«Έκανα πολύ λίγα. Θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα.
Αυτή η τύψη θα με συνοδεύει μέχρι το θάνατό μου»...
Αυτή η τύψη θα με συνοδεύει μέχρι το θάνατό μου»...
.
 |
| Το όνομά της ήταν Ειρήνη. Έζησε έναν φριχτό πόλεμο. |
Irena Sendler
Γεννήθηκε το 1910 στο Otwok, μία πόλη κοντά στη Βαρσοβία. Επηρεάστηκε πολύ από τον πατέρα της, που ήταν γιατρός σοσιαλιστής και οι ασθενείς του ήταν κυρίως φτωχοί Εβραίοι.
Γεννήθηκε το 1910 στο Otwok, μία πόλη κοντά στη Βαρσοβία. Επηρεάστηκε πολύ από τον πατέρα της, που ήταν γιατρός σοσιαλιστής και οι ασθενείς του ήταν κυρίως φτωχοί Εβραίοι.
Η Irena έγινε κοινωνική λειτουργός.
Μετά την εισβολή των Γερμανών στην Πολωνία το 1939, επιδόθηκε στη
βοήθεια των καταδιωκόμενων Εβραίων. Τους συμπεριέλαβε στις λίστες των
ανθρώπων που βοηθούσε το τμήμα Κοινωνικής Πρόνοιας με χριστιανικά
ονόματα και για την πιθανή περίπτωση ελέγχου από τους Γερμανούς δίπλα
στα ονόματά τους έγραφε πως είχαν προσβληθεί από ασθένειες όπως τύφο ή
φυματίωση...
Το 1942 οι Ναζί δημιουργούν το γκέτο της Βαρσοβίας όπου φυλακίζονται εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι.
Η Ιρένα καταφέρνει να έχει καθημερινή άδεια εισόδου στο γκέτο με σκοπό τη μεταφορά φαγητού, φαρμάκων και ρούχων. 5.000 άνθρωποι πέθαναν μέσα σε ένα μήνα... Αποφάσισε, λοιπόν, να βγάλει τα παιδιά τουλάχιστον έξω από κείνη τη φριχτή φυλακή.
Άρχισε
λοιπόν να οργανώνει το σχέδιό της! Έπρεπε καταρχήν να βρει οικογένειες
που θα «υιοθετούσαν» τα Εβραιόπουλα και θα τα έκρυβαν στα σπίτια τους,
ρισκάροντας, φυσικά, τη ζωή τους. Ήξερε πως αυτό δεν ήταν εύκολο.
Επιπλέον, έπρεπε να βρει τρόπο εξόδου των παιδιών από το γκέτο. Τα
κατάφερε και τα δύο.
Η ίδια ως νεαρή μητέρα έπεισε αρκετές Πολωνίδες να δεχτούν στο σπίτι τους ένα ακόμη παιδί... Το σχέδιο δράσης μπήκε αμέσως σε εφαρμογή. Έβαζε τα παιδιά σε νοσοκομειακά αυτοκίνητα και στη συνέχεια τα αναλάμβαναν οι ανάδοχες οικογένειες δίνοντάς τους ψεύτικες ταυτότητες... Το πώς έφευγαν βέβαια, μέσα από το στρατόπεδο ήταν απίστευτο! Μέσα σε σάκους όπλων, σε σακιά από πατάτες, σε κοφίνια... αλλά και κανονικά από την δεύτερη πόρτα της εκκλησίας του γκέτο ανακατεμένα με το υπόλοιπο εκκλησίασμα...
Η αγωνία των γονέων τους ήταν ολοφάνερη: "Μπορείτε να μας εγγυηθείτε ότι θα ζήσουν;" ρωτούσαν την Ιρένα. Εκείνη το μόνο που μπορούσε να εγγυηθεί ήταν ότι θα πέθαιναν αν έμεναν μέσα...
«Στα όνειρά μου», έλεγε, «ακούω ακόμα τις κραυγές των παιδιών όταν άφηναν τους γονείς τους»...
Κατάφερε, όμως, με αυτόν τον τρόπο να σώσει περίπου 2.500 παιδιά!!!
Ίδρυσε, έτσι, το παιδικό τμήμα της οργάνωσης «Βοήθεια προς τους Εβραίους».
