Η ιστορία του Άλεξ, του μικρού ελληνόφωνου Αφρικανού ή Μια καθημερινή ιστορία της Αθήνας με αίσιο τέλος!

Μια ευχάριστη έκπληξη στο Αντιρατσιστικό

Ο Άλεξ είναι ένα οκτάχρονο(;) αγόρι αφρικανικής προέλευσης, από την Κυψέλη. Δεν έχει πατρίδα ή μάλλον καμιά πατρίδα δεν τον αποδέχτηκε μέχρι σήμερα σαν δικό της παιδί. 
.

Η Ελένη και ο Γιάννης αναλαμβάνουν την επιμέλεια του μικρού Άλεξ και φροντίζουν ώστε τον Σεπτέμβριο να πάει και στο σχολείο.

Δεν είναι «εγγεγραμμένο» σε κανένα κατάλογο με ονόματα υπηκόων. Δεν έχει καταχωρισθεί πουθενά η γέννησή του. Για όλα τα κράτη του κόσμου είναι ανύπαρκτος. Δεν έχει γεννηθεί ποτέ.

Κι όμως το μαύρο αγόρι της Κυψέλης, μιλάει μόνο μια γλώσσα και μάλιστα άπταιστα. Μιλάει ελληνικά. Ο κόσμος του και η πατρίδα του είναι η Κυψέλη και τα ελληνικά. Ο Άλεξ δεν έχει πάει σχολείο. Δεν κάθισε ποτέ σε μαθητικά θρανία, αφού άλλωστε δεν έχει χαρτιά. Τα σχολεία όλου του κόσμου γράφουν μαθητές που έχουν πιστοποιητικό γέννησης και υπηκοότητα. Ο Άλεξ δεν διαθέτει τίποτα απ΄ όλα αυτά.

Από πατέρα Τανζανό και μητέρα Αιθίοπα, ο μικρός Άλεξ γεννήθηκε στην Ελλάδα, αλλά δεν είχε την τύχη να γνωρίσει τον πατέρα. Αυτός τους εγκατέλειψε σχεδόν αμέσως. Μεγάλωσε με τη μητέρα του, από την οποία έμαθε τη γλώσσα, άρα η μητέρα του η ίδια πιθανόν να είναι παιδί μεταναστών που κι αυτή γεννήθηκε στην Ελλάδα.

Η κοπέλα, μπλεγμένη με ναρκωτικά και πορνεία, γρήγορα οδηγήθηκε στην εγκατάλειψη του μικρού. Έτσι ο Άλεξ βρέθηκε στον δρόμο, κυριολεκτικά στον δρόμο, να κοιμάται σε ένα αχούρι της Κυψέλης και να περιφέρεται στους δρόμους την ημέρα, τις περισσότερες φορές νηστικός.

Αυτή είναι η μικρή, ασήμαντη ιστορία του Άλεξ. Μια μικρή και ασήμαντη, καθημερινή ιστορία της Αθήνας. 

Αλλά η Αθήνα δεν κρύβει μόνο ιστορίες πόνου και αδικίας. Κρύβει και μια δυνατή ψυχή ανθρωπιάς και αλληλεγγύης.

Δύο φίλοι μας, η Ελένη και ο Γιάννης, τις προάλλες στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, μας έκαναν μια έκπληξη που μας γέμισε συγκίνηση. 

Αναλαμβάνουν την επιμέλεια του μικρού Άλεξ και φροντίζουν ώστε τον Σεπτέμβριο ο Άλεξ να πάει και στο σχολείο. Στο μεταξύ ο μικρούλης ελληνόφωνος Αφρικανός, γνωρίζει ήδη κοντά τους τη χαρά και την στοργή των γονιών που δεν είχε γνωρίσει ποτέ.

Φτάνει αυτό για κάθε περίπτωση βασανισμένου παιδιού μέσα από τον μεταναστευτικό χώρο και όχι μόνο; Χρειάζεται μια αλληλέγγυα κοινωνία και μια αλληλέγγυα Πολιτεία.

Το προσωπικό παράδειγμα και οι πρωτοβουλίες σαν κι αυτή των φίλων μας  έχουν τη δική τους σημασία. Σαν μια πλευρά όμως μιας συνολικότερης πολιτικής και κοινωνικής παρέμβασης.

ecoleft