Στέλιος Κυριακίδης: «Ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα»

Στέλιος Κυριακίδης: 

Το 1946, νίκησε στο Μαραθώνιο της Βοστώνης, επειδή έτρεχε για μια ολόκληρη χώρα που υπέφερε

Αν ρωτήσεις κάποιον που ασχολείται με αθλητικά, αν ξέρει τον Κυριακίδη, σίγουρα θα απαντήσει καταφατικά. Είτε θα καταλάβει ότι πρόκειται για τον Δημήτρη Κυριακίδη τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ που αγωνίζεται δανεικός στον Αγροτικό Αστέρα, είτε για τον Ηλία Κυριακίδη, μέσο της ΑΕΛ, είτε για κάποιον παλιότερο ποδοσφαιριστή με αυτό το όνομα. 

Αν όμως, το συγκεκριμενοποιήσουμε λίγο και ρωτήσουμε για Στέλιο Κυριακίδη, εκεί το πράγμα δυσκολεύει… Κι όμως, το όνομα αυτό θα 'πρεπε να λέει πολλά, όχι μόνο στους φιλάθλους, αλλά σε όλους τους Έλληνες! 

Stelios Kyriakidis

«Σας παρακαλώ, μην ξεχάσετε τη χώρα μου»
"Please, don't forget my country"

Ο Στέλιος Κυριακίδης (1910-1987) ήταν ένας Ελληνοκύπριος δρομέας μεγάλων αποστάσεων, απ’ τους καλύτερους που έβγαλαν ποτέ, και η Ελλάδα, και η Κύπρος. Υπήρξε νικητής στους Παγκυπρίους, στους Πανελληνίους, αλλά και στους Βαλκανικούς αγώνες ενώ έλαβε μέρος σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες, του 1936 στο Παρίσι και του 1948 στο Λονδίνο. Όλα τα παραπάνω είναι άκρως εντυπωσιακά, ειδικά αν αναλογιστούμε το χρονικό διάστημα στο οποίο τα πέτυχε. Ωστόσο, κανένα απ’ αυτά δε συνιστούν το λόγο που οφείλαμε όλοι να τον θυμόμαστε. Εκείνος είναι πολύ πιο σημαντικός και πολύ πιο εντυπωσιακός, που κάνει ακόμα πιο αξιοπερίεργο πώς η ιστορία του συγκεκριμένου ανθρώπου πέρασε στα «ψιλά»! 

Τον Απρίλιο του 1946, η Ελλάδα, ως γνωστόν, μαστιζόταν απ’ τον Εμφύλιο. Η γερμανική κατοχή είχε περάσει αφήνοντας μια χώρα ρημαγμένη και ο Εμφύλιος είχε έρθει για να χειροτερέψει τα πράγματα ακόμα περισσότερο. Εκείνη την εποχή, ο πρωταθλητής Στέλιος Κυριακίδης πήρε μια μεγάλη απόφαση. Η πείνα που υπήρχε στην Ελλάδα εκείνης της εποχής, δεν τον άφησε ανεπηρέαστο και αποφάσισε να ταξιδέψει στην Αμερική για να λάβει μέρος στο Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης, μόνο και μόνο για να τραβήξει τα βλέμματα προς την πολύπαθη χώρα που θα αντιπροσώπευε. Πραγματοποίησε το ταξίδι, ξοδεύοντας όσα χρήματα είχε και αφού έφτασε στην αμερικανική πόλη έσπευσε να δηλώσει συμμετοχή στο αγώνισμα. Παρά τη μεγάλη επιθυμία του όμως, στο συγκεκριμένο θέμα αντιμετώπισε ένα πρόβλημα. Η ανέχεια είχε αφήσει το σημάδι της επάνω του και έτσι αδύνατος όπως ήταν, κρίθηκε ανέφικτο να του δοθεί δικαίωμα συμμετοχής.  

Τότε, δράση ανέλαβε ο απόδημος ελληνισμός της περιοχής, ο οποίος φρόντισε να παρέχει στον Κυριακίδη ότι χρειαζόταν για την ενδυνάμωσή του. Δηλαδή, το αυτονόητο! Φαγητό! Μετά απ’ αυτό και με πολλές πιέσεις, οι κριτές λαμβάνοντας υπόψη και τα κίνητρα του αθλητή απ’ την Κύπρο, έδωσαν τη συγκατάθεσή τους, ώστε να αγωνιστεί.
Τότε, λοιπόν, συνέβη το θαύμα! Ο Στέλιος Κυριακίδης, όχι απλά αγωνίστηκε, αλλά νίκησε κιόλας, αφήνοντας άφωνο ολόκληρο τον κόσμο με το κατόρθωμά του. Ο μύθος λέει ότι ο Κυριακίδης πήγαινε μέχρι την τελική ευθεία μαζί με τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι και μόλις κάποιος απ’ τους θεατές του φώναξε: «Για την Ελλάδα», τότε έβαλε τα δυνατά του αφήνοντας πίσω το συναθλητή του. Αυτά όμως έχουν ελάχιστη σημασία.
Αντίθετα, ανεκτίμητη αξία έχουν όσα ακολούθησαν του αγώνα. 
Ο Κυριακίδης φανερά συγκινημένος και κυριολεκτικά εξουθενωμένος, όταν πήγαν να τον συγχαρούν περιορίστηκε στο να πει: «Σας παρακαλώ, μην ξεχάσετε τη χώρα μου», τονίζοντας το γεγονός από πού είχε φτάσει στη Βοστώνη και τι συνέβαινε εκεί. Απ’ την άλλη ο Κέλι, όταν ρωτήθηκε πως ήταν δυνατόν να ηττηθεί από κάποιον που ήταν αδύνατος και με το ζόρι εξασφάλισε δικαίωμα συμμετοχής, τότε με αφοπλιστική ειλικρίνεια απάντησε: «Πώς μπορούσα να τον κερδίσω; Εγώ έτρεχα για μένα ενώ εκείνος για μια ολόκληρη χώρα!»

Σ’ αυτό ο Αμερικανός δρομέας είχε απόλυτο δίκαιο. Ο Στέλιος Κυριακίδης δεν είχε πάει για να νικήσει σε άλλη μια διοργάνωση. Είχε πάει για να νικήσει και να τραβήξει το ενδιαφέρον προς την πολύπαθη Ελλάδα. Και τα κατάφερε! Η ιστορία του συγκίνησε πολλούς και η χώρα πήρε μια ανέλπιστη βοήθεια από τρόφιμα, ρούχα και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Αυτόν τον άνθρωπο εμείς αγνοούμε σήμερα! Αυτόν που έδωσε μια ανάσα στην Ελλάδα, με κίνδυνο να κοπεί η δική του! Τον άνθρωπο που δόξασε την Ελλάδα σε όλον τον κόσμο, αλλά δε δοξάστηκε ποτέ απ’ αυτήν! Τουλάχιστον, όχι όσο το άξιζε…
πηγή