς γονείς. Επομένως, πιθανόν η απαγόρευση της σωματικής τιμωρίας οποιουδήποτε βαθμού να εξαλείφει την ήπια μορφή τιμωρίας, η οποία θεωρείται ότι αποτρέπει την περαιτέρω κλιμάκωση της επιθετικότητας στα πλαίσια της πειθαρχίας (Patterson 1982). Ωστόσο, αυτός δεν είναι λόγος για να εξακολουθούν οι γονείς να καταφεύγουν στη βία οποιουδήποτε βαθμού. Θα πρέπει να αναζητηθούν νέοι τρόποι διαπαιδαγώγησης που θα έχουν ως βάση το διάλογο και τη λογική. Θα πρέπει να σημειωθεί εξάλλου ότι στην έκθεση του Haeuser (1988) φαίνεται ότι οι Σουηδοί γονείς στη συνέχεια ανέπτυξαν νέους, σταθερούς τρόπους διαπαιδαγώγησης που μείωναν την κλιμάκωση των φωνών και πιθανόν της κακοποίησης.
Συμπερασματικά, τα διαθέσιμα δεδομένα για το ζήτημα αυτό στη Σουηδία δείχνουν ότι δεν μπορούμε να μειώσουμε την παιδική κακοποίηση ή σωματική τιμωρία απλώς και μόνο διατάσσοντας την κατάργησή της. Κάτι τέτοιο αποτελεί το πρώτο και βασικό βήμα που πρέπει να κάνει η πολιτεία, αλλά συνάμα οι γονείς χρειάζονται νέες, αποτελεσματικές τεχνικές για να αντικαταστήσουν τη σωματική τιμωρία με άλλους τρόπους διαπαιδαγώγησης που θα βοηθούν και τους ίδιους να διαχειρίζονται σωστά τον εκνευρισμό ή τη ματαίωσή τους (Larzelere 1996).

