Η σκοτεινή πλευρά της μητρότητας: η ανταγωνιστική μητέρα

Σε κοιτάει με ύφος ανωτερότητας – αν μπορούσε να σηκώσει το ένα της φρύδι θα το έκανε – και με ξεκάθαρα μαμαδίστικο τόνο, σου υποδεικνύει εμμέσως πλην σαφώς τα όσα πράττεις λάθος με το ίδιο σου το αίμα. 

Εκείνη ξέρει πάντα καλύτερα. 

Ο κανόνας με την ανταγωνιστική μαμά
είναι απλός: κάνει ό,τι δεν κάνεις.

Γέννησε χωρίς επισκληρίδιο, θηλάζει (με κεφαλαία γράμματα), ενώ το παιδί της κοντεύει να βγάλει τραπεζίτες και το περιφέρει μαζί της παντού γιατί είναι «κοινωνικό» και «δραστήριο», ενώ εσύ το έχεις κλεισμένο στο σπίτι. 

Εννοείται ότι δεν παίζει κανέναν ρόλο ο λόγος που έκανες καισαρική ή που δεν μπόρεσες να θηλάσεις αποκλειστικά.  
Πόσo μάλλον η προσοχή που σου έχει επιστήσει ο γιατρός στο θέμα «κρυολόγημα» για τους πρώτους μήνες της ζωής του. «Είναι και θέμα παιδίατρου» θα σου πει, που σε ελεύθερη μετάφραση ερμηνεύεται ως: «επέλεξες ανόητο παιδίατρο», κι ας ήταν από πάνω του όλες εκείνες τις μέρες που κοιμόταν σε ένα διάφανο και ψυχρό κουτί.

Εκείνης το παιδί είναι πάντα πιο μπροστά. Γελάει από τον πρώτο μήνα, μιλάει από τον τέταρτο, τρώει τα πάντα, κοιμάται σαν πουλάκι, μπουσουλάει από τον έκτο και διάφορα άλλα που – εννοείται - ότι εσύ δεν μπορείς να διαπιστώσεις ιδίοις όμμασι.  
Υστερα είναι και ο τρόπος της: ξέρει πώς να το ταΐζει (αφού πρώτα έχει μαγειρέψει ΜΟΝΟ στον ατμό), του τραγουδάει, αν εσύ απλώς του βάζεις το κουτάλι στο στόμα, ή ακολουθεί αυστηρώς το «όταν τρώμε δεν μιλάμε», αν εσύ του λες παραμύθια. Το κοιμίζει στην αγκαλιά της, αν εσύ το βάζεις στην κούνια ή «α, πα, πα, ως πότε θα το νανουρίζεις; Ο δικός μου πήγε από νωρίς στο κρεβάτι του», ενώ η δικιά σου κλαίει και θέλει αγκαλιά. 

Ο κανόνας με την ανταγωνιστική μαμά είναι απλός: κάνει ό,τι δεν κάνεις. Το ίδιο και το παιδί της. Κάνει ό,τι δεν κάνει το δικό σου. Και ως δια μαγείας τα σημεία σύγκρισης που προκύπτουν σε μια συζήτηση μαζί της είναι άπειρα. Ποτέ πριν δεν μπορούσες να φανταστείς πόση σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο διπλώνεις τη σαλιάρα. 

Η ανταγωνιστική μαμά είναι αστείρευτη. Θα σε βομβαρδίζει με τις περιπέτειες του μικρού της Νικόλα αιωνίως, ακόμη κι αν ο Νικόλας κοντεύει τα 40 και θα βρίσκει πάντα κάτι μαμαδοσχετικό να πει λες και κάποιος τη ρώτησε. 

Το χειρότερο είναι ότι φύεται παντού: στο κομμωτήριο, στις κούνιες, στην παραλία, στην ταβέρνα, στο πάρκο, στο σπίτι της φίλης σου, σε οικογενειακές συγκεντρώσεις, στα social media. Και - απορώ πώς – μυρίζεται το θύμα της (τον ήσυχο δηλαδή άνθρωπο που δοκιμάζει τον νέο ρόλο του γονιού) από μακριά και το πλησιάζει στάζοντας (πικρό) μέλι. 

Δεν ξέρω τι συμβαίνει στην ψυχή κάποιων γυναικών και πλέον δεν θέλω να μάθω. Δεν μπορώ να κατανοήσω πώς και γιατί μία ύπαρξη επιδιώκει να καθορίζεται μονομερώς από κάτι άλλο εκτός από την ίδια ως ολότητα: το παιδί της εν προκειμένω, τη δουλειά της σε άλλες περιπτώσεις, μια θρησκεία, ένα δόγμα, οτιδήποτε. Αν εκείνη το χρειάζεται, εγώ είμαι οκ. Αρκεί να μένει μακριά μου. Διότι ορισμένες φορές ακόμη και ο πιο ήρεμος άνθρωπος μπορεί να αγριέψει επικίνδυνα, όταν βλέπει το παιδί του να χρησιμοποιείται ως πεδίο ανταγωνισμού. 

Το Βήμα