Πανελλαδικές Εξετάσεις: «Πρόσεχε παιδί μου έχει αγκάθια εκεί που πηγαίνεις»

Αρθρογράφος: Παντελής Κόλλιας, 18 Χρονών, Απόφοιτος Γενικού Λυκείου Νέας Σμύρνης και στρατιώτης των Πανελλαδικών 2013.

.

«Πρόσεχε παιδί μου έχει αγκάθια εκεί που πηγαίνεις»

.

Παρόλο που έχουν περάσει αρκετές μέρες από τότε που τελείωσαν οι Πανελλαδικές Εξετάσεις για τη χρονιά του 2013 ακόμα τριγυρνούν στο μυαλό μου σε εφιάλτες οι μέρες της προετοιμασίας και κυρίως οι νύχτες πριν από την εξέταση. Αν και όλοι οι μαθητές που διαγωνιστήκαμε φέτος βρισκόμαστε μια ανάσα πριν από τα αποτελέσματα (χτες ανακοινώθηκαν οι βαθμοί) που λίγο – πολύ θα χαράξουν τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε στην επαγγελματική μας ζωή , σαν «αγανακτισμένος» μαθητής δεν θα μπορούσα να μην αποτυπώσω στο χαρτί λίγες από τις αναμνήσεις που μου έμειναν από την χρόνια που μας πέρασαν.

Συγχωρέστε με για τους σκληρούς όρους που θα χρησιμοποιήσω στην συνεχεία του κειμένου μου αλλά η ένταση και η στεναχώρια δεν έχουν σβήσει ακόμα από μέσα μου. Σας ζήτω ακόμα συγγνώμη που μέσα από τα δικά μου ακόμα «παιδικά» κάπως μάτια βλέπω τις πανελλήνιες σαν έναν ψυχρό πόλεμο και τους μαθητές σαν στρατιώτες.

Άκόμα κλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι την ώρα που εξεταζόμουν μαζί με χιλιάδες ακόμα παιδιά και το μόνο που μπορώ πια να ψελλίσω είναι ένα «γιατί;». Ένα ερώτημα που βασάνισε αρκετούς διαγωνιζόμενους και φυσικά τις οικογένειες τους. Αν και «στρατιώτης» της θεωρητικής κατεύθυνσης δεν μπορώ να μην συμμεριστώ το δράμα που έπληξε πολλούς θετικό-τεχνολογικούς συμμαθητές μου. Ένα «γιατί;» μόνο  μπόρεσαν να πουν τα παιδιά που είδαν στα μαθηματικά κατεύθυνσης να πάει χαμένη όλη η προσπάθεια που έκαναν όλη την χρόνια (και φυσικά αναφέρομαι στα παιδιά που προσπάθησαν και δεν περιορίσθηκαν στο ενθουσιασμό του ναρκισσισμού τους). Μα από την στιγμή που βλέπεις να σου βάζουν τα δυσκολότερα θέματα που μπορεί να σκεφτεί ένα διεστραμμένο μυαλό (για την ακρίβεια τέσσερα διεστραμμένα μυαλά) πιστεύεις ότι κάποιο λάθος προσωπικό έκανες. Θυμάμαι ακόμα την αντίδραση ενός επιτηρητή που είχαμε στο λύκειο μου που μόλις είδε τα θέματα που τους είχαν βάλει στο ίδιο μάθημα , έτρεχε έξαλλος μέσα στους διαδρόμους φωνάζοντας «ΤΑ ΓΑΜ***Ν ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ» αλλά και από το δικό μας στρατόπεδο, των θεωρητικών η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη. Σ’ αυτή την κατεύθυνση όμως υπήρχε εξαρχής μια μεγάλη αδυναμία, το μίσος που έτρεφαν τα παιδία μεταξύ τους. μπορεί αυτό να ήταν μια τελείως προσωπική μου εμπειρία αλλά συνεχώς ήταν εμφανής η διχόνοια μεταξύ των παιδιών για το ποιος θα μπορέσει να απομνημονεύσει καλύτερα τις 98 σελίδες τις ιστορίας κατεύθυνσης ή για το ποιος θα γράψει την πιο βαθυστόχαστη και αναλυτικότερη άσκηση στην λογοτεχνία. 

Αυτό το μίσος φυσικά δεν είναι άσχετο και από την διχοτόμηση που υπήρξε ως προς τα θέματα που μπήκαν φέτος σ όλα τα μαθήματα καθώς οι μισοί έλεγαν ότι ήταν πανεύκολα ενώ οι άλλοι μισοί εναντιωνόντουσαν λέγοντας ότι ήταν αρκετά σκληρά.

