Σήμερα τα Φώτα και ο Φωτισμός

ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Τα Θεοφάνεια (ή Θεοφάνια) είναι μεγάλη ετήσια χριστιανική εορτή της ανάμνησης της Βάπτισης του Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή. Γιορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου και είναι η τρίτη και τελευταία εορτή του Δωδεκαημέρου (εορτών των Χριστουγέννων). 

Τα Θεοφάνεια ονομάζονται έτσι,
επειδή η φωνή του Θεού ακούστηκε στη γη

Το όνομα προκύπτει από την φανέρωση των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας, που συνέβη σύμφωνα με τρεις σχετικές ευαγγελικές περικοπές. Η εορτή των Θεοφανείων λέγεται επίσης και Επιφάνεια και Φώτα (ή Εορτή των Φώτων).  

Σε αυτή την εορτή γιορτάζουν τα ονόματα Φωτεινή και Ουρανία. 

ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Κατά τις ευαγγελικές περικοπές στις αρχές του 30ου έτους της ηλικίας του Ιησού, ο Ιωάννης (ο Πρόδρομος), γιος του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, ο επιλεγόμενος στη συνέχεια Βαπτιστής, που ήταν 6 μήνες μεγαλύτερος του Χριστού, και διέμενε στην έρημο, ασκητεύοντας και κηρύττοντας το βάπτισμα μετανοίας, βάπτισε με έκπληξη και τον Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό. Κατά τη στιγμή της Βάπτισης κατέβηκε από τον ουρανό το Άγιο Πνεύμα, υπό μορφή περιστεράς, στον Ιησού και ταυτόχρονα ακούστηκε φωνή (από τον ουρανό) που έλεγε ότι: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκισα». Το γεγονός αυτό έχουν καταγράψει οι τρεις από τους τέσσερις Ευαγγελιστές, ο Ματθαίος, ο Μάρκος και ο Λουκάς. Αυτή είναι και η μοναδική φορά της εμφάνισης στη γη, της Αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος, υπό του πλήρους «μυστηρίου» της Θεότητας. Τα Θεοφάνεια ονομάζονται έτσι, επειδή η φωνή του Θεού ακούστηκε στη γη.
 
ΤΕΛΕΤΕΣ
Ως κύριες τελετές των Θεοφανείων θεωρούνται οι παρακάτω: 

• Μέγας Αγιασμός (θρησκευτική τελετή που λαμβάνει χώρα εντός των εκκλησιών).
• Κατάδυση του Τιμίου Σταυρού (θρησκευτική τελετή που ακολουθεί του Μεγάλου Αγιασμού και γίνεται η κατάδυση του Σταυρού σε ακτή θάλασσας, εντός λιμένων, όχθες ποταμών ή λιμνών και στην ανάγκη σε δεξαμενές νερού, όπως στην Αθήνα.
• Επίσημη κατάδυση του Σταυρού: πολιτειακή, πολιτική και θρησκευτική (αρχιερατική) γιορτή της επίσημης κατάδυσης του Σταυρού, όπου παρίστανται οι αρχές της χώρας. Από τις αρχές του 1900 επίσημη κατάδυση ορίστηκε να γίνεται στον Πειραιά, έναντι της παλαιάς βασιλικής αποβάθρας ή του παλιού Δημαρχείου, σήμερα μπροστά από το Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα. Παρόμοιες τελετές γίνονται σε όλους τους νομούς της χώρας.
• Από προπολεμικά απαγορεύτηκε στον Πειραιά η ανέλκυση του Σταυρού από βουτηχτές, μετά από θανάσιμη συμπλοκή κολυμβητών, σήμερα αυτή γίνεται με κορδέλα που φέρει ο Σταυρός.

ΕΘΙΜΑ
Ως κύρια έθιμα (ελληνικά) των Θεοφανείων θεωρούνται τα:

• Κάλαντα Φώτων, που λένε τα παιδιά την παραμονή της γιορτής. Από τα κάλαντα αυτά μόνο το «κάλαντο» που λέγεται στην Πάτμο θεωρείται εξ ολοκλήρου θεολογικό, απαλλαγμένο από κάθε άλλη επιρροή. Αυτό αρχίζει με τη δημιουργία του κόσμου και φθάνοντας την ημέρα που ο Θεός όρισε τα ύδατα, συνεχίζει με το προπατορικό αμάρτημα της Εύας και αμέσως μετά αναγγέλλει τη Βάπτιση του Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό, με μόνιμη επωδό των στίχων το «Καλή σου μέρα Αφέντη με την Κυρά».
• H ανέλκυση του Σταυρού (το «πιάσιμο του Σταυρού») από κολυμβητές, τους Βουτηχτάδες. Αυτός που πιάνει το Σταυρό, αφού πρώτα τον φιλήσει, τον περιφέρει στις...  οικίες και λαμβάνει πλούσια δώρα. Χαρακτηριστική απόδοση του εθίμου αυτού, έχει γίνει και από τον ελληνικό κινηματογράφο στη ταινία «Μανταλένα» (έστω και κωμικοτραγικά), που γυρίστηκε στην Αντίπαρο, όπου πρωταγωνιστές των βασικών ρόλων ήταν ο Παντελής Ζερβός (ως ιερέας) και η Αλίκη Βουγιουκλάκη (ως βουτηχτής).
• O αγιασμός των οικιών από τους ιερείς.
• Το «ξέπλυμα» των εικόνων.
• O χορός των καλικάντζαρων.

ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ 
ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ
Η εορτή των Θεοφανείων περικλείει και πολλές εκδηλώσεις που αποτελούν διαιώνιση αρχαίων (ελληνικών) εθίμων. Στην αντίληψη του ελληνικού λαού τα Θεοφάνεια είναι «Μεγάλη γιορτή, Θεότρομη». Για μερικές μάλιστα περιφέρειες της Μακεδονίας (Δυτικής), αποτελούν τη μεγαλύτερη γιορτή του έτους και κάθε καινούργιο ρούχο το «πρωτοφορούν στα Φώτα για να φωτιστεί».
Αλλά και κατά τη δογματική, η Βάπτιση του Χριστού συμβολίζει τη παλιγγενεσία του ανθρώπου, έχοντας έτσι μεγάλη σημασία, γι’ αυτό και μέχρι το Δ΄ αιώνα, οι χριστιανοί γιόρταζαν Πρωτοχρονιά στη Βάπτιση του Χριστού, στις 6 Ιανουαρίου.

ΦΥΓΗ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΩΝ 
Βασική τελετουργία των Θεοφανείων είναι ο «αγιασμός των υδάτων» με την κατάδυση του Σταυρού, κατά μίμηση της Βάπτισης του Θεανθρώπου. Στην ελληνική εθιμολογία όμως, ο εν λόγω αγιασμός έχει και την έννοια του καθαρμού, του εξαγνισμού των ανθρώπων, καθώς και της απαλλαγής του από την επήρεια των δαιμονίων. Η τελευταία δε αυτή έννοια δεν είναι ασφαλώς αυστηρά χριστιανική, αλλά έχει ρίζες στην αρχαία λατρεία. Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας ο αγιασμός γίνεται για πρώτη φορά (στις μέρες αυτές) την παραμονή των Θεοφανείων, που λέγεται «Μικρός Αγιασμός» ή «Πρωτάγιαση» ή «Φώτιση». Με την Πρωτάγιαση, ο ιερέας γυρίζει όλα τα σπίτια και με το Σταυρό και ένα κλωνί βασιλικό «αγιάζει» ή «φωτίζει» (ραντίζει) τους χώρους των σπιτιών. Η Πρωτάγιαση είναι και το αποτελεσματικό μέσο, με το οποίο τρέπονται σε άγρια φυγή οι καλικάντζαροι, εκτός από το άναμμα μιας μεγάλης υπαίθριας φωτιάς. 

Ο Μεγάλος όμως Αγιασμός, γίνεται ανήμερα των Θεοφανείων εντός των εκκλησιών, σε ειδική εξέδρα στολισμένη. 

Στη συνέχεια, γίνεται η κατάδυση του Σταυρού στη θάλασσα ή σε γειτονικό ποταμό ή λίμνη ή και στην ανάγκη σε δεξαμενή (όπως στην Αθήνα). Η κατάδυση του Σταυρού, κατά τη λαϊκή πίστη, δίνει στο νερό καθαρτικές και εξυγιαντικές ικανότητες. Οι κάτοικοι πολλών περιοχών, μετά τη κατάδυση, τρέχουν στις παραλίες της θάλασσας ή στις όχθες ποταμών ή λιμνών και πλένουν τα αγροτικά τους εργαλεία ακόμη και εικονίσματα. Κατά την κοινή λαϊκή δοξασία, ακόμη και τα εικονίσματα με το πέρασμα του χρόνου χάνουν την αρχική δύναμη και αξία τους, που την αποκτούν όμως εκ νέου, από το αγιασμένο νερό.

Αυτή ακριβώς η διαδικασία, αποτελεί πιστή επιβίωση των αρχαίων δοξασιών. π.χ. Οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν την τελετή (διαδικασία) των γνωστών «Πλυντηρίων», όπως την αποκαλούσαν, κατά την οποία μετέφεραν «εν πομπή», στην ακτή του Φαλήρου, το άγαλμα της Αθηνάς. Εκεί, το έπλεναν με θαλασσινό νερό για να το καθαρίσουν από ρύπους και να ανανεωθούν οι ιερές δυνάμεις του αγάλματος.
 
Σήμερα οι γυναίκες πολλών περιοχών, επαναλαμβάνουν αυτό το αρχαίο έθιμο, το πλύσιμο των εικόνων, συνδυαζόμενο όμως και με άλλες πράξεις της μεσαιωνικής και αρχαίας μαγείας. Όπως στην Πλάκα της Μυτιλήνης, που την ώρα που βουτούν οι βουτηχτάδες να πιάσουν τον Σταυρό, οι γυναίκες την ίδια στιγμή «παίρνουν με μια κρατούνα» (= νεροκολοκύθα) νερό από 40 κύματα κι έπειτα με βαμβάκι που βουτούν σ΄ αυτό, καθαρίζουν τα εικονίσματα χωρίς να μιλούν σε όλη αυτή τη διαδικασία («άλαλο νερό») και στη συνέχεια, το νερό το ρίχνουν σε μέρος που δεν πατιέται (σε χωνευτήρι της εκκλησίας)». 
 
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ 

από akrasakis