Επαίτης κατ' επιλογήν

Κυριακή μεσημέρι ... ώρα 12:00 και κάτι... βρίσκομαι σε μία καφετερία με παρέα. Η ώρα κυλά αρκετά ευχάριστα. Πίνω ζεστό τσάι –μαύρο... το αγαπημένο μου– δίπλα μου κάθεται ένας κύριος. Ο κύριος Χ. Εκείνος επιλέγει να πιει καφέ ...

Της Κωνσταντίνας Σοφικίτη

Μιλάμε για διάφορα θέματα-ενδιαφέροντα και μη.... Κυρίως ακούω τον κύριο Χ. να μου διηγείται με ιδιαίτερο προβληματισμό τη δύσκολη κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας και ότι ο κόσμος πεινάει...

Τη συζήτησή μας «διακόπτει» ένα χέρι... ένα χέρι μιας γυναίκας ηλικίας περίπου 70 ετών. Μπορεί και να υπολογίζω λάθος και να με «παραπλάνησε» η ρακένδυτη και κουρασμένη της εμφάνιση. Τι θέλει; Απλώς λίγη βοήθεια...

Ψάχνω στις τσέπες μου για λίγα ψιλά... δεν έχω. Έχω μόνο ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ. Στρέφω το βλέμμα μου στον κύριο Χ. για να δώσει κάτι αυτός. Πριν προλάβω να μιλήσω, με έκπληξη ακούω να λέει: «Όχι, θεία... δεν έχω». Και τότε σάστισα...

Η γυναίκα, έχοντας λάβει –αντί για τη λίγη βοήθεια που επιθυμούσε– μια ΑΓΕΝΕΣΤΑΤΗ και ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΗ συμπεριφορά σκύβει το βλέμμα της απογοητευμένη και φεύγει.

Ρωτάω με χαμηλή –σχεδόν τρεμάμενη- φωνή τον κύριο Χ. 
«γιατί»; 
Μου απαντάει; «Πίνω το καφέ μου και έβαλε το χέρι της ανάμεσα» 
Τον ρωτάω «Και σου χάλασε τον καφέ;». 
«Ναι, μου τον χάλασε». 
«Ίσως δεν είχε να φάει και γι’ αυτό σου χάλασε το καφέ» ,λέω εγώ. 
«Και εγώ έχει τύχει να μην έχω να φάω, αλλά δεν ΕΠΕΛΕΞΑ την ΕΠΑΙΤΕΙΑ για να βοηθηθώ.»
Αυτό μου απάντησε.

Δε μίλησα... όχι γιατί δεν είχα τι να πω...αλλά βρέθηκα προ εκπλήξεως... σάστισα...
αποσβολώθηκα. Δε το περίμενα... Αναρωτήθηκα από πότε η επαιτεία θεωρείται ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ; Και πόσο μάλλον όταν εσύ ο ίδιος παραδέχεσαι ότι ο κόσμος δεν έχει να φάει σήμερα.

Η ώρα πέρασε και πρέπει να πάω για μεσημεριανό. Στο μυαλό μου διαρκώς βλέπω και ακούω όλα αυτά που εκτυλίχθηκαν μπροστά μου. Νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι

Ώρα 21:40. Χτυπάει το κινητό μου. Βλέπω στην αναγνώριση, ότι είναι αυτός. Ο κύριος Χ. Το σηκώνω, αλλά δεν αντέχω. Κάτι με «τρώει». Θέλω να μάθω. Του μιλάω ανοιχτά.

– «Μου έχεις δώσει να καταλάβω ότι είσαι ένα πολύ ευαίσθητο άτομο, πως μίλησες έτσι στη Κυρία που σου ζήτησε βοήθεια;»
– «Αυτή η γυναίκα ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗΚΕ την ευαισθησία μου και άπλωσε το χέρι της!»
– «Και πως κατάλαβε την ευαισθησία σου από τη πλάτη σου; Και στο κάτω κάτω ας μην έδινες, αλλά δεν έπρεπε να είσαι αγενής. Αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να ήταν η γιαγιά σου!»
Ξαφνικά πρέπει να κλείσουμε το τηλέφωνο. Πρέπει να πάει να παίξει σε αγώνα μπάσκετ. Άλλη απάντηση δε πήρα.

Και τώρα πάλι μόνη με τις σκέψεις μου. Μόνο που τώρα δεν είμαι μόνο απογοητευμένη. Είμαι ΘΥΜΩΜΕΝΗ. Θέλω να τον πάρω και να του υποσχεθώ ή μάλλον να του ΟΡΚΙΣΤΩ, ότι εάν στο μέλλον τον δω στο δρόμο ή σε κάποια καφετέρια να ζητά λίγη ελεημοσύνη, δε πρόκειται να του δώσω ούτε 0,05 ευρώ. Γιατί θα θέλω και εγώ να προστατέψω τον εαυτό μου από το να πέσω θύμα εκμετάλλευσης ενός συνειδητού επαίτη. Άλλωστε, πάντα πίστευα ότι σκεφτόμαστε για τους άλλους σύμφωνα με αυτό που εμείς είμαστε.

Εκείνος δεν άντεξε που τον εκμεταλλεύτηκε και του χάλασε τον καφέ. Εγώ, προσωπικά, δεν αντέχω τη ΨΥΧΙΚΗ ΔΥΣΟΣΜΙΑ που αναδύεται μέσα από άτομα που τους διέπουν ρηχά και επιφανειακά αισθήματα για τους συνανθρώπους τους. Αυτό δεν αντέχω εγώ γιατί αυτή η μυρωδιά –δυστυχώς– δε ξεπλένεται με τίποτα.

Και επειδή πάντα φροντίζω να κάνω τη αυτοκριτική μου, μετανιώνω που δε σκέφτηκα να ζητήσω επί τόπου να μου αλλάξουν τα 50 ευρώ και να δώσω κάτι στη κυρία. 
Μετανιώνω που μια –δίχως συμπόνια και ανθρωπιά– συμπεριφορά με έκανε να αποπροσανατολιστώ και να μη συμπεριφερθώ όπως συμπεριφέρομαι ΠΑΝΤΑ τους συνανθρώπους μου.

Όλοι μας θέλουμε –σχεδόν ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ– να μας συμπεριφέρονται με σεβασμό και ανθρωπιά. Επομένως μη ξεχνάτε να συμπεριφέρεστε στους διπλανούς σας, όπως θα θέλατε να σας συμπεριφερθούν. Ο,τι δίνεις, παίρνεις σε αυτή τη ζωή.

*Το περιστατικό βασίζεται σε πραγματικό γεγονός.

briefingnews.gr