Όταν δίνουμε χρήματα σ’ ένα παιδί, πρέπει να το διδάσκουμε και πώς να τα ξοδεύει. Το χαρτζιλίκι είναι σημαντικό, γιατί έτσι το παιδί θα αποκτήσει μια πρώτη αντίληψη της αυτονομίας του. Αποκτά υπευθυνότητα και μαθαίνει να διαχειρίζεται το ποσό που διαθέτει.
 |
Από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού το παιδί
είναι σε θέση να χειρίζεται το χαρτζιλίκι του. |
Καταλαβαίνει πολύ γρήγορα ότι πρέπει να βάζει ένα μέτρο στις αγορές του και αποκτά τις πρώτες βάσεις για την ανάπτυξη της οικονομικής σκέψης.
Η ηλικία που θα ξεκινήσετε να δίνετε χρήματα στα παιδιά εξαρτάται από το βαθμό ωριμότητας τους. Από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού το παιδί είναι σε θέση να χειρίζεται το χαρτζιλίκι του. Στα 6-7 χρόνια ήδη τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι μερικά αντικείμενα κοστίζουν περισσότερο από άλλα. Στα 7- 8 χρόνια κατανοούν την αναλογία που υπάρχει ανάμεσα στις τιμές των εμπορευμάτων και στην αξία των νομισμάτων. Στα 8-9 χρόνια, που έχουν μάθει να μετρούν και να υπολογίζουν, δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα με τα ρέστα. Η απόφαση, λοιπόν, ανήκει σ’ εσάς.
Τι πρέπει να κάνετε….
-Αφού εκτιμήσετε τις ανάγκες του, θα καθορίσετε το αντίστοιχο ποσό, το οποίο πρέπει να του καταβάλλετε σε τακτά χρονικά διαστήματα, π.χ. μια φορά την εβδομάδα ή ανά 2-3 μέρες ή κάθε 15 μέρες. Όσο μεγαλώνει το παιδί και αυξάνονται οι ανάγκες του, θα διαπραγματεύεστε εκ νέου τη συμφωνία σας.
-Πρέπει να παραμένετε σταθεροί στο συμφωνημένο ποσό, ακόμη κι αν το ξοδέψει την ίδια μέρα σε πράγματα που δεν του είναι απαραίτητα. Την επόμενη φορά, αφού το συζητήσετε, θα είναι πιο προσεκτικό και θα μάθει να επιλέγει καλύτερα τις αγορές του.
-Πρέπει να γίνει συνείδηση στο παιδί ότι τα χρήματα που μπορείτε να διαθέσετε δεν είναι απεριόριστα και ότι δεν είναι δυνατόν να καλύπτονται όλες οι επιθυμίες του.
-Παρ’ όλο που θεωρείται αρνητικό να ανταμείβετε με χρήματα τα παιδιά για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στο σπίτι, ωστόσο να παροτρύνετε τους εφήβους να κερδίζουν το χαρτζιλίκι τους με κάποιες εργασίες που μπορούν να κάνουν (μπέιμπι-σίτινγκ, παράδοση μαθημάτων σε μικρότερα παιδιά στις διακοπές κ.λπ.).
Σε γενικές γραμμές να αποφεύγετε …
-Να δίνετε στο παιδί χρήματα ως ανταμοιβή, π.χ. επειδή πήρε καλούς βαθμούς ή για να κάνει κάποια δουλειά στο σπίτι κ.λπ. Το μόνο που θα πετύχετε είναι να δημιουργήσετε την εντύπωση ότι όλα έχουν μια τιμή και ότι το χρήμα αποζημιώνει τα πάντα.
-Να του κόβετε το χαρτζιλίκι επειδή έκανε κάτι που δεν σας άρεσε, π.χ. δε διάβασε ή έκανε μια ζημιά. Το χαρτζιλίκι δεν είναι μέσο τιμωρίας.
-Να λέτε στο παιδί «δικά σου είναι τα χρήματα ξόδεψέ τα όπως θέλεις», γιατί το παιδί δεν έχει πάντα το σωστό κριτήριο να επιλέξει αυτό που πραγματικά θέλει.
-Να χρησιμοποιείτε τα χρήματα ως υποκατάστατο της παρουσίας σας με φράσεις, όπως «πρέπει να φύγω γρήγορα, να πάρε χρήματα και αγόρασε μια σοκολάτα».
-Να κάνετε σύγκριση με άλλες οικογένειες που έχουν περισσότερα χρήματα από εσάς.
-Να προσφέρετε υπερβολικά ποσά στο παιδί, θεωρώντας ότι έτσι αναπληρώνετε τις στερήσεις που βιώσατε εσείς, όταν ήσαστε παιδιά. Αυτό ανακουφίζει εσάς, δε βοηθά όμως το παιδί να μάθει να εκτιμά και να προσπαθεί.
Τέλος, να μην ξεχνάτε ότι, ανεξάρτητα από την υλική σας προσφορά, τα πιο ουσιαστικά στοιχεία για την ισορροπία του παιδιού είναι η αναντικατάστατη παρουσία σας στο μεγάλωμά του, η σχέση σας μαζί του, καθώς και ο βαθμός της επικοινωνίας που θα αποκτήσετε μ’ αυτό.
Συγγραφέας άρθρου: Αμαλία Παπαδοπούλου
Ο Κωνσταντίνος Βαμβακάρης γεννήθηκε το 1997, στο Μαρούσι Αττικής. Σε ηλικία τριών (3) ετών παρακολουθεί για πρώτη φορά μια παράσταση Θεάτρου Σκιών στο χωριό της μητέρας του, στη Δρυμαία Φθιώτιδας, από τον καραγκιοζοπαίχτη Μιχάλη Χατζάκη. Το έργο που παρακολούθησε ήταν «Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι», και εντυπωσιάστηκε τόσο που δεν ήθελε να φύγει ακόμα και μετά το τέλος της παράστασης. Έτσι, λοιπόν, με τη συνοδεία της μητέρας του πήγε και γνώρισε τον Καραγκιοζοπαίχτη. 
Ωστόσο, το δάσκαλό του, Αργύρη Αθανασίου, τον γνώρισε αργότερα, όταν παρακολούθησε σε έναν κινηματογράφο της Γλυφάδας, μια παράστασή του. Σε ηλικία πέντε (5) ετών είναι πλέον μαθητής στο Εργαστήρι Θεάτρου Σκιών των αδελφών Αθανασίου. Εκεί μαθαίνει σταδιακά από επαγγελματίες καραγκιοζοπαίχτες να κατασκευάζει τις δικές του φιγούρες. Επί σειρά ετών παρακολούθησε δεκάδες παραστάσεις Καραγκιόζη από τους αδελφούς Αθανασίου και το Μάνθο Αθηναίο. Κοντά σε αυτούς τους έμπειρους Καραγκιοζοπαίχτες μαθαίνει πώς να μιμείται τις διαφορετικές φωνές των ηρώων του Θεάτρου Σκιών.
