Μάνες γεμάτες κουράγιο!

«Ήμουν χαμένη, δεν ήξερα τι να κάνω και παρακάλεσα το Θεό να μου δείξει το σωστό δρόμο. Και μου τον έδειξε! Όταν έκανα τις εξετάσεις πριν από την έκτρωση, είδα στην οθόνη του υπέρηχου το παιδί μου και αποφάσισα να το κρατήσω και να προσπαθήσω να το ζήσω».

Της Μαρίας Βάθη

Περισσότερες από 12.000 ανύπαντρες μητέρες μεγαλώνουν κάτω από αντίξοες συνθήκες τα παιδιά τους, βιώνοντας τον κοινωνικό αποκλεισμό και την αδιαφορία της Πολιτείας.

Και όλα αυτά σε μια χώρα
που το εθνικό της πρόβλημα
είναι το δημογραφικό...

Βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και ακροβατούν καθημερινά μεταξύ των χιλιάδων υποχρεώσεων στη δουλειά και το σπίτι. 

Είναι περισσότερες από 12.000 ανύπαντρες μητέρες, στο σύνολο των 230.000 Ελληνίδων που μεγαλώνουν παιδιά χωρίς σύζυγο. 

Το οικογενειακό δίκαιο κατάργησε τη διάκριση σε παιδιά εντός και εκτός γάμου το 2003. 

Κανένας νόμος όμως δεν διευκολύνει την ανύπαντρη μέλλουσα μητέρα, ώστε η γέννηση και η ανατροφή του παιδιού της να μην είναι ένας διαρκής Γολγοθάς. 

Παρά το γε­γονός ότι, σύμφωνα με το Σύνταγμα η μητρότητα και η παι­δική ηλικία βρίσκονται υπό κρατική μέριμνα και προστασία, ειδικοί στον τομέα της πρόνοιας τονίζουν πως η βοήθεια στις γυ­ναίκες που αναλαμβάνουν διπλά την ευθύνη των παιδιών τους είναι σχεδόν μηδενική.

Η Παγώνα Καραγιάννη είναι μια γυναίκα που τόλμησε, μια α­νύπαντρη μητέρα που ζει και κυ­κλοφορεί ανάμεσα μας. 

«Με 490 ευρώ το μήνα προσπαθώ να μεγαλώσω μόνη το παιδί μου, χω­ρίς δικό μου σπίτι, χωρίς σταθερή δουλειά και χω­ρίς καμία υποστή­ριξη από κανέναν» λέει στον Ε.Τ. η 44χρονη ανύπαντρη μητέρα. Εργάζεται ημιαπασχολούμενη ως καθαρίστρια και από το μισθό της πληρώνει σχεδόν τον μισό, δηλαδή 210 ευρώ, για το νοίκι. Η πολιτεία, όπως λέει, παρακολουθεί ως απλός θεατής τον αγώνα της για επιβίωση. Η μόνη στήριξη που της παρέχει είναι το ποσό των 88 ευρώ το δίμηνο που παίρνει από το ΠΙΚΠΑ.

«Η πρώτη μου σκέψη όταν έμαθα όταν ήμουν έγκυος ήταν να κάνω έκτρωση. Ο πατέρας του παιδιού ήταν από την πρώτη στιγμή αρνητικός. Πίστευε ότι έμεινα έγκυος για να τον αναγκάσω να με παντρευτεί.

ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Ήμουν χαμένη, δεν ήξερα τι να κάνω και παρακάλεσα το Θεό να μου δείξει το σωστό δρόμο. Και μου τον έδειξε! Όταν έκανα τις εξετάσεις πριν από την έκτρωση, είδα στην οθόνη του υπέρηχου το παιδί μου και αποφάσισα να το κρατήσω και να προσπαθήσω να το ζήσω».

Η κ. Καραγιάννη είναι μια από τις πολλές μητέρες που βρήκαν οικονομική και ηθική στήριξη στο Κέντρο Φροντίδας Μητέρας και Παιδιού του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού. 

«Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης με στήριξαν οι γο­νείς μου και κάποιοι φίλοι, χω­ρίς όμως καμία ιδιαίτερη οικο­νομική ενίσχυση. Τα έβγαλα πέρα με τα λίγα χρήματα που είχα μαζέψει έως τότε από τη δουλειά μου. Από συγγενείς μου έμαθα για το Κέντρο Φροντίδας Μητέρας και Παιδιού. Εκεί μου πρόσφεραν ψυχολογική στήριξη και όταν γέννησα φρόντισαν να με προμη­θεύουν με όσα χρειαζόταν το παιδί, από καρότσι και κούνια μέχρι γάλατα και πάνες».

