Οι Μεγάλοι και οι ελάχιστοι

Για τους Τρεις Ιεράρχες

30 Ιανουαρίου τους «σωτήριου» έτους 2012. Γιορτή τον Τριών Ιεραρχών. 

Νομίζω θα είναι η πρώτη φορά που μερικά σχολεία θα λειτουργούν τέτοια μέρα. 

Έτσι αποφάσισε η υπουργός, για να κερδίσουν τα παιδιά τα μαθήματα που έχασαν με τις καταλήψεις τους. Εδώ τους έπιασε μια προκοπή μεγάλη, για να καλυφθούν μερικές διδακτικές ώρες για τα  παιδιά. 

Αφού κατέστρεψαν το μέλλον τους, αποφάσισαν να κάνουν μάθημα στη γιορτή της παιδείας για να αναπληρώσουν τα κενά της παιδείας.  
Κι ας μη μπορούν να κάνουν μάθημα οι δάσκαλοι, γιατί βιβλία ακόμη δεν μοιράστηκαν, γιατί πολλές αίθουσες είναι παγωμένες, επειδή πετρέλαιο δεν υπάρχει. 

Στη γιορτή των τριών Ιεραρχών θα κάνουν μάθημα τα παιδιά, για να σωθεί η παιδεία, κι ας αποφασίστηκε από του χρόνου, για πρώτη φορά στην ιστορία της πατρίδας μας να κοπεί ο Επιτάφιος του Περικλή, Ο ύμνος της Δημοκρατίας. 

Για πρώτη φορά αποφασίστηκε να κόψουν εντελώς τα αρχαία κείμενα, δεν θα γίνεται πλέον μετάφραση, αλλά μόνο το νόημα του κειμένου θα αποδίδεται. 

Δεν πειράζει όμως, έχει εξαγγελθεί ο διαδραστικός πίνακας και μπροστά σ’ αυτόν τι μας χρειάζονται τα άλλα; 
Τι μας χρειάζονται οι δάσκαλοι, τι μας χρειάζονται κι οι μαθητές εδώ που τα λέμε, θα 'χουν έναν πίνακα στην οθόνη του υπολογιστή τους τα παιδιά και ούτε χρειάζεται να έρχονται στα σχολεία. Ούτε αίθουσες μας χρειάζονται, ούτε σχολεία. 

Κι αν δεν μας χρειάζονται όλα αυτά, τι μας χρειάζονται οι Τρείς Ιεράρχες, τι να τους κάνουμε; Να γλυτώσουμε και από αυτούς, αρκετά μας ταλάνισαν.

Το Σάββατο, μας κάλεσαν σε ένα «τσάι», απογευματινό. Νωρίς ήταν η πρόσκληση, αλλά τι να κάνεις, υποχρεώσεις …
Καθίσαμε, πήραμε το τσάι μας, καφέ ήθελα εγώ, αλλά δεν βαριέσαι, ήπια τσάι. Ήθελα και ένα τσιγαράκι, αλλά δεν ήταν πολιτικώς ορθόν και βγήκα έξω στο αγιάζι να κάνω το τσιγάρο μου. Ξεπάγιασα κιόλας κι όταν γύρισα, είχε χωριστεί η ομήγυρης σε δυο παρέες, η μια στον καναπέ οπού λέγανε πως ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν υπεύθυνος για όλα τα δεινά της χώρας. Η άλλη παρέα συνέχιζε να κάθεται στο τραπέζι που πήραμε το τσάι.
—Έλα, έλα να ακούσεις με φώναξαν, στο τραπέζι.
Πλησίασα και άκουσα πράγματα για τους τρεις Ιεράρχες, από μια εκδότρια, που δεν ήξερα που να τα … κατατάξω.
—Που τα βρήκατε αυτά, ρώτησα;
—Από τα κείμενα τους, μου απάντησε.
—Τα δικά τους κείμενα, ρώτησα;
—Τα δικά τους …
—Ποιο ακριβώς διαβάσατε;
—…
—Μήπως διαβάσατε το «Προς τους Νέους», λέω , μήπως το διαβάσατε, και παρατηρήσατε, ότι κάνει συνοπτική αναφορά σε όλη την ελληνική φιλοσοφία; 

Μήπως είδατε πόση αγάπη τρέφει για τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους; 

Μήπως ξέρετε ότι ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος σπούδασαν στην Αθήνα, στην Ακαδημία Πλάτωνος; 