1.9.2. Η ελληνική πραγματικότητα
Στην Ελλάδα, μέχρι πρότινος, ο νόμος απαγόρευε τη λήψη σωφρονιστικών μέτρων που θίγουν την αξιοπρέπεια των παιδιών, αλλά δεν εξαιρούσε ρητά τη σωματική τιμωρία από τα μέτρα που επιτρέπεται να επιβάλλουν οι γονείς στα παιδιά για τη διαπαιδαγώγησή τους. Ωστόσο, ο νέος νόμος 3500/06 για την ενδοοικογενειακή βία που ψηφίστηκε πρόσφατα απαγορεύει την άσκηση σωματικής βίας σε βάρος ανηλίκου ως μέσο σωφρονισμού στο πλαίσιο της ανατροφής του, με τη ρητή διευκρίνιση -στην αιτιολογική έκθεση- ότι η σωματική τιμωρία δεν περιλαμβάνεται στα επιτρεπτά μέτρα σωφρονισμού και ότι η χρήση της επισύρει για τους γονείς τις συνέπειες της κακής άσκησης της γονικής μέριμνας. Εξάλλου, η σωματική τιμωρία απαγορεύεται ρητά σε σχολεία και ιδρύματα.
Όσον αφορά την καθημερινή πρακτική στο σπίτι και στο σχολείο, τα δεδομένα που έχουμε προέρχονται από την έρευνα του Παρίτση (1987), όπου, σε αντιπροσωπευτικό δείγμα μαθητών 13-15 χρόνων από όλη την Ελλάδα, έδειξε ότι το 15% των μαθητών είχαν υποστεί σοβαρή σωματική τιμωρία από τους γονείς τους τον τελευταίο μήνα, και κυρίως από τη μεγάλη έρευνα των Φερέτη και Σταυριανάκη (1997) (1) με θέμα «Η χρήση της σωματικής τιμωρίας στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών στη σύγχρονη ελληνική οικογένεια. Μια κοινωνιολογική μελέτη στην περιοχή της πρωτεύουσας». Η έρευνα διεξήχθη σε αντιπροσωπευτικό δείγμα 591 οικογενειών μαθητών δημοτικών σχολείων, και έδειξε ότι το 65,5% των γονέων κατέφευγαν στη σωματική τιμωρία, ενώ το ποσοστό των αγοριών (71,3%) που τιμωρούνταν υπερέβαινε εκείνο των κοριτσιών (59,7%). Οι βασικοί λόγοι για τους οποίους οι γονείς χρησιμοποιούσαν τη σωματική τιμωρία ήταν ότι τα παιδιά τους έκαναν κάτι που αποδοκίμαζαν οι ίδιοι και για το οποίο τα είχαν προειδοποιήσει (71,7%), τσακώνονταν με τα αδέλφια τους (62,4%), αντιμιλούσαν (53,3%) ή έλεγαν ψέματα (37,.7%), έκαναν ζημιές στο σπίτι (27,7%), χρησιμοποιούσαν «κακές λέξεις» (27,6%), δεν μελετούσαν (25,8%) ή είχαν κακή επίδοση στο σχολείο (15,7%). Επίσης, σε σχέση με την ηλικία τα δεδομένα έδειξαν υψηλότερο ποσοστό χρήσης της συγκεκριμένης μορφής πειθαρχίας (77,8%) στα παιδιά της Α΄ Δημοτικού σε σχέση με τα παιδιά της ΣΤ΄ Δημοτικού (53,5%). Στη συγκεκριμένη έρευνα, 1 στις 10 μητέρες ανέφεραν ότι χτυπούν το παιδί τους καθημερινά και 1 στις 3 ότι το χτυπούν παρουσία τρίτων. Επιπλέον, 73% των μητέρων ανέφεραν ότι παράλληλα με τη σωματική τιμωρία χρησιμοποιούν και λεκτικές επιπλήξεις προς το παιδί. Από τα παιδιά αυτά, το 4% υπέστησαν μικροτραυματισμούς (ρινορραγία, εκδορές κλπ.), ενώ το 1,2% χρειάστηκε να παραπεμφθούν στο νοσοκομείο. Δηλωτικό του διχασμού των γονέων είναι το γεγονός ότι το 78% από αυτούς δήλωσε ότι συμφωνεί με την απαγόρευση της σωματικής τιμωρίας, τη στιγμή που το 65,5% καταφεύγει σε αυτήν προκειμένου να σωφρονίσει το παιδί του.
Γιατί όμως οι Έλληνες γονείς τιμωρούν με ξύλο τα παιδιά τους; Σύμφωνα με την έρευνα, η ένταση και ο εκνευρισμός των γονέων ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά των παιδιών, η ευρύτερη κοινωνική αποδοχή της σωματικής τιμωρίας ως μεθόδου διαπαιδαγώγησης και η απουσία βοήθειας στην ανατροφή των παιδιών από τρίτα πρόσωπα είναι οι κύριοι παράγοντες που οδηγούν τους Έλληνες γονείς στη χρήση της βίας σε ήπια μορφή. Ωστόσο, μόνο το 5% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι η σωματική τιμωρία προλαμβάνει την εκδήλωση παραβατικής συμπεριφοράς, ενώ αντίθετα, σε πολύ υψηλά ποσοστά, άνω του 90%, υπήρξαν απαντήσεις όπως ότι με τη χρήση της σωματικής τιμωρίας «το παιδί μπορεί να φύγει από το σπίτι», «να εκδηλώσει διάφορες μορφές παραβατικής συμπεριφοράς», «να γίνει επιθετικό, πεισματάρικο και αδιάφορο στην τιμωρία».
Έχει σημασία να υπογραμμισθεί ότι η ανάλυση ανέδειξε ως ισχυρότερο παράγοντα στη χρήση της σωματικής τιμωρίας, πάνω και πέρα απ' όλους τους άλλους, την αντίληψη ότι η σωματική τιμωρία αποτελεί δικαίωμα των γονιών.
Στο ερώτημα «Τι, κατά τη γνώμη σας, διευκολύνει περισσότερο ένα γονιό στο μεγάλωμα του παιδιού του;», οι απαντήσεις που δόθηκαν είχαν ως εξής:

• Το μεγαλύτερο ποσοστό (47,6%) ανέφεραν τη σημασία των σχέσεων ανάμεσα στο ζευγάρι. Η ύπαρξη συμφωνίας μεταξύ των γονιών σε θέματα διαπαιδαγώγησης, η συμπαράσταση μεταξύ των συζύγων, το μοίρασμα της φροντίδας των παιδιών με τον σύντροφο, η μεγαλύτερη συμμετοχή του πατέρα και γενικά ο καταμερισμός εργασιών στο σπίτι και η αλληλοκατανόηση είναι τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα που δόθηκαν.
• Ποσοστό 44,6% όλων των περιπτώσεων αναφέρθηκαν στη σημασία του οικονομικού παράγοντα. Η οικονομική άνεση, οι καλές συνθήκες διαβίωσης, η ύπαρξη σταθερής εργασίας και εισοδήματος υπογραμμίστηκαν ως σημαντικοί παράμετροι στη κατηγορία αυτή.
• Ποσοστό 40,8% των απαντήσεων αφορούσε την ποιότητα των σχέσεων γονιών-παιδιών.
• Ποσοστό 37,3% του συνόλου του δείγματος απάντησαν ότι το μεγάλωμα ενός παιδιού μπορεί να διευκολυνθεί μέσα από το ρόλο του σχολείου καθώς και το ρόλο των ειδικών.

Με τα δεδομένα αυτά, η σωματική τιμωρία δεν μπορεί πλέον να θεωρείται ούτε στην Ελλάδα αναγκαία και αναπόφευκτη μέθοδος διαπαιδαγώγησης των παιδιών, αλλά πρέπει να θεωρείται παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού, με δυσμενείς συνέπειες για τα παιδιά, τις ενδοοικογενειακές σχέσεις αλλά και το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο.
Από την έρευνα έγινε σαφές ότι η αντιμετώπιση του προβλήματος της σωματικής τιμωρίας σε επίπεδο διεθνών οργανισμών και εθνικών προσπαθειών και κινημάτων επιβεβαιώνει τη σημασία της μη βίαιης διαπαιδαγώγησης των παιδιών για την αποτροπή και πρόληψη της βίας.

1. Όπως αναφέρεται στο Αγάθωνος-Γεωργοπούλου (επιμ.), 1998: 24-27 και στο Φερέτη 2000: 543-552.

1.10. Συνέπειες της σωματικής τιμωρίας - Αποτελέσματα ερευνών
Η ενημέρωσή σας για τις επιπτώσεις που έχει η σωματική τιμωρία στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού είναι σημαντική προκειμένου να διαμορφώσετε σαφή εικόνα και προσωπική άποψη επί του ζητήματος αυτού.
Η διεθνής βιβλιογραφία επισημαίνει ότι η χρήση της σωματικής τιμωρίας αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης αντικοινωνικής συμπεριφοράς, τονίζοντας ότι συχνά οδηγεί σε σωματική κακοποίηση, αφού τα όρια μεταξύ του επιτρεπτού σωφρονισμού και της υπερβολικής βίας είναι δυσδιάκριτα. Επίσης, ερευνητικά αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι η συχνή υιοθέτησή της συνδέεται με αρνητικά επακόλουθα (π.χ. εμφάνιση ψυχολογικών διαταραχών, χαμηλή σχολική επίδοση, προβλήματα κοινωνικοποίησης κ.ά.), επισημαίνουν ότι αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου για χρήση σωματικής βίας στην ενήλικη ζωή, ενώ τονίζουν ότι τις περισσότερες φορές προκαλεί στα θύματά της θυμό, προσβολή και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Επιπλέον το σύνολο των ερευνητών συγκλίνουν στην άποψη περί αναποτελεσματικότητάς της σωματικής βίας, καθώς στην πλειονότητα των περιπτώσεων οι ανήλικοι επαναλαμβάνουν την ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Επιπρόσθετα, αμφισβητείται σημαντικά και η παιδαγωγική αξία του εν λόγω μέσου, καθώς υποτιμά τη δύναμη και τα ευεργετικά αποτελέσματα του λόγου, εξαίρει τη σωματική υπεροχή, διδάσκει στα παιδιά ότι η χρήση σωματικής δύναμης αποτελεί θεμιτό μέσο επίλυσης προβλημάτων και καταμαρτυρεί ότι η παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων είναι επιτρεπτή προκειμένου να επιτευχθεί ο επιδιωκόμενος στόχος.
Πιο συγκεκριμένα, έρευνες έχουν επιβεβαιώσει τις ακόλουθες συνέπειες της σωματικής βίας τις οποίες ενστερνίστηκε η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού του ΟΗΕ (1989) και διακήρυξε ως οδηγίες η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής (1998):