«Δεν ζητάω από το κράτος να κάθομαι και να με πληρώνουν»

Η κ. Καραγιάννη λέει πως θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον καλύτερη πληροφόρηση για το πού μπορούν να βρουν στήριξη οι μητέρες. «Ο κόσμος δεν ξέρει. Αν ήξερε, θα βοηθούσε.  

Ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδι­ού προσφέρει εθελοντική βοήθεια σε γονείς και παιδιά, αλλά πολλοί δεν γνωρίζουν την ύπαρξή του. Αν ήμουν στο εξωτερικό, θα ήταν διαφορετικά. Δεν ζητάω από το κράτος να κάθομαι και να με πληρώνουν. Αυτό που ζητάω εγώ και κάθε μητέρα που αγωνίζεται να μεγαλώσει μόνη ένα παιδί είναι μια σταθερή δουλειά και καλύτερη αντιμετώπιση από την Πολιτεία».

Οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί, όπως λέει, συχνά δεν επαρκούν και κάποιες φορές δεν ανταποκρίνονται στο σκοπό τους λόγω ωραρίου. Οι ι­διωτικοί, πάλι εξυπηρετούν από πλευράς ωραρίου, αλλά το κόστος εί­ναι δυσβάστακτο. «Δυσκολεύτηκα να πάω το παιδί στον δημοτικό παιδικό σταθμό, γιατί ήταν μικρό, και σαν να μην έφτανε αυτό, χάνω συνέχεια δουλειές ωράριο του σταθμού εί­ναι περιορισμένο κι εγώ δεν έχω κανέναν να μου κρατήσει το παιδί. Ακόμα πληρώνω καθημερινά ένα ποσό για το φαγητό του, που τώρα πια δεν είναι δωρεάν».

Η μικρή Μιχαέλα είναι τώρα τεσσάρων χρόνων και είναι πανέμορφη. Μερι­κές φορές, βλέποντας άλλα παιδιά με τους γονείς τούς ρωτάει για τον πατέρα της. «Το παιδί δεν έχει καμία επαφή με τον πατέρα του. Δεν με βοή­θησε ποτέ, ούτε οικο­νομικά ούτε ηθικά. Το είδε μόνο δυο-τρεις φορές όταν ήταν μικρό και από τότε τίποτα. Ξέρω ότι όταν μεγαλώσει η κόρη μου θα θελήσει να τον βρει. Είμαι προετοιμασμένη και θα της πω όλη την αλήθεια» λέει στον Ε.Τ. η ανύπαντρη μητέρα. 

Και όλα αυτά σε μια χώρα που το εθνικό της πρόβλημα είναι το δημογραφικό...

(Πηγή: Εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος», 7.8.2006)

doula στό Κυρ Μαϊος 16, 2010 2:08 am

ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΟΥΜΤΖΗΣ

Έναν «μύθο» θα σας πω

Η Ζωή, συγγραφικώ δικαίω, μπορεί και γράφει ότι θέλει, με πηγή έμπνευσης τον... Άνθρωπο. Αυτόν που εν σοφία ο Θεός εποίησε. Ο άνθρωπος είναι εύκολο να διακρίνει τον μύθο από την ρεαλιστική αφήγηση;
Προσωπικά δυσκολεύομαι αλλά ας προσπαθήσουμε.

