Με τα Παιδιά Στην Κουζίνα

Cooking with Kids

Το να αφήνετε το παιδί σας να σας βοηθάει στην προετοιμασία τροφίμων είναι όχι μόνο βοηθητικό, αλλά και διασκεδαστικό. Τα παιδιά μπορεί να γίνουν πιο ενθουσιώδη με το φαγητό τους, όταν βοηθάνε στην κουζίνα. Επιπλέον, τo να μάθετε τα παιδιά να δουλεύουν στην κουζίνα είναι το κλειδί για την ανάπτυξη μιας υγιεινής διατροφικής συμπεριφοράς σε όλη τους τη ζωή.
Αν τα παιδιά δεν ξέρουν να μαγειρεύουν τα βασικά ή να ακολουθούν μια συνταγή, θα πρέπει να εξαρτώνται από συμβατικές τροφές, έτοιμα φαγητά και γεύματα εστιατορίων- τρόφιμα, τα οποία είναι συνήθως γεμάτα θερμίδες, λίπος, αλάτι και ζάχαρη, ενώ έχουν έλλειψη σε θρεπτικά συστατικά.

Οι ακόλουθες είναι κάποιες ιδέες για το τι ακριβώς μπορεί να προσφέρει το παιδί σας ανάλογα με την ηλικία του.

Από 3 έως 6 ετών

• Να ανακατέψει υλικά μέσα σε ένα μπολ
• Nα καθαρίσει και να πλύνει φρούτα και λαχανικά
• Να κόψει με το χέρι μαρούλι
• Να σας βοηθήσει να μαζέψετε υλικά
• Να σας βοηθήσει να στρώσετε το τραπέζι

Από 6 έως 8 ετών

• Να μετρήσει υλικά σε δοσομετρητές και κουτάλια
• Να στρώσει το τραπέζι
• Να χτυπήσει υλικά με το σύρμα
• Να χύσει ανακατεμένα υλικά σε ένα σκεύος μαγειρικής
• Να χρησιμοποιήσει έναν αποφλοιωτή λαχανικών με επίβλεψη

Από 8 έως 10 ετών

• Να ανοίξει κονσέρβα
• Να χρησιμοποιήσει το φούρνο μικροκυμάτων
• Να ετοιμάσει απλές συνταγές με λίγα υλικά
• Να διαβάσει δυνατά μια συνταγή
• Να συγκεντρώσει τα υλικά μιας συνταγής

Από 10 έως 12 ετών

• Nα χρησιμοποιήσει το φούρνο και τα μάτια της κουζίνας με επίβλεψη
• Να χρησιμοποιήσει το μαχαίρι με επίβλεψη
• Να χρησιμοποιήσει τον τρίφτη
• Να φτιάξει απλές ψητές συνταγές
• Να φτιάξει ένα χυμό

Έφηβοι

Αν το παιδί σας είναι στην εφηβεία, μπορεί να βοηθήσει ή και να φτιάξει μόνο του τις περισσότερες συνταγές. 

Γιατί λοιπόν να μην εκμεταλλευτείτε τις ικανότητες του παιδιού σας και να του ζητήσετε να μαγειρέψει κάτι; 

paidi-diatrofi

Αρνούμαι να μαραθώ

Ξυπνώ και σήμερα χαρούμενη, που ξημερώνει καινούρια μέρα και σκοπός είναι να είναι διαφορετική από την προηγούμενη. Ξεκινώ για τη δουλειά (χαίρομαι που έχω δουλειά!), επιβιβάζομαι στον συρμό, βρίσκω θέση και ανοίγω το βιβλίο μου. Το τρένο ξεκινά. Το κούνημα του βαγονιού, μου προκαλεί νύστα και οι λέξεις πηγαινοέρχονται στον ίδιο ρυθμό. Νομίζω ότι και το μυαλό μου πηγαινοέρχεται. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Αλλάζω σελίδες, χωρίς να θυμάμαι τι έχω διαβάσει λίγο νωρίτερα. 