• Τα παιδιά των οποίων οι γονείς καταφεύγουν στη σωματική τιμωρία προκειμένου να ελέγξουν την αντικοινωνική συμπεριφορά επιδεικνύουν μεγαλύτερη αντικοινωνική συμπεριφορά για σημαντικό χρονικό διάστημα, ανεξαρτήτως φυλής, κοινωνικοοικονομικού status, καθώς και γνωσιακών ερεθισμάτων και συναισθηματικής στήριξης που ενδέχεται να τους παρέχουν οι μητέρες τους (Gunnoe & Mariner 1997, Kazdin 1987, Patterson et al. 1989, Straus et al. 1997).
• Οι ενήλικες που υπήρξαν θύματα σωματικής τιμωρίας και βίας γενικότερα όταν ήταν παιδιά είναι πιο πιθανό να παρουσιάσουν καταθλιπτικά συμπτώματα ή βίαιη συμπεριφορά κατά την ενήλικη ζωή (Berkowitz 1993, Strassberg et al. 1994, Straus 1994, Straus & Gelles 1990, Straus & Kantor 1992).
• Όσο περισσότερο χτυπούν ένα παιδί, τόσο πιο πιθανό είναι ως ενήλικας να χτυπά τα παιδιά του, την/τον σύντροφό του ή τους φίλους του (Julian & McKenry 1993, Straus 1991, Straus 1994, Straus & Gelles 1990, Straus & Kantor 1992, Widom 1989, Wolfe 1987).
• Η σωματική τιμωρία αυξάνει την πιθανότητα να ασκήσουν βία τα ίδια τα παιδιά στους γονείς τους, ως μορφή αντεκδίκησης, ιδιαίτερα όταν μεγαλώσουν (Brezina 1998).
• Το μήνυμα που λαμβάνει ένα παιδί όταν το χτυπούν για να το τιμωρήσουν είναι ότι η βία είναι μια ορθή μέθοδος επίλυσης προβλημάτων (Straus et al. 1980, Straus et al. 1997).
• Η σωματική τιμωρία είναι υποτιμητική, ενώ το θύμα αισθάνεται απελπισία και ταπείνωση, καθώς στερείται το σεβασμό που του αξίζει, με αποτέλεσμα να γίνεται πιο υποχωρητικό ή επιθετικό (Sternberg et al. 1993, Straus 1994).
• Η σωματική τιμωρία κλονίζει έως και διαγράφει τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ του γονέα και του παιδιού, μειώνοντας την επιθυμία για συνεργασία εκ μέρους του παιδιού και ενισχύοντας τον εθισμό του σε αυτήν, καθιστώντας άλλες μορφές διαπαιδαγώγησης λιγότερο αποτελεσματικές. Σαν μέτρο διαπαιδαγώγησης μάλλον είναι αναποτελεσματικό, διότι δεν αποδεικνύεται ότι μειώνει την επιθετική ή παραβατική συμπεριφορά (Straus 1994).
• Τα παιδιά που τα χτυπούν συχνά είναι πιο πιθανό με την πάροδο των ετών να λένε ψέματα ή να εξαπατούν τους γύρω τους, να είναι απείθαρχα στο σχολείο, να φοβερίζουν και να απειλούν συνομήλικους (σε συμμορίες ή μόνα τους), και όλα αυτά χωρίς να αισθάνονται ενοχές ή να έχουν αναστολές (Straus et al. 1997).
• Η σωματική τιμωρία έχει αρνητική επίπτωση στη γνωσιακή ανάπτυξη των παιδιών, καθώς έχει παρατηρηθεί ότι τα εν λόγω παιδιά έχουν χαμηλή επίδοση στο σχολείο (Straus & Mathur 1995, Straus & Paschall 1998).