Μια φορά λοιπόν κι ένα καιρό  ζούσε στην Ελλάδα το 2011  ένα ζευγάρι τυφλών που έφερε στον κόσμο  τρία  αγόρια .
Τα  δύο  με  την ίδια αναπηρία, τύφλωση, και το τρίτο  το μοναδικό βλέποντα μέλος  στην οικογένεια...
Μια  καλή  οικογένεια που ζει  φυσιολογικά, αξιοπρεπώς, αυτόνομα, χωρίς καμία έξωθεν βοήθεια ,με αγάπη και υπέρμετρη φροντίδα για τα παιδιά της.
Μια οικογένεια που συν τοις άλλοις  έχει στους κόλπους της έναν φωστήρα.
Έναν διακεκριμένο  Νέο. Τον πρωτότοκο γιό. Τον δεκαπεντάχρονο σήμερα  Αργύρη Κουμτζή. Τον Αργύρη  που διακρίνεται και παρασημοφορείται για τις επιδόσεις του στις φυσικές επιστήμες και όχι μόνο.
Τον Αργύρη  που με  ένα γλυκύτατο χαμόγελο λέει  απλά.:  
«Αρχή  μου είναι να αντιμετωπίζω ένα-ένα τα ζητήματα όταν παρουσιάζονται. Να  μη  στενοχωριέμαι για πράγματα που δεν έχουν βρεθεί ακόμη μπροστά  μου ...»,
Επειδή  ίσως  να μη πιστέψετε αν σας πω ότι τα πάρα πάνω  είναι  το 1%  από τις δραστηριότητες και επιδόσεις του μυθικού αυτού ήρωα κι αγωνιστή της ζωής ,δίνω  τον λόγο στον δημοσιογράφο
κύριο ΠΕΤΡΟ ΣΤΕΦΑΝΗ  που έκανε το ρεπορταζ , να συνεχίσει  εκείνος τον μύθο όπως ακριβώς τον  κατέγραψε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

 
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Με τη  δύναμη του μυαλού ο τυφλός μαθητής αριστεύει στο σχολείο και διαπρέπει στους διαγωνισμούς Μαθηματικών

Στην ηλικία των δέκα  μηνών διαπιστώθηκε ότι ο 15χρονος σήμερα Αργύρης Κουμτζής είχε «ατροφικό οπτικό νεύρο». Αυτό σημαίνει ότι έχει όραση κάτω από το ένα εικοστό πέμπτο. Το ότι είναι πρακτικά τυφλός ουδόλως εμποδίζει το πάθος του  για μάθηση. Αυτό το πάθος άλλωστε, οδήγησε στη βράβευσή του πριν από λίγες μέρες   από την Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία για τις επιδόσεις του.

Ο Αργύρης δεν είναι ιδιαίτερα μελετηρός. Του αρκούν το πολύ δυο ώρες διαβάσματος την ημέρα. Δεν χρειάζεται, θεωρεί, να διαβάζει περισσότερο, αφού έχει το προσόν ακούγοντας να τα «πιάνει» με την πρώτη. «Η προσοχή μου δεν αποσπάται την ώρα του  μαθήματος. Και δεν αποστηθίζω, αλλά προσπαθώ πρώτα να κατανοώ σε βάθος και  μετά να θυμάμαι ό,τι χρειάζεται...», περιγράφει. Ενα πράγμα, πάντως, τον θυμώνει. Να υπονοήσει κανείς ότι του χαρίζονται. «Τη σημαία δεν  μου την έδωσαν επειδή  είμαι τυφλός, αλλά γιατί  μου άξιζε, βάσει των επιδόσεών μου στην τάξη ...», σχολιάζει το γεγονός ότι παρήλασε ως σημαιοφόρος της ΣΤ' Δημοτικού το 2007.

Σήμερα, πηγαίνει στη Γ' τάξη του 1ου Γυμνασίου Πεύκων Θεσσαλονίκης.

Δεκαεννέα και 11/13 (!) ήταν ο μέσος όρος της βαθμολογίας του στο πρώτο τρίμηνο της τρέχουσας σχολικής χρονιάς. Σε ορισμένα από τα μαθήματά του, ωστόσο, δυσκολεύεται.

Οι καθηγητές γράφουν στον πίνακα - οι συμμαθητές του είναι βλέποντες - οπότε ο ίδιος δεν μπορεί να τους παρακολουθήσει απόλυτα. Τουλάχιστον στα πειράματα της Φυσικής, η καθηγήτρια του δίνει να ψηλαφίσει τα όργανα που χρησιμοποιεί στη διδασκαλία.  Άλλοτε, πάλι, ο Αργύρης βλέπει  με τα μάτια δεύτερου εκπαιδευτικού, με παράλληλη στήριξη. Είναι δίπλα του την ώρα που ο βασικός καθηγητής δείχνει στα υπόλοιπα παιδιά τις ασκήσεις.

Του   μεταφέρει στη δική του γραφή, τη Μπρέιγ,  ό,τι  έχει γράψει η κιμωλία. Και το αντίστροφο.  Περνά  σε χαρτί όσα αυτός γράφει με τον τρόπο του, ώστε να τα ελέγξει κατόπιν ο διδάσκων.

«Κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται στην αίθουσα δέκα ώρες την εβδομάδα  στα Φιλολογικά. Ισάριθμες ώρες χρειαζόμαστε βοήθεια και στα Μαθηματικά, τόσο εγώ, όσο και ο αδερφός μου, που έχει την ίδια αναπηρία. Τους καθηγητές αυτούς, όμως, τους έχουμε διαθέσιμους μόνο για πέντε και τρεις ώρες, αντίστοιχα, ο καθένας μας. Ευτυχώς, είναι πολύ συνεργάσιμοι και πρόθυμοι, άρα σε γενικές γραμμές τα βολεύουμε ...», σημειώνει.

Η ΚΛΙΣΗ του. 

Πολύ μικρό  παιδί ήταν όταν ρωτούσε τον πατέρα του: «Είναι δύσκολη η Νομική, μπαμπά;». «Το μόνο που θέλει είναι διάβασμα!»,  του απαντούσε εκείνος.
Μεγαλώνοντας, ωστόσο, έστρεψε αλλού το ενδιαφέρον του. Οι πάντες γύρω του διέκριναν την κλίση του στις θετικές επιστήμες. Παλαιότερα, τιμήθηκε από την Ενωση Ελλήνων Φυσικών για τις επιδόσεις του στο μάθημα, προς τα εκεί σκέφτεται μελλοντικά να κατευθυνθεί.

Και στα Μαθηματικά, όμως, έχει το απαραίτητο μυαλό «ξυράφι». Μετά και την προ τετραετίας πρωτιά του σε διαγωνισμό Μαθηματικών στη Δυτική Θεσσαλονίκη, τη σεζόν  αυτή προόδευσε. Πήρε  μέρος στον πανελλήνιο διαγωνισμό, όπου έδινε προφορικά απαντήσεις στους εξεταστές του. Ενα από τα ασημένια μετάλλια, που αντιπροσωπεύει μια θέση ανάμεσα στην τέταρτη και στη δωδέκατη στη χώρα, κρεμάστηκε στο στήθος του πρόσφατα, στη Μεγάλη Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

«Αρχικά ξαφνιάστηκα, αλλά και χάρηκα πολύ  μ'αυτή την επιτυχία  μου!  Στη συνέχεια ένιωσα και υπερήφανος, αφού είχε δικαιωθεί η απόφασή  μου να συμμετάσχω στον διαγωνισμό.

Από την Ε' Δημοτικού έχω αυτή την έφεση. Τότε που ο παππούς  μου ,μου διάβαζε από την αρχή όλο το βιβλίο και προσπαθούσε να  μου εξηγήσει ό,τι  μπορούσε. Και στην ΣΤ', θυμάμαι, είχα έναν πολύ καλό δάσκαλο. Ουσιαστικά αυτός  μού μετέδωσε την αγάπη για τα Μαθηματικά...», ανατρέχει.

Σε κάθε περίπτωση, το  μέλλον του δεν το έχει σκεφτεί και πολύ. Αυτό που σίγουρα ξέρει, πάντως, είναι πως θέλει να σπουδάσει, κάτι σχετικό  με τη Φυσική. Από κει και πέρα, δεν τον απασχολεί για την ώρα το επάγγελμα που αργότερα θα ακολουθήσει.

«Αρχή  μου είναι να αντιμετωπίζω ένα-ένα τα ζητήματα όταν παρουσιάζονται.
Να μη στενοχωριέμαι γιαπράγματα που δεν έχουν βρεθεί ακόμη μπροστά  μου ...», ξεκαθαρίζει.

Μεγάλη λατρεία  του τυφλού αριστούχου είναι και το σκάκι. Κάθε Σάββατο, 12  με 2, θα βρεθεί οπωσδήποτε στον σκακιστικό σύλλογο της περιοχής του ή θα κάνει μαθήματα και με δάσκαλο στο σπίτι. Ηταν πέντε χρονών όταν πήρε τα πρώτα βασικά μαθήματα από τον πατέρα του, που δυο χρόνια αργότερα τον είχε πια του ... χεριού του! Και σήμερα, το βρίσκει ήσυχο άθλημα, άρα και ιδανικό για τον ίδιο, που εκ των πραγμάτων είναι αργός. Στην ειδική, τρυπημένη σκακιέρα του έχει μάθει να ψηλαφίζει ανάλογα τα πιόνια του. Οι σκακιστικές διακρίσεις του αναρίθμητες, με κυριότερες τις τρεις παρουσίες του, ως εκπρόσωπος της Ελλάδας, σε σπουδαία διεθνή τουρνουά όπου κι αντιμετώπισε επιτυχώς ενήλικες.

