Αν με γυρέψετε, είμαι ακόμα στην αλάνα…

Στις αλάνες που τόσο μας λείπουν…

Γράφει ο Στάθης Αναστασίου
.
Ευτυχώς ανήκω σε εκείνη τη γενιά που πέρασε τα παιδικά και τα πρώτα εφηβικά της χρόνια μακρυά από το Internet, το facebook και οι επαφές που είχε με τη μπάλα δεν ήταν μόνο μέσω Playstasion και Pro. Άλλωστε όπως μου έλεγε ένας μεγαλύτερος, στη μπάλα ματώνουν τα γόνατα σου από τα πεσίματα στα χαλίκια και στα τσιμέντα όχι τα χέρια σου από τα πλήκτρα.

Τα ελεύθερα σημεία συνάντησης των πιτσιρικάδων
κάθε γειτονιάς χάνονται με το πέρασμα των χρόνων

Στις μεγαλουπόλεις του σήμερα οι ελεύθεροι χώροι λιγοστεύουν όλο και περισσότερο, τα πάρκα, οι πλατείες τείνουν να εξαφανιστούν δίνοντας τη θέση τους σε αντιαισθητικά εμπορικά ή τεράστιες πολυκατοικίες.  
Τα ελεύθερα σημεία συνάντησης των πιτσιρικάδων κάθε γειτονιάς χάνονται με το πέρασμα των χρόνων… Τι κι αν το να στηθεί ένα ματσάκι είναι τόσο εύκολο που το μόνο που χρειάζεται είναι λίγα μέτρα ελεύθερου χώρου 2 πέτρες ή δυο κάδους για να παριστάνουν τα δοκάρια του τέρματος…  
Τώρα πια ακόμη κι αυτά φαντάζουν δύσκολα. 
Στις μέρες μας οι αλάνες μετατράπηκαν σε γηπεδάκια 5×5 ή 7×7 που ξεφυτρώνουν όλο και περισσότερα σε διάφορα σημεία της πόλης, όμως είναι το ίδιο; Ακόμη κι αν το χρηματικό αντίτιμο είναι μικρό θα μπορέσουν να αντικαταστήσουν τα γηπεδάκια αυτά τις αλάνες;
Η μπάλα στις γειτονιές ήταν ένας ακόμη παράγοντας κοινωνικοποίησης και συναναστροφής ανθρώπων ίδιων ή και διαφορετικών που υποστήριζαν την ίδια ή και διαφορετική ομάδα  
Στις αλάνες λοιπόν που ματώσαμε τα γόνατα μας και σκίσαμε όλα μας τα ρούχα,  
στις αλάνες που παίζαμε μπάλα και αφιερώναμε τα γκολ μας σε κορίτσια,  
στις αλάνες που ονειρευτήκαμε πως θα γίνουμε μεγάλοι παίχτες, στις αλάνες που λειτουργούσαν σαν βαλβίδες αποσυμπίεσης μέσα στη καθημερινότητα.
Στις αλάνες που τόσο μας λείπουν…
 
roadstory.gr
newsnow