Αρνούμαι να μαραθώ

Οι σταθμοί περνούν, κόσμος τρέχει να προλάβει το δρομολόγιο, ανεβαίνει, κατεβαίνει, κοιτά ολόγυρα με βλέμμα πλάνο και μουντό, συγκεκριμένο ή χαμένο. Η ώρα περνά και ο “Επόμενος σταθμός: Εθνική Άμυνα” ακούγεται πάλι. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στους γύρω, χαμογελώ. Χωρίς λόγο, νομίζω. Ή μήπως όχι;  
Αποβιβάζομαι. Η πρώτη φάση της ημέρας είναι ακριβώς ίδια με την προηγούμενη. Δεν πειράζει, σκέφτομαι, είμαι σίγουρη ότι θα αλλάξει στην πορεία…

Μπαίνω στο γραφείο, με μια κούπα ζεστό καφέ, καλημερίζω τους συνεργάτες και παίρνω θέση. Ανοίγω τον υπολογιστή (μετά από τόσα χρόνια δεν έχει καταφέρει να κάνει τίποτα μόνος του!), τα τηλέφωνα κουδουνίζουν, όλοι κάτι θέλουν, όλοι κάτι ψάχνουν, άλλη μια στοίβα χαρτιά που χρήζει διεκπεραίωσης, εντολές άνωθεν, κάτωθεν και εκατέρωθεν. Η επόμενη φάση είναι ο πονοκέφαλος, αν και πίστευα ότι θα γλίτωνα σήμερα. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά. 

Πέντε το απόγευμα και είμαι ακόμη εδώ. Γιατί; Δεν έχω σπίτι και οικογένεια; Δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω; Κι όμως έχω. Έχω να πάω για χορό. Έχω να πάω για καφέ και κουβέντα με τις αγαπημένες φιλενάδες. Έχω να πάω μια βόλτα και να χαθώ στο στοχασμό. Έχω να μην κάνω τίποτα!, γιατί εγώ το διάλεξα…

Και συνέρχομαι απότομα. Γιατί κατάλαβα ότι τα έχασα όλα αυτά και συνεχίζω να χάνω. Λίγο-λίγο, αργά και βασανιστικά. Και είμαι υποχρεωμένη να κάθομαι σε ένα γραφείο και να σκέφτομαι τις χαμένες δικές μου ώρες, αυτές που κάποτε, όχι πολύ μακριά, έκαναν τις μέρες μου να είναι διαφορετικές. Σαν ανάμνηση παλιά μοιάζουν όλα, αφού έπαψε η εναλλαγή εικόνων και παραστάσεων, που δεν με άφηνε να βαριέμαι και πλήττω. Και δουλεύω, χωρίς σκοπό. Λέω ευχαριστώ που έχω δουλειά. Η παρατεταμένη ρουτίνα με κουράζει. Στο σπίτι, το χαζοκούτι επιβεβαιώνει την ύπαρξή του και τα πορτοπαράθυρα, που τα λένε συνεντεύξεις, ανοιγοκλείνουν ολημερίς, χωρίς να μου προκαλούν οποιοδήποτε ενδιαφέρον. Προτιμώ να κοιτάζω τη μαύρη οθόνη και να σκέφτομαι, με ένα άδειο πια μυαλό, που μοιάζει έτοιμο να γεμίσει με σκουπίδια. Χωρίς αποτέλεσμα όμως...

Δεν θέλω να μιλάω για τα πολιτικά, ούτε για τα οικονομικά. Με θυμώνουν και με γερνούν. Θέλω να μιλάω μόνο γι’ αυτά που νιώθω και με κάνουν να αισθάνομαι ανάλαφρα· για ανθισμένους κήπους, γαλήνιες θάλασσες, καθαρούς ουρανούς… 

Και τώρα, που είμαι ακόμα λουλούδι, θα γίνω ξαφνικά χταπόδι! Έτσι μαγικά. Θα αλλάξω χρώμα. Θα ξεγλιστρήσω από τον εχθρό, για να διασώσω όσο είναι καιρός, κάτι από εκείνη την ροδαλή ακόμα ανθισμένη ομορφιά, που δείχνει να χάνεται σιγά-σιγά κάθε μέρα που περνά. 

Εκείνη που μοιάζει έτοιμη να δοθεί σ’ αυτούς, που έχουν βάλει σκοπό να την αρπάξουν και ελπίζω η προσπάθειά τους να μην έχει αποτέλεσμα... Γιατί αρνούμαι να μαραθώ.