Να κάθεται και να τεμπελιάζει, ο Αργύρης δεν το θέλει  με τίποτα. Προτιμά να αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του και στο  εξωσχολικό διάβασμα. Η  Λογοτεχνία τον ευχαριστεί. Μόνο που τότε τα πράγατα δεν είναι καθόλου εύκολα για τους γονείς του .
Είναι υποχρεωμένοι ακόμα και να ξενυχτούν για να του σκανάρουν σελίδα σελίδα τα βιβλία του. Κι αυτός ακούει από τα ηχεία του υπολογιστή του ένα ειδικό φωνητικό σύστημα .  Μια φωνή που του διαβάζει το εκάστοτε κείμενο. Ενάμιση χρόνο τώρα, μαθαίνει και να γρατζουνά - σε κατ' οίκον διδασκαλία - την κιθάρα του. Συνήθως την έχει αγκαλιά για να τον ξεκουράζει,να τον ηρεμεί. 

Η  μουσική είναι γι' αυτόν μία επιπλέον γλώσσα. Στο σπίτι του κάνει και ιδιαίτερα, σε Φιλολογικά και Μαθηματικά. Βελτιώνει και τα Αγγλικά του σε φροντιστήριο. Μέχρι πρότινος, προλάβαινε και τις προπονήσεις του «Αλμπατρος», κολυμβητικής ομάδας για αρτιμελείς. Σήμερα, του αρέσει να κάνει κι ορθοπεταλιές, με ειδικό διπλό ποδήλατο, με βλέποντα συνοδό για οδηγό του. Με αυξημένη ικανότητα αντίληψης του κλειστού χώρου, καταφέρνει να ισορροπεί όποτε πατινάρει στην άσφαλτο ή και σε παγοδρόμιο! Τον χειμώνα πια, εκδράμει ακόμα και για σκι. Σε χιονοδρομικά, όπου εκπαιδευτής τον μαθαίνει να στέκεται όρθιος  με τα μπατόν του.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. 

Συνταξιούχοι της Εθνικής Τράπεζας και οι δυο γονείς του, ο τυφλός Σωτήρης και η  μερικώς βλέπουσα Διονυσία Κουμτζή, μοχθούν  νυχθημερόν να  μη λείψει τίποτα από τον Αργύρη, τον 13χρονο Σεβαστό και τον 7χρονο Χρήστο, τον  μοναδικό πλήρως βλέποντα της οικογένειας. 

Ολοι  μαζί τα καταφέρνουν όλα   μόνοι τους. Από  μαγείρεμα, σκούπισμα, μέχρι τα λοιπά απαραίτητα οικιακά. Η πρακτική δυσκολία τους είναι κάθε φορά που πρέπει να  μετακινηθούν έξω ομαδικά. Κατά τ' άλλα, και ο Αργύρης και οι δικοί του ξέρουν να ζουν, όπως λένε, απόλυτα φυσιολογικά ...

ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ

Τάδε έφη... Νίτσε για την Ελλάδα

«Αποδεδειγμένα, σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός, προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

«Οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι
κάθε επερχόμενου πολιτισμού...»

Η προσπάθεια αυτή, είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή, στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά, μια οργή ποτισμένη με μίσος, ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά (για κάθε εποχή), ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.
Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος.
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους, δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα, να απαλλαγούμε απ’ αυτούς.
Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή, να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.
Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι, οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα, όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών, είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται, οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα»!!!

Friedrich Wilhelm Nietzsche

Αναρτήθηκε από mariagr

Βίασε μέχρι θανάτου το 18μηνο κοριτσάκι του Η φρίκη στη Χαλάστρα άφησε άναυδη την ιατροδικαστή!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥΛΗΣ

Ένα φρικιαστικό έγκλημα που ξεπερνά κάθε νοσηρή φαντασία αποκαλύφτηκε χτες στο συνοικισμό των αθίγγανων στην περιοχή της Χαλάστρας. 

Ένα κοριτσάκι που δεν είχε προλάβει να συμπληρώσει τα δύο του χρόνια άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο σπίτι του έπειτα από σεξουαλική και σωματική κακοποίηση που υπέστη από τον 24χρονο πατέρα του.

