Ναι στα όρια, όχι στις αυστηρές τιμωρίες

Η σταθερότητα πετυχαίνεται με: ήρεμο και σαφή (αυστηρό) τόνο στη φωνή, με συγκεκριμένο πλάνο κανόνων, με εσωτερική βεβαιότητα για τη σπουδαιότητά της, με αμοιβαίο σεβασμό και προσοχή. Όχι με φωνές, απειλές, φυσική και ψυχική βία, κυριαρχία, αυταρχικότητα.

Τα παιδιά και οι έφηβοι χρειάζονται σαφείς και σταθερές συναισθηματικές σχέσεις. Η σταθερότητα πετυχαίνεται με τα όρια και όχι με τη τιμωρία. Όταν νιώσουν τα παιδιά τη σταθερότητα, χωρίς να καταπιέζονται από αυτήν, τότε προσανατολίζονται καλύτερα. 

Τα όρια διαφέρουν από τη τιμωρία γιατί αποτελούν
τη φυσική συνέπεια των πράξεών μας.

Έλλειψη ορίων → ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ.
Αυστηρές τιμωρίες → Καταπίεση που πυροδοτεί ΘΥΜΟ ή ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

Οι δεσμοί με την πρώτη οικογένεια του ατόμου ασκούν πολύ έντονη (παραγωγική ή ανασταλτική) επίδραση στο παιδί, η οποία αυξάνεται όσο παραμένει εγκλωβισμένος σε αυτούς τους δεσμούς. Όποιος, λοιπόν, βίωσε τη θέσπιση ορίων σαν μια διαδικασία αποδοκιμασίας, μείωσης και αμφισβήτησης, δεν έχει τώρα τη δύναμη να πάρει τη πρωτοβουλία που απαιτείται για να θέσει όρια στα δικά του παιδιά. 

Γιατί αποτυγχάνω να θεσπίσω όρια;

• ΠΡΟΣΟΧΗ: Τα παιδιά από μικρή ηλικία αρχίζουν να δοκιμάζουν τα όρια (αλλά και εμάς), για να δουν μέχρι που μπορούν να φτάσουν. 
• Ο φόβος μην τύχει και κάνει λάθη ο γονιός στην ανατροφή των παιδιών κάνει πιο δύσκολη τη θέσπιση ορίων.
• Όποιος θέτει όρια ρισκάρει να μην είναι πάντα αρεστός στους άλλους, ρισκάρει να προκαλέσει την οργή και το θυμό τους.
• Η προστατευτική και χωρίς όρια αγάπη καταντά παθολογική, καταπιέζει και δημιουργεί εξαρτημένους ανθρώπους. Η αγάπη και η κατανόηση αναγνωρίζει την αυτονομία και την ατομικότητά του και δέχεται τα σύνορα μεταξύ του Εγώ και του Συ.  
• Θέτω όρια = περιορίζω και αποδεσμεύω τα παιδιά, τους δίνω ώθηση να αυτοπραγματωθούν μέσα από το δικό τους ρόλο. Αυτό δε γίνεται χωρίς πόνο. Όποιος προσπαθεί να προστατεύσει τα παιδιά από τη σκληρή πραγματικότητα τα κάνει ανίκανα να αντιμετωπίσουν τη ζωή.
• Τα όρια διαφέρουν από τη τιμωρία γιατί αποτελούν τη φυσική συνέπεια των πράξεών μας. Δηλαδή «δεν θέλεις να φας, τότε θα πεινάσεις» και όχι «...δεν θα δεις τηλεόραση».

Οριοθέτηση:
1. Αναγνώριση και περιγραφή της παραβίασης
2. Επεξεργασία λύσεων (συνεπειών). Σ’ αυτό χρειάζεται και η συνεργασία του παιδιού.
3.  Να αναλογιστούμε τις συνέπειες σε περίπτωση καταπάτησής τους. Αυτό μπορεί να είναι επίπονο και κουραστικό, απαιτεί δύναμη και συγκράτηση και μπορεί να οδηγήσει σε αντιπαραθέσεις.
4. Εφεύρεση μια λύσης κλειδιού: Η λύση πρέπει να είναι κατανοητή ως λογική συνέπεια της παραβίασης. Πχ.  

• «Αν δεν φας μπορεί να πεινάσεις μετά» Αυτό λειτουργεί ως φυσική συνέπεια.
• «Αν δεν φας, δε θα δεις τηλεόραση το βράδυ» Αυτό δεν είναι συνέπεια αλλά μια αυθαίρετη τιμωρία.

5. Πρέπει να εφαρμόζονται οι φυσικές συνέπειες και να αποφεύγονται οι τιμωρίες.
6. Η σταθερότητα πετυχαίνεται με: ήρεμο και σαφή (αυστηρό) τόνο στη φωνή, με συγκεκριμένο πλάνο κανόνων, με εσωτερική βεβαιότητα για τη σπουδαιότητά της, με αμοιβαίο σεβασμό και προσοχή. Όχι με φωνές, απειλές, φυσική και ψυχική βία, κυριαρχία, αυταρχικότητα.

από  daniilidou