Φυσικά κάποιος που είναι εκτός από το χώρο των πανελλήνιων (όπως οι φροντηστηριάρχες, οι φιλόλογοι ή οι «παντογνώστες» καθηγητές) θα μπορούσε να έλεγε ότι προφανώς τα θέματα πάνω στα οποία εξετάστηκαν τα παιδιά της θεωρητικής ήταν σαφώς πιο εύκολα από τα θέματα της τεχνολογικής κατεύθυνσης, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από την σκοπιά του εξεταζομένου. Διότι το χρονικό διάστημα που έχει στην διάθεση του ένας εξεταζόμενος να απομνημονεύσει ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια στην ιστορία κατεύθυνσης δεν είναι αρκετός ή το να μπει στην λογική πάνω στην οποία σύνθετε τα ποιήματα του ο Καβάφης και ο Σολωμός.

Μπορεί σ ορισμένους να ακουστώ σαν ένα απλό παιδάκι που μη έχοντας κάτι άλλο να ασχοληθείς κατακρίνει τις δυσλειτουργίες του εκπαιδευτικού συστήματος. Βέβαια δεν μπορώ να τους κατηγορήσω αλλά όλοι έχουμε το δικαίωμα της ελευθέριας της έκφρασης. Βλέποντας τα πράγματα από την προσωπική μου οπτική γωνία, ενός παιδιού που θυσιάστηκε και στερήθηκε «ευτελείς» διασκέδασης που επιδιώκουν οι συνομήλικοι μου, η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Πλέον τα αποτελέσματα έχουν μικρή άξια μπροστά σ’ αυτό το μακελειό που έγινε.

Αλλά φυσικά μέσα σ’ αυτή την σύγχρονη κοινωνία που ζούμε όλοι οι Έλληνες ποιος θα βρισκόταν να αντίδραση χωρίς να δεχτεί την κοινωνική κατακραυγή. Ποιος θα τολμούσε να πει χωρίς ενδοιασμούς «ΕΙΣΤΕ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ». Ποιος θα είχε την παρρησία  να υποστηρίξει δημόσια το δικαίωμα το καθηγητών στην απεργία. ΚΑΝΕΙΣ. Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση που βλέπει ένα κοινό 18χρονο ελληνόπουλο και κανείς δεν προτίθενται να την αλλάξει.

Όμως ποιος θα την αλλάξει που ακόμα και στην εποχή της σκληρής μας κρίσης υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν την εκτέλεση της δημοκρατίας με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Πιστέψτε με δεν είναι καθόλου άσχετο με το θέμα που πραγματεύομαι η αναφορά μου στο κλείσιμο της ΕΡΤ, διότι όλα αυτά είναι ένας φαύλος κύκλος. Εξάλλου πως θα μπορέσει ο Έλληνας να αποδεσμευτεί από τις χειροπέδες τις προκατάληψης και να εναντιωθεί σ’ ένα πρωτοφανή «βιασμό» όλων των φετινών διαγωνιζόμενων, όταν δεν μπορεί να αντιδράσει σε μια τέτοια κατάσταση.

Όντως μπορεί να ξέφυγα κάπως από το θέμα μου αλλά η αγανάκτηση και ο πόνος που κατακλύζει την ψυχή ενός νέου ατόμου –σχεδόν παιδί ακόμα- είναι μεγάλη. αλλά αυτά δεν έχουν σημασία πια. Όσο αντέχει ο Έλληνας ακόμα αυτή την κατάσταση είναι άξιος της μοίρας του. Όσο βλέπει ότι καταπατούνται δικαίωμα που κάποτε άλλοι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους για να τα έχουμε εμείς σήμερα, οι απόγονοι τους καλά να πάθουμε.

Κλείνοντας θα ήθελα να στείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ προς όλους τους υπεύθυνους των φετινών πανελλήνιων που μας έμαθαν ότι τίποτα στην ζωή δεν αποκτάται χωρίς κόπο, ότι δεν έχει καμία σημασία άμα ξενύχτησες και αρρώστησες για να μπορέσεις να αφομοιώσεις σωστά την ύλη αφού τα θέματα ήταν πέρα από κάθε φαντασία πιο δύσκολο. Επίσης μας έμαθαν πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να μισούν με τόσο ένταση τους νέους της χώρας μας Διότι δεν τους είχε περάσει καν από το μυαλό να βάλουν τα θέματα με τέτοια σειρά ώστε και ένας μέτρια διαβασμένος μαθητής να μπορούσε να γράψει κάτι.

Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία πια. Διότι τα αποτελέσματα είναι μια γρήγορη ανάσα μακριά (χτες ανακοινώθηκαν οι βαθμοί). Πάντως ευχή μου δεν είναι ούτε να έχουν διορθωθεί τα θέματα με επιείκεια ή να μειωθούν οι βάσεις των σχολών αλλά όλοι οι «στρατιώτες» να επιστρέψουν ικανοποιημένοι και νικητές στην πατρίδα- Σπίτι τους.

Παντελής Κόλλιας

alfavita