«Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που φέρατε από την πατρίδα;»

Τι θα έπαιρνες μαζί σου αν έπρεπε να εγκαταλείψεις το σπίτι σου και να πας σε κάποια άλλη χώρα; Περισσότεροι από 1 εκατομμύριο Σύροι αναγκάστηκαν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα, λίγο πριν ξεκινήσουν το επικίνδυνο ταξίδι τους για τη γειτονική Ιορδανία, το Λίβανο, την Τουρκία, το Ιράκ και άλλες χώρες στη γύρω περιοχή. 

The Things They Carried: Syrian Refugees Pose With The Most Precious Items They Could Grab Before They Left (PHOTOS)

Οι συγκεκριμένες φωτογραφίες αποτελούν το δεύτερο μέρος μιας σειράς φωτογραφιών, στην οποία πρόσφυγες από διάφορα μέρη του κόσμου απαντούν στο ερώτημα: «Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που φέρατε από την πατρίδα;».
Το πρώτο μέρος της σειράς είχε ως θέμα τους πρόσφυγες που έφυγαν από το Σουδάν προς το Νότιο Σουδάν, οι οποίοι πήραν μαζί τους κατσαρόλες, φιάλες για νερό και άλλα αντικείμενα που θα τους ήταν χρήσιμα στο ταξίδι τους. 
Αντίθετα, οι κατατρεγμένοι από τον πόλεμο στη Συρία αισθάνονται την ανάγκη να «κρύψουν» τον ξεριζωμό τους. Ενώ προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα, μοιάζουν σαν να πηγαίνουν μια οικογενειακή βόλτα ή μια κυριακάτικη εκδρομή. Τα μόνα πράγματα που έχουν μαζί τους είναι κλειδιά, κομμάτια χαρτί, τηλέφωνα και βραχιόλια – πράγματα που φοριούνται ή χωρούν σε μια τσέπη. Κάποιοι Σύροι παίρνουν μαζί τους ένα σύμβολο της θρησκείας τους, άλλοι κάτι που να τους θυμίζει το σπιτικό τους ή μια χαρούμενη στιγμή. 

Κάτι από την πατρίδα

*Φωτογραφίες: UNHCR/B. Sokol 

Η Alia κάθεται στο αναπηρικό καροτσάκι της στον προσφυγικό καταυλισμό Domiz στο ιρακινό Κουρδιστάν. Η 24χρονη γυναίκα ζούσε με την οικογένεια της στη Daara της Συρίας. Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους εξαιτίας των συγκρούσεων. Καθηλωμένη στο αμαξίδιο και τυφλή και από τα δύο της μάτια, η Alia λέει ότι ήταν τρομοκρατημένη από όσα συνέβαιναν γύρω της. «Ένστολοι άνδρες ήρθαν και σκότωσαν την αγελάδα μας. Έγινε μάχη έξω από το σπίτι μας και υπήρχαν πολλοί νεκροί στρατιώτες. Έκλαιγα διαρκώς». Η Alia λέει ότι το μόνο σημαντικό πράγμα που πήρε μαζί της είναι «η ψυχή μου, τίποτα περισσότερο, τίποτα υλικό». Όταν τη ρωτήσαμε για το αμαξίδιο, φάνηκε να εκπλήσσεται και απάντησε ότι το θεωρεί επέκταση του κορμιού της, όχι αντικείμενο.

Η οκτάχρονη May στον καταυλισμό Domiz στο ιρακινό Κουρδιστάν. Το κορίτσι και η οικογένειά της διένυσαν με τα πόδια και με λεωφορείο εκατοντάδες χιλιόμετρα από τη Δαμασκό ως τα σύνορα. Διέσχισαν έναν δύσκολο δρόμο μέσα στο κρύο, ενώ η μητέρα της κρατούσε στην αγκαλιά της τον μικρότερο αδερφό της May. Από τότε που έφτασαν στο Domiz, το κορίτσι έχει διαρκώς εφιάλτες. Το πιο σημαντικό πράγμα που κατάφερε να πάρει μαζί της λίγο πριν εγκαταλείψει το σπίτι της είναι τα βραχιόλια που φορά σε αυτή τη φωτογραφία. «Τα βραχιόλια δεν είναι το αγαπημένο μου αντικείμενο», λέει προσθέτοντας ότι: «Η κούκλα μου, η Νάνσυ, είναι η αγαπημένη μου». Όμως την κούκλα της την άφησε πίσω, πάνω στη βιασύνη της οικογένειας να φύγει.

περισσότερες φωτογραφίες και πληροφορίες,
στην πηγή: tvxs