«Η θετική πλευρά της κρίσης»

Και ξαφνικά ανοίξαμε τις ντουλάπες μας, τα βγάλαμε, τα φρεσκάραμε και τα ξαναφορέσαμε. Χρόνια τα είχαμε φυλαγμένα στη ναφθαλίνη μαζί με την αθωότητα και την ανθρωπιά μας. Τα παλιά μας συναισθήματα . Καταχωνιασμένα στην αποθήκη της συνείδησής μας. Δεν μιλάγαμε ποτέ γι αυτά.

Ούτε τους απευθύναμε ποτέ το λόγο. Ζήσαμε απομονωμένοι, μόνο με λέξεις. Με ύλη. Με φωτεινές ταμπέλες και επικεφαλίδες. Με νούμερα. Στριμωχτήκαμε στο «χρειάζομαι». Αυτοεξοριστήκαμε απ' το «νιώθω». Ξοδευτήκαμε στις πιάτσες των τραπεζών, περιμένοντας για το βαποράκι που θα μας ακριβοπουλούσε λίγα γραμμάρια «λαμέ» ζωής. Υμνήσαμε τη μπάλα και την πίστα. Δοξάσαμε το γυαλί, το μικρόφωνο και τη σαχλαμάρα. Ακουμπήσαμε την περηφάνια και τη συγκίνησή μας στη σημαία μιας ομάδας και περιφέραμε την εκτόνωσή μας μεταξύ ΟΑΚΑ και Φαλήρου. Ξεγελάσαμε τις ορμές μας στην καντίνα με τα βρώμικα dvd. Εθνική συνείδηση ίσως να μην αποκτήσαμε ποτέ τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Αποκτήσαμε όμως την εθνική μας πορνοστάρ, την εθνική μας ποδοσφαιρική ομάδα και τους εθνικούς μας τηλεοπτικούς αστέρες. Το απόλυτο «sold out» της νοημοσύνης και της αξιοπρέπειάς μας. Βάλαμε τα παιδιά μας να τρέχουν στον ιππόδρομο της ματαιοδοξίας μας και να κυνηγάνε σαν άλογα κούρσας την πρωτιά. Κι όταν την κατακτήσανε, τα στείλαμε μετανάστες εκεί που πηγαίνανε οι πρόγονοί μας. Σπουδαία πρόοδος!
 
Μας πήρε περίπου δυο χρόνια για να συνειδητοποιήσουμε, να αποδεχτούμε και να χωνέψουμε ότι είμαστε πια φτωχοί. Δυο χρόνια το περιφέρουμε από στόμα σε στόμα για να τ' ακούμε εμείς πιο πολύ, παρά οι άλλοι. Μέρα με τη μέρα και πόνο με τον πόνο, μαθαίνουμε απ' την αρχή ανάγνωση συναισθημάτων. Αρχίζουμε μπουσουλώντας, να εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε. Τα διαπιστώνουμε, τα αποτυπώνουμε στον προφορικό, στο γραπτό αλλά και στον εξωλεκτικό μας λόγο, τα αποδεχόμαστε, τα κάνουμε δικά μας, τα αγαπάμε. Αναμετριόμαστε και... 
παραβγαίνουμε μαζί τους, τα ξεπερνάμε και τα ξορκίζουμε. Ορίζουμε μαζί τους, νέο αξιακό πλαίσιο κι ας μην το καταλαβαίνουμε ακόμα. Τα αγκαλιάζουμε. Τα Ζούμε!
 
Τ' ακούω απ' τους φίλους, τους συγγενείς και τους συναδέρφους μου καθημερινά. Τους απαντάω στην ίδια γλώσσα. Επιτέλους οι προτάσεις μας χρωματιστήκανε, στρογγυλέψανε, απέκτησαν ρήματα, με βασικό συστατικό το «είμαι» κι όχι το «έχω»:
"Φοβάμαι, ντρέπομαι, θυμώνω, εξοργίζομαι, νοσταλγώ, κλαίω, αισιοδοξώ, πεισμώνω, αγωνιώ, προσμένω, σκέφτομαι, νοσταλγώ, αντιστέκομαι, αποδέχομαι, μετανιώνω, συμπάσχω, λυπάμαι, συμπαραστέκομαι, προσπαθώ, συναισθάνομαι, απελπίζομαι ...;»
Το απόλυτο φιάσκο μας, είναι ότι τα τελευταία χρόνια βάλαμε λουκέτο στην επικοινωνία μας. Ενώ έχουμε ήδη επενδύσει -ως αφελείς καταναλωτές- μικρές περιουσίες για πανέξυπνες συσκευές κινητών, για εξελιγμένους υπολογιστές και τέλειας ευκρίνειας τηλεοράσεις, για οθόνες αφής, για συμβόλαια και πακέτα, για συστήματα προβολής με ψηφιακούς ενισχυτές και πανάκριβα ηχοσυστήματα και πλοηγητές με φωνή και ηλεκτρονικούς χάρτες. Τα αγοράσαμε, τα εγκαταστήσαμε, δαπανήσαμε ώρες ατελείωτες για να αποστηθίσουμε τα εγχειρίδιά τους, ανακυκλώσαμε τα προηγούμενα μοντέλα που στο μεταξύ είχαν παλιώσει, ξαναχρεωθήκαμε να πάρουμε τα ανανεωμένα μοντέλα και φτου ξανά-μανά απ' την αρχή. Κάθε διαφήμιση κι ένα νέο ξεκίνημα. Σε μια διαδρομή χωρίς τέλος. Ξεθεωθήκαμε άσκοπα. Μείναμε πιο μόνοι από ποτέ.
Ειρωνεία δεν είναι; Όντας πτωχεύσαντες και δαρμένοι σα σκυλιά, λες και συνωμοτήσαμε κρυφά όλοι. Απενεργοποιήσαμε την εθνική μας μοναξιά. Πατήσαμε το off σε όλα τα πλήκτρα. Και ξαναγίναμε παρέα. Και ξαναγεμίζουμε τα θερινά σινεμά. Στα μπαλκόνια στριμωχτήκανε κι άλλες καρέκλες για να χωρέσουν οι φίλοι. Τα ραντεβού μας πλέον, κλείνονται σε κάποιο σπίτι. Ρεφενέ όλοι. Και στα πρώτα κρύα, θα ζεσταθούμε όλοι μαζί, με τσίπουρο ή ρετσίνα και με όσους αυτοσχέδιους μεζέδες αντέχει ο προϋπολογισμός μας. Ξαναβάλαμε μπροστά τη λειτουργία του μυαλού και ξαναλειτουργούμε το λόγο. Μέσα απ' τις ζωηρές συζητήσεις και τις αναζητήσεις λύσεων, γίναμε ερασιτέχνες οικονομολόγοι, αναλυτές, σχολιαστές, δημοσιογράφοι και φιλόσοφοι. Επιτέλους! Από θεατές γίναμε συζητητές.
Λένε πως ο κίνδυνος ενώνει τους ανθρώπους, τους δραστηριοποιεί και τους εμπνέει. Ίσως αυτή να είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Η καλή πλευρά της κρίσης.

Πηγή
mygdalia