Το 1943 οι Γερμανοί ανακάλυψαν τη δράση της, τη συνέλαβαν και τη βασάνισαν με τις γνωστές μεθόδους τους, τόσο πολύ που έσπασαν τα χέρια και τα πόδια της. Την έσωσε από βέβαιο θάνατο η ... δωροδοκία. Φίλοι της από την οργάνωση πλησίασαν με το πουγκί τους ανώτερα στελέχη των ναζί, τα οποία "φιλοτιμήθηκαν" και την πέταξαν αναίσθητη σε ένα δάσος... Έζησε, όμως!
Για πολλά χρόνια η Ειρήνη ζούσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μα το 2000 μία ομάδα φοιτητριών (Elizabeth Cambers, Megan Stewart, Sabrina Coons και Janice Underwood)μαζί με την καθηγήτριά τους Norman Conard την έφεραν στο προσκήνιο. Έγραψαν ένα θεατρικό έργο με τίτλο: "Life in a jar" που περιέγραφε τα ηρωικά της κατορθώματα. Το έργο βραβεύτηκε και παρουσιάστηκε από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, συγκινώντας πλήθος ανθρώπων. Έγινε, έτσι γνωστή πια στο ευρύ κοινό.
Πέθανε το Μάιο του 2008.
Στην πολωνική τηλεόραση έγιναν τα σχετικά αφιερώματα στη μνήμη της. Σε ένα από αυτά μίλησε ο τελευταίος επιζών αρχηγός της εξέγερσης του γκέτο της Βαρσοβίας, Μάρεκ Έντελμαν, είπε:
«Οι άνθρωποι που βοηθούν τους συνανθρώπους τους, που στέκονται στο πλάι τους, που υπερασπίζονται τους αδυνάτους, είναι πολύ, δυστυχώς, πάρα πολύ σπάνιοι. Ο κόσμος που ζούμε θα ήταν σίγουρα καλύτερος, αν υπήρχαν περισσότεροι αλτρουιστές, έτοιμοι να βοηθήσουν τον πλησίον τους».
Η ίδια η Irena σε μεγάλη ηλικία πια έλεγε:
"Έκανα πολύ λίγα. Θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα. Αυτή η τύψη θα με συνοδεύει μέχρι το θάνατό μου"...
Καθώς τα διάβαζα αυτά στο νου μου ήρθε η τελευταία σκηνή από την ταινία: «Η λίστα του Σίντλερ». Κι αυτός είχε παρόμοια ζωή με την Ιρένα και παρόμοιες σκέψεις... Η σκηνή είναι συγκλονιστική.
Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν πιο πολύ κι από όλο το χρυσάφι του κόσμου!
Γελαστή, ηρωική Ειρήνη! Γράφω το όνομά σου στην καρδιά μου. Κρατώ το χαμόγελό σου. Με αυτή τη φωτογραφία σου θέλω να σε θυμάμαι.
dreamandfight
Το 1942 οι Ναζί δημιουργούν το γκέτο της Βαρσοβίας όπου φυλακίζονται εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι.
Η Ιρένα καταφέρνει να έχει καθημερινή άδεια εισόδου στο γκέτο με σκοπό τη μεταφορά φαγητού, φαρμάκων και ρούχων. 5.000 άνθρωποι πέθαναν μέσα σε ένα μήνα... Αποφάσισε, λοιπόν, να βγάλει τα παιδιά τουλάχιστον έξω από κείνη τη φριχτή φυλακή.
Άρχισε
λοιπόν να οργανώνει το σχέδιό της! Έπρεπε καταρχήν να βρει οικογένειες
που θα «υιοθετούσαν» τα Εβραιόπουλα και θα τα έκρυβαν στα σπίτια τους,
ρισκάροντας, φυσικά, τη ζωή τους. Ήξερε πως αυτό δεν ήταν εύκολο.