Μήπως γνωρίζετε, ότι ο  Πλάτωνας αποκαλείται «θείος» από αυτούς τους «ακατονόμαστους» όπως τους χαρακτηρίζετε;
Μήπως γνωρίζετε ότι ο Ιωάννης σπούδασε στον Λιβάνιο, τον τελευταίο εθνικό νεοπλατωνιστή φιλόσοφο; 

Μήπως γνωρίζετε ότι ο Λιβάνιος ήθελε να παραδώσει την σχολή του στον Ιωάννη;  

Μήπως γνωρίζετε ότι όλη η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στα Ελληνικά; 

Μήπως γνωρίζετε ότι όλη η Ορθοδοξία βασίσθηκε στην ελληνική φιλοσοφία και συμπληρώθηκε από τους λόγους του Χριστού;
— Εγώ διαβάζω πίσω από τις λέξεις και βλέπω άλλα πράγματα … (!!)  
και απομακρύνθηκε από την τράπεζα του τσαγιού.
Ανακατεύτηκα, από την ευκολία του διασυρμού, από την λάσπη που έριχνε αριστερά και δεξιά, άκριτα και ασυλλόγιστα, έτσι για να είναι μοντέρνα, για να κάνει εντύπωση, για να πουλάει τα βιβλία της. Και αυτή είναι η απλή εκδοχή.
Χαιρετηθήκαμε μετά από λίγο. Σηκωθήκαμε να φύγουμε όλοι. Η εκδότις ασπάστηκε τους πάντες, άπλωσα το χέρι μου και απευθύνθηκε σε μένα.
—Δεν θες να σε φιλήσω; Φοβάσαι να σε φιλήσει μια … παγανίστρια; 
—Φίλα με, της λέω, αλλά πες μου σε παρακαλώ, τι υποστηρίζετε εσείς οι … παγανιστές;
—Εμείς, απάντησε, αγαπάμε τα λουλούδια, τα φυτά, την φύση, τα ζώα, αυτά υποστηρίζουμε.
—Γιατί, εμείς οι χριστιανοί δεν τα αγαπάμε; Δεν μας αρέσουν τα λουλούδια; Δεν πάμε εκδρομές; Δεν αγαπάμε την φύση; Τα ζώα; Σε συμβουλεύω να διαβάσεις την «Εξαήμερο» του Μεγάλου Βασιλείου, έναν ύμνο στη Φύση.
 

Γιατί, τόσο μίσος καλοί μου φίλοι; Τι συμβαίνει; 

Τον Άι Βασίλη των παιδιών; Γιατί Έλληνες χτυπάμε Έλληνες, γιατί τους πετάμε από τα σχολεία μας; 

Τι πάθαμε; Βασιλάκη τον λέγανε, ελληνόπουλο ήταν, εκεί στον πόντο γεννήθηκε, ήρθε στην Αθήνα και σπούδασε και μετά μόνασε και μετά όντας γιατρός γιάτρευε κόσμο και κοσμάκη και διάλεξε να πάει στην πιο μακρινή ελληνική γη, να κρατάει ζωντανή την Ελλάδα και τον λόγο του Χριστού και έφτιαξε την ξακουστή Βασιλειάδα, μια πόλη ολόκληρη φιλανθρωπικών ιδρυμάτων για να υποστηρίζει όλους τους αδύναμους, χωρίς διάκριση, εθνικούς ή χριστιανούς, άντρες ή γυναίκες, γέρους ή παιδιά.

 
—Τι πάθαμε, συνέλληνες; Τι πάθαμε;!!

«Αφού απελπίστηκα πια ότι θα μ’ ακολουθήσεις, ζήτησα καταφύγιο εδώ, στον Πόντο. Και ο Θεός μ’ οδήγησε σ’ έναν τόπο που μ’ ευχαριστεί πάρα πολύ. Θυμάσαι καμιά φορά που παίζοντας πλάθαμε με τη φαντασία μας όμορφες τοποθεσίες; Τέτοιο είναι και το μέρος που ζω σήμερα. Είναι ένα ψηλό βουνό σκεπασμένο από πυκνό δάσος. Εδώ κι εκεί τρέχουν κρύα και κατακάθαρα νερά. Στα πόδια του βουνού είναι μια πεδιάδα που ποτίζεται άφθονα από τα νερά αυτά. Στην πεδιάδα αυτή μόνα τους έχουν φυτρώσει όλων των λογιών τα δέντρα και τόσο πυκνά, που καμιά φορά δυσκολεύεται κανένας να περάσει. Μπροστά στην τοποθεσία αυτή δεν είναι τίποτε το νησί της Καλυψώς, που τόσο θαύμασε την ομορφιά του ο Όμηρος.»

από γράμμα του Βασιλείου στο φίλο του Γρηγόριο