Για την γιορτή της μάνας

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΕΙΝΑ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΗΛΙΟΣ ΕΛΑΜΠΕ,
 ΠΟΥ ΤΟΝ ΛΕΓΑΝΕ « ΜΑΝΑ »

Δεν ήταν το μόνο που τα χωριά μας τα χρόνια εκείνα ήταν απομονωμένα από τον κόσμο με βαθιές χαράδρες με ψηλά βουνά γκρεμούς χωρίς δρόμους που δεν είχαν δει πως είναι το αυτοκίνητο σαν ένα άγριο και απάτητο βασίλειο αλλά και τα περισσότερα σπίτια σε αυτόν το ειδυλλιακό τόπο είχανε βαριές φουρτούνες και μέσα δινότανε η μάχη της ζωής με την καταραμένη φτώχεια...

Η μάνα έκανε και τις πέτρες να ανθίζουν.

Κάθε μέρα γραφότανε και μια ιστορία ηρωισμού και αυτοθυσίας από τους ανθρώπους που ζούσανε εκεί μα ποτέ η ζωή δεν παράδινε τα όπλα.

Ηρωισμός και πάλαιμα του κόσμου σε ένα τόπο που ήταν μόνο να τον βλέπεις και όχι να περιμένεις να σε θρέψει.
Πήχτρα οι πέτρες πάνω στη γη που την κάνανε απέραντο καλντερίμι. 
Πέτρες κάτω από χώμα που με τον κασμά, όταν βάραγε, πετάγονταν φωτιές και στράβωνε το υνί από το αλέτρι.
Πώς να ζήσει ο άνθρωπος, στην τραχιά γης-έρημος, απροστάτευτος της σκληρής, δίχως έλεος, ανέχειας, μοναχά με το έλεος του Θεού;
Και όμως έζησε γιατί σε κάθε σπίτι βρισκότανε και ένας φύλακας – άγγελος ένας ήλιος στο πρόσωπο ενός υπεράνθρωπου που τον λέγανε ΜΑΝΑ.
Να η εξήγηση σε αυτό το θαύμα. 
Η μάνα έκανε και τις πέτρες να ανθίζουν. 
Με το χαμόγελό της εφώταγε τη σκοτεινιά της μαύρης ζωής και εφύτευε στην ψυχή των παιδιών της το μαγικό βότανο της πίστης. 
Με ένα φίλημα μπόραγε να αναστήσει πεθαμένο και με ένα αγκάλιασμα έκανε το χειμώνα άνοιξη. 
Με το ιδρώτα και το αίμα της πότιζε τα αδύνατα βλαστάρια της τα ρίζωνε στη πετρωμένη γη τα έκανε να πετάνε μπόι να ανθίζουν και να κοιτάνε στα μάτια τη ζωή
Έτσι κρατήθηκε η ζωή σε αυτόν τον ηρωικό τόπο, τα χωριά μας, χάρις στη φροντίδα της μάνας.
Μια ζωή κερδισμένη με σκληρές και απίστευτες πολλές θυσίες των γονιών. 

Από τον Άρη Πολυχρονόπουλο (Τσιριμόπανου) 

Μυγδαλιά Αρκαδίας