Εγώ αναρωτιέμαι κατά πόσο είναι το σύστημα ή το κράτος αυτός που καθορίζει την ποιότητα της εκπαίδευσης και κατά πόσο έχουν μερίδιο οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς σε όλο αυτό το φαινόμενο της ελληνικής εκπαίδευσης. Εγώ προσωπικά βλέπω τους εκπαιδευτικούς να υπηρετούν αυτό το σύστημα στην πλειοψηφία με θέρμη και να μην κάνουν και πολλά να το αλλάξουν. Λίγοι ασχολούνται με τις ιδιαίτερες ικανότητες των μαθητών και οι περισσότεροι κρίνουν και αξιολογούν με περίσσιο ζήλο και θέρμη τις αποδόσεις στα μαθήματα. Και πιέζουν και κρίνουν και έχουν μερίδιο της ευθύνης για αυτό που συμβαίνει στην ελληνική εκπαίδευση και τολμώ να πω ότι δεν ενδιαφέρονται τόσο για την ψυχολογία των παιδιών όσο για τις αποδόσεις τους στα μαθήματα. Όσον αφορά τους γονείς εκεί είναι που σηκώνω τα χέρια ψηλά. Με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο και άγχος απαιτούν από τα παιδιά τους καλούς βαθμούς σε αυτό το στείρο σχολείο και από τους εκπαιδευτικούς περισσότερο ζήλο για να πιέζουν τα παιδιά τους να έχουν καλύτερους βαθμούς για να πάρουν το πολυπόθητο πτυχίο που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τα στείλει μετανάστες στο εξωτερικό. Εγώ βλέπω μεγάλο μερίδιο ευθύνης στους εκπαιδευτικούς και στους γονείς πρώτα που αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα θέλουν και ένα διαφορετικό σύστημα δεν νομίζω να τους ικανοποιούσε. Ένα σύστημα που θα προέτρεπε τον δάσκαλο να αναγνωρίσει το ταλέντο και τις δεξιότητες του μαθητή και θα έλεγε στον γονέα ότι το παιδί σου θα γίνει ένας πολύ πετυχημένος αγρότης ή επαγγελματίας δεν θα είχε αποδοχή από τον Έλληνα γονέα, που θέλει το παιδί του να γίνει γιατρός έστω και άνεργος. Εγώ είμαι πάρα πολύ θυμωμένη και απογοητευμένη που βλέπω τους γονείς από το Δημοτικό να στέλνουν φροντιστήρια τα παιδιά τους με περίσσιο ζήλο, να τους στερούν το παιχνίδι και τις ώρες ξεκούρασης, να μην ενδιαφέρονται για την ψυχική τους υγεία και το μόνο που να τους νοιάζει είναι τα παιδιά τους να πάρουν το πτυχίο που για μένα όλο και περισσότερο χάνει το νόημά του για την εργασία. Το ερώτημα είναι θέλουμε σαν κοινωνία ένα διαφορετικό σχολείο ή όχι;
Εγώ αναρωτιέμαι κατά πόσο είναι το σύστημα ή το κράτος αυτός που καθορίζει την ποιότητα της εκπαίδευσης και κατά πόσο έχουν μερίδιο οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς σε όλο αυτό το φαινόμενο της ελληνικής εκπαίδευσης. Εγώ προσωπικά βλέπω τους εκπαιδευτικούς να υπηρετούν αυτό το σύστημα στην πλειοψηφία με θέρμη και να μην κάνουν και πολλά να το αλλάξουν. Λίγοι ασχολούνται με τις ιδιαίτερες ικανότητες των μαθητών και οι περισσότεροι κρίνουν και αξιολογούν με περίσσιο ζήλο και θέρμη τις αποδόσεις στα μαθήματα. Και πιέζουν και κρίνουν και έχουν μερίδιο της ευθύνης για αυτό που συμβαίνει στην ελληνική εκπαίδευση και τολμώ να πω ότι δεν ενδιαφέρονται τόσο για την ψυχολογία των παιδιών όσο για τις αποδόσεις τους στα μαθήματα.
ReplyDeleteΌσον αφορά τους γονείς εκεί είναι που σηκώνω τα χέρια ψηλά. Με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο και άγχος απαιτούν από τα παιδιά τους καλούς βαθμούς σε αυτό το στείρο σχολείο και από τους εκπαιδευτικούς περισσότερο ζήλο για να πιέζουν τα παιδιά τους να έχουν καλύτερους βαθμούς για να πάρουν το πολυπόθητο πτυχίο που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τα στείλει μετανάστες στο εξωτερικό.
Εγώ βλέπω μεγάλο μερίδιο ευθύνης στους εκπαιδευτικούς και στους γονείς πρώτα που αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα θέλουν και ένα διαφορετικό σύστημα δεν νομίζω να τους ικανοποιούσε.
Ένα σύστημα που θα προέτρεπε τον δάσκαλο να αναγνωρίσει το ταλέντο και τις δεξιότητες του μαθητή και θα έλεγε στον γονέα ότι το παιδί σου θα γίνει ένας πολύ πετυχημένος αγρότης ή επαγγελματίας δεν θα είχε αποδοχή από τον Έλληνα γονέα, που θέλει το παιδί του να γίνει γιατρός έστω και άνεργος.
Εγώ είμαι πάρα πολύ θυμωμένη και απογοητευμένη που βλέπω τους γονείς από το Δημοτικό να στέλνουν φροντιστήρια τα παιδιά τους με περίσσιο ζήλο, να τους στερούν το παιχνίδι και τις ώρες ξεκούρασης, να μην ενδιαφέρονται για την ψυχική τους υγεία και το μόνο που να τους νοιάζει είναι τα παιδιά τους να πάρουν το πτυχίο που για μένα όλο και περισσότερο χάνει το νόημά του για την εργασία.
Το ερώτημα είναι θέλουμε σαν κοινωνία ένα διαφορετικό σχολείο ή όχι;