• Η γονεϊκή σωματική τιμωρία συνδέεται με υψηλότερα επίπεδα άμεσης υποχωρητικότητας και επιθετικότητας, χαμηλότερα επίπεδα εσωτερίκευσης/αποδοχής των ηθικών κανόνων, κακή ψυχική υγεία, παραβατικότητα και αντικοινωνική συμπεριφορά και πιθανότητα να εξελιχθεί η σωματική τιμωρία σε σωματική κακοποίηση (Gershoff 2002).
• Συχνά η σωματική κακοποίηση ξεκινά ως σωματική τιμωρία και στη συνέχεια ο θύτης χάνει τον έλεγχο (Kadushin & Martin 1981, Straus & Yodanis 1994). Οι γονείς που συνηθίζουν να καταφεύγουν στη χρήση σωματικής τιμωρίας μπορεί εύκολα να περάσουν τη διαχωριστική γραμμή και να προβούν σε χτυπήματα τέτοια που η ένταση και η πολιτισμική νομιμότητα ορίζουν ως κακοποίηση. Σε έρευνα διαπιστώθηκε ότι οι απογοητευμένοι από την ανυπότακτη συμπεριφορά των παιδιών τους γονείς παρασύρονται και περνούν από τα ελαφριά χτυπήματα στο ξυλοδαρμό (Straus 2001). Πρόκειται για το επιχείρημα του «συνεχούς» το οποίο εγείρει το ζήτημα του κατά πόσον ένα χτύπημα στον πισινό ή στην παλάμη μπορεί να γίνει πολύ σκληρό και πότε οι γονείς θεωρείται ότι περνούν τη διαχωριστική γραμμή και αρχίζουν να κακοποιούν τα παιδιά. Πριν το 1997, αν και υπήρχαν πολλές μελέτες που συνέδεαν το ξύλο στον πισινό με υψηλά επίπεδα κακής συμπεριφοράς των παιδιών, κάποιοι ισχυρίζονταν ότι η κακή συμπεριφορά ήταν η αιτία του ξύλου. Ωστόσο έκτοτε πολλές μελέτες εξέτασαν τις αλλαγές στη συμπεριφορά με την πάροδο του χρόνου και πρότειναν τη σύνδεση μεταξύ σωματικής τιμωρίας και αυξημένων επιπέδων κακής συμπεριφοράς σε σύγκριση με παιδιά που δεν τιμωρούνταν σωματικά. Αιτίες για τη σωματική τιμωρία που ίσως προκαλούσαν μακροπρόθεσμα κακή συμπεριφορά ενδέχεται να περιλαμβάνουν: τα παιδιά να μιμούνται την τιμωρητική συμπεριφορά των γονιών τους χτυπώντας άλλους ανθρώπους, εκδραμάτιση της προσβολής που προκαλεί η σωματική τιμωρία, μειωμένη αυτοε­κτίμηση, έλλειψη ευκαιριών εκμάθησης ειρηνικών επιλύσεων των συγκρούσε­ων, τιμωρία των γονέων για τις πράξεις της σωματικής τιμωρίας και «διακήρυξη» της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας αρνούμενα τον έλεγχο μέσω της σωματικής τιμωρίας. Το πρόβλημα με τη χρήση της σωματικής τιμωρίας είναι ότι, αν οι τιμωρίες αποσκοπούν στη διατήρηση της αποτελεσματικότητάς τους, το ποσό της απαιτούμενης δύναμης πρέπει να αυξάνεται κατά τις διαδοχικές τιμωρίες. Η διαπίστωση αυτή έγινε από την Αμερικάνικη Ακαδημία Παιδιατρικής που δήλωσε ότι: «Ο μόνος τρόπος να διατηρηθεί η αρχική επίδραση του ξύλου είναι να αυξάνεται συστηματικά η ένταση με την οποία δίνεται, γεγονός που οδηγεί εύκολα στην κακοποίηση». Επιπροσθέτως, η Ακαδημία σημείωσε ότι: «Οι γονείς που ξυλοκοπούν τα παιδιά τους είναι πιο πιθανό να χρησιμοποιήσουν άλλες απαράδεκτες μορφές σωματικής τιμωρίας».

