Υπερήφανος Αρχηγός

Ένα περιστατικό με τον Νικηταρά (τον γνωστό και ως Τουρκοφάγο...)

Όταν αποφυλακίστηκε ο οπλαρχηγός το 1841, ήταν τόσο φτωχός που κατάντησε ζητιάνος στα σοκάκια του Πειραιά. Η πενιχρή σύνταξη που έπαιρνε, χάριν μιας θέσης γερουσιαστή που του εδόθη, δεν έφτανε «ούτε για ζήτω». 

Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε θέσεις επαιτείας,
είχε ορίσει μια ορισμένη μέρα στον ήρωα επαίτη,
μια θέση, μία μέρα της εβδομάδος κοντά
στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας
και του επέτρεπε (!) να επαιτεί κάθε Παρασκευή!

Όταν αυτά έφτασαν στα αυτιά του πρέσβη Μεγάλης Δύναμης, αυτός απεστάλη από την κυβέρνηση του στο σημείο όπου επαιτούσε ο μεγάλος οπλαρχηγός. Μόλις ο οπλαρχηγός   αντελήφθη τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του.

— Τι κάνετε στρατηγέ μου; ρώτησε ο ξένος.

— Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα, απάντησε υπερήφανα ο ήρωας.

— Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στον δρόμο; επέμενε ο ξένος.

— Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος, απάντησε περήφανα (αλλά προφανώς όχι αληθώς ως επαίτης πλέον) ο οπλαρχηγός.

Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες.

Ο σχεδόν τυφλός οπλαρχηγός άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο:

— Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το, μην το βρει κανένας και το χάσεις!

Λόγος Ελλήνων: Τότε και Τώρα!