Επιπλέον, έπρεπε να βρει τρόπο εξόδου των παιδιών από το γκέτο. Τα
κατάφερε και τα δύο. Η ίδια ως νεαρή μητέρα έπεισε αρκετές Πολωνίδες να δεχτούν στο σπίτι τους ένα ακόμη παιδί... Το σχέδιο δράσης μπήκε αμέσως σε εφαρμογή. Έβαζε τα παιδιά σε νοσοκομειακά αυτοκίνητα και στη συνέχεια τα αναλάμβαναν οι ανάδοχες οικογένειες δίνοντάς τους ψεύτικες ταυτότητες... Το πώς έφευγαν βέβαια, μέσα από το στρατόπεδο ήταν απίστευτο! Μέσα σε σάκους όπλων, σε σακιά από πατάτες, σε κοφίνια... αλλά και κανονικά από την δεύτερη πόρτα της εκκλησίας του γκέτο ανακατεμένα με το υπόλοιπο εκκλησίασμα...
Η αγωνία των γονέων τους ήταν ολοφάνερη: "Μπορείτε να μας εγγυηθείτε ότι θα ζήσουν;" ρωτούσαν την Ιρένα. Εκείνη το μόνο που μπορούσε να εγγυηθεί ήταν ότι θα πέθαιναν αν έμεναν μέσα...
«Στα όνειρά μου», έλεγε, «ακούω ακόμα τις κραυγές των παιδιών όταν άφηναν τους γονείς τους»...
Κατάφερε, όμως, με αυτόν τον τρόπο να σώσει περίπου 2.500 παιδιά!!!
Ίδρυσε, έτσι, το παιδικό τμήμα της οργάνωσης «Βοήθεια προς τους Εβραίους».Το 1943 οι Γερμανοί ανακάλυψαν τη δράση της, τη συνέλαβαν και τη βασάνισαν με τις γνωστές μεθόδους τους, τόσο πολύ που έσπασαν τα χέρια και τα πόδια της. Την έσωσε από βέβαιο θάνατο η ... δωροδοκία. Φίλοι της από την οργάνωση πλησίασαν με το πουγκί τους ανώτερα στελέχη των ναζί, τα οποία "φιλοτιμήθηκαν" και την πέταξαν αναίσθητη σε ένα δάσος... Έζησε, όμως!
Για πολλά χρόνια η Ειρήνη ζούσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μα το 2000 μία ομάδα φοιτητριών (Elizabeth Cambers, Megan Stewart, Sabrina Coons και Janice Underwood)μαζί με την καθηγήτριά τους Norman Conard την έφεραν στο προσκήνιο. Έγραψαν ένα θεατρικό έργο με τίτλο: "Life in a jar" που περιέγραφε τα ηρωικά της κατορθώματα. Το έργο βραβεύτηκε και παρουσιάστηκε από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, συγκινώντας πλήθος ανθρώπων. Έγινε, έτσι γνωστή πια στο ευρύ κοινό.
Πέθανε το Μάιο του 2008.
Στην πολωνική τηλεόραση έγιναν τα σχετικά αφιερώματα στη μνήμη της. Σε ένα από αυτά μίλησε ο τελευταίος επιζών αρχηγός της εξέγερσης του γκέτο της Βαρσοβίας, Μάρεκ Έντελμαν, είπε:
«Οι άνθρωποι που βοηθούν τους συνανθρώπους τους, που στέκονται στο πλάι τους, που υπερασπίζονται τους αδυνάτους, είναι πολύ, δυστυχώς, πάρα πολύ σπάνιοι. Ο κόσμος που ζούμε θα ήταν σίγουρα καλύτερος, αν υπήρχαν περισσότεροι αλτρουιστές, έτοιμοι να βοηθήσουν τον πλησίον τους».
Η ίδια η Irena σε μεγάλη ηλικία πια έλεγε: "Έκανα πολύ λίγα. Θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα. Αυτή η τύψη θα με συνοδεύει μέχρι το θάνατό μου"...
Καθώς τα διάβαζα αυτά στο νου μου ήρθε η τελευταία σκηνή από την ταινία: «Η λίστα του Σίντλερ». Κι αυτός είχε παρόμοια ζωή με την Ιρένα και παρόμοιες σκέψεις... Η σκηνή είναι συγκλονιστική.
Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν πιο πολύ κι από όλο το χρυσάφι του κόσμου!
Γελαστή, ηρωική Ειρήνη! Γράφω το όνομά σου στην καρδιά μου. Κρατώ το χαμόγελό σου. Με αυτή τη φωτογραφία σου θέλω να σε θυμάμαι.
No comments:
Post a Comment