Σύνοψη

Το γεγονός και μόνο ότι τα όρια μεταξύ σωματικής τιμωρίας και σωματικής κακοποίησης είναι δυσδιάκριτα καθιστά την ποινή που εμπεριέχει την πρόκληση σωματικού πόνου ένα μάλλον παρωχημένο και επικίνδυνο μέσο διαπαιδαγώγησης. Η διαπίστωση αυτή ενισχύεται από την αναποτελεσματικότητα της εν λόγω μεθόδου να συντελέσει στη δόμηση ενός υγιούς χαρακτήρα. Αντιθέτως είναι πασιφανείς οι επιβλαβείς συνέπειες που έχει στη συγκρότηση της προσωπικότητας καθώς συνδέεται άρρηκτα με διάφορες μορφές ψυχοπαθολογίας. Στην ελληνική κοινωνία όπου γενικά γονείς και δάσκαλοι καταφεύγουν στην τακτική της σωματικής τιμωρίας είναι ανάγκη να υπάρξει ενημέρωση για τις επιζήμιες συνέπειές της και συγχρόνως να διαδοθούν εναλλακτικά μέσα διαπαιδαγώγησης που χρησιμοποιούν το λόγο και όχι τη βαναυσότητα.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ

• Τι εννοούμε όταν λέμε σωματική τιμωρία; Ποιος ο σκοπός και ποιες οι μορφές της;
• Η σωματική τιμωρία είναι μια σύγχρονη μέθοδος επιβολής των κοινωνικών κανόνων; Πότε ξεκίνησε να χρησιμοποιείται η σωματική τιμωρία ως τρόπος συμμόρφωσης και πειθάρχησης;
• Σε ποιους τρόπους καταφεύγουν οι γονείς προκειμένου να προκαλέσουν πόνο μέσω της σωματικής τιμωρίας και να εξαλείψουν την παραβατική συμπεριφορά του παιδιού τους;
• Πώς δικαιολογούν οι γονείς τη χρήση σωματικής τιμωρίας προκειμένου να συνετίσουν και να συμμορφώσουν τα παιδιά τους;
• Πόσο συχνά καταφεύγουν οι γονείς των σύγχρονων κοινωνιών στη χρήση βίας στο πλαίσιο διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους; Υπάρχουν διαπιστωμένες διακρίσεις ανάλογα με το φύλο και την καταγωγή του παιδιού; Τι ορίζουν οι νόμοι;
• Τι μας δίδαξε το παράδειγμα της Σουηδίας, της πρώτης χώρας που κατήργησε διά νόμου τη σωματική τιμωρία των παιδιών; Είναι αρκετό το μέτρο αυτό εκ μέρους της πολιτείας;
• Ποια είναι η πραγματικότητα στα ελληνικά σχολεία και στις ελληνικές οικογένειες; Τι ορίζει ο νόμος και τι τα ήθη της κοινωνίας μας;
• Πόσο επιβλαβής είναι η άσκηση βίας στα παιδιά; Ποιες είναι οι συνέπειές της; Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στη σωματική τιμωρία και τη σωματική κακοποίηση;

ΑΣΚΗΣΕΙΣ

• Ποια είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο όπου καταργήθηκε διά νόμου η σωματική τιμωρία; (Κυκλώστε τη σωστή απάντηση)

Α) Η Ελλάδα	Δ) Η Λετονία
Β) Το Βέλγιο	Ε)   Η Νορβηγία
Γ) Η Σουηδία	ΣΤ) Η Ρουμανία