Οι περισσότεροι κράτησαν τα στόματά τους κλειστά
για τα όσα διαδραματίστηκαν χτες το πρωί
και είχαν ως αποτέλεσμα το φριχτό θάνατο
του μικρού κοριτσιού.

O φερόμενος ως δράστης βρίσκεται ήδη στα χέρια της Αστυνομίας και ανακρίνεται, ενώ η συνομήλικη σύζυγός του και η 8χρονη κόρη τους, η οποία μάλιστα έγινε μάρτυρας της απίστευτης κακοποίησης του μικρού κοριτσιού, βρίσκονται σε κατάσταση σοκ και οι αστυνομικές αρχές έχουν φροντίσει ώστε να δεχτούν την απαραίτητη ψυχολογική υποστήριξη.

Το αποτρόπαιο έγκλημα αποκαλύφτηκε χτες το μεσημέρι, όταν η μητέρα επέστρεψε στην παράγκα όπου διέμενε η οικογένεια στην περιοχή της Χαλάστρας. Μέσα βρισκόταν τραυματισμένη και σε κατάσταση σοκ η 8χρονη κόρη της, ενώ το άτυχο κοριτσάκι είχε χάσει ήδη τη μάχη με τη ζωή. 

Γιατροί του Κέντρου Υγείας Χαλάστρας που μετέβησαν στο σημείο διαπίστωσαν το θάνατο του μικρού παιδιού, ενώ ταυτόχρονα ειδοποιήθηκαν οι αστυνομικές αρχές που ξεκίνησαν έρευνες για το περιστατικό. Από την προφορική εξέταση της 8χρονης διαπιστώθηκε ότι λίγες ώρες νωρίτερα ο πατέρας είχε κακοποιήσει τόσο την ίδια όσο και τη μικρότερη αδελφή της, ενώ στη συνέχεια τις κλείδωσε απειλώντας τη μεγαλύτερη κόρη του ότι «αν μιλήσεις θα πεθάνεις».

Άναυδη και η ιατροδικαστής

Η ιατροδικαστής Ελένη Ζαγγελίδου που έφτασε στην περιοχή έμεινε άναυδη όταν πραγματοποίησε τη νεκροψία. Όπως διαπίστωσε, το μικρό αγγελούδι όχι μόνο είχε υποστεί σωματικά βασανιστήρια, αλλά είχε πέσει και θύμα σεξουαλικής κακοποίησης και μάλιστα από τον ίδιο του τον πατέρα. 

Σύμφωνα με την ιατροδικαστή, το παιδί «έφερε ίχνη κατά φύση και παρά φύση συνουσίας», ενώ στο άψυχο κορμάκι του διαπιστώθηκαν πολλαπλά θλαστικά τραύματα τα οποία πιθανότατα προκλήθηκαν από ξύλο. Οι αστυνομικοί που κινητοποιήθηκαν άμεσα, αξιοποιώντας τις πληροφορίες που συγκέντρωσαν, κατάφεραν να εντοπίσουν τον 24χρονο στην περιοχή των ΚΤΕΛ και στη συνέχεια τον προσήγαγαν στην Ασφάλεια Θεσσαλονίκης.

Βίαιη συμπεριφορά

Σύμφωνα με μαρτυρίες άλλων κατοίκων του συνοικισμού, ο φερόμενος ως δράστης είχε βίαιη συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά του και δημιουργούσε κατ' επανάληψη επεισόδια. «Τα παιδιά τα χτυπούσε σχεδόν κάθε μέρα. Υπήρχαν συνέχεια καβγάδες», ανέφεραν οι γείτονες της οικογένειας.  

Ωστόσο οι περισσότεροι κράτησαν τα στόματά τους κλειστά για τα όσα διαδραματίστηκαν χτες το πρωί και είχαν ως αποτέλεσμα το φριχτό θάνατο του μικρού κοριτσιού. Όπως έλεγαν χαρακτηριστικά, «δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα». 

Μάλιστα σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, ο 24χρονος ήταν εξαρτημένος χρήστης ναρκωτικών ουσιών και είχε απασχολήσει στο παρελθόν τις αστυνομικές αρχές. Σήμερα αναμένεται με τη δικογραφία που σχηματίζεται σε βάρος του να οδηγηθεί στον εισαγγελέα.