από protagon

Τα πάντα για την προστασία απο τον ήλιο

Δίνει φως και ζωή. Είναι όμως και επικίνδυνος! Ιδιαίτερα για τα παιδιά -με το τόσο ευαίσθητο δέρμα, ο ήλιος μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες. Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι τα αντηλιακά δεν αρκούν για να τα προστατέψουν. Ας δούμε, λοιπόν, πώς θα τα περιβάλλουμε με μια «ασπίδα ασφαλείας».

Summer Sun Protection for Kids

Ξεφυλλίστε οποιοδήποτε οικογενειακό άλμπουμ διακοπών και γρήγορα θα ανακαλύψετε ότι η ιδέα της διασκέδασης στη θάλασσα έχει αλλάξει δραματικά. Οι ταξιαρχίες από ηλιοκαμένα παιδάκια που παίζουν ανέμελα με τα κουβαδάκια και τα φτυαράκια τους στην άμμο, μια συνηθισμένη καλοκαιρινή εικόνα είκοσι χρόνια πριν, είναι μακρινή πλέον ανάμνηση. Στη θέση αυτής της εικόνας βρίσκουμε παιδιά με σκούρα γυαλάκια, πλατύγυρα καπέλα και προσωπάκια καλυμμένα με αντηλιακό.

Οι γονείς τώρα κοιτάζουμε τον ήλιο με καχυποψία και αναζητούμε τα σκιερά μέρη, όταν είμαστε στο δρόμο με το μωρό μας στο καροτσάκι, ή συνωστιζόμαστε κάτω από τα δέντρα, όταν πηγαίνουμε βόλτα στο πάρκο.  
Μήπως όμως γινόμαστε υπέρμετρα παρανοϊκοί;

Κατηγορηματικά όχι, όπως αναφέρει η «Έρευνα για τον Καρκίνο» που πρόσφατα παρουσίασε το SunSmart, μια καμπάνια για την προστασία από τον ήλιο.

Τις τελευταίες δεκαετίες μειώθηκε σημαντικά η στιβάδα του όζοντος στη στρατόσφαιρα, η οποία απορροφά την υπεριώδη ακτινοβολία των ηλιακών ακτίνων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί η υπεριώδης ακτινοβολία και οι συνέπειες της αλόγιστης έκθεσης στον ήλιο να είναι πολλές και βλαβερές.

Ο καρκίνος του δέρματος παρουσιάζει αύξηση, ενώ, σύμφωνα με σχετικές έρευνες, η ηλιακή ακτινοβολία ευθύνεται για το 90% των δερματικών καρκίνων. Στην πραγματικότητα, αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον ήλιο, τα παιδιά μας θα κινδυνεύουν τρεις φορές περισσότερο από τους παππούδες τους να παρουσιάσουν κακόηθες μελάνωμα -την πιο επιθετική μορφή καρκίνου του δέρματος. Ήδη το κακόηθες μελάνωμα αποτελεί την τρίτη πιο διαδεδομένη μορφή καρκίνου στην ηλικία 15-29 ετών. Στην Αμερική μάλιστα εκτιμάται ότι περίπου οι μισοί από τους ανθρώπους που φτάνουν στην ηλικία των 65 χρόνων θα αναπτύξουν τουλάχιστον ένα καρκίνο του δέρματος στη ζωή τους.

Αυτό που χρειάζεται να καταλάβουμε είναι ότι η μεγαλύτερη ζημιά από τον ήλιο που πυροδοτεί τον καρκίνο προκαλείται στη νεαρή ηλικία -μέχρι την ηλικία των 20 χρόνων. Η αλόγιστη έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία σε παιδική ηλικία μπορεί να διπλασιάσει αργότερα τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του δέρματος. Αν ένα παιδί έχει κοκκινίσει από τον ήλιο έστω και λίγο, η πιθανότητα για τη δημιουργία μελανώματος διπλασιάζεται.

Η αλόγιστη έκθεση στον ήλιο κατά τη διάρκεια της παιδική ηλικίας προκαλεί βλάβες στο DNA μόνιμα και διαταράσσει τη φυσιολογική λειτουργία των δερματικών κυττάρων. Η επαναλαμβανόμενη έκθεση στον ήλιο καταστρέφει τα δερματικά κύτταρα. Αυτό σημαίνει ότι, καθώς το παιδί μεγαλώνει, θα έχει περισσότερες πιθανότητες να πάθει...