• Στις σύγχρονες κοινωνίες, ποιο μέρος του σώματος -από τα παρακάτω- αποτελεί κύριο στόχο της σωματικής τιμωρίας εκ μέρους των γονέων προς τα παιδιά τους; (Κυκλώστε τη σωστή απάντηση)

Α) τα μάγουλα                                                  
Β) τα οπίσθια
Γ)   η πλάτη

• Η σωματική τιμωρία ορίζεται ως (Κυκλώστε τη σωστή απάντηση):

Α) Η πράξη επιβολής πόνου ή σωματικής δυσφορίας σε ανήλικο, με σκοπό το σωφρονισμό ή τον έλεγχο της συμπεριφοράς του.     
Β) Η γονεϊκή συμπεριφορά διαπαιδαγώγησης που ως επιπλέον στόχο έχει την επιβολή πόνου σε ανήλικο άτομο.
Γ)   Η τιμωρητική πράξη από ενήλικο (φροντιστή, κηδεμόνα, γονιό ή δάσκαλο) προς ένα ανήλικο άτομο, που στοχεύει στην τροποποίηση της συμπεριφοράς του δεύτερου μέσω μη λεκτικής επικοινωνίας.

• Συμπληρώστε τα κενά.

i)    Βάσει ερευνών, η σωματική τιμωρία που υφίστανται τα __________ [α) αγόρια, β) κορίτσια] είναι μάλλον πιο αυστηρή, πιο συχνή και πιο βίαιη από ό,τι εκείνη που υφίστανται τα _______________________ [α) αγόρια, β) κορίτσια].

ii)   Ποιοι είναι οι βασικότεροι λόγοι, βάσει των διαθέσιμων για την Ελλάδα ερευνητικών δεδομένων, για τους οποίους οι γονείς καταφεύγουν στη σωματική τιμωρία των παιδιών τους;
_____________________________________________________________________
_____________________________________________________________________

iii)  H χρήση της σωματικής τιμωρίας αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης ________________________ [α) αντικοινωνικής συμπεριφοράς, β) βουλιμίας, γ) υπερπροστατευτικότητας προς τα παιδιά τους] στη μετέπειτα ενήλικη ζωή των παιδιών που την υπέστησαν.

• Σωστό ή λάθος;!

 Συμπληρώστε δίπλα στις προτάσεις ένα «Σ» για όσες από αυτές είναι σωστές και ένα «Λ» για όσες είναι λανθασμένες.

• Το σύνολο των ερευνητών συγκλίνουν στο ότι η σωματική τιμωρία αποτελεί αναποτελεσματική μέθοδο πειθαρχίας των παιδιών.   __________
• Στην πλειονότητα των περιπτώσεων οι ανήλικοι επαναλαμβάνουν την ανεπιθύμητη συμπεριφορά για την οποία τιμωρήθηκαν σωματικά. _________
• Όσο περισσότερο χτυπούν ένα παιδί οι γονείς του, τόσο πιο πιθανό είναι αυτό, ως ενήλικας, να αποφεύγει να χτυπά τα δικά του παιδιά, τη / τον σύντροφό του ή τους φίλους του.  ________
• Στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, η σωματική τιμωρία των αγοριών στα ιδιωτικά σχολεία κατέστη παράνομη το 2007.  ___________
• Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη νόμος που να απαγορεύει την ενδοοικογενειακή βία. ____________
• Μία από τις συνέπειες της σωματικής τιμωρίας είναι ο κλονισμός της σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ του γονέα και του παιδιού που τη δέχεται. ________
• Τα άτομα που έχουν υποστεί σωματική τιμωρία ως παιδιά στην ενήλικη ζωή τους καταφεύγουν στη χρήση βίας κατά άλλων, λόγω της υψηλής αυτοεκτίμησης που νιώθουν και διότι πιστεύουν ότι θα «υπερτερήσουν» σωματικά του θύματός τους. ___________
• Ένα από τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της σωματικής τιμωρίας είναι και το ότι το ξύλο σε ήπια μορφή, είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος ελέγχου της συμπεριφοράς. _________ 
• ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
• ----------------------------------------------------------------------

πηγή